tag:blogger.com,1999:blog-59719586136553945362024-03-05T19:31:16.175+07:00@. อ่านละครย่อ-อ่านเรื่องย่อละคร.@อ่านเรื่องย่อ,อ่านละครรายวัน,อ่านละครย่อเรื่อง,เรื่องย่อ,เพลิงพรางเทียน,แรงเงา 2zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comBlogger2132125tag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-48704105657164130082019-06-08T10:19:00.003+07:002019-06-08T10:19:39.907+07:00อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 12(ตอนอวสาน) วันที่ 9 มิ.ย.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 12(ตอนอวสาน) วันที่ 9 มิ.ย.62</h2>กอดคอกลินท์ถามว่าหึงน้องขนมกล้วยหรือ กลินท์ถาม กลบเกลื่อนว่าหึงทำไม<br />
<br />
“โห! ไม่หึง...นี่ลินท์ไม่คิดอะไรกับผมเลยเหรอ”<br />
<br />
“ไม่เลยซักนิด...”<br />
<br />
กลินท์ตอบยิ้มๆ แต่ทำเอาเบนหน้าเจื่อน ถามตัดพ้อว่าไม่หึงจริงอะ? กลินท์บอกว่าไม่หึงเพราะไว้ใจเขา ถามว่าแล้วเขาล่ะไว้ใจตนหรือเปล่า เบนมองหน้ากลินท์สายตาเต็มไปด้วยคำถาม กลินท์กลับบอกว่า<br />
<a name='more'></a><br />
“ลินท์อยากไปหาพี่ติ๊ อยากคุยเรื่องอินทร์”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
เมื่อสายป่านไปถึงคอนโดฯของเบน มีโทรศัพท์จากสร้อยสังวาลเข้า กำลังจะรับก็เปลี่ยนใจกะทันหันเมื่อเห็นอินทร์ขับรถเข้ามา จึงรีบลงจากรถ สร้อยสังวาลเครียดที่สายป่านไม่รับสายตัดสินใจเดินออกจากร้าน<br />
<br />
เบนเห็นอินทร์เดินตรงมาที่รถกลินท์สายป่านเดินตามมาหน้าตาเลิ่กลั่ก กลินท์เห็นอินทร์ก็รีบไปยืนข้างเบน แต่อินทร์ไม่ได้มองกลินท์เลย เขาตรงมาหาเบนเอ่ยสั้นๆ แต่ทำเอาทุกคนอึ้ง<br />
<br />
“ผม...มาขอโทษคุณแทนติ๊...ติ๊ไม่ได้ตั้งใจขับรถชนคุณจริงๆ ไม่ได้ตั้งใจชนลินท์ด้วย ติ๊เขาโกรธผม...อย่าเอาเรื่องติ๊เลยนะเบน...ผมขอร้อง”<br />
<br />
ทุกคนเงียบ เบนกับอินทร์มองหน้ากันอย่างลูกผู้ชายแท้จริง!<br />
<br />
แต่กลินท์อยู่ที่คอนโดฯก็ได้พบเห็นเงาร่างของชายที่น่าเกลียดน่ากลัวร้องกรี๊ดจนสายป่านตกใจวิ่งมาดูแต่ก็ไม่เห็นอะไรแล้ว คิดว่ากลินท์คงมีอะไรที่เหนือธรรมชาติอีกแล้ว ถามว่าทุกอย่างมันจบแล้วไม่ใช่หรือ<br />
<br />
“ตอนแรกก็คิดว่าจบ แต่ตอนนี้ฉันสังหรณ์ว่า...มันยังไม่จบ”<br />
<br />
กลินท์คิดว่าสิ่งแปลกๆที่ตนเจอนั้นเป็นเพราะตนยังไม่ได้ไปขอขมาปติมา ดังนั้นวันรุ่งขึ้นจึงไปหาปติมาพร้อมพวงมาลัยพวงใหญ่ที่ห้องกายภาพที่โรงพยาบาล<br />
<br />
พอเห็นกลินท์ ปติมาก็มองอย่างไม่วางใจว่าจะมาไม้ไหน เห็นเบนเดินตามกลินท์เข้ามาก็ยิ่งระแวง<br />
<br />
แต่จากสายตาอ่อนโยนของกลินท์และเบนทำให้สถานการณ์ผ่อนคลาย กลินท์เอ่ยขึ้นว่า “ลินท์มาขอโทษพี่ติ๊ค่ะ” พร้อมกับก้มกราบที่เท้า ปติมารีบประคองกลินท์ขึ้น กลินท์ยื่นพวงมาลัยให้ พูดจริงใจว่า<br />
<br />
“ลินท์มาขอโทษพี่ติ๊จากหัวใจ ไม่ว่าสาเหตุจะมาจากอะไรก็ตาม แต่ที่ผ่านมาลินท์ผิดเองค่ะ ที่เห็นผิดเป็นชอบ จนเรื่องราวมันบานปลายใหญ่โต พี่ติ๊อภัยให้ลินท์ได้ไหมคะ”<br />
<br />
“ได้สิ”<br />
<br />
ปติมายิ้มอ่อนโยนรับพวงมาลัยจากกลินท์ กลินท์ไหว้ขอบคุณที่อกปติมา ปติมากอดกลินท์ บอก<br />
<br />
“พี่ก็ทำเพื่อตัวพี่เอง เพราะถ้าพี่ไม่ปล่อย...พี่ก็ทุกข์ พี่ไม่อยากทุกข์” มองเบนแล้วเอ่ย “อภัยให้พี่ด้วยนะเบน พี่ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเบนจริงๆ”<br />
<br />
เบนบอกว่าคุณอินทร์มาบอกตนและขอโทษตนแทนพี่ติ๊แล้ว และขอให้ตนอย่าเอาเรื่องพี่ติ๊ พูดจากใจว่า<br />
<br />
“แต่ถึงคุณอินทร์ไม่ไป ผมก็รู้สึกว่าพี่ติ๊ไม่ได้ตั้งใจ”<br />
<br />
“สำหรับคุณอินทร์ ยังไงพี่ติ๊ก็คือที่สุดค่ะ” กลินท์เอ่ย เบนบอกว่าคุณอินทร์ยังแอบบอกตนว่า...แต่ไม่ทันพูดเสียงอินทร์ก็ขัดขึ้น พลางเดินเข้าประคองปติมายิ้มกว้าง<br />
<br />
“ไม่ต้องแอบแล้ว ผมขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา ขอโทษลินท์ด้วย แต่ต่อจากนี้ผมสัญญาจะดูแลคุณให้ดีที่สุด กลับบ้านเราด้วยกันนะติ๊”<br />
<br />
“ติ๊รอคำนี้มานานนนน...นานมากๆเลยล่ะอินทร์” แพมตอบแทนปติมาที่ยิ้มปีติจนพูดไม่ออก<br />
<br />
“ขอบใจมากนะแพมที่ดูแลติ๊อย่างดี” อินทร์ขอบใจแพมและกอดปติมาไว้แน่นแทนคำสัญญาทุกคนยิ้มมองกันอย่างมีความสุข<br />
<br />
แต่พริบตานั้นไฟก็ดับพรึ่บ สายป่านร้องกรี๊ดชี้ไปที่มุมหนึ่ง ทุกคนหันมองเห็นสิงห์มองมาด้วยสายตาอาฆาต กลินท์ตกใจถามว่านายสิงห์มาที่นี่ได้ยังไง สิงห์ยิ้มร้ายบอกว่า<br />
<br />
“มาตอนที่มึงหนีออกจากประตูท้ายเวียงไงล่ะ”<br />
<br />
กลินท์นึกได้ว่าตอนที่ตนแยกจากหลุยส์วันนั้นได้ยินเสียงหลุยส์ตะโกนแต่ไม่ทันได้ยินชัด ที่แท้หลุยส์ตะโกนบอกกลินท์ว่า “เทียนคำระวังข้างหลังคุณ” เพราะหลุยส์เห็นสิงห์วิ่งตามกลินท์ออกไป!<br />
<br />
กลินท์สงสัยว่าสิงห์ตามตนมาถึงโลกปัจจุบันได้ยังไง สิงห์พูดเหี้ยมว่า “ต่อให้มึงหนีไปไหนก็จะตามไปล้างแค้นสิ่งที่มึงทำกับกู” กลินท์บอกว่าตนไม่ได้ทำอะไรนายสิงห์ แต่สิงห์ไม่เชื่อ เพราะหลังจากเขาถูกไล่ออกจากคุ้ม ไพคาก็เอาห่อข้าวไปให้สิงห์ที่ถ้ำบอกว่าเทียนคำฝากมาให้ซ้ำบอกว่า<br />
<br />
“ข้ารู้ว่าเอ็งมีใจให้อีเทียนคำ ถึงข้าจะเกลียดมันแค่ไหนข้าก็อยากทำเพื่อเอ็ง” ไพคาบอกสิงห์ให้กินข้าวที่เทียนคำฝากมาเสียจะได้ไม่ต้องคิดมากเรื่องเจ้านางไล่ออกมาอยู่ถ้ำ<br />
<br />
แต่พอสิงห์แกะห่อข้าวก็แค้นจนบีบกะโหลกจนแตก ด่าลั่น<br />
<br />
“อีผีร้าย อีนรกเทียนคำ มึงต้องตาย...มึงทำให้มนตร์กูเสื่อม ทำให้ชีวิตกูวิบัติฉิบหาย”<br />
<br />
กลินท์ถามว่าสิ่งที่นายสิงห์ทำนี่หรือที่เรียกว่ามนตร์เสื่อม รู้ตัวไหมว่านายสิงห์น่ะตายไปแล้ว<br />
<br />
เหตุการณ์ในอดีตคือเจ้าวงเดือนเห็นว่าหากปล่อยสิงห์ไว้อาจเป็นอันตรายกับตน จึงบอกสิงห์ว่าเขาถูกเทียนคำทำมนตร์ดำใส่และแทงฆ่าสิงห์ด้วยมือตนเอง ก่อนตายสิงห์อาฆาตว่า “ต่อให้ตายกลายเป็นผี กูก็จะจองล้างจองผลาญพวกมึงทุกคน”<br />
<br />
กลินท์แอบดูอยู่ พอเจ้าวงเดือนกับไพคาไปแล้วก็เดินไปนั่งข้างศพนายสิงห์เอามือปิดตานายสิงห์ให้ตายตาหลับ ไหว้ขออโหสิกรรม...“อโหสิกรรมให้ฉันด้วยนะนายสิงห์”<br />
<br />
สิงห์จึงรู้ว่าตัวเองตายแล้วจริงๆ แผดเสียงอย่างเคียดแค้นท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน<br />
<br />
เบนถามว่าเขาเป็นใคร กลินท์บอกว่านายสิงห์เป็นวิญญาณที่โดนพี่ติ๊ฆ่าตายเมื่อชาติที่แล้ว<br />
<br />
อินทร์ขอให้ไปผุดไปเกิดเถิด พวกเราจะทำบุญไปให้<br />
<br />
“ไม่! กูจะฆ่าพวกมึงให้หมดทุกคน” เสียงนายสิงห์ตะโกนก้อง<br />
<br />
ปติมาขอให้ตนตายคนเดียวถ้าตนเป็นคนฆ่านายสิงห์ กลินท์ก็ให้เอาชีวิตตนไปเพราะตนเป็นคนทำให้นายสิงห์ต้องกลายเป็นแบบนี้ แม่ชีธารทองติงว่า ถ้าฆ่ากันชาตินี้ก็ต้องตามไปชดใช้กรรมกันอีกกี่ภพกี่ชาติ สร้อยสังวาลมาถึงบอกให้นายสิงห์หยุดสร้างเวรสร้างกรรมเถอะ<br />
<br />
กลินท์ให้ฆ่าตนเสียถ้าทำให้นายสิงห์หมดทุกข์ เบนและทุกคนไม่ยอม และนายสิงห์ก็ไม่ยอมบอกว่าตนจะเอาชีวิตของพวกมันทุกคน แต่จังหวะที่นายสิงห์โผนเข้าไปก็ถูกเงาดำมากมายดึงนายสิงห์ไว้จากพื้นห้องที่แตกทะลุเห็นข้างล่างเป็นเปลวไฟ แล้วมือที่ดึงร่างนายสิงห์ก็ค่อยๆหายไป นายสิงห์ร้องไม่ยอมไปแต่ในที่สุดร่างนายสิงห์ก็ถูกดึงหายไปต่อหน้าทุกคน แล้วพื้นห้องก็กลายเป็นพื้นปกติ แม่ชีธารทองพูดกับสร้อยสังวาลว่า<br />
<br />
“สุดท้ายก็ไม่มีใครล่วงพ้นความตายไปได้”<br />
<br />
สายป่านขอโทษสร้อยสังวาลที่วันนั้นไม่ได้รับสาย สร้อยสังวาลบอกว่าไม่เป็นไร แต่เจ้าพ่อน้ำทิพย์ให้ตนมาเตือนเพราะเห็นวิญญาณอาฆาตตามกลินท์มาด้วย ตนคนเดียวคงทำอะไรไม่ได้จึงเชิญแม่ชีมาด้วย เมื่อเสร็จธุระแล้วจึงชวนกันกลับ เบนถอนใจโล่งอกที่เรื่องร้ายๆจบเสียที ถามสายป่านว่าเน่ากลับมาหรือยัง<br />
<br />
เน่าไปทำความเข้าใจกับหนิมแล้ว กลินท์ให้สายป่านไปบอกสิ่งที่ตัวเองรู้สึกกับเขาและฝากเป็นตัวแทนขอบคุณแทนตนด้วย สายป่านเอาช่อดอกไม้ไปหาเน่า บอกว่ามีเรื่องจะบอก เน่าก็มีเรื่องบอกว่าตนจะแต่งงานกับหนิมแล้ว สายป่านอึ้งเลยแสดงความยินดีด้วย<br />
<br />
ที่แท้สายป่านจะไปบอกเน่าว่าตนมีความรู้สึกกับเขาอย่างไร แต่สุดท้ายก็รู้ว่าตนมโนไปฝ่ายเดียว จึงถอย กลินท์ปลอบว่าตนเชื่อว่าชีวิตถูกลิขิตไว้หมดแล้ว อะไรที่เป็นของเราเดี๋ยวมันก็จะมาเองแหละ<br />
<br />
กลินท์กับเบนจัดโรงทานเฮือนน้ำใจ ทุกคนในงานแต่งกายด้วยชุดล้านนา ดุษฎี สรวงกับแม็คยกอาหารหม้อใหญ่มาร่วมงาน สายป่านกับแม็คยืนมองบรรยากาศรอบๆอย่างมีความสุข ทั้งสองประสานสายตากันอย่างจัง เหมือนขั้วแม่เหล็กที่ดูดเข้าหากัน แม็คยิ้มสดใสให้ ทำเอาสายป่านยิ้มเขินไปเลย<br />
<br />
อินทร์ดูแลปติมาอย่างดี เร่งให้หายเร็วๆ จะได้ไปเที่ยวรอบโลกด้วยกันและตนอยากได้เจ้าตัวน้อยให้เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ด้วย ทั้งสองกอดกันอย่างมีความสุขและเปี่ยมด้วยความหวัง<br />
<br />
ที่หน้าประตูท่าแพ เบนถามกลินท์จะกลับไปอีกไหม กลินท์ว่าไม่ เพราะจากวันนี้ชีวิตตนจะมีแต่ปัจจุบัน<br />
<br />
“การไม่ยึดติด การปล่อยวางมันทำให้ชีวิตมีความสุขมากแค่ไหน...คุณเห็นหรือยัง”<br />
<br />
“กว่าจะเห็นก็ทำเอาฉันสะบักสะบอม แต่มันก็คุ้มที่ฉันได้เรียนรู้ทุกอย่างด้วยตัวเอง จนปล่อยวางมันได้ ตอนนี้ไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืน จะมีพระอาทิตย์หรือพระจันทร์ฉันก็มีความสุขได้ เพราะใจฉันมีความสุข แล้วใจฉันก็มีคุณค่ะ...เบน”<br />
<br />
********อวสาน********<br />
<br />
<h3>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 12(ตอนอวสาน) วันที่ 9 มิ.ย.62</h3>ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทประพันธ์โดย หัสวีร์<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทโทรทัศน์โดย ปานตะวัน<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน กำกับการแสดงโดย วรวิทย์ ศรีสุภาพ<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ผลิตโดย บริษัท กู้ด ฟีลลิ่ง จำกัด<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ควบคุมการผลิตโดย สมจริง ศรีสุภาพ<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-45330512300188667462019-06-07T10:31:00.002+07:002019-06-07T10:31:35.856+07:00อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 12 วันที่ 8 มิ.ย.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 12 วันที่ 8 มิ.ย.62</h2>“ฉันบอกคุณให้เชื่อใจฉัน ฉันรักคุณนะ คุณต้องพาเบนกลับมาหาฉันนะ ได้ยินไหมหลุยส์ คุณต้องพาเบนกลับมาหาฉัน เพราะคุณสองคนคือดวงจิตเดียวกัน คุณต้องพาเบนกลับมาหาฉัน”<br />
<br />
กลินท์บอกขณะซบหน้ากับมือเบนที่เธอกุมอยู่ว่า<br />
<a name='more'></a><br />
“เบน...ฉันทิ้งอดีตทุกอย่างหมดแล้ว คุณต้องกลับมาหาฉัน!”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
ในนิมิต...เบนรับสร้อยจากหลุยส์ จังหวะที่มือของทั้งสองโดนกัน ทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงของพ่อ แม่ กลินท์และสายป่านร้องเรียก<br />
<br />
“เบน...เบน...เบน...”<br />
<br />
เบนได้ยินเสียงเรียก นึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตน เบนเงยหน้ามองหลุยส์ หลุยส์พยักหน้าให้แทนคำพูด<br />
<br />
ทันใดนั้นเกิดแสงจ้าขึ้นบริเวณที่ทั้งสองยืนอยู่<br />
<br />
จนภาพทั้งสองเลือนหายไป<br />
<br />
ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นทันที เบนฟื้นขึ้นมาท่ามกลางความดีใจของทุกคน ในมือของกลินท์กับเบนยังกุมสร้อยอยู่ หทัยบอกเบนว่า<br />
<br />
“สวมสร้อยไว้นะลูก แม่คิดว่าคุณชวดอยากให้สร้อยอยู่กับตัวลูก”<br />
<br />
เน่ากลับคอนโด พอเข้าห้องก็รู้สึกวังเวงอย่างประหลาด พอดีสายป่านอยู่ที่หน้าห้องเบนโทร.เข้ามาบอกอย่างตื่นเต้นว่าเบนฟื้นแล้ว เน่าดีใจมาก สายป่านบอกว่าตนยังตื่นเต้นขนลุกไปหมด เร่งเน่าให้รีบมาจะได้คุยกัน<br />
<br />
เน่ากวาดตาดูไปรอบห้อง เพิ่งสังเกตเห็นว่าข้าวของของหนิมหายไปหมดแล้ว!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
วันนี้อินทร์กลับบ้าน เขามองบ้านที่ไม่ได้กลับมานาน ใจก็นึกถึงปติมาว่ามาดูแลและปรนนิบัติ<br />
<br />
อย่างเอาใจทั้งอาหารการกินและชีวิตประจำวัน พลันก็หลุดจากความคิดคำนึงเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น<br />
<br />
เป็นสายจากสรวงถามว่าอยู่ไหน พออินทร์บอกว่าอยู่บ้านก็บอกว่าพ่อก็หายห่วง<br />
<br />
“พรุ่งนี้...ผมว่าจะไปเยี่ยมติ๊”<br />
<br />
“ฝากบอกติ๊ด้วย...ขอให้ติ๊แข็งแรงหายเร็วๆ ไว้เดี๋ยวพ่อจะตามไปเยี่ยม”<br />
<br />
“ครับพ่อ”<br />
<br />
อินทร์วางสายจากพ่อ ยิ้มกับตัวเองเหมือนปลดล็อกได้แล้วบางส่วน...<br />
<br />
แต่พออินทร์ไปโรงพยาบาล ก็เจอหมี่ซั่วกับเพื่อนนักข่าวรออยู่ หมี่ซั่วพุ่งเข้าหาอินทร์ทันที อินทร์บอกว่าตนไม่มีอะไรจะให้สัมภาษณ์<br />
<br />
“งั้นตอบมานิดเดียวก็ได้ค่ะ ที่มาเยี่ยมคุณติ๊วันนี้เพราะอะไรคะ อาการคุณติ๊กำเริบ?? คุณอินทร์จะหย่า?? เรื่องคดีความกับเบน??”<br />
<br />
“บอกแล้วไง ไม่มีอะไรจะพูด” อินทร์พยายามเลี่ยงจะไปที่ห้องปติมา<br />
<br />
“แล้วตกลงคุณอินทร์ยังไงกับกลินท์คะ?? เลิก ไม่เลิก จะคืนดีกันไหม??”<br />
<br />
อินทร์ฉุนขาด ซัดหมัดเข้าหน้าหมี่ซั่วเต็มๆ นักข่าวแถวนั้นแตกฮือ ผู้คนถ่ายรูปไว้ทัน อินทร์เห็นกล้องก็ได้สติ วิ่งออกไปอย่างเร็ว พวกนักข่าววิ่งตามกันเป็นพรวน อินทร์หันชี้หน้าปรามโมโหสุดขีด<br />
<br />
“ใครตามมาเจอต่อย!”<br />
<br />
ท่าทางบ้าเลือดของอินทร์ทำเอานักข่าวหยุดกึก อินทร์เดินกลับไปที่จอดรถอย่างหัวเสียสุดๆ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ปองศรีกับวิศาลพ่อแม่ของปติมาที่เปิดร้านอาหารอยู่ต่างประเทศบินมาเยี่ยมลูกด้วยความเป็นห่วง<br />
<br />
ปองศรีติงเตือนลูกสาวว่านับแต่มาก็เห็นแต่แพม อินทร์ไม่เคยโผล่มาเลย พอมาก็ต่อยนักข่าว ถามว่า<br />
<br />
“มาถึงขั้นนี้แล้ว แม่ว่าแกต้องตัดสินใจแล้วล่ะยัยติ๊ว่าจะยังไงกับอินทร์”<br />
<br />
วิศาลติงว่าอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลยตอนนี้ลูกต้องการกำลังใจ ปองศรีบอกว่าถ้าทุกข์นักก็ปล่อยมันไปซะ อย่าแบกไว้เลย โดยเฉพาะคนที่ไม่รักเรา ปติมาถามทั้งน้ำตาว่าแล้วชีวิตตนที่พังไปล่ะ? ปองศรีถามวิศาลว่าชีวิตลูก<br />
<br />
ที่พังไปใครจะรับผิดชอบ วิศาลย้อนถามว่าแล้วเบนล่ะ ติ๊จะรับผิดชอบเบนยังไง<br />
<br />
ถามแล้วเห็นทั้งแม่ทั้งลูกอึ้ง วิศาลตัดบทว่าอย่ามัวถามหาคนผิดเลย ถ้าติ๊ตัดอินทร์ออกไปจากชีวิตได้แต่แรกเรื่องแบบนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น แต่เมื่อติ๊ไม่ยอม<br />
<br />
รั้งคนที่ไม่มีใจให้เราไว้ ลูกก็ต้องรับสภาพที่เป็นแบบนี้ ย้ำว่า<br />
<br />
“ตอนนี้ติ๊ต้องทำเพื่อตัวเอง หยุดฟูมฟายแล้ว<br />
<br />
ตั้งสติสู้คดี พิสูจน์ความจริงใจว่าไม่ได้ตั้งใจขับรถชนเบนเพื่อให้ศาลท่านเมตตา”<br />
<br />
ดุษฎีบอกว่าคุณพ่อของติ๊พูดถูก ทุกอย่างอยู่ที่เราเอง ดุษฎีเล่าบทเรียนของตัวเองให้ฟังอย่างเปิดเผย ตำหนิตัวเองที่เข้าข้างอินทร์ ตามใจอินทร์เพราะคิดว่าผู้ชายมีแต่ได้<br />
<br />
“มาตอนนี้เข้าใจแล้วว่าสิ่งที่แม่ทำนั้นส่งผลต่อคนอื่นยังไง แม่ขอโทษนะติ๊...ขอโทษจริงๆ ติ๊ไม่ต้องห่วงนะต่อไปนี้แม่จะอยู่เคียงข้างติ๊ทุกอย่าง เพราะติ๊คือลูกสาวแม่” แล้วพูดกับปองศรีและวิศาลว่า “ขอเวลาให้อินทร์หน่อยนะคะ ฉันมั่นใจค่ะว่ายังไงอินทร์ต้องกลับมา”<br />
<br />
คำพูดและท่าทีของดุษฎีทำให้ทุกคนสบายใจ<br />
<br />
แพมก็รู้สึกผ่อนคลายแทนปติมาไปด้วย<br />
<br />
ฝ่ายแม็คเล่าให้อินทร์ฟังว่าทนายบอกว่าคดีนี้<br />
<br />
ไม่น่าหนักใจ เวลานี้เบนฟื้นแล้ว ถ้าทางคุณเบนไม่เอาเรื่องก็ยอมความกันได้ เดี๋ยวคุณทนายจะเจรจาให้<br />
<br />
เบนฟื้นแล้ว เขาบอกขนมกล้วยว่าคุณแม่เล่าให้ฟังว่าตอนตนไม่สบายขนมกล้วยกับคุณแม่สวดมนต์ให้<br />
<br />
ทุกวัน ขนมกล้วยบอกว่าทำเพราะหวังว่าบุญกุศลจะนำทางให้พี่เบนกลับมา แล้วพี่เบนก็กลับมาจริงๆ<br />
<br />
ขนมกล้วยคุยกับเบนอย่างสนุกสนาน ยังคุยกันถึงละครที่จะได้เล่นด้วยกันว่าตนรออยู่อย่างใจจดจ่อ พอดีกลินท์กับสายป่านเดินเข้ามา เห็นเบนกับขนมกล้วยคุยกันอย่างสนุกสนานก็สะดุดใจเลยจะออกไปซื้อขนมมาให้กินกัน สายป่านอ่านอารมณ์กลินท์ออก ถามขณะเดินออกมาด้วยกันว่าไหวหรือเปล่า<br />
<br />
“ยังไงก็ต้องไหว...แค่รู้สึก...กรรมกำลังตามสนองฉันแล้ว แค่ขนมกล้วยนั่งเฉยๆกับเบนฉันยังรู้สึกว่าถูกแย่ง” สายป่านถามว่าเธอเข้าใจความรู้สึกของพี่ติ๊แล้วใช่ไหม “ตอนนี้ฉันเข้าใจดีเลยล่ะป่าน นี่ขนาดขนมกล้วยไม่ได้คิดอะไรกับเบนในแง่นั้นฉันยังอดรู้สึกไม่ได้ แล้วที่ฉันทำทุกอย่างเพื่อแย่งอินทร์มาจากพี่ติ๊โดยไม่สนว่าพี่ติ๊<br />
<br />
จะรู้สึกยังไง ตอนนี้ฉันรู้แล้ว”<br />
<br />
สายป่านยิ้มกว้างอย่างยินดีจากใจจริง กลินท์เองก็ยิ้มอย่างปลอดโปร่งใจ แต่ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินไปก็รู้สึกมีเงาดำตามมา แต่พอจ้องมองก็ไม่เห็นอะไร จึงเดินกันต่อไป<br />
<br />
เหตุการณ์แปลกๆนี้ยังเกิดที่ห้องแต่งตัวกองถ่ายละคร แพมเป็นผู้ประสบเหตุ รู้สึกมีเงาดำอยู่ในอากาศ ซ้ำจู่ๆขวดล้างเครื่องสำอางก็หก น้ำยาหกนองพื้น โทรศัพท์มือถือที่ชาร์จอยู่ก็ดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ปลั๊กเครื่องไดร์ผมก็มีประกายไฟพุ่งออกมาเหมือนมีบางอย่างช็อต ไฟดับมืด แพมตกใจลุกหนีก็ลื่นหกล้ม<br />
<br />
แม่ชีอยู่ที่กุฏิรีบสวดมนต์ให้แพม ไฟสว่างขึ้น<br />
<br />
แม่ชีลืมตาอย่างโล่งอก<br />
<br />
ช่างแต่งหน้าเข้ามาถามแพมว่าเป็นอะไร เจ็บตรงไหนไหม แพมบอกว่าไม่เป็นไรแค่ลื่นล้ม<br />
<br />
แพมมองไปรอบห้องอย่างหวาดระแวง รู้สึกว่ามีพลังงานแปลกปลอมบางอย่างอยู่ในอากาศ<br />
<br />
ปติมาอยู่ในห้องคนเดียว แอร์ที่เปิดปกติก็เกิดเย็นยะเยือกจนต้องลุกไปปิด มองที่ประตูเห็นเงาคนเดินผ่านไป ปติมาร้องถาม “แพมเหรอ?” พอเดินออกมาดู<br />
<br />
ก็เห็นเพียงเงาดำผ่านไปแล้วไฟก็ดับทีละดวง...ทีละดวง จนสุดทางเดิน! ทันใดก็เห็นชายน่าเกลียดน่ากลัวเคลื่อนเข้ามาอย่างเร็วแทบชนหน้าตน<br />
<br />
ปติมาร้องกรี๊ดสุดเสียง ตกใจเสียงตัวเองตื่นจึงรู้ว่าฝัน แต่ก็ใจคอไม่ดี เหมือนมีสิ่งแปลกปลอมบางอย่างเข้ามาในชีวิต<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คืนนี้อินทร์นั่งดื่มที่บ้านท่าทางครุ่นคิด แม็คเข้ามาทักว่าดื่มไปก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกเดี๋ยวขาดสติไปก่อเรื่องอีก อินทร์มองหน้าบ่นว่า “นับวันแกชักจะจู้จี้ยิ่งกว่าแม่ฉันแล้วนะ”<br />
<br />
“ก็คุณดุษฎีเขาฝากให้ผมดูแลคุณอินทร์ ผมก็ต้องดูแลอย่างดีสิครับ เสียดายวันนั้นผมไม่ได้ไปด้วย” อินทร์ดักคอว่าจะได้ด่าตนที่โรงพยาบาลเลยใช่ไหม “เปล่าครับ แต่จะอัดนักข่าวจอมเสี้ยมแทนคุณอินทร์<br />
<br />
น่ะครับ สาวๆจะได้เห็นลีลาแม่ไม้มวยไทยของผม<br />
<br />
เผื่อจะมีเอฟซีในโซเชียลกับเขาบ้าง”<br />
<br />
แม็คพูดติดตลกและชกลมจนอินทร์ขำ แต่ก็ยังเครียด แม็คมองอย่างเดาไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่<br />
<br />
วันนี้เบนจะกลับบ้านแล้ว กลินท์กับสายป่านไปรับ สายป่านไปรอที่รถให้กลินท์ขึ้นไปรับเบนที่ห้อง<br />
<br />
กลินท์มองหน้าเบนเหมือนมีอะไรในใจ เบน<br />
<br />
กอดคอกลินท์ถามว่าหึงน้องขนมกล้วยหรือ กลินท์ถาม กลบเกลื่อนว่าหึงทำไม<br />
<br />
<h3>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 12 วันที่ 8 มิ.ย.62</h3>ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทประพันธ์โดย หัสวีร์<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทโทรทัศน์โดย ปานตะวัน<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน กำกับการแสดงโดย วรวิทย์ ศรีสุภาพ<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ผลิตโดย บริษัท กู้ด ฟีลลิ่ง จำกัด<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ควบคุมการผลิตโดย สมจริง ศรีสุภาพ<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-67589263532834712202019-06-06T16:05:00.001+07:002019-06-06T16:05:04.690+07:00 อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 12 วันที่ 7 มิ.ย.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 12 วันที่ 7 มิ.ย.62</h2>จากอินทร์” อินทร์บอกว่าเรื่องยังไม่จบตนไม่อยากสู้หน้าใคร เพราะตนเป็นต้นเหตุ ดุษฎีย้ำว่า “คำนี้อีกเหมือนกัน...ที่แม่ว่าติ๊อยากได้ยินจากอินทร์”<br />
<br />
สรวงเห็นอินทร์หน้าเสียรีบบอกว่า<br />
<a name='more'></a><br />
“มันอาจจะไม่ใช่ความผิดร้อยเปอร์เซ็นต์ ถ้าอินทร์เป็นฝ่ายยอมรับและเอ่ยปากขอโทษก่อน พ่อว่าติ๊คงสบายใจขึ้น อย่าลืมสิตอนนั้นทิฐิ ความโกรธเกลียดเคียดแค้นชิงชังทำให้ติ๊ขาดสติถึงขนาดขับรถชนคน”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
“พร้อมเมื่อไหร่...รีบไปหาติ๊นะลูก” ดุษฎีแตะไหล่อินทร์เชิงให้กำลังใจก่อนเดินออกไป สรวงเห็นอินทร์เครียดก็แตะไหล่ให้กำลังใจอีกคนแล้วเดินตามดุษฎีไป<br />
<br />
ระหว่างเดินออกมาด้วยกัน สรวงยิ้มอ่อนโยนยินดีกับการเปลี่ยนแปลงของดุษฎีที่บทจะเข้าใจอะไรก็เข้าใจได้ง่ายๆ<br />
<br />
“เพราะความทุกข์ไงคะ ทุกข์ที่เห็นลูกทุกข์และ ลูกเลือกที่จะมาอยู่กับคุณ มันก็ทำให้ฉันเข้าใจทั้งหมดทั้งปวง ที่ทำก็เพราะฉัน...รักตัวเอง”<br />
<br />
“แต่การที่เรารักตัวเอง มันก็เป็นจุดเริ่มต้นในการทำให้เรารักคนอื่นเป็นนะคุณ...อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ว่าคุณรักลูก...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราต้องอยู่เคียงข้างลูกด้วยกันนะคุณดุษฎี ให้เขารู้ว่าไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไร เราพร้อมจะช่วยเขาแก้ปัญหา เราจะไม่ทิ้งเขาอย่างแน่นอน”<br />
<br />
“ค่ะ”<br />
<br />
ทั้งสองยิ้มให้กัน ความไม่เข้าใจกันปลาสนาการไปสิ้น อินทร์ได้ยินทุกอย่างที่พ่อแม่คุยกัน ความเครียดความกังวลค่อยๆผ่อนคลาย...เหลือเพียงการลำดับเรื่องราวและค่อยๆแก้ปัญหาไปทีละเปลาะ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กลินท์รักษาตัวในโรงพยาบาลที่เชียงใหม่ เพื่อนๆเฝ้าอยู่ด้วยความเป็นห่วง สายป่านถามหมอว่าทำไมลินท์ยังไม่รู้สึกตัว หมอบอกว่าคงเพราะร่างกายอ่อนเพลียมากเลยมีอาการหลับลึกคงต้องให้พักผ่อนเต็มที่ก่อนแล้วรอดูอาการต่อไป ทุกคนจึงคลายกังวลลง<br />
<br />
จู่ๆแม่ชีธารทองก็ผลักประตูเข้ามา สายป่านกับเน่ารีบยกมือไหว้ แม่ชีบอกว่าแม่มาเยี่ยมแก้ว สายป่านบอกว่าตั้งแต่กลับมาลินท์ยังไม่รู้สึกตัวเลย<br />
<br />
“เดี๋ยวแม่จะลองเรียกแก้วดู”<br />
<br />
สายป่านกับเน่าถอยออกมา แม่ชีเดินเข้าไปชิดเตียงยื่นมือไปลูบศีรษะกลินท์อ่อนโยนแล้วพนมมือท่องบทแผ่เมตตา<br />
<br />
ในความมืด...กลินท์ได้ยินบทแผ่เมตตาก็รู้สึกอุ่นใจ ค่อยๆก้าวเข้าไปเหมือนพบทางออก พื้นที่ข้างหน้ามีแสงสว่างและมีเงาของใครคนหนึ่งยืนอยู่ กลินท์เขม้นมองจึงเห็นแม่ชียืนอยู่ในเงาของคำป้อ...<br />
<br />
“เข้ามาหาแม่เถอะเทียนคำ” กลินท์ก้มกราบ<br />
<br />
แม่ชีที่ยืนอยู่ข้างๆ ถามว่าแม่ไม่โกรธเทียนคำแล้วหรือ แม่ชียิ้ม เอ่ยอ่อนโยน “ความโกรธ ความแค้นมันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมา ซ้ำมีแต่ความทุกข์ทรมานใจมากขึ้นเพราะเราแบกรับมันเอาไว้”<br />
<br />
แม่ชีบอกว่าตนก็เคยหลงไปในบ่อของความโกรธจนคิดจะฆ่าลูก ทำให้ลูกชิงชังแม่จนถึงตอนนี้ ถามว่า<br />
<br />
“รู้แล้วใช่ไหมเทียนคำ ไม่มีใครกลับไปแก้ไขอดีตได้ แล้วก็ไม่มีใครหนีกรรมที่ตัวเองทำไว้พ้น”<br />
<br />
“ตอนนี้ลูกรู้แล้วว่าเวรกรรมคือความยุติธรรมที่เที่ยงตรงที่สุด ยิ่งได้เห็นศัตรูได้พบกับความย่อยยับ ลูกก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ลูกมีส่วนทำให้พวกเขาพบกับความวิบัตินั้น”<br />
<br />
“รู้สึกสาแก่ใจแล้วใช่ไหม”<br />
<br />
“ไม่ค่ะ พอได้เห็นชะตากรรมของเขาจริงๆ ลูกกลับรู้สึกเศร้าใจมากกว่า ความคิดของลูกตอนนี้คืออยากทำอะไรก็ได้เพื่อไถ่ถอนความผิดที่ได้ทำกับพวกเขาไว้”<br />
<br />
คำป้อยินดีที่ลูกหลุดพ้นจากบ่วงกรรม กลินท์บอกว่าตนเป็นห่วงหลุยส์<br />
<br />
“ไม่มีใครช่วยใครได้ จะดี จะชั่ว ต่างมีกรรมเป็นตัวกำหนด แม่พูดอย่างนี้เจ้าคงเข้าใจนะ”<br />
<br />
กลินท์ก้มกราบแม่ชีอย่างซึ้งในคำสอน แต่พอเงยขึ้นแม่ชีก็หายไปแล้วมีแต่เสียงบทแผ่เมตตาที่แว่วมาจากไกลๆ ผสานกับเสียงแม่ชีแว่วมาจากที่ไกลแสนไกล... “กลับมา...กลับมา...”<br />
<br />
“แม่...”<br />
<br />
กลินท์ร้องเรียกน้ำตาไหลพราก สายป่านกับเน่าที่เฝ้าอยู่พุ่งเข้าไปที่เตียงร้องเรียกกลินท์อย่างตื่นเต้น กลินท์พยายามลืมตา ในสายตาที่ยังพร่ามัว กลินท์เห็นสายป่าน เน่า และแม่ชีที่ยืนอยู่ข้างหลัง<br />
<br />
“แม่...แม่มาช่วยแก้ว”<br />
<br />
กลินท์ลงจากเตียงก้มกราบแม่ชีน้ำตาไหลพราก แม่ชีขอให้เรียกตัวเองว่ากลินท์อย่างที่ลูกอยากเป็นเถอะ แม่อยากให้ลูกเป็นดวงตะวันที่อบอุ่นไม่ใช่พระอาทิตย์ที่แผดเผาทุกสิ่งที่ขวางหน้า กลินท์บอกว่าตนรู้ว่าแม่เสียใจแต่แม่ก็ยอมเพื่อตน<br />
<br />
“แม่ทำเพื่อตัวเองด้วย ที่แม่มานี่ก็เพื่อล้างบาปให้ตัวเอง...บาปที่คิดฆ่าลูกตัวเองในชาติก่อน ถึงทำให้ลูกเกลียด ไม่รักแม่ ไม่แยแสแม่...เราต่างมีกรรมที่ต้องชดใช้ร่วมกัน แต่ไม่ว่าอย่างไรแม่คนนี้ก็รักลูกที่สุด อย่าได้โกรธในสิ่งที่แม่ทำ ไม่ว่าชาติก่อนหรือชาตินี้เลยนะ”<br />
<br />
กลินท์มองแม่ชีธารทองพึมพำตาโตว่า เมื่อกี้...ลินท์ไม่ได้ฝัน แล้วโผกอดแม่ชี แม่ชีกอดตอบด้วยความเมตตา สายป่านกับเน่ามองอย่างซึ้งใจ พลันกลินท์ก็นึกได้ ถามสายป่านว่า เบนเป็นยังไง ฟื้นหรือยัง<br />
<br />
สายป่านกับเน่าหน้าเสียไปทันที<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ร่างเบนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง แต่ในนิมิตเขากำลังเดินไปอย่างงุนงงวนหาทางออกไม่เจอ พลันก็ชะงักเมื่อเจอหลุยส์ที่หน้าเหมือนตนราวกับฝาแฝด เบนมองหลุยส์อย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นสิ่งที่กลินท์เคยบอกเล่า...<br />
<br />
หลุยส์ยื่นสร้อยที่กลินท์ให้เบนไว้ เบนมองอย่างงุนงง...<br />
<br />
ที่โรงพยาบาล หทัยกับปีเตอร์พ่อแม่ของเบนมาเยี่ยม เห็นเบนนอนอยู่บนเตียง มีขนมกล้วยกับแม่ยืนไหว้สวดมนต์อยู่ ทั้งสองพุ่งไปที่เตียง หทัยบอกว่าลูกเหมือนคนนอนหลับ ปีเตอร์ขอพระเจ้าคุ้มครองลูกด้วย<br />
<br />
อึดใจต่อมากลินท์กับสายป่านเข้ามา ทั้งหมดไหว้ทักทายกัน ขนมกล้วยกับแม่ถอยห่างออกไป กลินท์เข้าไปจับมือเบนที่ยังนอนนิ่ง<br />
<br />
กลินท์ขอโทษพ่อแม่เบน ทุกอย่างเป็นความผิดของตน ขนาดวันที่ตนจะกลับมาก็ยังทำให้หลุยส์เป็นห่วง พ่อแม่เบนฟังแล้วงง กลินท์จึงเล่าว่าหลุยส์ในอดีตกับเบนในปัจจุบันหน้าตาเหมือนกันมาก ตนเคยเจอหลุยส์ในอดีต มันอาจเป็นเรื่องเหลือเชื่อแต่มันเป็นเรื่องจริง ตนรู้จักหลุยส์มิชชันนารีสมัยพระเจ้ากาวิโลรส<br />
<br />
หทัยทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ปีเตอร์ประคองไปนั่งที่โซฟา หทัยร้องไห้บอกว่าคิดถึงคุณชวดหลุยส์ ตนไม่น่าทำสร้อยของท่านหายไปเลย กลินท์สนใจถามว่า<br />
<br />
“สร้อยอะไรคะ”<br />
<br />
“สร้อยพระจ้ะ เป็นมรดกของคุณชวดตกทอดกันมา ท่านชื่อหลุยส์ คุณชวดบอกคุณปู่ว่าสร้อยเส้นนี้จะปกป้องภยันตรายให้คนในครอบครัวเรา แม่พกใส่กระเป๋าติดตัวไว้ตลอดเวลา ตั้งใจจะให้เบนก่อนไปเมืองนอก แต่จู่ๆแม่หายังไงก็หาไม่เจอ”<br />
<br />
แต่เมื่อหทัยเปิดกระเป๋าเพื่อหยิบผ้าเช็ดหน้าก็ทำตลับทองแบบโบราณตก พอเปิดตลับ ทั้งหทัยและปีเตอร์ก็ตะลึง หทัยพึมพำ “มาอยู่นี่ได้ยังไง?” พลางหยิบสร้อยเส้นเดียวกับที่กลินท์ให้เบนไว้ก่อนจากมา หทัยเล่าอย่างทึ่งว่าก่อนหน้านี้ สร้อยเส้นนี้หายไปหาเท่าไรก็ไม่เจอ แล้วเล่าอย่างตื่นเต้นว่า<br />
<br />
“ขนาดก่อนเดินทางกลับมา แม่ก็ไหว้พระอธิษฐานขอให้หาเจอ แต่แล้วจู่ๆสร้อยเส้นนี้กลับมาอยู่ในกระเป๋าของแม่ได้ยังไงไม่รู้”<br />
<br />
กลินท์ขอดูสร้อย บอกว่านี่เป็นสร้อยที่ตนให้หลุยส์ไว้ก่อนเราจะจากกัน ตนมั่นใจว่าใช่ บอกหทัยว่า<br />
<br />
“ลินท์คิดว่าหลุยส์กำลังส่งสัญญาณมาค่ะ” กลินท์ตาเป็นประกายอย่างมีความหวังบอกว่า “เบนจะต้องฟื้นค่ะแม่”<br />
<br />
กลินท์วิ่งไปที่เตียงของเบน ทุกคนตามไปอย่างตื่นเต้น กลินท์จับมือเบน ชูสร้อยขึ้นบอก<br />
<br />
“หลุยส์ คุณจำสร้อยเส้นนี้ได้ใช่ไหม ไม่ว่าคุณจะเชื่อในพระเจ้าหรือเชื่อในพระรัตนตรัย อย่าลืมนะว่าฉันเคยบอกกับคุณว่ายังไง”<br />
<br />
ในนิมิต เบนเอื้อมมือไปรับสร้อยจากหลุยส์<br />
<br />
“ฉันบอกคุณให้เชื่อใจฉัน ฉันรักคุณนะ คุณต้องพาเบนกลับมาหาฉันนะ ได้ยินไหมหลุยส์ คุณต้องพาเบนกลับมาหาฉัน เพราะคุณสองคนคือดวงจิตเดียวกัน คุณต้องพาเบนกลับมาหาฉัน”<br />
<br />
<h3>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 12 วันที่ 7 มิ.ย.62</h3>ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทประพันธ์โดย หัสวีร์<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทโทรทัศน์โดย ปานตะวัน<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน กำกับการแสดงโดย วรวิทย์ ศรีสุภาพ<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ผลิตโดย บริษัท กู้ด ฟีลลิ่ง จำกัด<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ควบคุมการผลิตโดย สมจริง ศรีสุภาพ<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-69145462839074530892019-06-05T10:35:00.001+07:002019-06-05T10:35:19.803+07:00อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 12 วันที่ 6 มิ.ย.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 12 วันที่ 6 มิ.ย.62</h2>เจ้าวงเดือนนั่งจับตาดูอย่างประเมินสถานการณ์<br />
<br />
แววตาแฝงความร้อนรนปนความสะใจ<br />
<br />
ครู่หนึ่งเจ้าช่อเอื้องลุกออกไป เจ้าวงเดือนถามว่าเจ้าน้อยอยู่คนเดียวได้ไหมตนจะออกไปกับเจ้าแม่<br />
<br />
เจ้าน้อยพยักหน้า ครู่เดียวคำแปงก็ยกสำรับอาหารเข้ามา เจ้าน้อยบอกว่าตนยังไม่หิว คำแปงถามว่าเจ้าแม่กับเจ้าวงเดือนไปไหนกันหรือ เจ้าน้อยบอกว่าตนไม่ได้ถาม แต่ไม่อยู่บ้างก็ดี อยู่ก็เอาแต่ประชดประชันเรื่องเทียนคำน่าเบื่อ! นึกได้ถามว่าได้ข่าวเทียนคำบ้างหรือเปล่า<br />
<a name='more'></a><br />
“ข้าไปดูที่บ้านมันทุกวัน แต่ไม่มีวี่แววเทียนคำมันเลยขอรับเจ้าน้อย”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
“มันหายไปข้าก็คิดถึงมัน แต่ถ้ามันกลับมาก็ไม่รู้จะโดนลงโทษอะไรบ้าง” เจ้าน้อยพึมพำเครียด<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องบ่นอย่างหนักใจว่าเจ้าเวียงสวรรค์ยังไม่ฟื้นตนก็ไม่รู้จะทำยังไง เจ้าวงเดือนเป่าหูใส่ร้ายว่าเจ้าพ่อต้องโดนของของอีเทียนคำแน่นอน เจ้าช่อเอื้องบอกว่าเทียนคำมันไม่ได้ทำ<br />
<br />
“มันทำเจ้าค่ะ...อย่างแรกมันทำผิดจารีตประเพณีทำให้ผีปู่ผีย่าไม่พอใจ มันลักลอบสมสู่กับเจ้าน้อย ให้ท่าไอ้สิงห์ รวมถึงมันอาจจะมีอะไรเกินเลยกับหมอฝรั่งดั้งขอคนนั้นแล้วก็เป็นได้”<br />
<br />
เจ้าวงเดือนเห็นเจ้าช่อเอื้องฟังอย่างสนใจก็ใส่ไคล้ต่อว่า มันยังเล่นของให้เจ้าน้อยและเจ้าพ่อหลงใหล<br />
<br />
“อีสารเลว” เจ้าช่อเอื้องด่าเจ้าวงเดือนได้ทีเสี้ยมต่อว่า<br />
<br />
“เรื่องที่มันนำมาอ้างว่าเจ้าพ่อเคยสัญญากับหนานแก้ว ห้ามทำร้ายมันกับครอบครัว มันคงเป็นอุบายหลอกทุกคน แล้วดูสิคะ...ขนาดเจ้าพ่อโดนของของมันแล้ว มันยังทำร้ายเจ้าพ่อได้อีก”<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องแค้นประกาศว่าแม่จะไม่ยอมให้มันทำร้ายฝ่ายเดียว เราต้องรีบไปหาเจ้าพ่อน้ำทิพย์เพื่อหาวิธีแก้ ล้างแค้นเอาคืนอีเทียนคำ แล้วเรียกไพคาให้เตรียมพุ่มพานดอกไม้ตนจะไปหาเจ้าพ่อน้ำทิพย์ แต่จะไปไหว้ขอขมาปู่ย่าก่อน เดี๋ยวเจอกัน แล้วเข้าบ้านไป<br />
<br />
พอเจ้าช่อเอื้องผละไป ไพคากับเจ้าวงเดือนก็เข้าไปในห้องของเจ้าวงเดือนซึ่งมีโต๊ะหมู่บูชา เครื่องไหว้ กะโหลกดูน่ากลัว ไพคากระซิบถามเจ้าวงเดือนว่า เจ้าแม่จะไปหาเจ้าพ่อน้ำทิพย์ทำไม ยังไงเจ้าเวียงสวรรค์ก็ไม่ฟื้นหรอก เจ้าวงเดือนบอกว่าเจ้าแม่อยากไปเราก็ต้องพาไป<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องย้อนกลับมาแอบฟังไพคากับเจ้าวงเดือนคุยกัน...<br />
<br />
ไพคากลัวว่าเจ้าพ่อน้ำทิพย์จะรู้ว่าเจ้านางทำพิธีสะกดวิญญาณเจ้าพ่อเอาไว้แล้วเจ้าพ่อน้ำทิพย์จะช่วยเจ้าพ่อเวียงสวรรค์ฟื้นขึ้นมาอีก<br />
<br />
“ไม่มีทาง! คนตายก็คือคนตาย ตราบใดที่มนตร์กาลีมรณะคุมเรือนนี้อยู่ เจ้าเรือนก็จะฟั่นเฟือนทรมานมีแค่ลมหายใจแต่ไม่มีจิตวิญญาณ...ข้าสาแก่ใจนัก<br />
<br />
เจ้าเวียงสวรรค์ก็เข้าข้างอีเทียนคำมาตลอด ส่วนเจ้าแม่ก็มีแต่อารมณ์ร้ายผีบ้าผีบอไปวันๆ ข้าพึ่งใครไม่ได้สักคน จำต้องใช้วิธีนี้แหละ ไม่เช่นนั้นเจ้าน้อยของข้าจะไม่ได้เป็นใหญ่เป็นโตสักที”<br />
<br />
ไพคาว่ามนตร์ดำของสิงห์ที่สอนเจ้าได้ผลจริงๆ แต่สงสัยว่าทำไมอีเทียนคำถึงไม่เป็นอะไรเลย เจ้าวงเดือนว่าตนก็ไม่เข้าใจแต่เรายังมีอีกหลายวิธีที่จะจัดการกับอีเทียนคำ ย้ำอย่างอาฆาตแค้นว่า<br />
<br />
“ตอนนี้ขอเพียงอย่ามีใครมาขวางทางข้าก็พอ เพราะแม้แต่เจ้าพ่อเจ้าแม่ข้าก็จะไม่ละเว้น”<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องทั้งตกใจและแค้นใจมาก พรวดออกไปด่าทอต่อว่าเจ้าวงเดือนว่าทำไมใจร้ายอย่างนี้ เรื่องนี้ต้องถึงหูเจ้าหลวง และพวกเจ้าจะต้องถูกกุดหัว!<br />
<br />
เมื่อถูกจับได้ไล่ทันเจ้าวงเดือนก็ทำหน้าซื่อถามว่าเจ้าแม่พูดอะไรตนไม่รู้เรื่อง แต่พอเจ้าช่อเอื้องหมุนตัวออกไปไพคาก็พุ่งเข้าจับเจ้าช่อเอื้องเหวี่ยงล้ม แล้วเจ้าวงเดือนก็กรอกยาพิษใส่ปากเจ้าช่อเอื้องจนหมดสติ จากนั้นทั้งเจ้าวงเดือนและไพคาก็ร้องโวยวายให้บ่าวไพร่ที่อยู่แถวนั้นมาช่วยเจ้าแม่ พอบ่าวไพร่เข้ามาพาเจ้าช่อเอื้องไปที่เตียง เจ้าวงเดือนก็วิ่งออกไปบอกเจ้าน้อย<br />
<br />
พอเจ้าน้อยวิ่งพรวดออกไป เจ้าวงเดือนก็แสยะยิ้มมองเจ้าเวียงสวรรค์เย้ยเยาะเบาๆ<br />
<br />
“ข้ากำลังส่งวิญญาณเจ้าแม่มานอนเน่าข้างๆ เจ้าพ่อแล้วนะเจ้า คงอีกไม่นานเจ้าพ่อกับเจ้าแม่ก็จะได้ไปอยู่ด้วยกันในนรกแน่ๆค่ะ ตอนนี้เจ้าพ่อก็นอนพะงาบๆ รอดูข้าครอบครองคุ้มเวียงสวรรค์ของเจ้าพ่อก่อน”<br />
<br />
พูดแล้วเจ้าวงเดือนเดินนวยนาดออกไปที่ห้องเจ้าช่อเอื้อง เห็นเจ้าน้อยกำลังร้องสั่งบ่าวไพร่ให้เอายามาให้เจ้าแม่กินเร็วๆ เจ้าวงเดือนเสยะยิ้มกับภาพที่เห็นอย่างสะใจ<br />
<br />
วันนี้น้อยพุทธวงศ์มาไต่สวนคดี กล่าวต่อหน้าทุกคนอย่างตกใจว่าเห็นกันอยู่ดีๆ วันนี้เจ้าช่อเอื้องล้มหมอนนอนเสื่อไปอีกคนแล้ว เจ้าวงเดือนบอกว่าเจ้าน้อยแทนได้ เพราะเจ้าน้อยรู้ทุกอย่าง น้อยพุทธวงศ์เสนอให้คุยเรื่องที่ทางคุ้มกล่าวหามิชชันนารีก่อน ถามเจ้าน้อยจะให้ความว่าอย่างไร<br />
<br />
เจ้าน้อยเงียบ เจ้าวงเดือนกระซิบให้เจ้าน้อยบอกว่าเทียนคำเอายาจากหมอฝรั่งให้เจ้าพ่อกิน มันกะจะฆ่า เจ้าพ่อโดยมีหมอหลุยส์สมรู้ร่วมคิด พอเห็นเจ้าน้อยนิ่ง เจ้าวงเดือนสั่ง<br />
<br />
“มาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้าน้อยต้องพูดความจริงเจ้าค่ะ เลิกให้ความเมตตาคนร้ายได้แล้ว”<br />
<br />
“ว่าไง เจ้าน้อย” น้อยพุทธวงศ์ถามย้ำ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เจ้าน้อยนิ่งอึ้ง เพราะจริงๆแล้วไม่รู้เรื่องอะไรและไม่อยากให้ร้ายใคร แต่ถูกกดดันจนต้องพูดว่าพ่อกินยาของเทียนคำที่บอกว่าได้จากหมอฝรั่งแล้วพ่อก็ไม่ฟื้นอีกเลย “ข้าเกรงว่าหมอฝรั่งจะมีส่วนรู้เห็นเรื่องนี้”<br />
<br />
น้อยพุทธวงศ์ถามหลุยส์ว่ายังไง หลุยส์บอกว่าตนให้ยาเทียนคำจริงแต่ไม่ใช่ยาพิษ เจ้าวงเดือนโพล่งค้านว่า “ไม่จริง!”<br />
<br />
พ่อครูหลวงจึงขอใช้สิทธิ์ในฐานะที่หลุยส์เป็นคนของศาสนจักรอธิบายความจริง น้อยพุทธวงศ์เชิญ พ่อครูหลวงแดเนียลจึงเดินออกมา เจ้าวงเดือนมองอย่างหวาดระแวงกลัวพ่อครูหลวงจะช่วยหลุยส์กับเทียนคำ<br />
<br />
พ่อครูหลวงพูดออกตัวว่าตนไม่ได้เข้าข้างคนของเรา แต่ยาของเราไม่มีตัวไหนที่เป็นยาพิษแน่นอน หลุยส์ก็ยืนยันว่ายานั้นเทียนคำกินพิสูจน์แล้วก็ไม่เป็นอะไร ตนสงสัยว่าเหตุใดคนที่นี่ถึงได้ปักใจเชื่อว่าที่เจ้าเวียงสวรรค์ทรุดหนักเพราะยาพิษ<br />
<br />
เจ้าวงเดือนโต้ว่าเพราะเทียนคำร้ายกาจแต่คนนอกไม่รู้ สงสัยว่าทำไมคนนอกอย่างท่านถึงได้มาจุ้นวุ่นวายเรื่องภายในคุ้มของเราโดยเฉพาะยุ่งกับเทียนคำ หลุยส์บอกว่าเพราะตนรู้ว่าเทียนคำโดนคนในคุ้มนี้อิจฉาและทำร้าย ถูกลอบฆ่าหลายครั้งแล้ว<br />
<br />
พ่อครูหลวงเสนอว่าจะดีกว่าไหมถ้าหาตัวผู้หญิงคนนี้ให้เจอแล้วค่อยตัดสินความ เพราะพูดกันเองอย่างนี้ป่วยการที่เราจะคาดเดากันเอง<br />
<br />
ทั้งเจ้าวงเดือนและไพคาบอกว่ามันไม่มาเพราะมันไม่ใช่คน มันเป็นหมอผีมีคาถาอาคมเหมือนกับพ่อครูหลวงนั่นแหละ ให้ระวังไว้อีกไม่นานเวียงเชียงใหม่จะกลายเป็นพวกเขาหมด แม้พ่อครูหลวงจะอธิบายว่าไม่ใช่อย่างนั้น เจ้าวงเดือนก็ตะแบงว่า<br />
<br />
“ไม่รู้ล่ะ ตราบใดที่อีเทียนคำมันไม่มารับผิด ข้าจะเชื่อว่าคณะมิชชันนารีเป็นพวกหมอผีที่คิดไม่ดีกับเวียงเชียงใหม่”<br />
<br />
“ข้ามาแล้ว” กลินท์ปรากฏตัวประกาศลั่น “ปล่อยพวกหมอฝรั่งไปเถอะ พวกเขาไม่เกี่ยวกับสิ่งที่ฉันทำหรอก ฉันก็แค่หลอกให้เขาไปส่งเท่านั้นเอง”<br />
<br />
เจ้าวงเดือนบอกให้น้อยพุทธวงศ์จับกลินท์ทันที กลินท์ถามทุกคนในที่นั้นว่าพวกท่านไม่สงสัยหรือว่าเจ้าเวียงสวรรค์อาจมีคนคิดปองร้ายใส่คาถาให้เจ้าเรือนไม่ฟื้น เจ้าวงเดือนลุกมาตะโกนว่ามันนั่นแหละเป็นผีเป็นผู้ร้ายให้เอาไปกุดหัวเลย<br />
<br />
น้อยพุทธวงศ์บอกว่าไม่ได้เราต้องประมวลหลักฐานทุกอย่างแล้วจึงตัดสิน ตอนนี้ให้เอาตัวเทียนคำไปขังไว้ที่ใต้ถุนเรือนก่อน และขอโทษพ่อครูหลวงแทนชาวเชียงใหม่ที่ล่วงเกินคนของท่าน และพวกท่านเป็นอิสระแล้ว<br />
<br />
คำป้อกับอุ่นเฮือนไปเยี่ยมกลินท์ที่ถูกขังอยู่ใต้ถุนเรือน คำป้อบอกว่าจะไปขอให้น้อยพุทธวงศ์ปล่อยตัวกลินท์ กลินท์บอกแม่กับอุ่นเฮือนให้กลับไปเสียถ้าแม่กับอุ่นเฮือนต้องโทษเพราะตนอีกตนคงทุกข์ใจตาย แค่หมอหลุยส์ปลอดภัยตนก็โล่งใจแล้วที่เหลือตนช่วยตัวเองได้<br />
<br />
เมื่อเจ้าน้อยรู้ว่ากลินท์ถูกขังอยู่ใต้ถุนเรือนและไม่มีคนเฝ้า จึงพากลินท์หนีไปพักที่กระท่อมร้างในป่า กลินท์บอกเจ้าน้อยว่าตนไม่ใช่เทียนคำเพราะเทียนคำถูกเจ้าวงเดือนฆ่าตายไปแล้ว เจ้าน้อยถามว่าแล้วที่อยู่ตรงหน้าตนคือใคร<br />
<br />
“เจ้าน้อย รีบพาข้าไปที่ประตูเมืองเถอะ แล้วเรื่องทุกอย่างจะได้จบกันเสียที”<br />
<br />
ทันใดนั้นเจ้าน้อยก็ถูกแตงสาเอาไม้ฟาดจนทรุด พลันเจ้าวงเดือนก็เข้ามาสั่งแตงสาให้แบกร่างเจ้าน้อยกลับเรือนเดี๋ยวนี้ กลินท์บอกว่าตนมาครั้งนี้ตั้งใจมาช่วยหมอหลุยส์ เรื่องตนกับเจ้ามันจบไปแล้ว ถึงเทียนคำจะมาก่อนแต่เจ้าคือเมียแต่ง ตนขอโทษ เจ้าวงเดือนบอกว่าเมื่อเธอขอโทษก็ให้อภัย แต่มีคนมารอสะสางแค้นที่เธอทำไว้ กลินท์หันไปเห็นสิงห์ยืนหน้าถมึงทึงอยู่<br />
<br />
สิงห์พูดอย่างแค้นใจว่า “เอ็งเอาของต่ำมาใส่ในห่อข้าวให้ข้ากิน ทำให้มนตร์ของข้าเสื่อม” กลินท์บอกว่าตนไม่ได้ทำ เจ้าวงเดือนยุสิงห์ให้จัดการมันเลย บอกสิงห์ว่า “ข้ายกมันให้เอ็ง” แล้วชวนไพคากลับ<br />
<br />
พอพ้นหน้าสิงห์ ไพคาถามเจ้าวงเดือนว่าสิงห์จะเชื่อไหมว่าเราไม่รู้ไม่เห็น<br />
<br />
“ข้าไม่รู้...แต่ที่รู้คือ คืนนี้ไอ้สิงห์ไม่ปล่อยอีเทียนคำไปแน่” เจ้าวงเดือนพูดอย่างสะใจ เลือดเย็น แล้วพึมพำเหมือนท่องมนตร์คาถาขณะพาไพคากลับคุ้ม<br />
<br />
กลินท์อ้อนวอนสิงห์ให้ปล่อยตนไปเถอะตนไม่ได้เอาของต่ำให้เขากินคนที่ทำคือเจ้าวงเดือน สิงห์ไม่เชื่อกลินท์บอกว่าถ้าตนตายซ้ำสองตนจะอาฆาตจองเวรพยาบาทเขาไปทุกชาติ ถามว่า<br />
<br />
“นายสิงห์ยังจำได้ไม่ลืมใช่ไหมที่ฆ่าฉันเมื่อครั้งก่อนนะ นายสิงห์ไม่ตั้งใจที่จะฆ่าฉัน นายสิงห์จำต้องทำตามคำสั่งของเจ้าวงเดือน ครั้งนี้อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันไม่ได้ทำร้ายนายสิงห์จริงๆ”<br />
<br />
ทันใดนั้นร่างนายสิงห์ก็สั่นเทาดูไร้สติแววตาเลื่อนลอยคำรามออกมาเหมือนเสือร้าย กลินท์จ้อง พลันร่างนายสิงห์ก็กลายเป็นเสือสมิงแล้วจะเข้างับคอกลินท์ พลันก็ร้องลั่นเมื่อเห็นสร้อยที่สร้อยสังวาลให้ไว้ สิงห์ผงะกุมปากร้องทุรนทุรายจ้องหน้ากลินท์แล้วกระโดดหายไปในความมืด<br />
<br />
เจ้าวงเดือนกำลังเดินกลับคุ้ม อยู่ดีๆก็ผงะ เอามือกุมปากทรุดลงไปนอนดิ้นทุรนทุราย ไพคาตกใจมาก<br />
<br />
ฝ่ายกลินท์ตัวสั่นกุมสร้อยที่คอยกมือไหว้...<br />
<br />
“ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คุ้มครองลูก ได้โปรดเมตตาคุ้มครองลูกตลอดไปด้วยเทอญ”<br />
<br />
กลินท์ลุกขึ้นมองไปรอบๆอย่างระแวดระวังแล้วเดินสะเปะสะปะไป<br />
<br />
เจ้าวงเดือนดิ้นทุรนทุรายแต่ยังกระเสือกกระสนไปบอกไพคาว่าตนมีภารกิจต้องสะสาง ไพคาติงว่าเจ้าเจ็บอยู่<br />
<br />
“ข้ามีวิธีรักษาตัวเองรีบกลับกันเถอะ”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เจ้าวงเดือนกลับถึงห้องนอนในคุ้มเวียงสวรรค์ เจ้าน้อยเพิ่งรู้สึกตัวแปลกใจที่มานอนที่ห้องนอน ถามเจ้าวงเดือนว่า “ข้ามานอนอยู่บนนี้ได้ยังไง”<br />
<br />
เจ้าวงเดือนบอกว่าตนไปเจอท่านนอนหมดสติอยู่กระท่อมปลายนา นึกว่าท่านจะเป็นอะไรเหมือนเจ้าพ่อเจ้าแม่ไปอีกคน เจ้าน้อยพึมพำ “ข้าสลบ...แล้ว...” เจ้าน้อยไม่ทันถาม เจ้าวงเดือนก็ชิงบอกว่า<br />
<br />
“อีเทียนคำเหรอ มันหนีไปแล้วมีคนมาช่วยมัน ตอนนี้ข้าเลยให้พวกบ่าวจับตัวแม่กับพี่มันมา ถ้าอีเทียนคำมันไม่กลับมา ข้าก็จะฆ่าแม่กับพี่มันซะ”<br />
<br />
“สองคนนั้นมันไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยซะหน่อย”<br />
<br />
“เกี่ยวไม่เกี่ยวข้าก็จับมันมามัดที่เสากลางเรือนแล้ว”<br />
<br />
เจ้าน้อยตกใจลุกพรวดไปทันที เจ้าวงเดือนเห็นแล้วยิ่งโมโห<br />
<br />
อุ่นเฮือนและคำป้อเห็นเจ้าน้อยก็อ้อนวอนขอให้ช่วยด้วย ปล่อยพวกเราเถอะ พอเจ้าน้อยขยับปาก เสียงเจ้าวงเดือนก็แว้ดเข้ามา<br />
<br />
“ห้ามปล่อย! อีเทียนคำมันทำเลวทรามต่ำช้าไว้มากนัก ซ้ำมันยังหนีไปอีก เอ็งสองคนจะต้องรับผิดชอบ”<br />
<br />
“เจ้าวงเดือน เจ้าแม่เจ้าพ่อก็ยังไม่สบาย ข้าว่าอย่าเพิ่งทำอะไรเลย ทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาเจ้าพ่อเจ้าแม่มันไม่ดี”<br />
<br />
“ไม่ดีอย่างไรเจ้าคะ ถ้าเจ้าน้อยอยากจะให้เจ้าพ่อเจ้าแม่รู้เห็นเป็นพยานการตัดสินลงโทษในครั้งนี้ เจ้าพ่อเจ้าแม่ก็อยู่ตรงนั้นแล้วไงคะ”<br />
<br />
เจ้าวงเดือนให้คนพาเจ้าเวียงสวรรค์กับเจ้าช่อเอื้องในสภาพไม่สามารถขยับและพูดได้มาที่ลานกลางคุ้ม เจ้าน้อยไม่พอใจถามว่าทำอย่างนี้ได้ยังไง เจ้าวงเดือนเสียงแข็งว่าในเมื่อเจ้าน้อยตัดสินใจอะไรไม่ได้สักอย่างก็ต้องตนนี่แหละ<br />
<br />
“เจ้าต้องการอะไร ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้”<br />
<br />
“แก้แค้นอีเทียนคำ!!!”<br />
<br />
เจ้าน้อยบอกว่าสองคนนั้นไม่เกี่ยวอย่าทำมันเลย<br />
<br />
เจ้าวงเดือนพูดเสียงแผ่วน้ำตาร่วงว่าเจ้าน้อยนั่นแหละทำตนก่อน แล้วตัดพ้อ...<br />
<br />
“ทำยังไงข้าถึงจะตัดอีเทียนคำออกจากหัวใจของท่านได้...ทำไมอีเทียนคำมันถึงตราตรึงอยู่ในหัวใจท่านนัก แม้แต่ความรักความภักดีของข้าก็ไม่อาจทดแทนได้”<br />
<br />
“เจ้าวงเดือนอย่าคิดเช่นนั้น ข้ารักท่านเพียงคนเดียว...ปล่อยอุ่นเฮือนกับคำป้อไปเถอะ”<br />
<br />
“ไม่! ในเมื่ออีเทียนคำมันทำร้ายหัวใจของข้าได้ ข้าก็จะทำร้ายหัวใจของมันเหมือนกัน...ถ้ามันไม่กลับมารับโทษ มันจะได้รู้ว่า การพลัดพรากจากคนที่รักเป็นอย่างไร”<br />
<br />
พูดจบเจ้าวงเดือนก็เรียกไพคา ไพคาหยิบหวายส่งให้ทันที เจ้าวงเดือนรับหวายตรงไปหาสองแม่ลูกที่ถูกมัดอยู่กลางลาน เจ้าน้อยร้องลั่น “อย่าเจ้าวงเดือน”<br />
<br />
เจ้าวงเดือนไม่สนใจ เดินไปหวดหวายใส่คำป้อกับอุ่นเฮือนไม่ยั้งจนเลือดซึมออกตามร่างทั้งสองก็ยังกระหน่ำไม่หยุด เจ้าน้อยทนไม่ได้เข้าไปจับมือเจ้าวงเดือนตะโกน<br />
<br />
“พอได้แล้ว พอ หยุด!”<br />
<br />
“ไม่! ข้าไม่หยุด ข้าจะฟาดมันสองคนจนกว่าอีสารเลวเทียนคำจะออกมา”<br />
<br />
เจ้าน้อยมองไปรอบ สบตากับคำแปง คำแปงอ่านสายตาออกวิ่งออกไปเงียบ<br />
<br />
เจ้าเวียงสวรรค์นอนไม่รู้เรื่อง เจ้าช่อเอื้องรับรู้แต่ไม่สามารถพูดได้ ได้แต่นอนน้ำตาไหลอย่างคับแค้น<br />
<br />
กลินท์วิ่งเตลิดไปไม่รู้ทิศทาง เจอชาวบ้านจึงถามว่าประตูเชียงใหม่ไปทางไหน ชาวบ้านอีกคนได้ยินก็พึมพำขำๆว่า เป็นบ้าอะไรมาถามหาประตูเชียงใหม่<br />
<br />
คำแปงวิ่งมาเห็นกลินท์พอดี ตะโกนเรียกบอกว่าตนมาตามให้ไปช่วยแม่กับอุ่นเฮือนที่ถูกเจ้าวงเดือนจับตัวไป บอกว่า ถ้าเอ็งไม่กลับไปที่คุ้ม แม่กับพี่เอ็งตายคาหวายแน่<br />
<br />
กลินท์ตกใจหน้าซีดเผือดวิ่งไปที่ลานกลางคุ้ม เจ้าน้อยกำลังบอกเจ้าวงเดือนให้หยุด เจ้าวงเดือนตวาดว่าไม่หยุดจนกว่าอีเทียนคำจะออกมา<br />
<br />
“ฉันมาแล้ว!!”<br />
<br />
กลินท์ตะโกน เจ้าวงเดือนหันหรี่ตามองยิ้มเยาะ<br />
<br />
“ในที่สุดมึงก็มาจนได้”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กลินท์วิ่งทะลวงบ่าวไพร่ที่ยืนมุงดูอยู่เข้าไปร้องบอก “ปล่อยแม่กับพี่สาวฉันไปเถอะ”<br />
<br />
ไพคาเห็นกลินท์ก็บอกเจ้าวงเดือนว่า อีเทียนคำไม่เป็นอะไร หมายความว่าไอ้สิงห์?<br />
<br />
“ใช่ ไอ้สิงห์ทำอะไรฉันไม่ได้” กลินท์ประกาศ<br />
<br />
“เพราะเป็นผีน่ะสิ คนมีวิชาอาคมอย่างไอ้สิงห์ถึงทำอะไรมึงไม่ได้”<br />
<br />
“ใช่ เทียนคำมันเป็นผี เพราะพวกแกฆ่าเทียนคำไปแล้วไง”<br />
<br />
เจ้าน้อยมองเจ้าวงเดือนขวับ เจ้าวงเดือนละล่ำละลักด่ากลินท์ว่าพูดอะไร ด่าอีบ้า! ไพคาก็ประสานเสียงตวาด “มึงพูดอะไรของมึง” กลินท์ไม่ตอบโต้แต่บอกให้ปล่อยแม่กับพี่สาวตนเดี๋ยวนี้<br />
<br />
เจ้าวงเดือนถามว่ามีสิทธิ์อะไรมาสั่งตน กลินท์สวนทันควันว่าสิทธิ์ของเจ้ากรรมนายเวร บอกให้ปล่อยแม่กับพี่สาวตนเสียแล้วตนจะอยู่รับโทษทุกอย่าง เจ้าน้อยบอกเจ้าวงเดือนทำตามที่รับปากไว้ เจ้านางพูดอะไรไว้ต้องรักษาคำพูด เจ้าวงเดือนจนแต้มแต่ยังไว้เชิงเชิดหน้าสั่ง<br />
<br />
“ปล่อยมัน”<br />
<br />
พอคำป้อกับอุ่นเฮือนได้รับการปลดเชือก ร่างทั้งสองก็ร่วงลงกองกับพื้น แต่ไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว กลินท์บอกอุ่นเฮือนให้พาแม่ไปเร็ว ไม่ต้องเป็นห่วงตน ตนเอาตัวรอดได้ พออุ่นเฮือนประคองคำป้อออกไป<br />
<br />
เจ้าวงเดือนก็สั่งเหี้ยม<br />
<br />
“เอาตัวมันไปมัด!”<br />
<br />
บ่าวไพร่กรูกันลากกลินท์ไป เจ้าน้อยได้แต่ยืนมองและคิดหาทางช่วย<br />
<br />
กลินท์ถูกมัดมือมัดเท้าไว้ที่กลางลาน แต่ปากยังด่าพวกเจ้าวงเดือนว่าเป็นพวกหมาหมู่ เจ้าน้อยบอกเทียนคำให้หยุดพูดเดี๋ยวตัวเองจะเดือดร้อน กลินท์ท้าเจ้าน้อยให้แสดงความเป็นผู้นำของคุ้ม แต่เจ้าวงเดือนถือหวายเข้ามาให้เจ้าน้อย ตะโกนยุให้ฟาดมันเลย<br />
<br />
คนเนรคุณแบบนี้ต้องเจอหนักๆ ทั้งที่เจ้าน้อยเคยช่วยชีวิตมันไว้ มันยังคิดร้ายอกตัญญู<br />
<br />
กลินท์โต้ว่าเจ้าน้อยไม่เคยช่วยชีวิตตนพ้นจากเขี้ยวเสืออย่างที่คุยโอ้อวด คนที่ช่วยชีวิตตนโดยการโยนไฟใส่เสือคือพ่อหนานแก้ว<br />
<br />
สิ้นเสียงกลินท์ฟ้าผ่าเปรี้ยง! ราวกับมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น คำป้ออยู่ที่บ้านยกมือไหว้อธิษฐาน<br />
<br />
“ขอให้ปาฏิหาริย์จากฟ้าช่วยให้มันแคล้วคลาดปลอดภัย สาธุ”<br />
<br />
กลินท์เปิดโปงว่าแม้แต่ฟ้ายังเป็นพยานว่าเจ้าน้อยพูดปด ท่านใช้โอกาสนั้นสร้างตัวเองเป็นวีรบุรุษเพื่อให้เทียนคำหลงเชื่อจนยอมฝากชีวิตไว้กับท่าน มอบทุกอย่างให้กับท่านแล้วท่านก็ทำร้ายเทียนคำ<br />
<br />
เจ้าน้อยถูกกลินท์แฉก็ทั้งตกใจอับอายเงอะงะ เจ้าวงเดือนด่ากลินท์ว่าโกหก<br />
<br />
“ฉันไม่ได้โกหก เจ้าน้อยนั่นแหละโกหกเจ้าพ่อเจ้าแม่ โกหกคนทั้งคุ้ม”<br />
<br />
“มึงหยุดพูดเดี๋ยวนี้อีเทียนคำ” เจ้าน้อยฟาดกลินท์หมายให้หยุด “เพราะมึงคนเดียวที่ทำให้คุ้มของข้าต้องเจอความวิบัติฉิบหาย เจ้าพ่อเจ้าแม่ไม่สบายลุกเดินไปไหนไม่ได้ก็เพราะมึง”<br />
<br />
กลินท์บอกว่าไม่ใช่ตน แต่เพราะเจ้าเวียงสวรรค์ผิดคำสาบานที่ให้ไว้กับพ่อหนานแก้ว ทุกคนที่นี่ถึงมีอันเป็นไปไม่มีความสุข<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องที่ยังรับรู้ทุกอย่างแต่พูดไม่ได้ น้ำตาไหลพรากพยายามพยักหน้า เจ้าน้อยดีใจเข้าไปหาแต่ปากก็ยังเถียงกลินท์ว่าอย่ากล่าวหาเพราะคนในคุ้มไม่มีใครคิดทำร้ายมึง<br />
<br />
กลินท์เปิดโปงว่าเจ้าวงเดือนไม่เคยเลิกอาฆาตเทียนคำ ความวิบัติทั้งหมดเกิดขึ้นตั้งแต่เจ้าวงเดือนฆ่าเทียนคำแล้ว เจ้าน้อยถามเจ้าวงเดือนว่าจริงหรือ เจ้าวงเดือนปฏิเสธหน้าซีดปากสั่น เจ้าช่อเอื้องที่พยายามจะพูดก็เกิดปาฏิหาริย์พูดออกมากระท่อนกระแท่น<br />
<br />
“จะ...จริง...”<br />
<br />
เจ้าวงเดือนยิ่งตกใจหน้าซีด ไพคาปราดเข้าไปถามว่าหรือยาที่เจ้าให้มันกินจะเริ่มหมดฤทธิ์แล้ว เจ้าวงเดือนบอกเจ้าน้อยว่าเจ้าแม่อาจเพ้อเพราะไม่สบาย ตอนนี้ได้เวลาให้แม่กินยาแล้ว สั่งไพคาเอายามา<br />
<br />
“ยะ...ยา...ยาพิษ” เจ้าช่อเอื้องพยายามบอก “มันวางยาพิษแม่ มันมีมนตร์ดำ มันเล่นของใส่คุ้มของเรา”<br />
<br />
เจ้าวงเดือนหาว่าเจ้าแม่เพ้อใหญ่แล้ว สั่งไพคา<br />
<br />
ที่เอายามาให้เอาให้เจ้าแม่กินเร็ว เจ้าช่อเอื้องพยายามเบือนหน้าหนี เจ้าน้อยแย่งถ้วยยาไปบอกว่าตนจัดการเอง เจ้าวงเดือนก็เร่งว่ายาบำรุงต้องกินทันทีหลังปรุงเสร็จให้เจ้าน้อยรีบให้เจ้าแม่กินก่อนที่ฤทธิ์ยาจะเสื่อม ไพคาก็ช่วยเร่งรัด<br />
<br />
เจ้าน้อยหันขวับบอกไพคาว่าถ้าอย่างนั้นเจ้าต้องกินให้ดู จะได้รู้ว่ามันเป็นอย่างที่เจ้าแม่พูดหรือเปล่า ไพคาหน้าซีดเผือด ถูกเจ้าน้อยเอายากรอกปากจนได้<br />
<br />
ทันทีที่ถูกกรอกยา ไพคาก็หายใจหอบตัวแข็งทื่อดิ้นเฮือกสุดท้ายขอให้เจ้าวงเดือนช่วยด้วย<br />
<br />
เจ้าน้อยถึงกับน้ำตาคลอเมื่อรู้ว่าเจ้าแม่โดนวางยาจริงๆ ขว้างถ้วยยาหันตะคอก<br />
<br />
“วงเดือน!”<br />
<br />
เจ้าวงเดือนปฏิเสธว่าตนไม่ได้ทำตนถูกเทียนคำใส่ร้าย เจ้าน้อยแค้นคลั่งตบเจ้าวงเดือนล้ม บอกว่าเจ้าแม่ไม่เคยโกหกตน เจ้าวงเดือนจนแต้มรับว่าที่ทำเพราะรักเจ้าน้อยทำเพื่อให้เจ้าน้อยได้เป็นเจ้าหลวง<br />
<br />
เจ้าน้อยพูดอย่างรู้สึกผิดว่า เพราะตนอ่อนแอเห็นแก่ตัว ทุกอย่างจึงพังพินาศแบบนี้ พูดเสียงสั่นเครือว่า<br />
<br />
“ถ้าข้าไม่คิดถึงเกียรติยศหน้าตา ความเหมาะสม เมียของข้าก็คงจะเป็นเทียนคำไม่ใช่เจ้า!”<br />
<br />
เจ้าวงเดือนกรี๊ดสติแตกพุ่งเข้าทำร้ายกลินท์ที่ถูกมัดกับเสาอย่างบ้าคลั่ง เจ้าน้อยรีบเข้าไปห้าม แต่เจ้าวงเดือนสติแตกหมดสิ้นทุกอย่างแล้ว คว้าตะเกียงน้ำมันขว้างไป ตะเกียงแตกเปลวไฟลุกพึ่บลามไปไหม้เรือนใหญ่อย่างเร็ว กลินท์ตะโกน “ไฟไหม้!” เจ้าน้อยได้สติตะโกนให้ช่วยกันดับไฟ<br />
<br />
บ่าวไพร่ช่วยกันดับไฟ แต่เจ้าวงเดือนที่คลุ้มคลั่งกลับคว้าตะเกียงขว้างไปอีกไฟก็ยิ่งลุกโชน!<br />
<br />
คำป้อกับอุ่นเฮือนเห็นไฟไหม้เรือนใหญ่ก็รีบวิ่งไปด้วยความเป็นห่วงเทียนคำ<br />
<br />
กลินท์เห็นเจ้าวงเดือนขว้างตะเกียงอย่างบ้าคลั่งก็ตะโกนบอกเจ้าน้อยว่าดับไฟไม่ทันหรอกให้รีบพาเจ้าเวียงสวรรค์และเจ้าช่อเอื้องหนีไปก่อน เจ้าน้อยจึงให้คำแปงพาเจ้าพ่อกับเจ้าแม่ไป<br />
<br />
กลินท์ถูกมัดอยู่ ไฟลุกลามใกล้ตัวทุกทีนึกว่าต้องตายในกองเพลิงนี้แน่แล้ว คิดในใจว่า<br />
<br />
“ไม่ว่าไฟแบบไหน สุดท้ายไฟก็เผาฉันจริง”<br />
<br />
คำป้อกับอุ่นเฮือนวิ่งมาเห็นกลินท์กำลังจะถูกไฟคลอกวิ่งเข้าไปช่วย คำป้อเห็นมีดปอกผลไม้วิ่งไปเอามาตัดเชือกแล้วเอามีดเหน็บชายพก สองคนแม่ลูกช่วยพากลินท์ออกมาจนปลอดภัย คำป้อให้อุ่นเฮือนเฝ้ากลินท์ไว้ ตัวเองวิ่งไปช่วยดับไฟที่เรือนใหญ่<br />
<br />
ส่วนเจ้าวงเดือนไม่ยอมไปไหนรอแต่จะให้<br />
<br />
เจ้าน้อยมาช่วย คำป้อเข้าไปช่วยเจ้าวงเดือนก็ไม่ยอมไป รอแต่จะให้เจ้าน้อยมาช่วย คำป้อจึงไปอ้อนวอนเจ้าน้อยให้ไปช่วยเจ้าวงเดือน เจ้าน้อยตัดสินใจไปช่วยแต่เจ้าวงเดือนกับไพคาก็ถูกขื่อติดไฟหล่นทับ เจ้าน้อยชะงักแล้วหันหลังเดินกลับ ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง<br />
<br />
กลินท์รู้สึกตัวถามหาแม่ อุ่นเฮือนบอกว่าขึ้นไปช่วยคนบนเรือนดับไฟ ถามถึงเจ้าพ่อเจ้าแม่รู้ว่าปลอดภัยจึงถามถึงเจ้าวงเดือน พอรู้ว่ารอเจ้าน้อยไปช่วยอยู่ กลินท์รำพึงสมเพช “เพราะความรักความหลงแท้ๆ”<br />
<br />
กลินท์บอกอุ่นเฮือนว่าดีใจที่ได้เป็นน้องสาวพี่ แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้วตนต้องกลับไปโลกของตนและเราคงไม่ได้พบกันอีก อุ่นเฮือนถามว่า “เอ็งพูดอะไร...”<br />
<br />
“ฉันไม่ได้บ้า ฉันไม่ใช่เทียนคำ ฉันชื่อกลินท์<br />
<br />
ฉันมาจากอนาคต หรือเอาง่ายๆก็คือ เทียนคำกลับชาติมาเกิดเป็นฉัน...ฉันกลับมาเพื่อสะสางความแค้นที่เทียนคำถูกกระทำ แต่ตอนนี้หมดเวลาแล้ว ฉันต้องกลับไปโลกของฉัน พี่ไม่ต้องห่วง เราสองคนจะได้เจอกัน อยู่ด้วยกัน รักกัน เราจากกันแค่ตอนนี้ แต่เราจะได้เจอกันในโลกอนาคต ฝากลาแม่ด้วยนะ”<br />
<br />
กลินท์ลุกขึ้น มองคุ้มเวียงสวรรค์ที่กำลังถูกไฟไหม้<br />
<br />
“จบสิ้นความแค้นของฉันซะที ถ้ามีสิ่งใดที่ล่วงเกิน จะด้วยเจตนาหรือไม่เจตนา ฉันขออโหสิกรรม”<br />
<br />
กลินท์หมุนตัวออกไป อุ่นเฮือนใจหาย มองตามจนกลินท์ลับร่างไป พึมพำ “เทียนคำ...” แล้ววิ่งตาม แต่ก็ต้องหยุดเมื่อร่างกลินท์ค่อยๆหายไป<br />
<br />
คำป้อมาถึงพอรู้ว่ากลินท์ไปทางประตูเวียงแล้ว ก็นึกสังหรณ์ใจบางอย่าง...<br />
<br />
กลินท์กระเซอะกระเซิงไปใกล้ประตูท้ายเวียงก็ได้ยินเสียงคำป้อเรียกบอกว่าอย่าเพิ่งไป กลินท์ดีใจโผกอดแม่ คำป้อถามว่าจะไปไหน กลินท์บอกว่ากลับโลกของตน ถึงเวลาแล้ว ตนไม่ติดค้างอะไรอีกแล้ว แม่กับพี่อุ่นเฮือนปลอดภัยตนก็ดีใจแล้ว<br />
<br />
คำป้อถามว่าไม่รักแม่แล้วหรือถึงจะไป<br />
<br />
“รัก...รักมากจ้ะ แต่เทียนคำลูกสาวของแม่<br />
<br />
ตายจากแม่ไปนานแล้ว ฉันเป็นเพียงผู้ประสานดวงจิตของเทียนคำให้กลับมาแก้แค้น ตอนนี้ถึงเวลาที่ฉันต้องกลับไปยังโลกของฉัน แต่ฉันจะจำแม่ และพี่อุ่นเฮือนไว้ตลอดไป...<br />
<br />
ฉันลาก่อนนะแม่”<br />
<br />
“ไม่ใช่ว่าแม่ไม่รักเอ็งนะเทียนคำ แม่รักเอ็งยิ่งกว่าชีวิตของแม่ แต่เวลานี้ในเมื่อเอ็งก็ไม่ใช่เทียนคำ<br />
<br />
คนเดิมแล้ว ก็อยู่ด้วยกันเสียที่นี่เถอะ”<br />
<br />
ขณะกลินท์กำลังงงๆนั้น คำป้อเอามีดจากชายพกแทงกลางหลังคามีดไว้อย่างนั้นจนกลินท์ร้องลั่น อุ่นเฮือนวิ่งมาเห็นถามแม่ว่าแทงเทียนคำทำไม<br />
<br />
“แม่ไม่อยากทำแบบนี้ แต่ในเมื่อเอ็งเป็นตัวซวย ตัวหายนะ กลับมามีแต่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างเลวร้ายลงไป แม่เลยต้องทำ”<br />
<br />
“ฉันกำลังจะไปแล้วแม่”<br />
<br />
กลินท์น้ำตาไหลเสียใจอย่างที่สุด บอกคำป้อว่าพวกเขาทำร้ายตนก่อน แต่ตอนนี้ตนสำนึกแล้วและกำลังจะไป คำป้อพูดอย่างเจ็บปวดว่า<br />
<br />
“ไปเพื่ออะไร ในเมื่อตอนนี้ทุกอย่างพังพินาศย่อยยับไปหมดแล้วเพราะเอ็ง ข้าตัดสินใจแล้ว ถ้าลูกของข้ามันคือตัวหายนะ ข้าในฐานะแม่ แม่ที่เลี้ยงเอ็งมากับมือ ถึงจะเจ็บปวดแค่ไหน ข้าก็ต้องแก้ปัญหา”<br />
<br />
คำป้อดึงมีดออกมาจะแทงซ้ำ อุ่นเฮือนดึงมีดไว้อ้อนวอนแม่ให้ปล่อยมันไปเถอะ บอกกลินท์ให้รีบหนีไป กลินท์น้ำตาไหลพรากเอ่ยลาแม่กับอุ่นเฮือน อุ่นเฮือนพยุงร่างคำป้อที่ทรุดกับพื้นร้องไห้ไปด้วยกัน<br />
<br />
กลินท์พยายามพาร่างโชกเลือดไปทางที่จะไปประตูเมือง แต่ไม่ทันถึงก็หมดสติเสียก่อน...<br />
<br />
ที่โรงพยาบาลในกรุงเทพฯ สายป่านกับเน่าเป็นห่วงกลินท์ที่หายไปและเบนก็ยังไม่ฟื้น สายป่านจะไปตามหากลินท์ เน่าจะไปด้วย โดยจะฝากเบนไว้กับพยาบาล บอกสายป่านว่า<br />
<br />
“พรุ่งนี้เราบินไปเชียงใหม่แล้วก็ไปรอลินท์ที่ประตูเชียงใหม่ เพราะเบนเคยบอกว่าลินท์เข้าออกได้ประตูละครั้ง ประตูเชียงใหม่เป็นประตูสุดท้ายที่ลินท์ใช้ผ่านเข้าออกมิติ”<br />
<br />
“ถ้าดวงจิตของคุณเจอลินท์ คุณต้องกลับมาพร้อมลินท์นะเบน” สายป่านบอกเบนที่ยังนอนนิ่ง<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เช้าตรู่กลินท์รู้สึกตัวก็ได้ยินเสียงม้าย่ำมา พอเสียงม้าหยุดก็มีคนกระโดดลงมา หลุยส์นั่นเอง!<br />
<br />
หลุยส์เห็นกลินท์นอนจมกองเลือดอยู่ก็ถลาเข้าประคอง บอกว่าเธอถูกแทงและจะพาไปหาพ่อครูหลวง<br />
<br />
“ไม่...ทิ้งฉันไว้ที่นี่ คุณไม่ควรมายุ่งกับฉันอีก ฉันมันตัวหายนะ ตัวซวย ไปสิ”<br />
<br />
“ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น โชคดีที่แผลไม่ลึก คนที่แทงคงไม่ได้กะทำให้คุณตายหรอก” กลินท์บอกว่าแต่เขาเกลียดจนไม่อยากให้ตนมีชีวิตอยู่ “แต่ผมอยากให้คุณอยู่ คุณต้องกลับไปยังโลกของคุณ ที่นี่คุณอาจจะทำทุกอย่างพังพินาศหมด แต่ในโลกของคุณ คุณสามารถเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ”<br />
<br />
“ใช่...ในเมื่ออดีตมันแก้ไขไม่ได้ ฉันก็ต้องเดินไปข้างหน้า”<br />
<br />
“รีบไปกันเถอะ ผมจะไปส่งคุณกลับที่ประตูท้ายเวียง”<br />
<br />
หลุยส์อุ้มกลินท์ขึ้นหลังม้ามุ่งหน้าไปที่เขตกำแพงเมือง ตลอดทางกลินท์นิ่งเงียบจนหลุยส์ถามว่าไหวไหม กลินท์ขอบคุณหลุยส์ที่อยู่เคียงข้างตนตลอดเวลาไม่ว่าตนจะทำเรื่องงี่เง่าแค่ไหนก็มีเขาเพียงคนเดียวที่เข้าใจตนมาตลอด ถามหลุยส์ว่า<br />
<br />
“หลุยส์รู้ไหม ก่อนที่ฉันจะรู้จักคุณ ฉันไม่เคยเกลียดตัวเองเท่านี้มาก่อนเลย”<br />
<br />
“ถ้าคุณเกลียดตัวเอง มันจะไปลำบากคนที่รักคุณนะ” กลินท์ถามว่าทำไมล่ะ “เพราะเขาจะรักคุณเพิ่มมากขึ้นอีกหนึ่งเท่า รักเผื่อตัวคุณเองไง เหมือนที่ผมทำอยู่...เพราะฉะนั้นคุณไม่มีสิทธิ์ที่จะไม่รักตัวเองแล้ว เพราะผมไม่อนุญาต”<br />
<br />
กลินท์ยิ้มทั้งน้ำตา กอดหลุยส์ไว้แน่น หลุยส์กระตุกม้าให้วิ่งต่อไป พอถึงประตูเชียงใหม่ หลุยส์<br />
<br />
บอกกลินท์ให้ดูแลตัวเองพลางเอื้อมมือแตะบาดแผลอย่างเป็นห่วง<br />
<br />
“คุณก็เหมือนกัน ดูแลรักษาตัวเองให้ดีนะ เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว แต่ไม่ต้องเป็นห่วง ยังไงอีกฟากประตูนั้นคุณก็รออยู่เหมือนกัน” กลินท์เขย่งขึ้นหอมแก้มหลุยส์อย่างซาบซึ้งแทนคำขอบคุณ “ขอบคุณนะสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ฝากดูแลแม่และพี่สาวฉันด้วย หวังว่าสักวันแม่คำป้อจะเข้าใจฉันนะ”<br />
<br />
“โชคดีนะเทียนคำ...”<br />
<br />
ฝ่ายแม่ชีธารทองที่นั่งสมาธิที่วัด แม่ชีอยู่ในภาวะว้าวุ่นใจไม่น้อย...พึมพำ<br />
<br />
“ลูกต้องปลอดภัยนะแก้ว...แม่ขอส่งผลบุญถึงแก้วให้ปลอดภัย”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ก่อนจากกัน กลินท์ถอดสร้อยที่สร้อยสังวาลให้หลุยส์ บอกว่า<br />
<br />
“ไม่ว่าคุณจะเชื่อในพระเจ้า หรือจะเชื่อในพระรัตนตรัย แต่ฉันอยากให้สร้อยเส้นนี้กับคุณ...สร้อยเส้นนี้ปกป้องฉันจากภยันตรายมาหลายครั้ง ฉันอยากให้คุณเก็บไว้เป็นตัวแทนของฉัน”<br />
<br />
กลินท์เอาสร้อยใส่มือหลุยส์ หลุยส์กำสร้อยไว้แน่น เหมือนยอมรับสร้อยเส้นนั้น กลินท์ถอนใจโล่งอกที่<br />
<br />
หลุยส์ยอมรับสร้อย แต่ก็ใจหายอย่างบอกไม่ถูก เหลือบมองหลุยส์ด้วยความรักและห่วงอาลัย บอกน้ำตาคลอ<br />
<br />
“ฉันรักคุณ!”<br />
<br />
พูดแล้วกลินท์วิ่งไปที่ประตู เห็นแสงขาวส่องทางและเสียงกลองอึกทึกดังขึ้นเหมือนวันที่กลินท์ข้ามผ่านอดีตในครั้งแรก<br />
<br />
กลินท์หันมองหลุยส์เห็นเขาตะโกนเรียกแต่เธอไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไร พลันร่างกลินท์ก็ถูกแสงสีขาวดูดหายไป หลุยส์กำสร้อยไว้แน่นมองตามปรากฏการณ์นั้นอย่างตื่นเต้น<br />
<br />
เช้านี้ สายป่านกับเน่ากำลังใส่บาตรที่ประตูเชียงใหม่ ต้องตาเบิกโพลงเมื่อเห็นประกายทองสว่างจ้าอยู่กลางประตูพร้อมกับร่างของกลินท์ที่ยืนโซเซ เห็นปิ่นทองปักที่มวยผมเด่นชัด<br />
<br />
“ลินท์!!”<br />
<br />
สายป่านร้อง แล้วทั้งสายป่านกับเน่าก็พุ่งไปที่ประตู ไปไม่ทันถึง ร่างกลินท์ก็ทรุดลงกับพื้น สายป่านตกใจเมื่อเห็นร่างกลินท์เต็มไปด้วยเลือด<br />
<br />
“ลินท์...ลินท์ ใครทำอะไรเธอ!”<br />
<br />
“รีบพาลินท์ไปโรงพยาบาลเร็ว”<br />
<br />
เน่าช้อนร่างกลินท์ขึ้นทันที...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
อินทร์คุยกับทนายอยู่ที่บ้านสรวงโดยมีแม็คร่วมคุยด้วย เขาขอให้ทนายหาหลักฐานพยานแวดล้อมทุกอย่างมายืนยันว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอุบัติเหตุ ภรรยาตน ไม่ได้ตั้งใจ แม็คบอกว่าดีใจที่คุณอินทร์ทำเพื่อคุณติ๊<br />
<br />
สรวงรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้านอารมณ์ดี แต่พอเงยขึ้นก็ชะงักเมื่อเห็นดุษฎีเดินหน้านิ่งเข้ามา<br />
<br />
“ลูกอยู่ข้างใน...” สรวงรีบบอก<br />
<br />
“เข้าไปด้วยกันสิคุณสรวง นานแล้วที่เราไม่ได้คุยกัน ฉันอยากคุยกับคุณพร้อมลูก” ดุษฎีเสียงนุ่ม ญาติดี เดินตามสรวงเข้าไปใจก็นึกถึงที่ได้คุยกับแม็คก่อนหน้านี้...<br />
<br />
วันนั้น...ดุษฎีเข้าไปหาแม็ค ตำหนิต่อว่าเขาที่ไม่บอกว่าอินทร์ไปที่บ้านพ่อ แม็คบอกว่าช่วงนี้เห็น<br />
<br />
คุณอินทร์เครียดมาก ตนอยากให้คุณอินทร์ได้พักบ้าง ดุษฎี ไม่พอใจบอกว่าอินทร์กลับมาเมื่อไหร่จะให้ไล่เขาออก<br />
<br />
“ไม่ออก ไล่ยังไงก็ไม่ออก” แม็คเสียงแข็ง ยืนยันว่าคนที่จะไล่ตนออกได้มีแต่คุณอินทร์คนเดียว ดุษฎีถูกแม็คเด็กรุ่นลูกตำหนิอย่างเจ็บแสบว่า “เพราะคุณเป็นคนอย่างนี้ไง เจ้ากี้เจ้าการ เจ้าอารมณ์ ชอบควบคุมไปเสียทุกอย่าง ผัวกับลูกถึงอยู่ด้วยไม่ได้”<br />
<br />
ดุษฎีอ้าปากค้างจะด่าแม็ค แม็คบอกว่าตนไม่ใช่ทาสของคุณเข้าใจด้วย ซ้ำยังอบรมว่า<br />
<br />
“รู้ไว้ด้วยนะครับที่คุณอินทร์นิสัยอย่างนี้ก็เพราะมีแม่อย่างคุณ ตามใจกันเข้าไป มีอย่างที่ไหนเห็นลูกทำผิดก็ยังยุยงส่งเสริม อย่างนี้สมควรจะเป็นแม่คนไหมเนี่ย... อายุอานามก็มากแล้วยังคิดอะไรไม่ได้อีก...ถามหน่อย เวลาลูกเดือดร้อนทำตัวเป็นที่พึ่งได้รึเปล่า ไม่งั้นคุณอินทร์เขาไม่หนีไปหาคุณสรวงพ่อเขาหรอก”<br />
<br />
ดุษฎีถูกเด็กรุ่นลูกอบรมก็พูดไม่ออก แม็คยังเล่นชุดใหญ่ต่ออีก<br />
<br />
“ที่ผมกล้าเถียงคุณดุษฎีอย่างนี้เพราะรักและเคารพคุณอินทร์เหมือนพี่ชายแท้ๆ ถึงคุณอินทร์จะมีข้อเสียเรื่องผู้หญิง แต่คุณอินทร์ก็เป็นเจ้านายที่ดี ห่วงใยลูกน้อง ผมสงสารคุณอินทร์ ทุกครั้งที่มีปัญหาแต่ก็ไม่รู้จะไปพึ่งใครเลยต้องมาระบายกับคนนอกอย่างผม”<br />
<br />
แม็คน้ำตารื้นอย่างเห็นใจอินทร์<br />
<br />
“คุณดุษฎีเป็นแม่ของคุณอินทร์แท้ๆ ทำไมถึง<br />
<br />
ไม่ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีล่ะครับ ผมรู้ว่าที่คุณอินทร์เป็นอย่างนี้เพราะครอบครัวไม่อบอุ่น คุณอินทร์ถึงต้องการความรักจากคนอื่นมาทดแทน...ผมพูดแค่นี้แหละครับ หลังจากนี้คุณดุษฎีจะคิดได้รึเปล่าผมก็ไม่รู้ จะบังคับให้คุณอินทร์ไล่ผมออกก็ได้ แต่ตอนนี้ระหว่างที่เจ้านายผมมีปัญหาชีวิต ผมขอทำหน้าที่เลขาของผมให้ดีที่สุดก่อน”<br />
<br />
ดุษฎีถูกเด็กรุ่นลูกพูดจี้ใจดำก็พูดไม่ออก มองแม็คนิ่งอยู่ครู่หนึ่งจึงออกไปเงียบๆ<br />
<br />
วันนี้เมื่อมาหาอินทร์ที่บ้านสรวง ท่าทีของดุษฎีจึงต่างไปจนสรวงแปลกใจ เมื่อพาดุษฎีเข้าไปหาอินทร์ แม็คจึงขอตัวไปส่งทนายเพื่อให้พ่อแม่ลูกได้อยู่กันตามลำพัง<br />
<br />
ดุษฎีมองอินทร์ที่ท่าทีตกใจบอกว่า<br />
<br />
“ไม่ต้องห่วง แม่ไม่ได้มาหาเรื่องพ่อ และแม่ก็ไม่ได้โกรธเกลียดพ่อเหมือนเมื่อก่อน...และแม่ก็ไม่ได้โกรธที่เวลาแบบนี้อินทร์เลือกที่จะมาหาพ่อ...มันเป็นเรื่องปกติ ตรงไหนเย็นสบายไม่ร้อนรุ่มเหมือนไฟเผา ผู้คนก็พร้อมจะมา”<br />
<br />
อินทร์กับสรวงมองหน้ากันอย่างคาดไม่ถึงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของดุษฎี ดุษฎีพูดต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มแต่หนักแน่น<br />
<br />
“แต่อินทร์ก็น่าจะคุยกับติ๊บ้างนะลูก ไปเยี่ยมติ๊ให้พ่อแม่ของติ๊สบายใจว่าอินทร์ไม่ได้ทอดทิ้งติ๊” ดุษฎีถอนใจก่อนบอกว่า “มันอาจจะยากในการเริ่มต้นพูดคุยกันเหมือนแม่กับพ่อ แต่มันก็คือการเริ่มต้น”<br />
<br />
สรวงมองดุษฎีอย่างไม่อยากเชื่อว่าภรรยาจะเปลี่ยนแปลงได้ถึงขนาดนี้ ดุษฎียังคงพูดเรื่อยๆว่า<br />
<br />
“แม่ว่า...ติ๊คงอยากได้กำลังใจมากๆ โดยเฉพาะ...<br />
<br />
จากอินทร์” อินทร์บอกว่าเรื่องยังไม่จบตนไม่อยากสู้หน้าใคร เพราะตนเป็นต้นเหตุ ดุษฎีย้ำว่า “คำนี้อีกเหมือนกัน...ที่แม่ว่าติ๊อยากได้ยินจากอินทร์”<br />
<br />
สรวงเห็นอินทร์หน้าเสียรีบบอกว่า<br />
<br />
<h3>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 12 วันที่ 6 มิ.ย.62</h3>ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทประพันธ์โดย หัสวีร์<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทโทรทัศน์โดย ปานตะวัน<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน กำกับการแสดงโดย วรวิทย์ ศรีสุภาพ<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ผลิตโดย บริษัท กู้ด ฟีลลิ่ง จำกัด<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ควบคุมการผลิตโดย สมจริง ศรีสุภาพ<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-69698095414044945122019-06-03T11:21:00.001+07:002019-06-03T11:21:02.519+07:00อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 12[ตอนอวสาน] วันที่ 4 มิ.ย.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgrbganClpbG6_IYlwHE7NEFrli4YNXl8Xg67walLj1PpmYPUmY2qhKhFDZAeQa5SNYrOcAgiio5OMu04C9x1B7kclw-1mnAabAvjC2Tlc1G4NpO-2ICAS6ypuSjvSPJuAaUOn5jlfWc/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgrbganClpbG6_IYlwHE7NEFrli4YNXl8Xg67walLj1PpmYPUmY2qhKhFDZAeQa5SNYrOcAgiio5OMu04C9x1B7kclw-1mnAabAvjC2Tlc1G4NpO-2ICAS6ypuSjvSPJuAaUOn5jlfWc/s1600/7.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 12[ตอนอวสาน] วันที่ 4 มิ.ย.62</h2>รัชนกคิดไม่ถึงว่าผับจะถูกตำรวจบุกถล่ม<br />
<br />
มัวสะใจที่ทุกอย่างเป็นตามแผนได้บุกเยี่ยมและเยาะเย้ยมุนินทร์ที่สถานบำบัดวันต่อมา...ไม่รู้เลยว่าทั้งหมดเป็นแค่เหยื่อล่อและละครตบตา!<br />
<br />
มุนินทร์ไม่แกล้งเป็นบ้าอีกต่อไปแต่เปิดฉากถามถึงสาเหตุที่รัชนกต้องก่อเรื่องขนาดนี้ รัชนกพูดเหมือน<br />
<a name='more'></a><br />
ที่เคยบอกศรุตว่าเธอเคยมีความรักแต่ถูกทรยศและทำร้ายจนไม่เหลือชิ้นดี<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
“อ้อ...เพราะเจอมากับตัวอย่างนี้นี่เองเธอถึงแค้นคนที่มีความรักทั้งโลก”<br />
<br />
“ค่ะ...ยิ่งใครประกาศว่ารักอมตะไม่มีวันหมดอายุ นกจะพิสูจน์ให้เห็นว่าเป็นความคิดที่โง่เง่าเบาปัญญาที่สุด”<br />
<br />
“เธอถึงจองล้างจองผลาญฉันกับคุณกิจหลังจากทำลายมุตตา...มีความสุขนักเหรอกับการทำลายชีวิตคนอื่น”<br />
<br />
“พี่นินไม่รู้อะไร...แรงแค้นนี่แหละที่มันสร้างความหฤหรรษ์ให้นกอย่างที่สุด ยิ่งตอนเหยื่อของเรามันจนมุม มันทรมาน ทุรนทุราย ขอความเมตตาจากเรามันยิ่งสนุกสะใจยิ่งกว่าความบันเทิงใดๆในโลก”<br />
<br />
“เธอพูดถึงใคร”<br />
<br />
“คนแรกก็ไอ้เกริกไงคะ...คนที่มันทำลายนก สีหน้าแววตามันตอนอ้อนวอนขอชีวิตจากนกเป็นอะไรที่สะใจที่สุด”<br />
<br />
รัชนกพูดพลางคิดถึงอดีต วันที่เธอได้ล้างแค้นเกริกบูรพารักครั้งแรกของเธอให้มอดไหม้กับเปลวเพลิงที่เธอร่วมกันก่อกับศักดิ์ชาย แววตาน่าสมเพชเวทนาของอีกฝ่ายเธอจำได้ดี แต่มันก็สมควรแล้วกับกรรมที่เขาก่อกับเธอ!<br />
<br />
รอยยิ้มเข้าข่ายวิปริตของรัชนกทำให้มุนินทร์สงสารปนเวทนา สาวแอ๊บแบ๊วคงไม่มีวันรู้ว่าไฟแค้น<br />
<br />
ไม่ให้ความสุขใครนอกจากแผดเผาตัวคนก่อเอง รัชนก<br />
<br />
ไม่ได้ยี่หระสายตาของมุนินทร์ เชื่อมั่นอุดมการณ์และเหตุผลของตัวเอง<br />
<br />
“แล้วเธอก็คิดว่าฉันคือเหยื่ออีกรายของเธองั้นสิ”<br />
<br />
“อ้าว...ไม่ใช่แล้วจะเป็นอะไรล่ะคะ ตอนนี้คุณกิจเขาหมดรักคุณแล้ว เขาทิ้งคุณไปแล้ว นกพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่ารักแท้ของคุณมันเป็นแค่คำนิยามหรูๆของพวกมโนเพ้อพกอยู่กับความฝันไปวันๆ”<br />
<br />
“แล้วถ้าเธอคิดผิด...คุณกิจกับฉันยังรักกันดี...<br />
<br />
อาจจะรักกันมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ”<br />
<br />
“สมควรแล้วที่คุณมาอยู่ที่นี่ ยังหวังลมๆแล้งๆ<br />
<br />
ใช่ไหมว่าคุณกิจจะกลับมา ยาปรับสมดุลสมองที่นี่อาจช่วยคุณได้...ให้คุณรู้ว่าหญิงแกร่งแสนเก่งแสนฉลาดอย่างคุณไม่ต่างจากแฝดมุตตาที่อ่อนต่อโลกและโง่เขลา สุดท้ายทั้งคู่ก็พ่ายแพ้กับความรักอย่างหมดสภาพ คนนึง...จบลงในโรงพยาบาลบ้า...อีกคนฆ่าตัวตายพร้อมลูกในท้อง!”<br />
<br />
มุนินทร์ยิ้มหยัน ไม่หวั่นไหวกับคำพูดถากถางของอีกฝ่าย “คุณศรุตเคยบอกไว้ว่ามนุษย์ต่างจากสัตว์ตรงที่เรายังมีสติ มีปัญญาแยกแยะความดีชั่ว...หรือ<br />
<br />
ที่เรียกว่ามีมนุษยธรรม”<br />
<br />
“พูดเป็นหลักการดีจัง เพราะฤทธิ์ยารึเปล่าคะ”<br />
<br />
“ฉันพูดถึงทฤษฎีความเป็นคน...คนที่ใช้ปัญญาทางธรรมสร้างประโยชน์ให้ตน หรือใช้ปัญญาทางอบายสร้างหายนะให้ตนได้เหมือนกัน ผู้หญิงหลายคนถูกทารุณ– กรรมทางเพศแบบเธอแต่พวกเขาก็พร้อมจะลุกมาสร้างพลังบวกเยียวยาจิตใจตัวเอง และพร้อมจะใช้ความเจ็บปวดนั้นช่วยเหลือเพื่อนหญิงที่ตกในชะตากรรมเดียวกัน”<br />
<br />
“อุ๊ย...นกเป็นพวกหาที่ชาร์จพลังบวกไม่เจอมั้งคะ”<br />
<br />
“แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์ใช้แรงแค้นส่วนตัวทำลายคนอื่นไปเรื่อยแบบนี้”<br />
<br />
“ทำไมล่ะคะ...โลกมันโหดร้ายจะตาย คนที่โง่และอ่อนแอไม่มีพื้นที่ให้มันยืนอยู่บนโลกใบนี้หรอก”<br />
<br />
“เหมือนอย่างฉัน...มุตตา หรือเด็กน่าสงสารอย่างฤทัย”<br />
<br />
“ล้วนแต่โง่เขลากันทั้งนั้น...จบบทสนทนาเท่านี้เถอะค่ะ นกคงต้องไปเสียที นกสัญญาว่าจะไม่มาวุ่นวายกับคุณอีกเพราะคุณคือเหยื่ออีกรายที่หมดสภาพไปแล้วสำหรับนก”<br />
<br />
รัชนกลุกยืน มุนินทร์ถลาตามคว้าข้อมือไว้ แววตาวาวโรจน์ “ใครว่าฉันหมดสภาพ เขี้ยวเล็บฉันยังเต็มมือ แล้วฉันก็ไม่ใช่เหยื่ออย่างที่เธอคิดแต่กลับสถานะเป็นผู้ล่าบ้าง”<br />
<br />
“จะมโนก็ตามแต่ใจเถอะค่ะ ยังไงคะ...พูดเพราะฤทธิ์ยาใช่ไหมเนี่ยจะได้เรียกพยาบาล”<br />
<br />
“เปล่า...ฉันปกติดี อาจจะดีกว่าเธอด้วยซ้ำ ที่สำคัญฉันไม่เคยเสียสติฟั่นเฟือนเพราะยาหลอนประสาทของเธอที่เธอให้ฉันกินแทนยาบำรุงครรภ์ ฉันไม่เคยกินมันแม้แต่เม็ดเดียว”<br />
<br />
จบคำรัชนกก็หน้าซีดเผือด “แกว่าอะไรนะ!”<br />
<br />
“นั่งคุยกันก่อนดีกว่า...จะได้รู้ตัวเสียทีว่าที่เธอเล่นกับชีวิตมนุษย์เหมือนผักปลามันถึงคราวเธอถูกเล่นบ้างแล้ว”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ขณะที่มุนินทร์รับมือรัชนกที่สถานบำบัดจิต ปราโมทย์กับลูกศรจัดการกล้องตัวจิ๋วในคอนโดมุนินทร์และที่บ้านสร้อยคำ สร้างความเจ็บใจให้ศักดิ์ชายกับประพงษ์มาก<br />
<br />
ศักดิ์ชายได้กลิ่นไม่ดีรีบขนข้าวของของตนกับรัชนกเตรียมหนีไปกบดาน ต่างจากประพงษ์ที่คิด<br />
<br />
ตัดตอนพวกรัชนก วางแผนกับเกษมจะตลบหลังและฆ่าสองหุ้นส่วนใหญ่ไม่ให้สาวถึงตัว!<br />
<br />
มุนินทร์เฉลยทุกอย่างให้รัชนกฟังอย่างหมดเปลือก โดยเฉพาะแผนตลบหลังหนามยอกต้องเอาหนามบ่งของเธอที่ยอมเล่นตามน้ำ แกล้งบ้าเสียสติและยอมเป็นเครื่องมือฟื้นตำนานเมียหลวงตบเมียน้อยกลางกระทรวงเพื่อกระชากหน้ากากของเธอให้คนอื่นได้รับรู้<br />
<br />
รัชนกแทบล้มทั้งยืน ไม่อยากเชื่อว่าเธอจะถูกหลอก แต่ศักดิ์ชายก็ช่วยยืนยันด้วยการโทร.มาเรียกตัวเธอกลับไปที่ผับหนีการถล่มของพวกตำรวจ รัชนกไม่เชื่อศักดิ์ชายต้องส่งคลิปปราโมทย์กับลูกศรปิดสวิตช์กล้องตัวจิ๋ว<br />
<br />
ที่เขาแอบติดที่คอนโดมุนินทร์กับที่บ้านสร้อยคำให้ดู<br />
<br />
ศักดิ์ชายวางสายแล้วเพราะต้องรีบเก็บของเตรียมหนี รัชนกข่มอารมณ์พลุ่งพล่านในอก สบตามุนินทร์ด้วยความแค้นใจ มุนินทร์ไม่สะทกสะท้าน ได้ทีเอ่ยเยาะ<br />
<br />
“เป็นยังไงคะ...เชื่อรึยังว่าที่ฉันพูดมาทั้งหมดเป็นความจริง”<br />
<br />
“ก็ได้...แสดงว่านกแพ้คุณราบคาบ ยินดีด้วยค่ะที่เอาคืนได้เจ็บแสบมาก แต่อย่าหวังว่าจะทำอะไรคนอย่างนกได้ อิทธิพลของนกน่ะยิ่งใหญ่เกินกว่าที่คุณคิด ไม่งั้นนกไม่ยืนหยัดมาถึงทุกวันนี้หรอกค่ะ”<br />
<br />
รัชนกขู่กลับอย่างไม่กลัว วีกิจซึ่งแอบฟังอยู่นานอดไม่ได้โผล่มาเฉลยว่าคงไม่มีวันนั้นเพราะตอนนี้ตำรวจถล่มผับและบ่อนของเธอเรียบร้อย พร้อมด้วยหลักฐานคลิปมากมายที่พวกเธอจงใจใช้กลั่นแกล้งมุนินทร์<br />
<br />
มุนินทร์สลัดบทบาทหญิงบ้าถลาไปกอดสามี ก่อนหันไปเย้ยรัชนก<br />
<br />
“คุณกิจคะ...ช่วยบอกน้องนกทีสิคะว่ารักของเรามันหมดอายุแล้วหรือยัง”<br />
<br />
“นอกจากไม่หมดอายุ แผนการชั่วๆของคุณ<br />
<br />
ยิ่งทำให้เราเห็นคุณค่าของความรักมากขึ้น เพราะรักของเราคือความเข้าใจ มันคือการแบ่งปันทุกข์สุข มันคือการเสียสละให้อีกฝ่าย การสละที่คือการให้อย่างไม่มีที่สิ้นสุดและไม่คิดจะได้คืนเหมือนความรักเป็นเรื่องเงินทอง<br />
<br />
หรือผลกำไร”<br />
<br />
“พูดไปน้องนกคงไม่เข้าใจหรอกค่ะเพราะจิตใจเธอมีแต่การเอาคืนเพราะแรงแค้นส่วนตัว”<br />
<br />
รัชนกกำหมัดแน่นก่อนฉีกยิ้มสุดความสามารถและขอตัวกลับ มุนินทร์อดไม่ได้เตือนสติไล่หลัง<br />
<br />
“ฉันยังอยากให้โอกาสเธอนะ...กลับตัวกลับใจใหม่ ดูอย่างเด็กฤทัย...เขาถูกทำร้ายไม่ได้ต่างจากเธอ บาดแผลพอๆกัน แต่เขาเลิกคิดแค้นพร้อมจะสู้เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ ทำดีเพื่อชีวิตที่สูงขึ้น ฉันเองก็พร้อมที่จะสนับสนุนเขาทุกทาง เธอมีพร้อมทั้งเงินทองและเส้นสาย มาช่วยเด็กที่ถูกทำร้ายทางเพศแบบที่เธอโดนหรืออย่างฤทัยไม่ดีกว่าหรือ แล้วเรื่องบาดหมางระหว่างเราฉันจะลืมไปเสียทั้งหมด”<br />
<br />
มุนินทร์อยากให้รัชนกคิดได้ สบตาอย่างจริงใจ แต่รัชนกกลับมองว่านั่นเป็นการเยาะเย้ย<br />
<br />
“อุ๊ย...แม่พระ...เชิญทำดีไปคนเดียวเถอะค่ะ นกมาไกลเกินกว่าจะทำตัวเป็นแม่พระผู้แสนดีเสียแล้ว นกขอเป็นนางมารแบบนี้สนุกกว่าเยอะ ขอให้มีความสุขกับรักอมตะของคุณสองคนนะคะ...ลาล่ะค่ะ”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
รัชนกกลับไปหาศักดิ์ชาย ส่วนมุนินทร์กับวีกิจกลับไปบ้านให้ทันส่งฤทัยไปเซฟเฮาส์ของตำรวจ<br />
<br />
นพนภาและสร้อยคำมาส่งด้วย ก่อนเสนอให้เด็กสาวมาอยู่ด้วยกันหลังจบเรื่อง<br />
<br />
ขณะที่ชีวิตฤทัยน่าจะไปได้ดีเพราะมีคนดูแลและคุ้มกัน รัชนกกับศักดิ์ชายโดนพวกประพงษ์หักหลังอย่างร้ายกาจ แถมคลิปฉาวที่เธอโดนรุมโทรมยังถูกขโมยมาประจาน ศักดิ์ชายแค้นจัดจะเล่นงานประพงษ์แต่ถูกเกษมยิงตาย รัชนกโกรธมากคิดล้างแค้นให้แต่ก็ถูกพวกประพงษ์จับไปซ้อมอย่างโหดเหี้ยม!<br />
<br />
แทนไทแวะมาหาต้องเพื่อส่งฤทัยไปเซฟเฮาส์ด้วย หนุ่มเนิร์ดติดเครื่องติดตามตัวจิ๋วในรูปแบบเข็มกลัดดอกไม้ให้เธอ แต่ไม่ทันบอกว่าเป็นอะไรก็ต้องแตกตื่นเพราะพวกเกษมโผล่มาดักฉุดต้องกับฤทัย!<br />
<br />
เสียงกรีดร้องโวยวายของฤทัยกับต้องทำให้สร้อยคำและนพนภาต้องวิ่งมาดู แล้วก็ถึงกับทรุดฮวบเมื่อเห็นสภาพแทนไทโดนซ้อมจนน่วม พร้อมกับข่าวร้ายว่ามีคนจับต้องกับฤทัยไปแล้ว<br />
<br />
วีกิจกับศรุตรุดไปบ้านนพนภาทันทีที่รู้ข่าวต้องกับฤทัยโดนลักพาตัว แทนไทที่เพิ่งฟื้นเพราะโดนซ้อมให้เบาะแสว่าทุกอย่างอาจเป็นฝีมือประพงษ์เพราะป้างซึ่งนัดเจอฤทัยหน้าบ้านโดนจับด้วย เป็นไปได้มากว่าพวกประพงษ์จะสะกดรอยตามป้างให้เจอตัวฤทัย<br />
<br />
นพนภาหัวใจแทบสลายเมื่อรู้ว่าต้องถูกลักพาตัว แทนไทก็เจ็บใจเพราะได้ยินเต็มสองหูจากพวกคนร้ายว่าเธอเป็นอดีตเด็กในสังกัดประพงษ์ นพนภารู้สึกผิดมากที่คบคนผิดจนกลายเป็นปัญหาคาราคาซังถึงทุกวันนี้ แทนไทปลอบไม่ให้คิดมากและบอกข่าวดีที่เพิ่งคิดได้ว่าติดเครื่องติดตามตัวจิ๋วไว้ที่ต้อง<br />
<br />
เครื่องส่งสัญญาณตัวจิ๋วของแทนไททำให้พวกวีกิจรู้ตำแหน่งพวกประพงษ์ว่ากบดานแถวเพชรบูรณ์ ศรุต ตำรวจและวีกิจตัดสินใจลงพื้นที่ มุนินทร์ไม่อยากรอฟังข่าวที่กรุงเทพฯอาสาไปด้วยเพราะเป็นคนในพื้นที่น่าจะช่วยอะไรได้บ้าง วีกิจไม่เต็มใจนักเพราะห่วงความปลอดภัยของเธอแต่ต้องยอมเพราะไม่อยากขัดใจภรรยา<br />
<br />
ฤทัยขวัญเสียมาก ยิ่งเจอเกษมพ่อเลี้ยงใจทรามยิ่งประสาทเสีย ประพงษ์สะใจมากจะส่งทั้งฤทัยและต้องไปขายซ่องต่างประเทศ ส่วนป้างจะปล่อยให้ตาย<br />
<br />
ในโกดังร้าง!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
นพนภาร้อนใจด้วยความเป็นห่วงต้อง ต่อกลับมาบ้านหลังรู้ข่าวพี่สาวคอยปลอบไม่ให้คิดมาก ก่อนจะยอมเปิดใจขอโทษแม่สำหรับทุกอย่าง<br />
<br />
“ยิ่งคิดแม่ก็ยิ่งเสียใจ แม่เลี้ยงยัยต้องมาไม่เคยให้ความรักเต็มที่เลย แม่เป็นแม่ที่ลำเอียงจริงๆ”<br />
<br />
“ไม่หรอกครับ...แม่รักลูกเท่ากันทุกคนแหละ เพียงแต่แสดงออกไม่เหมือนกัน พี่ต้องเคยบอกผม...<br />
<br />
พอโตขึ้นพี่เขาก็เข้าใจแม่แล้ว ต่อก็เข้าใจพ่อเหมือนกัน...<br />
<br />
ไม่อคติ ไม่โกรธเกลียดพ่อเหมือนแต่ก่อนแล้ว”<br />
<br />
“ทำไมคิดได้แบบนั้นล่ะลูก”<br />
<br />
“พี่ต้องเคยบอกผมว่าอย่าคิดให้ทุกคนที่เรารักเป็นอย่างที่เราคาดหวัง มันมีแต่จะสร้างทุกข์ให้เรา มนุษย์ทุกคนมีข้อบกพร่องและเราก็ควรยอมรับความบกพร่องและไม่สมบูรณ์แบบนั้น รู้จักให้อภัยบ้าง เราจะไม่ทุกข์อีก”<br />
<br />
“ลูกแม่ทั้งสองคนโตแล้วจริงๆ”<br />
<br />
เรื่องนพนภากับต่อคลี่คลายด้วยดี ต่างจากเรื่องรักระหว่างต่อกับก้องที่ยังอึมครึม ก้องกลับมาดูแลนพนภาหลังจากทราบข่าวต้องถูกลักพาตัว นพนภาดีใจมาก<br />
<br />
ต่อก็ซึ้งใจแต่ยังใจแข็งไม่มองหน้าแฟนหนุ่ม ก้องใจเสียมากแต่ก็ยอมรับความจริง รับปากต่อจะจากไปทันทีที่ต้องกลับบ้านอย่างปลอดภัย<br />
<br />
รัชนกถูกซ้อมปางตาย ประพงษ์เลยจับขังรวมกับพวกฤทัย ป้างสะใจมากเพราะผูกใจเจ็บอีกฝ่ายที่ทำให้เขากับฤทัยเพื่อนสาวมีชะตากรรมเช่นนี้ ฤทัยกับต้องก็โกรธแต่เห็นสภาพรัชนกแล้วก็อดสงสารไม่ได้ตามประสาผู้หญิงด้วยกัน...เข้าใจดีว่าคงไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากโดนซ้อมขนาดนี้<br />
<br />
ป้างขัดใจอยากคัดค้านแต่ฤทัยกับต้องยืนยันจะพารัชนกหนีไปด้วย รัชนกรู้สึกตัวและได้ยินตลอด<br />
<br />
ซึ้งใจมากและยอมควักมีดพกเล็กๆจากที่ซ่อนใต้รองเท้าให้พวกฤทัยเก็บไว้ป้องกันตัว<br />
<br />
รัชนกสติหลุดไปแล้ว อาการบาดเจ็บตามตัวทำให้เธอประสาทหลอนเห็นภาพเกริกบูรพาอดีตคนรักที่ทำร้ายเธออย่างเลือดเย็นเมื่อหลายปีก่อน เสียงร้องครวญครางและอาการเพ้อของเธอทำให้พวกฤทัยตัดใจหนีกันเอง แม้จะสงสารรัชนกแต่คงพาไปด้วยไม่ไหว<br />
<br />
วีกิจ มุนินทร์และศรุตติดตามพวกตำรวจถึงเพชรบูรณ์ในเวลาไม่นาน ทั้งหมดช่วยกันตรวจสอบเครื่องส่งสัญญาณของแทนไทที่ติดตัวต้องจนรู้พิกัด วีกิจกับ<br />
<br />
ศรุตจะตามพวกตำรวจไปช่วยตัวประกันทั้งสาม มุนินทร์<br />
<br />
อยากตามไปด้วยแต่ไม่อยากให้วีกิจเป็นห่วงจึงสัญญาจะอยู่ในเต็นท์ของพวกตำรวจ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ฤทัย ป้างและต้องลัดเลาะตามทางในโกดังร้างเพื่อหาทางหนี ทิ้งรัชนกให้เผชิญภาพหลอนทั้งจากเกริกบูรพาและมุตตาซึ่งอุ้มทารกที่ไม่มีโอกาส<br />
<br />
ได้เกิดมาด้วย<br />
<br />
มุตตาในสภาพร่างซีดเผือดอุ้มทารกน้อยในมือทักเสียงหวานจนน่ากลัว “น้องนก...จำพี่ไม่ได้เหรอ น้องนกที่ร่วมมือกับทุกคนย่ำยีพี่ ใส่ความต่างๆนานาจน ผอ.เจนภพหมดรักในตัวพี่แล้วทิ้งพี่ไปหาเมียเก่าเขา”<br />
<br />
“ไม่จริง...เธอตายไปแล้ว!”<br />
<br />
“ใช่จ้ะ...ฉันทนอยู่ในโลกที่มีแต่คนร้ายกาจอย่างเธอไม่ได้ แต่อีกไม่นานหรอก...เธอจะได้ไปอยู่ร่วมภพภูมิกับฉัน แต่ไม่ใช่ภพภูมิที่ดีหรอกนะเพราะมันคือนรก มีแต่ความทุกข์ มีแต่ไฟนรกล้างผลาญคนบาป”<br />
<br />
“แกไม่มีตัวตน แกเป็นแค่ภาพหลอน...ไปนะ!”<br />
<br />
“อย่าเพิ่งไล่สิ...เธอยังไม่ได้อุ้มลูกของฉันเลย ลูกฉันน่ารักนะรัชนก”<br />
<br />
จบคำก็ยื่นทารกให้ดูแล้วหายวับไป รัชนกกรีดร้อง ก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อเห็นเกริกบูรพาปรากฏตัวแทน<br />
<br />
“จะหนีไปไหน...หนียังไงก็ไม่พ้น เจ้ากรรมนายเวรน้องทั้งนั้นที่ก่อกรรมทำเข็ญไว้ นี่ยังไม่นับศพอีกหลายศพที่น้องนกสังหารอย่างเหี้ยมโหดเพราะ<br />
<br />
ขัดธุรกิจน้องนกกับพ่อ ตอนนี้ทุกคนพร้อมให้น้อง<br />
<br />
ถูกพิพากษาในนรกแล้ว!”<br />
<br />
รัชนกส่งเสียงร้องโหยหวน ประพงษ์กับเหล่าสมุนวิ่งหน้าตาตื่นมาดู มองหน้ากันเลิ่กลั่กเมื่อเห็นว่าตัวประกันเด็กทั้งสามคนหายไปแล้ว เกษมรีบตามหาและเกือบฆ่าป้างตายถ้าแว้นหนุ่มจะไม่ใช้ใบมีดโกนของรัชนก<br />
<br />
กะซวกแทง พร้อมกับที่พวกวีกิจและกำลังตำรวจ<br />
<br />
จะโผล่มาช่วย<br />
<br />
ประพงษ์ถูกตำรวจยิงที่ขาบาดเจ็บแต่ยังฝ่าระเบิดแก๊สน้ำตาหนีเข้าป่า รัชนกถูกช่วยออกมาและไปพัก<br />
<br />
ที่เต็นท์เดียวกับมุนินทร์ ทุกอย่างทำท่าจะจบด้วยดี<br />
<br />
แต่ประพงษ์ก็ฮึดเฮือกสุดท้ายจับมุนินทร์เป็นตัวประกัน!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
มุนินทร์กลายเป็นตัวประกันให้ประพงษ์ต่อรองตำรวจ รัชนกเกิดได้สติชั่วขณะจะช่วยมุนินทร์ แต่ไม่นานเธอก็เกิดภาพหลอนเห็นเกริกบูรพายุให้<br />
<br />
จุดระเบิดในป่ารกใกล้โกดัง วีกิจช่วยมุนินทร์ทัน หวุดหวิด ประพงษ์ตายในที่เกิดเหตุ ส่วนมือจุดระเบิดอย่างรัชนกถูกจับส่งสถานบำบัดผู้ป่วยทางจิต<br />
<br />
ทุกอย่างคลี่คลายหลังจากนั้น ต้องบาดเจ็บแต่ไม่มีอันตรายถึงชีวิต เช่นเดียวกับป้างและฤทัยที่เสียขวัญต้องพักรักษาตัวในโรงพยาบาลโดยมีนพนภากับสร้อยคำอาสาดูแลทั้งสามคน<br />
<br />
ต่อเห็นความดีของก้องยอมอภัยให้ นพนภา<br />
<br />
โล่งใจมากและตัดสินใจสะสางเรื่องอมรกับเนตรนภิศเพื่อไถ่บาปให้ตนเอง เนตรนภิศยืนยันไม่หย่า นพนภาเลยขู่จะเปิดโปงเรื่องที่อีกฝ่ายร่วมหุ้นบ่อนออนไลน์เถื่อน<br />
<br />
กับรัชนกและประพงษ์ เนตรนภิศไม่อยากติดคุกหัวโต<br />
<br />
เลยยอมหย่าให้อมรโดยไม่ได้สมบัติติดตัวสักชิ้น<br />
<br />
อมรซึ้งใจมาก ไม่คิดว่านพนภาจะญาติดีกับตนหลังผ่านเรื่องราวด้วยกันมากมาย แต่ที่ทำให้เขา<br />
<br />
ยินดียิ่งกว่าคือได้คืนดีกับพงศกรอย่างสนิทใจและ<br />
<br />
ใช้ชีวิตคู่ด้วยกันหลังจากรอมานาน...<br />
<br />
หลังทุกอย่างจบลง นพนภาจัดงานเลี้ยงเล็กๆ<br />
<br />
ที่บ้านเพื่อฉลองที่ทุกคนปลอดภัย ศรุตมาร่วมงานและถือโอกาสประกาศเปิดบ้านตัวเองเป็นศูนย์ดูแลเด็กด้อยโอกาส โดยเฉพาะเด็กที่ถูกทารุณทั้งทางร่างกายและจิตใจ โดยมีฤทัยกับป้างช่วยกันดูแลและเป็นพี่เลี้ยงเด็กๆที่ศูนย์<br />
<br />
นพนภาเห็นดีเห็นงามและอาสาช่วยเหลือเรื่องทุน ศรุตภูมิใจในตัวสาวใหญ่มาก เช่นเดียวกับฤทัยที่ยอมสละเรื่องราวของตัวเองถ่ายทอดเป็นหนังสือชื่อว่าจากแรงแค้นสู่แรงสร้างสรรค์เพื่อหาทุนก้อนแรก<br />
<br />
มุนินทร์ยกมือสนับสนุนฤทัยด้วย ต้องเลยขอเป็นอาสาสมัครที่ศูนย์บ้างตามประสาผู้เคยมีประสบการณ์เลวร้ายวัยเด็กไม่ต่างกัน นพนภาปลื้มใจที่ลูกสาวคนโตคิดดีทำดี แล้วก็ถึงกับตาโตเมื่อมุนินทร์บอกว่างานเลี้ยงคงไม่สมบูรณ์ถ้าขาดแขกคนสำคัญอย่างเจนภพกับต้อม<br />
<br />
เจนภพกับต้อมเดินทางกลับจากอังกฤษหลังรู้เรื่องราวทั้งหมด ความรักความคิดถึงที่มีทำให้ครอบครัวนพนภากลับมาอยู่ด้วยกันอีก พร้อมด้วยสมาชิกใหม่อย่างก้องแฟนหนุ่มของต่อ แทนไทที่เพิ่งเปิดตัวคบกับต้อง รวมทั้งฤทัยที่นพนภาอาสาเป็นผู้อุปถัมภ์<br />
<br />
ต้อมถือโอกาสนี้ขอโทษมุนินทร์ที่เข้าใจผิดมานาน มุนินทร์ไม่ถือสาเพราะเข้าใจว่าต้อมรักและอยากให้<br />
<br />
พ่อแม่อยู่ด้วยกันเหมือนครอบครัวอื่น วีกิจมีความสุขมากและยิ่งกว่าหน้าบานเมื่อมุนินทร์บอกข่าวดีเรื่องเธอตั้งท้อง<br />
<br />
วีกิจดีใจพามุนินทร์ไปขอพรจากดวงวิญญาณของมุตตา “ผมขอสัญญากับตาอีกครั้ง เหมือนเมื่อหลายปีมาแล้ว...ผมจะดูแลพี่สาวของตาและลูกของเราทุกลมหายใจเข้าออก ให้พี่สาวของตาและลูกมีแต่ความสุขตลอดไป”<br />
<br />
********อวสาน********<br />
<br />
<h3>อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 12[ตอนอวสาน] วันที่ 4 มิ.ย.62</h3>ละครเรื่อง แรงเงา 2 บทประพันธ์โดย นันทนา วีระชน<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 บทโทรทัศน์โดย Anonymous<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 กำกับการแสดงโดย ชนินทร ประเสริฐประศาสน์<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 ผลิตโดย บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 ควบคุมการผลิตโดย อรุโณชา ภาณุพันธุ์<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-15806730791535828182019-06-03T11:16:00.001+07:002019-06-03T11:16:07.771+07:00 อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 11 วันที่ 4 มิ.ย.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 11 วันที่ 4 มิ.ย.62</h2>อินทร์เดินไปถึงลานจอดรถก็ได้รับโทรศัพท์จากดุษฎีบอกว่ากลินท์กำลังจะแถลงข่าว ย้ำกับอินทร์ว่า<br />
<br />
“จะทำอะไรก็คิดให้ดีนะอินทร์ ยังไงยายติ๊ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียแกอยู่ แม่ไม่อยากให้มีข่าวอะไรมากไปกว่านี้” พออินทร์รู้ว่ากลินท์จะแถลงข่าวก็ร้อนใจ คิดวางสายทันที “ตาอินทร์...ตาอินทร์...ฉันยังพูดไม่จบเลย วางสายอีกแล้ว ลูกคนนี้นี่...เฮ้อ...”<br />
<a name='more'></a><br />
อินทร์กดมือถือเข้าเฟซดูข่าวทันที เห็นสำนักข่าวบางแห่งกำลังไลฟ์กลินท์เปิดใจเรื่องตัวเอง เขามองลุ้นใจเต้นรัวกลัว ไม่รู้ว่ากลินท์จะพูดอะไร<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
กลินท์ออกมาแถลงข่าว เธอไหว้ทักนักข่าวแล้วพูดด้วยสีหน้าท่าทางเหนื่อย กลุ้ม ไม่สบายใจ<br />
<br />
กลินท์ขอโทษ แสดงความเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและจะรับผิดชอบดูแลทุกเรื่องจนกว่าอาการของพี่ๆและลูกจะปลอดภัย และขอบคุณพี่ๆน้องๆ<br />
<br />
ทุกคนที่ให้เกียรติมาฟังความจริงจากปากตนวันนี้<br />
<br />
ลูกโซ่ถามว่าเหตุการณ์คืนนั้นเป็นยังไง คุณอินทร์กับคุณลินท์...กลินท์พูดแทรกทันทีว่า<br />
<br />
“เราสองคนนัดคุยกันเรื่องอุบัติเหตุที่เกิดกับเบนค่ะ” หมี่ซั่วขัดขึ้นว่าไม่จริง ไลฟ์สดก็เห็นๆกันอยู่ว่า คุณสองคนมียื้อยุดฉุดลากกัน ไปด้วยกัน กลินท์ยืนยันว่ากล้องวงจรปิดก็เห็นว่าตนไม่ได้เต็มใจ ตนถูกอินทร์ฉุดขึ้นรถ แล้วให้ทีมงานเปิดเทปจากกล้องวงจรปิดให้ดูกัน<br />
<br />
ปติมาดูกล้องวงจรปิดเห็นอินทร์ผลักกลินท์<br />
<br />
ขึ้นรถแล้วเสียใจสุดๆ ดุษฎีก็กุมขมับเพราะเห็นว่าอินทร์ผิดเต็มๆ กลินท์ยังคงแถลงข่าวต่อไปว่า<br />
<br />
“แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ได้มีอะไรค่ะ คุณอินทร์กับลินท์แค่ตกลงกันเรื่องอุบัติเหตุที่เกิดกับเบนไม่ได้ก็เลยทะเลาะกัน ไม่มีประเด็นชู้สาวเด็ดขาดค่ะ”<br />
<br />
“อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ” หมี่ซั่วตะโกน<br />
<br />
“ลินท์เข้าใจค่ะว่ามันยากที่ทุกคนจะเชื่อ เพราะที่ผ่านมาลินท์โกหก ลินท์ยอมรับ ที่ผ่านมาลินท์กับคุณอินทร์เคยคุยๆกันบ้าง แต่พอมีปัญหา ลินท์ก็รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดี ทำให้ลินท์รู้สึกผิดต่อคนที่รักลินท์ ผิดต่อพี่ติ๊ ลินท์ขอโทษทุกคนค่ะ แต่ด้วยความสัตย์จริง ลินท์สาบานได้ คืนนั้นไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนคิด ลินท์ต้องการเคลียร์ปัญหาเรื่องเบนจริงๆค่ะ ขอบคุณทุกคนที่รับฟังลินท์ค่ะ”<br />
<br />
กลินท์ยกมือไหว้จบการแถลงข่าว หมี่ซั่วไม่พอใจ แต่ป้าก็อตกับทีมเชียร์กลินท์ถอนใจอย่างโล่งอก ส่วน อินทร์อึ้งเมื่อรู้สัญญาณแน่ชัดว่ากลินท์พร้อมจบความสัมพันธ์กับตนจริงๆ<br />
<br />
สายป่านที่เฝ้าเบนอยู่ที่โรงพยาบาลดูไลฟ์ของ<br />
<br />
กลินท์แล้วถอนใจโล่งอก เอื้อมมือไปแตะมือเบนบอก...<br />
<br />
“เรื่องยุ่งๆกำลังจะจบแล้ว คุณลุกขึ้นมาได้แล้วนะเบน”<br />
<br />
เน่าไปถึงเชียงใหม่ก็รีบไปที่บ้านคนทรง เพียงเข้าไปบริเวณบ้านก็ได้ยินเสียงแม่อุ๊ยคนทรงเดินออกมาทักอย่างรู้ก่อนแล้ว บอกเน่าที่มองอย่างสงสัยว่า<br />
<br />
“เจ้าพ่อน้ำทิพย์ท่านบอกตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าเธอจะมาหา”<br />
<br />
เน่าอึ้ง แต่แววตามีความหวังขึ้นมาก<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
อินทร์กลับไปที่บ้านเจอแม็คที่รออยู่ บอกว่าตนเกือบไปแจ้งคนหายแล้ว ถามอินทร์ว่าเห็นที่คุณกลินท์แถลงข่าวหรือยัง อินทร์บอกว่าตนเหนื่อยมากอย่าเพิ่งถามอะไรเลย<br />
<br />
พออินทร์เข้าบ้านก็แปลกใจเมื่อเห็นปติมากำลังนั่งพิมพ์อะไรในมือถืออยู่ยิกๆ ถามว่าออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ ปติมาบอกว่าตั้งแต่รู้เรื่องที่เขากับกลินท์ขับรถชนคน แล้วลุกขึ้นพูดอย่างตึงเครียดว่า<br />
<br />
“ตอนแรกฉันก็ว่าจะยอมเลิกกับคุณดีๆ แต่พอคุณทำแบบนี้ มันเหยียบหัวใจฉัน มันหยามน้ำหน้าฉัน เกินไปค่ะอินทร์”<br />
<br />
“อะไรของคุณอีก ข่าวก็ออกแล้วไม่ใช่เหรอว่าผมกับกลินท์นัดเคลียร์กันเรื่องคุณขับรถชนเบน แล้วคุณจะเอายังไงอีก”<br />
<br />
ปติมาว่าเขากับกลินท์ปั้นหน้าหลอกตนไม่ได้หรอก คนของตนไลฟ์ตั้งแต่เขากับกลินท์เจอกันที่โรงแรม ด่าว่าเขาหลงนังนั่นจนลืมความถูกต้อง อินทร์ถามว่าเธอกล้าพูดเรื่องความถูกต้องหรือทั้งที่เธอเองก็เพิ่งใช้ความโกรธทำร้ายคนอื่นจนเกือบตาย ด่าว่า “คุณมันก็ดีแต่ปากเท่านั้นแหละ”<br />
<br />
ปติมาโกรธจนเอามือถือฟาดหน้าอินทร์ ยื้อยุดกันจนปติมาล้มหัวกระแทกขอบโซฟามือถือหล่นที่ปลายเท้าอินทร์ เขาหยิบขึ้นมาดูเห็นหน้าเพจและเห็นข้อความที่ปติมาพิมพ์ค้างอยู่แต่ไม่ทันได้โพสต์ อินทร์อึ้งคาดไม่ถึง ถามปติมาว่าเธอเป็นคนทำเพจแอนตี้ลินท์หรือ?<br />
<br />
ปติมาถามว่าแล้วจะทำไม ไม่ใช่ตนคนเดียวที่เกลียดมัน มีแต่คนเกลียดนังลินท์ นังเมียน้อย!<br />
<br />
ทั้งสองทะเลาะกันรุนแรง อินทร์บอกว่าเธอเลิกบ้าได้แล้วเพราะลินท์ไม่เอาตน ตะโกนใส่หน้าว่า<br />
<br />
“แต่ต่อให้กลินท์ไม่เอาผม ผมก็ไม่เอาคุณอีกต่อไปแล้ว คุณมันบ้า ประสาท บ้าๆๆๆ”<br />
<br />
อินทร์หุนหันเดินออกไป ปติมากรี๊ดสติแตก ร้อง “โอ๊ะ!” แล้วมีเลือดไหลออกจากจมูกก่อนเป็นลมแน่นิ่งไป มะยงชิดเข้าประคองร้องเรียกปติมาก็ไม่รู้สึกตัว จึงร้องเรียกอินทร์ อินทร์ชะงักและในที่สุดก็เดินกลับมา<br />
<br />
เมื่อปติมาไปถึงโรงพยาบาล แพมรีบตามไปถามอินทร์ว่าติ๊เป็นยังไงบ้าง<br />
<br />
อินทร์บอกว่าเพิ่งเข้าห้องฉุกเฉิน ประชดว่า “นี่ก็รู้ไวซะจริงๆ”<br />
<br />
“มะยงชิดโทร.บอก คงห่วงติ๊ที่ผัวไม่ดูดำดูดี”<br />
<br />
“ไม่ดูได้ยังไง เมียทั้งคน”<br />
<br />
“ฉันดีใจนะที่ได้ยินคำนี้...คุณอาจจะมีผู้หญิง<br />
<br />
แวะเวียนเสนอหน้ามาให้คุณเลือกมากมาย แต่ติ๊คือเมียคุณ จะทะเลาะตบตีด่าทอกันแค่ไหน คุณทำผิดแค่ไหน ติ๊ก็เลือกที่จะอยู่กับคุณ เพราะติ๊รักคุณ”<br />
<br />
อินทร์อึ้งกับคำพูดของแพม<br />
<br />
“คุณโชคดีมากเลยนะ เพราะชีวิตคนคนนึงนอกจาก พ่อแม่ครอบครัว จะมีใครรักคุณได้มากถึงขนาดนี้ ฉันอยากให้คุณคิดดูดีๆ”<br />
<br />
พูดแล้วแพมเลี่ยงไปที่หน้าห้องฉุกเฉิน รอดูอาการของปติมาอย่างร้อนใจ ส่วนอินทร์นิ่งเงียบ สายตาเขานิ่งอย่างคิดสิ่งที่แพมพูด<br />
<br />
กลินท์ไปที่ห้องที่เบนรักษาตัวอยู่ เจอหมอกำลังตรวจเบนพอดี เธอถามว่าเบนเป็นยังไงบ้าง หมอบอกว่าผลเอกซเรย์สมอง ตรวจคลื่นหัวใจก็ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่แปลกที่เบนยังไม่รู้สึกตัว แต่ยังไงหมอก็จะอัปเดตอาการของเบนวันต่อวันไม่ต้องห่วง<br />
<br />
กลินท์ขอบคุณ บ่นว่าตนเป็นตัวซวยจริงๆ เบนไม่น่ามารับเคราะห์แทนตนเลย แต่ตนก็จะพยายามเคลียร์ทุกอย่าง ขอให้เบนช่วยฟื้นขึ้นมาคุยกับตนบ้างได้ไหม<br />
<br />
สายป่านเข้ามาถามว่าเบนเป็นยังไงบ้าง กลินท์ว่าไม่รู้ ตนกลัวเบนจะเป็นอย่างหลุยส์ สายป่านเล่าว่า<br />
<br />
“เน่าโทร.มา...บอกว่าเจ้าพ่อน้ำทิพย์ท่านว่าดวงจิตของเบนแค่ไปเที่ยวเล่นหรือหลงทางหาทางกลับไม่ได้ สิ่งที่จะทำให้เบนกลับมาได้คือความรัก ความผูกพันระหว่างเธอกับเขา หลุยส์ เทียนคำ เธอจำอะไรได้บ้างไหมลินท์”<br />
<br />
กลินท์มองเบนที่นอนนิ่ง ทบทวนความสัมพันธ์ที่ผ่านมา เบนยังคงนอนนิ่ง กลินท์จับมือเบนพึมพำ<br />
<br />
“ฉันจำเรื่องราวระหว่างคุณกับฉันได้หมด แต่เรื่องของหลุยส์กับเทียนคำ ฉันจะพยายามนั่งสมาธิ ตั้งสติรื้อฟื้นอย่างที่สุดนะเบน”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ปติมานอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง อินทร์นั่งเฝ้าหน้าเครียด ปองศรีกับวิศาลพ่อกับแม่ของปติมา<br />
<br />
นั่งดูลูกสาวด้วยความเป็นห่วง<br />
<br />
ปองศรีตำหนิอินทร์ว่าถ้าเขาไม่เจ้าชู้ ติ๊ก็ไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลแบบนี้ จ้องหน้ากล่าวโทษ<br />
<br />
“เป็นเพราะเธอ...เธอคนเดียวเลยอินทร์”<br />
<br />
วิศาลถามหมอว่าตกลงติ๊เป็นอะไร หมอบอกว่าเส้นเลือดในสมองด้านซ้ายแตก ทำให้ไม่ได้สติ หรือถ้าได้สติกลับมาแล้ว คุณติ๊อาจจะไม่สมบูรณ์เหมือนเดิม ทุกคนหน้าซีดเผือด ปองศรีกรี๊ดใส่อินทร์ทันที<br />
<br />
“เพราะเธอ...เธอคนเดียว! ชู้ของเธอด้วย...นังลินท์!”<br />
<br />
อินทร์เครียดหนักกินไม่ได้นอนไม่หลับจนแม็คเป็นห่วง เขาถามแม็คว่าตนเลวมากเลยใช่ไหม<br />
<br />
แม็คบอกว่าไม่ต้องพูดแล้ว แค่นี้ตนก็รู้แล้วว่า<br />
<br />
คุณอินทร์รู้สึกผิดขนาดไหนแล้ว ขณะอินทร์กำลังอัดอั้นนั้นดุษฎีก็โทร.เข้ามาไม่หยุด แม็คมองอินทร์อย่างเข้าใจบอกว่าอย่าเพิ่งคุยตอนนี้เลยเดี๋ยวจะยิ่งแย่ไปใหญ่ เสนอว่าช่วงนี้พ่อแม่คุณติ๊กับคุณแพมเฝ้าอยู่โรงพยาบาลตลอด ให้คุณอินทร์ไปพักบ้างก็ได้<br />
<br />
อินทร์บอกว่าถ้าคุณแม่ตามมาที่บ้านตนก็ไม่ได้พักอยู่ดี แล้วอินทร์ก็คิดออกบอกแม็คอย่างตื่นเต้นว่า<br />
<br />
“ฉันนึกออกแล้วว่าจะไปที่ไหน ต่อให้คุณแม่รู้ก็ไม่กล้าตามไป”<br />
<br />
ที่ที่อินทร์จะไปคือบ้านของสรวงคุณพ่อของเขาเอง อินทร์บอกพ่อว่าตนไม่ไหวแล้วไม่อยากเจอหน้าใครเลยนอกจากพ่อ สรวงดูอาการแล้วรู้ว่าอินทร์กำลังทุกข์หนักจริงๆ<br />
<br />
ฝ่ายเน่าก็ยังคงอยู่กับตำรากองโตหาข้อมูลทางประวัติศาสตร์ บอกกลินท์ว่าไม่มีข้อมูลอะไรที่เกี่ยวกับหมอหลุยส์โดยตรง เจอแต่ข้อมูลของมิชชันนารี ไม่รู้จะเกี่ยวข้องกับหมอหลุยส์หรือเปล่า กลินท์จ้องหน้าเน่าเป๋ง<br />
<br />
เน่าเล่าว่า หลังจากที่พ่อหลวงพาครอบครัวมาอยู่เชียงใหม่ได้หนึ่งปี ศาสนทูตโจนธานวิลสันกับครอบครัวก็เดินทางมากรุงเทพฯเพื่อมาช่วยงานของพ่อครูหลวงและแม่ครูหลวง ยิ่งนานวันชาวบ้านชาวเมืองยิ่งกล่าวขวัญถึงคุณงามความดี จนพ่อครูหลวงกับ<br />
<br />
แม่ครูหลวงกลายเป็นขวัญใจของชาวบ้านชาวเมืองเชียงใหม่ ทำให้เจ้าหลวงเชียงใหม่ไม่พอใจอย่างยิ่ง<br />
<br />
เพื่อไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่างแก่ชาวบ้าน เจ้าหลวงจึงตัดไฟเสียแต่ต้นลมสั่งประหารชีวิตน้อยสุริยะและ<br />
<br />
หนานชัยข้อหาละทิ้งศาสนาพุทธเข้าเป็นคริสเตียน กลินท์ฟังแล้วเอะใจว่าหรือตนจะเป็นชนวนเหตุในครั้งนี้ด้วย แล้วหลุยส์ล่ะ หลุยส์จะเป็นยังไง?<br />
<br />
เหมือนตัดสินใจอะไรได้ฉับพลัน กลินท์บอกเน่ากับสายป่านว่าถ้าตนไม่อยู่เธอสองคนอย่าทิ้งเบนนะ บอกว่าวันนี้เหนื่อยมากขอกลับไปก่อน แล้วขอลงไป<br />
<br />
ฝากเบนกับคุณพยาบาลข้างล่าง<br />
<br />
กลินท์ลงไปนานจนเน่าเอะใจ สายป่านจึงลงไปถามพยาบาลว่าเห็นกลินท์ไหม พยาบาลบอกว่ามาฝากให้ช่วยดูแลเบนแล้วก็ลงลิฟต์ไป แต่ที่แท้<br />
<br />
กลินท์ขึ้นแท็กซี่ไปแล้ว สายป่านขึ้นไปบอกเน่าว่าเราถูกลินท์หลอกอีกแล้ว ต่างมองเบนที่ยังนอนไม่รู้เรื่องอยู่ที่เตียงอย่างเป็นห่วง<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คืนนี้เอง...กลินท์ในชุดล้านนามีปิ่นปักผมไป<br />
<br />
ที่ประตูเชียงใหม่ มองประตูนึกในใจ<br />
<br />
“ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่ฉันจะมีโอกาสมาแก้ไขในสิ่งที่ฉันทำ ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองลูกด้วยเทอญ” กลินท์ยกมือไหว้แล้วก้าวผ่านประตูไป<br />
<br />
คืนเดียวกัน เน่าที่นั่งทำงานในโน้ตบุ๊กร้องเรียกสายป่านที่นอนบนโซฟาอย่างตื่นเต้นบอกว่ามีคนแชร์ภาพลินท์อยู่ที่ประตูเชียงใหม่ สายป่านลุกพรวดไปดูเห็นลินท์อยู่ที่ประตูเชียงใหม่จริงๆ<br />
<br />
กลินท์เข้าประตูเชียงใหม่ไปอย่างตื่นเต้นเมื่อ<br />
<br />
รู้ว่าได้ย้อนสู่อดีตแล้ว พอเร่งฝีเท้าเข้าไปก็ชะงักเมื่อมี<br />
<br />
เสียงม้าเดินมา กลินท์หลบแต่กลับได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นหู<br />
<br />
“เทียนคำ”<br />
<br />
“หลุยส์...”<br />
<br />
หลุยส์โดดจากหลังม้า กลินท์ปราดเข้าไปจับคลำเนื้อตัวหลุยส์ร้องอย่างตื่นเต้นว่าเขายังไม่ตาย โผเข้ากอดหลุยส์แน่น หลุยส์ตอบดีใจไม่น้อยกว่ากันว่า<br />
<br />
“ไม่ใช่ไม่ตายอย่างเดียว ผมยังมารอคุณที่นี่ทุกวันตามที่สัญญากับคุณไว้”<br />
<br />
“แล้ววันนั้นคุณเป็นยังไงบ้างคะ”<br />
<br />
หลุยส์หน้าเครียดทันทีเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ต้องเผชิญในวันนั้น...<br />
<br />
หลุยส์เล่าว่า วันนั้นพ่อครูหลวงมาช่วยตน ท่านขอร้องกับทางเจ้าหลวงให้ปล่อยตน รับประกันว่าถ้ายังไม่มีการตัดสินคดีความทางมิชชันนารีจะไม่พาตนหนีไปไหน เจ้าหลวงท่านคงเกรงใจพ่อครูหลวงอยู่บ้าง อีกอย่างตนก็ไม่มีความผิดอะไรชัดเจน<br />
<br />
ท่านจึงยอมผ่อนปรนและเลื่อนการตัดสินออกไป<br />
<br />
“ฉันจะไปด้วย ฉันจะไปเป็นพยานให้คุณเอง<br />
<br />
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันจะไม่ทิ้งคุณอีกแล้วหลุยส์” กลินท์จับมือหลุยส์แน่นพูดอย่างเด็ดเดี่ยว<br />
<br />
ที่คุ้มเวียงสวรรค์...เจ้าเวียงสวรรค์ยังนอนไม่ได้สติ เจ้าน้อยนั่งกุมขมับอย่างคิดอะไรไม่ออก เจ้าช่อเอื้องนั่งมองเจ้าเวียงสวรรค์อย่างเป็นห่วง แต่อีกมุมหนึ่ง<br />
<br />
เจ้าวงเดือนนั่งจับตาดูอย่างประเมินสถานการณ์<br />
<br />
แววตาแฝงความร้อนรนปนความสะใจ<br />
<br />
<h3>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 11 วันที่ 4 มิ.ย.62</h3>ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทประพันธ์โดย หัสวีร์<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทโทรทัศน์โดย ปานตะวัน<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน กำกับการแสดงโดย วรวิทย์ ศรีสุภาพ<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ผลิตโดย บริษัท กู้ด ฟีลลิ่ง จำกัด<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ควบคุมการผลิตโดย สมจริง ศรีสุภาพ<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-19546855705049481402019-06-02T10:51:00.001+07:002019-06-02T10:51:08.604+07:00อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 12 วันที่ 3 มิ.ย.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgrbganClpbG6_IYlwHE7NEFrli4YNXl8Xg67walLj1PpmYPUmY2qhKhFDZAeQa5SNYrOcAgiio5OMu04C9x1B7kclw-1mnAabAvjC2Tlc1G4NpO-2ICAS6ypuSjvSPJuAaUOn5jlfWc/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgrbganClpbG6_IYlwHE7NEFrli4YNXl8Xg67walLj1PpmYPUmY2qhKhFDZAeQa5SNYrOcAgiio5OMu04C9x1B7kclw-1mnAabAvjC2Tlc1G4NpO-2ICAS6ypuSjvSPJuAaUOn5jlfWc/s1600/7.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 12 วันที่ 3 มิ.ย.62</h2>ทำงาน พลันก็ต้องระเบิดอารมณ์อย่างรุนแรงเมื่อมาร์คแอบเอาคลิปเธอตบตีกับทัยที่กระทรวงกระจายทั่วออฟฟิศ<br />
<br />
มุนินทร์โดนสั่งพักงานไม่มีกำหนด หญิงแกร่งหัวเสียมากแต่ไม่ทันได้แก้ไขสถานการณ์ตัวเอง ทัยหรือฤทัยก็แกล้งหยิบมือถือของวีกิจที่เมาแอ๋โทร.มายั่วประสาทและท้าให้มุนินทร์มาฟังศรุตพูดที่กระทรวง จะได้รู้กันว่าเขาจะเลือกใครระหว่างเมียหลวงอย่างมุนินทร์กับเมียน้อยอย่างเธอ!<br />
<a name='more'></a><br />
ละครตบตาของพวกมุนินทร์ดำเนินต่อกระทั่งถึงวันสัมมนาของศรุตที่กระทรวง ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าโดยเฉพาะปริมและเหล่าขาเม้าท์ที่แทบอดใจรอไม่ไหวให้มุนินทร์เจอทัยซึ่งติดตามนพนภามาด้วยวันนี้<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
ศรุตสัมผัสได้ถึงบรรยากาศอึมครึมในกระทรวง เมื่อเจอหน้านพนภาก็อดต่อว่าไม่ได้ นพนภาไม่สะทกสะท้านหรือรู้สึกผิด มั่นใจว่าตนทำถูกจะกระชากหน้ากากเมียน้อยอย่างมุนินทร์<br />
<br />
วีกิจมาร่วมฟังการสัมมนาด้วยสีหน้าอิดโรย<br />
<br />
เมาค้างและไม่ได้นอนหลายวันเพราะกลุ้มใจเรื่องมุนินทร์ ศรุตจับสังเกตตลอดแต่ไม่ทักให้เสียเรื่อง เปิดฉากการสัมมนาด้วยหัวข้อปัญหาในที่ทำงาน<br />
<br />
“ปัญหาร้อยแปดที่คุณเจอมาในองค์กร ทั้งเรื่องงาน ทั้งเรื่องส่วนตัว มันเป็นปัญหาโลกแตกครับ ไปทำองค์กรไหนก็ต้องเจอกันทั้งนั้น ทำอย่างไรให้รู้สึกว่าปัญหาเหล่านี้ไม่ใช่ปัญหาและเราอยู่กับมันอย่างมีความสุขได้”<br />
<br />
แนวคิดของศรุตเป็นสิ่งที่หลายคนเห็นด้วย คงมีแต่นพนภาที่จงใจหาเรื่องฉีกหน้าเขาวันนี้<br />
<br />
“ต้องคิดบวกอย่างคุณใช่ไหมคะ...คิดหลอกตัวเองว่าโลกสวยแล้วก็วิ่งอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์”<br />
<br />
“คุณนพนภาเข้าใจถูกเรื่องโลกสวยแต่เข้าใจผิดเรื่องผมหลอกตัวเอง ผมไม่เคยหลอกตัวเองครับ”<br />
<br />
“อธิบายสิคะ...ฉันจะได้ประเมินได้ว่าที่คุณมาพูดให้คนกระทรวงวันนี้มันคือจริงหรือลวงกันแน่”<br />
<br />
ศรุตไม่ถือสาคำพูดท้าทายของนพนภา ยิ้มกว้างก่อนชี้แจงแนวคิดตัวเองอย่างใจเย็น “คนหลอกตัวเองคือคนที่ไม่ยอมรับความจริง ความบกพร่อง ความผิดพลาด ความอ่อนแอของตัว แต่กลับเข้าข้างตัวเองอยู่ตลอดเวลา นั่นไม่ใช่คิดบวกแน่นอนครับ แต่เรียกว่าคิดโดยไม่ใช้ปัญญาใคร่ครวญมากกว่า”<br />
<br />
นพนภาโดนตอกจนเถียงไม่ออก วีกิจไม่มีอารมณ์จะฟังผละจากห้องสัมมนาดื้อๆ เปิดโอกาสให้รัชนกซึ่งแอบมาร่วมงานส่งสัญญาณให้ปริมทำตามแผนคือสร้างฉากตำนานเมียหลวงตบเมียน้อยกลางบันไดกระทรวงขึ้นใหม่!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ฤทัยในชุดแบบมุตตาเข้ามาในกระทรวง<br />
<br />
เพื่อเป็นเหยื่อล่อให้ใครบางคนติดกับ แล้วก็ไม่ผิดหวังเมื่อปริมโผล่มาหลอกล่อให้เด็กสาวไปเจอมุนินทร์ที่แวะมาฟังศรุตพูดด้วย<br />
<br />
มุนินทร์เห็นฤทัยในชุดของมุตตาก็ตาลุกวาว โพล่งทักอย่างไม่แคร์สายตาใคร “ไง...มาตามหาผัวฉันอยู่เหรอ”<br />
<br />
“พี่นินเก่งจัง...มาตามคำท้าของหนู ใช่ค่ะ...หนูมาตามพี่กิจ เห็นว่าขึ้นมาชั้นสาม เรารอพบพี่กิจด้วยกันนะคะแล้วให้พี่เขาเลือกระหว่างเมียเก่าโบราณวัตถุ<br />
<br />
ที่แยกไม่ออกระหว่างคนหรือฟอสซิลกับเมียสดใหม่อุ่นร้อนๆจากเตา”<br />
<br />
“สดใหม่จากเตา แกคงเป็นพิซซ่าหน้าปลาเค็มสินะ ไม่รู้เหรอคุณกิจเขาไม่ชอบพวกกลิ่นแรง...ยิ่งชะนีเขายิ่งเกลียดเพราะเขาชอบหมอนทอง” ฤทัยหน้าเจื่อน ผละหนีเพราะเถียงสู้ไม่ได้แต่มุนินทร์ยึดตัวไว้ “ไม่ต้องไปหาคุณกิจตอนนี้หรอก แกกับฉันต้องมาตกลงกันก่อน”<br />
<br />
“ปล่อยฉัน! ไม่มีอะไรต้องตกลงกัน นังเมียหลวงจิตพิการ...ปล่อย!”<br />
<br />
“ไม่ต้องดิ้น ถ้าไม่อยากโดนของแข็งแบบนี้กะซวกเข้าท้อง”<br />
<br />
มุนินทร์ควักมีดพกเล่มเล็กมาขู่ ฤทัยหน้าซีดด้วยความกลัวสุดขีด เหล่าขาเม้าท์ที่เตรียมถ่ายคลิปถึงกับอ้าปากค้างก่อนจะมีใครบางคนวิ่งไปตามทุกคนที่ห้องสัมมนา<br />
<br />
ผู้ร่วมฟังสัมมนาถึงกับพูดไม่ออกเมื่อรู้เรื่องตำนานเมียหลวงตบเมียน้อย ศรุตหน้าเครียดก่อนหันหานพนภา<br />
<br />
“คุณนพนภา...ถ้ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นคุณต้องรับผิดชอบ” นพนภาทำไขสือ ศรุตเลยแฉไม่ไว้หน้า<br />
<br />
“ที่คุณพาเด็กทัยมาที่นี่เพื่อให้เกิดเรื่องแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ...เชิญครับ...เชิญไปดูผลงานของคุณ!”<br />
<br />
วีกิจได้ยินเสียงเอะอะกลางโถงกระทรวงก็รีบไปดู เห็นมุนินทร์จ่อมีดขู่ทัยก็กระโจนไปห้าม<br />
<br />
“นิน...คุณคิดไปเองทั้งหมดนะ จะต้องให้พูดอีกกี่ครั้ง ผมรักคุณไม่เคยรักมุตตา”<br />
<br />
“งั้นเหรอ...แต่ก็แพ้ชุดมุตตาทุกครั้งนี่ ตอนนังรัชนกแต่งเลียนแบบตาคุณก็ทั้งกอดทั้งจูบมันในที่ลับตาคน แล้วยังปิดเป็นความลับไม่บอกให้ฉันรู้ทั้งที่วันนั้นเป็นวันพรีเวดดิ้งของเรา”<br />
<br />
ทุกคนฮือฮา ไม่คิดว่าหนุ่มหล่อแสนดีประจำกระทรวงจะแอบมีกิ๊กเด็กสาว นพนภาก็อึ้ง แปร่งหูคำพูดมุนินทร์ที่เหมือนหึงหวงวีกิจเสียเต็มประดา มุนินทร์<br />
<br />
ไม่สนใจคนอื่นโพล่งใส่หน้าสามีอย่างเหลืออด<br />
<br />
“ฉันทุ่มเทความรักทั้งหมดให้คุณเพื่อที่จะรู้ว่าคุณไม่เคยรักฉันเลย คุณลุ่มหลงอยู่กับมุตตา ไอ้ชุดแบบนี้ใช่ไหมที่คุณคลั่งไคล้นักหนา ยิ่งอยู่บนตัวนังนี่มันยิ่งเหมือนมุตตาอย่างกับคู่แฝด งั้นดูให้เต็มตาสภาพที่มันยับเยินมันเป็นยังไง!”<br />
<br />
ขาดคำก็ฉีกชุดมุตตาบนร่างทัยขาดวิ่น เอื้อมมือจับสร้อยมุกและหันหานพนภา “นี่สำหรับคุณนพนภา...<br />
<br />
คุณอาคะ...คิดดีนะใส่สร้อยให้นังเด็กนี่ให้เหมือนครั้ง<br />
<br />
มุตตาใช่ไหม ได้...ถ้าจะจำลองเหตุการณ์ให้เหมือนมันก็ต้องทำแบบนี้!”<br />
<br />
มุนินทร์กระชากสร้อยมุกขาดเหมือนวันที่มุตตาโดนนพนภากระทำเมื่อหลายปีก่อน รัชนกเฝ้ามองเหตุการณ์ในตำนานด้วยแววตาสาสมใจ และยิ่งกว่าชอบใจเมื่อมุนินทร์ตบทัยตกบันได<br />
<br />
สถานการณ์มุนินทร์เป็นต่ออย่างเห็นได้ชัด<br />
<br />
แต่อึดใจเดียวที่เธอเผลอทำมีดพกหล่นพื้น ฤทัยก็พลิกสถานการณ์ผลักมุนินทร์ตกลงบันไดกลางโถงกระทรวงเสียเอง!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
มุนินทร์แอบใส่เสื้อกันกระแทกเลยไม่บาดเจ็บมาก ฤทัยกับศรุตลอบมองมาด้วยความเป็นห่วง ลูกศรเห็นว่าเพื่อนรักไม่เป็นอะไรจึงส่งสายตาบอกแทนไท<br />
<br />
ให้ทำตามแผนต่อไปคือหลอกนพนภาและรัชนกว่ามุนินทร์ตกเลือด!<br />
<br />
บรรดาขาเม้าท์ตะลึงมากเพราะไม่คาดคิดว่าเหตุการณ์จะรุนแรงขนาดนี้ นพนภาก็หน้าซีดเผือดคิดไม่ถึงเหมือนกันว่าความแค้นเพราะหึงหวงของตนจะทำให้ลูกในท้องมุนินทร์ถึงแก่ชีวิต<br />
<br />
ศรุตเห็นนพนภาช็อกก็ถือโอกาสกดดันให้เธอยอมรับความจริง<br />
<br />
“ไม่เกี่ยวกับฉัน ยัยมุนินทร์ทำตัวเอง”<br />
<br />
“อย่ามาปฏิเสธความรับผิดชอบ คุณหึงหวงจนขาดสติ ผมเสียดายเวลาที่เยียวยาคุณตลอดหลายเดือน<br />
<br />
มานี่ ผมเข้าใจว่าคุณเจริญสติด้วยตัวเองได้แล้ว แต่<br />
<br />
เปล่าเลย...คุณกลับหน้ามืดตามัวจมปลักอยู่กับอคติบ้าๆของคุณ”<br />
<br />
“ฉันยืนยันได้นะว่ามุนินทร์ต้องการแย่งคุณแย่งคุณภพจากฉัน มุนินทร์แต่งงานกับนายกิจเพื่อล้างแค้นครอบครัวของเราที่พวกเราเคยทำลายน้องสาวเขากับลูกในท้อง...เขาไม่แม้แต่รักนายกิจ”<br />
<br />
“งั้นเหรอครับ...แล้วที่เขาหึงหวงวีกิจจนทำลายตัวเองแบบนี้ ถ้าไม่ใช่ความรักแล้วมันคืออะไร”<br />
<br />
คำถามของศรุตทำให้นพนภาไปไม่เป็น รัชนกฉวยจังหวะนี้โผล่มาตอบแทนและเฉลยแผนทั้งหมดว่าตนเป็นคนสร้างสถานการณ์ส่งทัยหรือฤทัยมาป่วนครอบครัววีกิจกับมุนินทร์และทำให้เมียหลวงในตำนานอย่างเธอคืนชีพ<br />
<br />
นพนภาฉุนขาด ถลาจะทำร้ายอีกฝ่ายให้หายแค้น ศรุตรั้งตัวไว้ รัชนกเห็นอาการคลั่งของนพนภาเหมือนเมื่อหลายปีก่อนก็ยิ้มเยาะ “อย่านะคะคุณนพนภา อย่าให้มีกรณีขึ้นมาอีกคู่เลย เท่านี้น้ำเน่าแทบจะท่วมกระทรวงแล้ว”<br />
<br />
“ฉันจะเอาเรื่องแกกับนังทัย แจ้งความฟ้องศาลให้ติดคุกหัวโตไปเลย”<br />
<br />
รัชนกไม่สะทกสะท้าน ตอกไม่ไว้หน้า “แหม...นี่ก็อีกความเบาปัญญานะคะ จะฟ้องนก แล้วใครกันคะที่เป็นจำเลย นกไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น คุณทำของคุณเองทั้งหมดเลยนะ”<br />
<br />
นพนภาหน้าเสีย ศรุตตอกย้ำว่าเธอเสียเปรียบทุกประตูเพราะหลักฐานมัดตัวแน่นหนาทั้งพยานหลักฐานและบุคคล รัชนกสีหน้าสะใจจนศรุตต้องปรามแกมขอร้อง<br />
<br />
“เท่านี้สะใจคุณแล้วใช่ไหมคุณนก เลิกเล่นเกมบ้าๆนี่ได้หรือยัง”<br />
<br />
“ทุกอย่างเป็นไปตามเป้าประสงค์ของนกแล้วค่ะ นกคงยุติเท่านี้ ต่อไปก็คงเป็นหน้าที่ของแรงกรรมของแต่ละคน จะกำหนดให้โลดเต้นไปทางไหน ชั่วหรือดี ขึ้นสูงหรือลงต่ำ นกกราบขอบคุณอีกครั้งนะคะคุณนพนภา... นกลาค่ะ”<br />
<br />
จบคำก็ยกมือไหว้แล้วผละไป ศรุตอดไม่ได้ตะโกนไล่หลัง<br />
<br />
“อย่านึกนะครับว่าเล่นบทเจ้าชีวิตกำหนดบทบาทใครต่อใครแบบนี้แล้วคุณจะชนะไปเสียทุกเรื่อง...ทุกครั้ง ระวังจะถูกกรรมมันตามสนองเพราะเจ้ากรรมนายเวรมันจะกำหนดบทบาทให้คุณได้เหมือนกัน”<br />
<br />
รัชนกยักไหล่ไม่ยี่หระ “เหรอคะ...กลัวจัง...นกจะรอค่ะ”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
นพนภาประสาทเสีย ความรู้สึกผิดถาโถมแทบยืนไม่ไหว พร่ำขอร้องศรุตให้อภัย วิทยากรหนุ่มอ่อนใจมากแต่ยังให้กำลังใจหากเธอสำนึกได้ทุกคนคงพร้อมเข้าใจ<br />
<br />
วีกิจแกล้งสติแตกเพราะมุนินทร์ตกเลือดจน<br />
<br />
แท้งลูก สร้อยคำที่มาเฝ้าลูกสะใภ้ที่โรงพยาบาลกลุ้มใจมาก พยายามกล่อมและปลอบประโลมลูกชายที่กำลังเสียขวัญ วีกิจทำเป็นไม่เชื่อโทษทุกอย่างเป็นความผิดมุนินทร์ โดยมีปราโมทย์กับลูกศรร่วมเล่นละครตบตาสร้อยคำเพื่อแผนขั้นต่อไป<br />
<br />
วีกิจกับมุนินทร์ไม่ได้ตั้งใจจะหลอกลวงสร้อยคำ แต่อยากให้สถานการณ์รอบตัวสมจริงเพื่อหลอกล่อรัชนกรวมทั้งนพนภาให้สารภาพและเผยจุดประสงค์ที่แท้จริง<br />
<br />
ข่าวการแท้งลูกของมุนินทร์และอาการสติแตกของวีกิจทำให้พวกรัชนกสะใจมาก แต่ที่น่าหนักใจคือหลังจากเหตุการณ์ตำนานเมียหลวงตบเมียน้อยกลางกระทรวงก็ไม่มีใครเห็นฤทัยอีก ประพงษ์ร้อนใจกว่าใครเพราะไม่อยากเสียโอกาสและผลประโยชน์ส่งฤทัย<br />
<br />
ไปขายซ่องต่างประเทศ<br />
<br />
รัชนกตาวาวเมื่อได้ยินความตั้งใจของประพงษ์จะส่งฤทัยไปขายซ่อง แถมจะมอมยาให้พวกสมุนรุมโทรม พลันภาพอดีตโหดร้ายก็ผุดในหัวตอนเธอยังอ่อนเดียงสา เชื่อว่ารักแท้มีจริงและไม่มีวันหมดอายุ!<br />
<br />
ภาพอดีตยังเด่นชัดในความทรงจำ รัชนกเคยมี<br />
<br />
คนรักชื่อเกริกบูรพาอย่างที่ศรุตสืบมาได้ แต่ความรักครั้งนั้นก็จบลงพร้อมความอัปยศอดสูเพราะเธอถูกเขาวางยาและให้ลูกน้องรุมโทรมอย่างเลือดเย็น!<br />
<br />
รัชนกยังจำความรู้สึกขมขื่นและทรมานนั้นได้ดี เธอโดนทำร้ายจากคนที่เธอรักแถมโดนถ่ายคลิปไว้แบล็กเมล์ ความต้องการของประพงษ์กระตุ้นความทรงจำของเธอและเธอจะไม่มีวันยอมให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย<br />
<br />
ประพงษ์หัวเสียเมื่อรัชนกยื่นคำขาดไม่ให้ส่งฤทัยขายซ่องต่างประเทศแถมขู่จะถอนหุ้นเขาจากบ่อนของเธอหากไม่ทำตาม แต่คนอย่างเขาไม่เคยกลัวคำขู่ผู้หญิง... เขาต้องหาทางเอาฤทัยไปขายซ่องให้ได้!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
นพนภาสติแตกไม่เลิก รู้สึกผิดมากที่ทำให้มุนินทร์แท้งลูก ต้องสงสารแม่ยอมละทิฐิปลอบประโลมและเตือนสติ รวมทั้งเปิดใจถึงความรักของเธอที่มีให้แม่เสมอ นพนภาตื้นตันใจมากและไม่ลังเลเมื่ออีกฝ่ายชวนไปโรงพยาบาลเพื่อขอโทษวีกิจกับมุนินทร์ด้วยกัน<br />
<br />
สร้อยคำเชื่อสนิทว่าที่สถานการณ์ระหว่างวีกิจกับมุนินทร์ย่ำแย่ขนาดนี้เพราะนพนภาเป็นต้นเหตุ ห้ามเด็ดขาดไม่ให้นพนภาเข้าเยี่ยมลูกสะใภ้ นพนภาพยายามตื๊อแต่สร้อยคำก็ยืนยันคำเดิม ต้องเห็นท่าไม่ดีกล่อมแม่<br />
<br />
ให้กลับก่อนแล้วค่อยหาทางพาศรุตมาช่วยพูดกับสร้อยคำอีกที<br />
<br />
รัชนกจมปลักกับอดีต หลังมีปากเสียงกับประพงษ์เรื่องส่งฤทัยไปขายซ่องต่างประเทศ เธอก็กลับมาเปิดคลิปฉาวของตัวเองที่โดนเกริกบูรพาอดีตคนรักและพรรคพวกรุมโทรม เสียงกรีดร้องและใบหน้าตื่นๆของตัวเองทำให้รัชนกน้ำตาคลอ ศักดิ์ชายเข้ามาเห็นก็อดดุไม่ได้ที่เธอยังเก็บคลิปพวกนี้ไว้<br />
<br />
“ไม่ลบค่ะ นกเอาไว้ดูเตือนใจตัวเอง”<br />
<br />
“เตือนใจตัวเองเรื่องอะไร”<br />
<br />
“ก็...อย่าทำตัวโง่หลงรักผู้ชายคนไหนอีกไงคะ อย่าทำให้ตัวเองเป็นเหยื่อไอ้คนโฉดแบบนี้อีก”<br />
<br />
“เรื่องมันผ่านเป็นสิบปีแล้ว เลิกคิดถึงมันเถอะ ไอ้เกริกกับพ่อมันก็ตายแล้ว จบเรื่องนี้...เลิกแค้นมันได้แล้ว”<br />
<br />
“ความแค้นมันจบไม่ได้ง่ายๆหรอกค่ะ พี่ชาย<br />
<br />
ไม่ต้องห่วงหรอก ที่นกมีพลังชีวิตทุกวันนี้เพราะแรงแค้นนี่แหละ!”<br />
<br />
นพนภาไปเยี่ยมมุนินทร์อีกครั้งวันต่อมาพร้อมต้องกับแทนไท แต่ดันเจอเซอร์ไพรส์เมื่อเห็นวีกิจควงทัยในชุดสวมฮู้ดกำลังเลือกซื้อดอกไม้ รวมถึงศรุตที่หอบแชมเปญและข้าวของมากมายมาเยี่ยมมุนินทร์!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
นพนภาโทร.ตามสร้อยคำมาดูด้วยตาตัวเอง วีกิจกับทัยหรือฤทัยต้องยอมสารภาพเรื่องทั้งหมดให้สร้อยคำรู้ต่อหน้ามุนินทร์ ส่วนศรุตแยกไปคุยกับ<br />
<br />
นพนภาตามลำพัง<br />
<br />
แทนไทเป็นอีกคนที่รู้แผนทั้งหมด เมื่อรู้จากวีกิจว่าความแตกก็ยอมสารภาพความจริงทั้งหมดกับต้อง<br />
<br />
เช่นกัน ต้องตกใจมากแต่คงไม่เท่าสร้อยคำกับนพนภาที่ไม่อยากเชื่อว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาเป็นละครตบตา!<br />
<br />
วีกิจ มุนินทร์และศรุตช่วยกันอธิบายสร้อยคำกับนพนภาว่าละครทั้งหมดเพื่อซ้อนแผนร้ายกาจของรัชนกที่เป็นบ่อนทำลายชีวิตคู่แถมทำลายชีวิตเด็กสาวที่ไม่มีทางสู้อย่างฤทัย<br />
<br />
นพนภากับสร้อยคำตะลึงมาก ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อว่ารัชนกจะก่อเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ ฤทัยเล่าว่าสารภาพเรื่องทั้งหมดให้วีกิจกับมุนินทร์รู้ในวันที่ทั้งสองไปรับตัวจากบ้านสร้อยคำเพื่อส่งบ้านสงเคราะห์เด็ก มุนินทร์กับวีกิจเลยคิดแผนตลบหลังด้วยการเล่นละครตบตาหวังกระชากหน้ากากรัชนก<br />
<br />
เรื่องราวทุกอย่างโดยเฉพาะแผนตบตาถูกถ่ายทอดให้นพนภา สร้อยคำและต้องฟังอย่างละเอียดรวมทั้งชะตาชีวิตอันชอกช้ำของฤทัยที่โดนเกษมพ่อเลี้ยงข่มขืนต้องหนีเตลิดจนกลายเป็นเครื่องมือของรัชนก สร้อยคำเห็นใจชะตากรรมของฤทัย เช่นเดียวกับนพนภาที่หวิด<br />
<br />
ตกเป็นเหยื่ออารมณ์ของรัชนกอีกคนหากพวกมุนินทร์<br />
<br />
ไม่คิดแผนตั้งรับไว้<br />
<br />
ปราโมทย์กับลูกศรควงกันมาเยี่ยมมุนินทร์เพื่อฉลองแผนการที่สำเร็จ เลยได้เซอร์ไพรส์อีกคู่เมื่อรู้ว่าความแตก มุนินทร์จึงถือโอกาสเปิดตัวผู้ร่วมขบวนการอีกสองคน โดยเฉพาะลูกศรที่เป็นคนเขียนบทให้เธอกับฤทัย!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ป้างได้ยินรัชนกกับประพงษ์คุยกันเรื่องฤทัยหายตัวอย่างไร้ร่องรอยหลังก่อคดีพลิกตำนานเมียหลวงตบเมียน้อยกลางโถงกระทรวง แว้นหนุ่มเป็นห่วง<br />
<br />
เพื่อนสาวมากแอบหนีจากผับของรัชนกโดยไม่รู้ว่าเกษมส่งคนสะกดรอยเพราะเชื่อว่าป้างต้องหาตัวฤทัยเจอแน่...<br />
<br />
นพนภายอมรับผิดทุกอย่างและขอไถ่บาปจาก<br />
<br />
วีกิจและมุนินทร์ มุนินทร์ไม่ถือสาและขอให้นพนภาร่วมมือแผนขั้นต่อไปคือต้อนพวกรัชนกเข้าคุกโดยมีฤทัยเป็นพยานปากสำคัญ ศรุตช่วยติดต่อแผน นายตำรวจ<br />
<br />
ที่รู้จักกันดีให้หาคนคุ้มกันเด็กสาว ฤทัยเต็มใจช่วย<br />
<br />
แต่ไม่วายเป็นห่วงป้างขอร้องให้มุนินทร์กับวีกิจช่วยเพื่อนหนุ่มด้วย<br />
<br />
มุนินทร์ออกจากโรงพยาบาลหลังจากนั้นไม่กี่วันเพื่อความสมจริง ละครฉากสุดท้ายเปิดฉากที่กระทรวงเมื่อเธอแกล้งสติแตกเพราะแท้งลูก หอบสภาพร่างกายทรุดโทรมไปหาวีกิจเพื่อขอคืนดีและรับผิดชอบลูกในท้องอีกคน!<br />
<br />
เหล่าขาเม้าท์ฮือฮาอีกรอบ เชื่อสนิทว่ามุนินทร์ประสาทหลอนเพราะกระทบกระเทือนจิตใจจากการสูญเสียลูก เลยสร้างภาพมโนว่าตั้งท้องอีกครั้งเพื่อขอคืนดีกับวีกิจ<br />
<br />
วีกิจตีบทแตกปัดป้องและปฏิเสธสัมผัสภรรยาคนสวยอย่างไร้เยื่อใย “นิน...ฟังให้ดีนะ เราเสียลูกไปแล้ว แล้วนั่นมันแค่อาทิตย์เดียวคุณจะตั้งท้องอีกมันเป็นไปไม่ได้ คุณกำลังป่วยทางจิตนะนิน คุณต้องได้รับการรักษา”<br />
<br />
“คุณกำลังทิ้งฉันใช่ไหมถึงพูดแบบนี้ออกมา<br />
<br />
ฉันจะไม่ท้องได้ยังไง นี่ไง...ลูกกำลังดิ้นเลย”<br />
<br />
“คุณเสียสติไปแล้ว ใช่...ถ้าคุณยังไม่รักษาตัว ผมก็ทนคุณไม่ได้เหมือนกัน”<br />
<br />
“นี่ไง...สารภาพออกมาแล้ว คุณจะทิ้งฉันไปหาอีเด็กนั่น”<br />
<br />
“ฟังนะ...ถ้าคุณไม่ทำตัวเองจนแท้ง ผมคงมี<br />
<br />
ความรักให้คุณบ้าง แต่นี่มันไม่เหลืออะไรแล้ว...<br />
<br />
คุณทำชีวิตแต่งงานเราพินาศหมด กลับไปเลยนิน...<br />
<br />
อย่ามายุ่งกับชีวิตผมอีก!”<br />
<br />
จบคำก็ผละหนี มุนินทร์ตามไปสวมกอดด้านหลัง ร้องไห้โฮ<br />
<br />
“ไม่นะคุณกิจ ไหนบอกว่าความรักของเราไม่มีวันหมดอายุไง คุณจะทิ้งฉันแบบนี้ไม่ได้!”<br />
<br />
เหตุการณ์นั้นทำให้ทุกคนในกระทรวงเชื่อสนิทว่าชีวิตแต่งงานของวีกิจกับมุนินทร์แตกหัก มุนินทร์กลายเป็นบ้าเสียสติถูกส่งสถานบำบัดเพื่อรักษาอาการทางจิต วีกิจทำเป็นเสียใจมากกับชีวิตคู่ที่ล่มสลาย ส่วนศรุต<br />
<br />
ก็ฉวยจังหวะนี้ส่งฤทัยไปอยู่เซฟเฮาส์ของตำรวจและช่วยวางแผนถล่มผับของรัชนก<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
<h3>อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 12 วันที่ 3 มิ.ย.62</h3>ละครเรื่อง แรงเงา 2 บทประพันธ์โดย นันทนา วีระชน<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 บทโทรทัศน์โดย Anonymous<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 กำกับการแสดงโดย ชนินทร ประเสริฐประศาสน์<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 ผลิตโดย บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 ควบคุมการผลิตโดย อรุโณชา ภาณุพันธุ์<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-84486707497419487782019-06-02T10:45:00.002+07:002019-06-02T10:45:50.704+07:00อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 11 วันที่ 3 มิ.ย.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 11 วันที่ 3 มิ.ย.62</h2>อินทร์ได้แต่ยกมือให้อย่างรับทราบ ปติมาทรุดนั่งที่โซฟาอย่างสุดเซ็ง<br />
<br />
กลินท์ได้รับไลน์จากเบนนัดเดี๋ยวไปหาอะไรอร่อยๆกินกัน สองทุ่มนัดเจอกันที่ล็อบบี้ อึดใจเดียวมีเสียงไอจีปติมาดังขึ้น กลินท์เปิดดูมีภาพโพสต์ล่าสุดถ่ายจากมุมมองของปติมาที่เก้าอี้นอนริมสระน้ำตอนกลางวัน มีแคปชัน วันที่มีแต่ทะเลกับสองเรา<br />
<a name='more'></a><br />
“พี่ติ๊พักที่นี่”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
กลินท์เดินออกจากห้องทันที ได้ยินเสียงอินทร์ร้องเรียกและเดินเข้ามาคว้าแขนถามว่าหายไปไหนมา ตนคิดถึงมาก กลินท์บอกให้ปล่อย ตนอยากเจอพี่ติ๊ อินทร์บอกว่าเรื่องนี้เอาไว้ก่อนตนมีเรื่องต้องคุยกับเธอ แล้วลากกลินท์ไปทางสวน ปติมาออกจากห้องมาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดพอดี มองตามอย่างโกรธมาก<br />
<br />
อินทร์พากลินท์มายังที่ลับตาคนบอกว่าตนคิดถึงและตามเธอมาตั้งนาน ตนอยากอยู่กับเธอ กลินท์ติงว่า<br />
<br />
พูดแบบนี้ถ้าพี่ติ๊ได้ยินอกแตกตายแน่<br />
<br />
“ช่างเขา ใครจะเป็นจะตายยังไงก็ช่างเขา ในเมื่อผมรักคุณ”<br />
<br />
“ได้ยินแล้วใช่ไหมคะพี่ติ๊” กลินท์ถามผ่านอินทร์ เขาสะดุ้งหันไปเห็นปติมายืนนิ่ง ดวงตาเจ็บปวดสาหัส<br />
<br />
กลินท์บอกปติมาว่าตนไม่ได้เป็นคนพูด ตนแค่อยากมาเจอพี่ติ๊เพื่อจะบอกว่าเลิกหาเรื่องตนเสียที ไอ้เพจแอนตี้บ้านั่น อีกอย่างตนไม่ได้สนใจอะไรคุณอินทร์อีกแล้ว เรื่องอื่นเชิญพี่ติ๊กับคุณอินทร์เคลียร์กันเอง ปติมา<br />
<br />
สวนทันควันว่าเธอต่างหากที่ต้องมาเคลียร์กับตน ตวาดถามว่าตามผัวตนมาทำไม แล้วตบกลินท์ที่ไม่ทันตั้งตัวจนล้ม อินทร์ถลาประคองกลินท์ กลินท์แกล้งยั่วทิ่มแทงปติมาให้เจ็บปวดยิ่งขึ้น ถามว่า<br />
<br />
“เห็นรึยังคะว่าอินทร์ปกป้องใคร มันถึงเวลาที่พี่ติ๊จะยอมรับและตัดสินใจได้แล้วนะคะ ว่าอินทร์เขารักและเลือกลินท์”<br />
<br />
ปติมาเจ็บปวดทนไม่ได้หันวิ่งออกไปท่ามกลางความประหลาดใจของอินทร์และกลินท์<br />
<br />
เบนเดินมาเห็นปติมาวิ่งเตลิดมาก็นึกรู้ว่าเกิดเรื่องไม่ดีแน่ๆ รีบเดินไปทางที่ปติมาวิ่งมา<br />
<br />
กลินท์บอกอินทร์ว่าคนที่เขาควรรั้งไว้คือพี่ติ๊<br />
<br />
ไม่ใช่ตน อินทร์บอกว่าตนไม่ได้รักติ๊ ถึงเวลาที่เรื่องทุกอย่างควรเคลียร์ได้แล้ว กลินท์ถามว่าเขาจะเลิกกับพี่ติ๊จริงๆหรือ<br />
<br />
“ก็เพื่อคุณไงลินท์ ผมจะหย่ากับติ๊ ประกาศเลิกอย่างเป็นทางการให้ทุกคนรู้ แล้วเราสองคนก็จะแต่งงานกัน”<br />
<br />
เบนมาได้ยินและเห็นภาพอินทร์ประคองกลินท์เต็มตา เขาหันหลังเดินออกไปทันที อินทร์มองเบนอย่างสะใจ กลินท์มองตามสายตาอินทร์ เธอตกใจหน้าซีดเผือดร้องเรียก ถลาจะตามไป<br />
<br />
“เบน!”<br />
<br />
“ไม่ต้องสนใจใครแล้วลินท์ สนใจเรื่องของเราพอ” อินทร์รั้งกลินท์ไว้<br />
<br />
“ไม่ใช่เราค่ะ คุณน่ะเป็นคนอื่น” กลินท์สะบัดออกแล้ววิ่งตามเบนไป ทิ้งอินทร์เหวอ เซ็งอยู่ตรงนั้น<br />
<br />
กลินท์วิ่งตามไปบอกเบนว่าไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด ตนไม่ได้นัดอินทร์แต่เจอกันโดยบังเอิญ<br />
<br />
“ผมจะกลับกรุงเทพฯ...คุณกลับพร้อมคุณอินทร์แล้วกัน” เบนบอกแล้วเดินไปเลย<br />
<br />
กลินท์ตามไปอธิบายอีก เบนบอกว่าเธอควรไปบอกพี่ติ๊เพราะพี่ติ๊เป็นภรรยาของคุณอินทร์<br />
<br />
“งั้นรู้ไว้ด้วย ว่าฉันสะใจต่างหากเพราะคนที่อินทร์เลือกคือฉันไม่ใช่พี่ติ๊” กลินท์พูดอย่างสะใจ<br />
<br />
“ผมรู้ตั้งนานแล้วว่าคุณต้องการแบบนี้ แต่ผม...ยังหลอกตัวเองอยู่ได้ ไม่น่าเลย”<br />
<br />
“ค่ะ ไม่น่าเลย เพราะยังไงในสายตาของคนอื่น รวมทั้งคุณฉันก็คือคนเลว คนหน้าด้าน จ้องแต่จะแย่งผัวชาวบ้าน ได้! ในเมื่อทุกคนคิดกันอย่างนั้น ฉันก็จะรีบกลับกรุงเทพฯเพื่อแถลงข่าวเลยแล้วกันว่าฉันกับอินทร์จะแต่งงานกัน”<br />
<br />
“ลินท์!!” เบนเสียใจมาก<br />
<br />
“รอฟังฉันแถลงข่าว แล้วก็รอการ์ดเชิญจากฉันด้วย”<br />
<br />
กลินท์เดินออกไปเลย เป็นจังหวะที่ปติมาเดินปาดน้ำตาออกมาตรงไปที่รถแล้วสตาร์ตรถทั้งที่น้ำตาท่วมตาแล้วเหยียบคันเร่งจนมิด เพื่อจะออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด<br />
<br />
รถปติมาพุ่งออกไปพร้อมกับที่กลินท์วิ่งข้ามถนนโดยไม่ทันมอง เบนเห็นกลินท์กำลังจะถูกรถชนก็พุ่งเข้าไปดึงเธอออกมาแต่ตัวเองกลับถูกรถชนเต็มแรงจนร่างล้มทันที ปติมารู้สึกว่ารถชนอะไร ปาดน้ำออกจากตาจึงเห็นร่างเบนนอนจมกองเลือดอยู่กลางถนน กลินท์<br />
<br />
รีบวิ่งเข้าประคองเบนร้องเรียกอย่างขวัญเสีย<br />
<br />
“เบน...เบน...”<br />
<br />
ปติมาช็อกนั่งตัวแข็งอยู่ในรถ ผู้คนแถวนั้นต่างร้องอย่างตกใจ มีเสียงตะโกนให้เรียกรถพยาบาลด่วน<br />
<br />
“เบน...คุณอย่าเป็นอะไรนะ...ช่วยด้วยค่ะ...ช่วยด้วย”<br />
<br />
อินทร์วิ่งมาเห็นเบนนอนจมกองเลือดและกลินท์ประคองอยู่และปติมายังนั่งช็อกอยู่ในรถ เขาวิ่งไปคว้า เบนออกมา อุ้มถูลู่ถูกังไป บอกกลินท์ว่าตนจะพาเบนไปโรงพยาบาลเอง ถามว่ารถเธออยู่ไหน<br />
<br />
พอกลินท์ชี้บอกอินทร์ก็อุ้มร่างเบนไป ปติมา<br />
<br />
ยังช็อก เปิดประตูรถออกมาก็เป็นลมเสียก่อน พนักงานโรงแรมเห็นรีบเข้าประคองไว้<br />
<br />
สายป่านโทร.คุยกับเน่าว่าลินท์ก่อเรื่องอีกแล้วตนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เน่าบอกว่ายังไงเธอก็ต้องเป็นหลักให้ลินท์เพราะตอนนี้ลินท์ต้องการเธอ<br />
<br />
“ฉันจะพยายาม แต่ที่ผ่านมาฉันไม่เคยห้ามลินท์ได้เลย ยิ่งพี่ติ๊ขับรถชนเบนอีก ฉันกลัวใจลินท์จริงๆ<br />
<br />
เน่า... เธอมาช่วยฉันได้ไหม” เน่าบอกว่าให้เข้มแข็งไว้<br />
<br />
ตนจะไปเดี๋ยวนี้ “ขอบใจมากเน่า”<br />
<br />
เมื่อได้เน่าปลอบและจะมาหา สายป่านก็หายเคว้งคว้าง รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาด<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เน่าบอกกับหนิมเสียงอ่อนว่าไว้เราค่อยคุยกับพ่อแม่วันหลังได้ไหม ป่านกำลังแย่ หนิมชะงักแต่บอกสบายๆว่าทำไมจะไม่ได้ เราคบกันมานานพ่อแม่ก็รู้ว่าเราอยู่ด้วยกัน งานแต่งเลื่อนไปหน่อยคงไม่เป็นไร<br />
<br />
เน่าขอบใจหนิมมาก รีบออกไปบอกว่าเดี๋ยวจะรีบกลับ หนิมก้มมองเค้กตุ๊กตาน้ำตาลปั้นแทนตนกับเน่าที่ตกกระเด็นไปคนละทางด้วยสีหน้าไม่สบายใจ...<br />
<br />
อินทร์พาเบนส่งโรงพยาบาลแล้วรู้สึกผิดที่เรื่องเลยเถิดไปมากและยิ่งกลินท์เอาแต่ร้องไห้ห่วงใยเบนก็ยิ่งรู้สึกแย่ ปลอบกลินท์ว่าเบนต้องไม่เป็นไร พอดีสายป่านมาถึงกลินท์กอดสายป่านร้องไห้บอกว่าเบนเจ็บเพราะตน พอหมอออกมาก็พุ่งเข้าไปถามว่าเบนเป็นยังไงบ้าง หมอบอกว่าปลอดภัยแล้ว กลินท์ก็พรวดเข้าไปในห้องฉุกเฉิน สายป่านถามอินทร์จะเข้าไปไหม อินทร์บอกว่าเบนปลอดภัยแล้วตนขอตัวกลับไปดูติ๊หน่อย<br />
<br />
กลินท์ร้องไห้เมื่อเห็นเบนนอนนิ่งอยู่บนเตียงมีอุปกรณ์ช่วยชีวิตรอบตัว กลินท์โทษว่าเบนเป็นอย่างนี้เพราะพี่ติ๊คนเดียว สายป่านติงว่าเธอโทษแต่พี่ติ๊ไม่เคยโทษตัวเองเลย ทั้งสองเถียงกันอีกจนเน่าต้องมาหย่าศึกบอกว่าอย่าทะเลาะกันเลยเกรงใจเบนบ้าง<br />
<br />
“โอเค ในเมื่อตอนนี้เบนเป็นแบบนี้ ฉันจะไม่ต่อว่าอะไรเธออีก แต่เธอรู้ไว้ด้วยนะ ที่เบนต้องเป็นอย่างนี้เพราะเธอ” พูดแล้วเดินไปเลยอย่างไม่อยากทะเลาะกัน เน่ามองสายป่านอย่างแคร์แล้วตามออกไปกอดปลอบใจ สายป่านในอ้อมกอดของเน่า แม้จะร้องไห้เสียใจแต่ก็อบอุ่นใจเหลือเกิน<br />
<br />
กลินท์พูดกับเบนที่ยังไม่รู้สึกตัวว่าไม่อยากให้เขาเป็นอะไรและเวรกรรมของตนก็ควรจบแล้วใช่ไหม<br />
<br />
ฝ่ายอินทร์ไปหาปติมาที่นอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาล ปติมาบอกว่าตนไม่ได้ตั้งใจมันเป็นอุบัติเหตุ อินทร์บอกอย่างไร้เยื่อใยว่าเรื่องนั้นเธอต้องบอกกับตำรวจไม่ใช่ตนแล้วออกไปเลย<br />
<br />
อินทร์บอกกลินท์ว่ามีเรื่องจะคุยด้วยนัดคืนนี้<br />
<br />
ไปเจอกัน อินทร์ดีใจมากที่กลินท์รับนัด<br />
<br />
แพมสงสารปติมาที่นอนซมเศร้าที่เตียง สั่งหมี่ซั่วจับตาดูกลินท์ให้ดีถ้ากลินท์ยังไปออเซาะคุณอินทร์<br />
<br />
ก็จับให้มั่นคั้นให้ตายอย่าให้มีที่ยืนอีกเลย ดังนั้นพอกลินท์ออกไปขึ้นแท็กซี่หมี่ซั่วก็ขับรถตามทันที<br />
<br />
อินทร์คิดว่ากลินท์จะญาติดีด้วยแต่กลินท์ประกาศว่าตนไม่รักเขาแล้ว เกลียดทั้งเขาและพี่ติ๊ ชาตินี้ชาติเดียวพออย่าได้สร้างเวรสร้างกรรมกับเขาสองคนในชาตินี้อีกเลย เรื่องพี่ติ๊ทำร้ายเบนก็ว่าไปตามกฎหมาย<br />
<br />
หมี่ซั่วตามถ่ายรูปอินทร์กับกลินท์รายงานแพมกับปติมาอย่างสะใจ อินทร์เห็นก็โมโหปัดมือถือหมี่ซั่วตกแล้วเหยียบขยี้ซ้ำ แต่พอหมี่ซั่วหยิบมาดูก็หัวเราะสะใจ<br />
<br />
ที่แม้หน้าจอแตกแต่ยังใช้ได้<br />
<br />
พอเห็นอินทร์กับกลินท์ที่หน้าโรงแรม หมี่ซั่ววิ่งตามไปอีก อินทร์จะไปเล่นงาน กลินท์ขอร้องอย่าทำเขา อินทร์บอกงั้นเธอต้องไปกับตน กลินท์อายสายตาผู้คนและไม่อยากมีเรื่องเลยถูกอินทร์พาขึ้นรถไป ระหว่างทาง กลินท์บอกให้จอดรถตนจะลง อินทร์ไม่ยอมจอดบอกให้นั่งเฉยๆเพราะเธอจะทำให้เรื่องแย่ลงไปอีก อินทร์เห็นหมี่ซั่วขับรถตามมาก็จะแกล้งให้ชนท้ายบอกว่า<br />
<br />
ชนท้ายเมื่อไหร่จะเรียกให้หมดตูดเลย<br />
<br />
อินทร์กระชากรถกะเร่งเครื่องแล้วเบรกให้หมี่ซั่วชนท้าย แต่เพราะมัวมองกระจกหลังรถเลยพุ่งเข้าชนท้ายมอเตอร์ไซค์ข้างหน้าอย่างจัง รถมอเตอร์ไซค์พุ่งไปข้างหน้าแล้วไถลลงพื้น กลินท์กรี๊ดสุดเสียงอินทร์ก็ตกใจ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
อินทร์กับกลินท์รีบลงจากรถไปดู ทั้งสองแทบช็อกเมื่อเห็นหญิงชายอายุราว 30 กระเด็นไปคนละทางร้องครวญครางที่พื้น ทั้งสองพยายามผงกหัวขึ้นหาลูกน้อยวัย 2 ขวบที่ร้องไห้จ้าอยู่ที่พื้น<br />
<br />
ผู้คนแถวนั้นพากันถ่ายคลิปไว้ หมี่ซั่วที่อยู่ด้านหลังตะลึงกับเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง<br />
<br />
เน่านั่งอยู่นอกห้องเบนที่โรงพยาบาล ทั้งสองอ่านข่าวในเฟซคลิปที่หมี่ซั่วถ่ายอินทร์กับกลินท์ตั้งแต่ทั้งสองอยู่ที่โรงแรมจนกระทั่งอินทร์ชี้หน้าด่าหมี่ซั่ว เหยียบขยี้มือถือของหมี่ซั่ว สุดท้ายเห็นข้อความด่าเต็มไปหมด เน่าถอนใจแล้วเข้าไปในห้องเห็นสายป่านที่เฝ้าเบนดูคลิปหน้าซีดเผือด<br />
<br />
ทีวีที่โรงพยาบาลเปิดข่าวการถ่ายทอดสดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นักข่าวรายงานพร้อมภาพเหตุการณ์ว่า<br />
<br />
ตอนนี้...ผู้ประสบเหตุพ่อแม่ลูกผู้เคราะห์ร้ายอยู่ในการดูแลของแพทย์เรียบร้อยแล้ว...แต่จนถึงขณะนี้ยังไร้เงาของกลินท์และอินทร์ไฮโซชื่อดัง ทนายอ้างว่าทั้งคู่ยังอยู่ในอาการตกใจ ยังไม่พร้อมที่จะให้ปากคำกับเจ้าหน้าที่ ทั้งกลินท์และอินทร์ต่างอยู่ในความกลัดกลุ้มกับเรื่องที่เกิดขึ้น มันเป็นเรื่องใหญ่มากโดยเฉพาะเด็กอายุสองขวบที่ต้องมารับเคราะห์ด้วย<br />
<br />
โทรศัพท์ของอินทร์และกลินท์ดังตลอดเวลาจากคนที่โทร.มาด้วยความเป็นห่วง แต่ไม่มีใครรับสายเลย<br />
<br />
ส่วนเบนยังนอนนิ่ง มีสายป่านกับเน่าเฝ้าอยู่ วันนี้แม่ของขนมกล้วยกับขนมกล้วยในชุดขาวมาเยี่ยมสองแม่ลูกสีหน้าไม่ดี ขนมกล้วยเอ่ยขึ้นว่า เหมือนพี่เบนแค่นอนหลับเท่านั้น<br />
<br />
เน่าบอกว่าหมอตรวจแล้วเบนก็แค่ขาหัก บอบช้ำ มีบาดแผลจากการถูกรถชน แต่สมองไม่ได้รับความกระทบกระเทือน แต่ทำไมเบนถึงไม่ฟื้นสักที ขนมกล้วยพูดเหมือนรำพึงว่า<br />
<br />
“หรือว่า...วิญญาณพี่เบนออกไปเดินเล่นที่ไหนสักแห่งคะ”<br />
<br />
เน่ากับสายป่านมองหน้ากันด้วยสายตาที่สงสัยไม่น้อย เน่าบอกว่าตนก็แอบคิดเหมือนขนมกล้วยเหมือนกัน แล้วเน่าก็หันไปคุยกับสายป่านว่า<br />
<br />
“บางทีเบนอาจจะเหมือนที่เจ้าพ่อน้ำทิพย์เคยบอกเราตอนลินท์หายไปก็ได้นะป่าน ตอนนี้ดวงจิตของเบนอาจไปอยู่ที่ไหนสักที่...ฉันจะไปหาเจ้าพ่อน้ำทิพย์”<br />
<br />
ขนมกล้วยถามว่าใครคือเจ้าพ่อน้ำทิพย์ เน่าตัดบทว่าองค์ทรงที่พี่นับถือ ก็พอดีกลินท์ผลักประตูเข้ามา แม่และขนมกล้วยสวัสดีกลินท์แล้วทั้งสองก็ขอตัวไปวัดเลย<br />
<br />
พอขนมกล้วยกับแม่ออกไป ทั้งห้องก็เงียบงัน<br />
<br />
ไม่มีใครพูดกับใครเลย กลินท์หน้าจ๋อยน้ำตาคลอเดินไปถามเบนเบาๆ “เบน...เป็นไงบ้าง” สายป่านตอบเบาๆว่าเหมือนเดิม กลินท์ถามว่าพวกเขารู้เรื่องเมื่อคืนแล้วใช่ไหม อธิบายด้วยความรู้สึกผิดว่า<br />
<br />
“ฉันไม่คิดว่าเรื่องมันจะเลวร้ายขนาดนี้ ฉันแค่อยากไปต่อว่าพี่ติ๊ว่าให้เลิกสร้างเพจจองล้างจองผลาญฉันเสียที ฉันไม่ได้รักอินทร์แล้ว แต่ทุกอย่างมันผิดพลาดไปหมด...” กลินท์ร้องไห้โฮจนสายป่านดึงไปกอดไว้ กลินท์พร่ำบอกทั้งที่ร้องไห้ว่า “ยิ่งฉันโกรธแค้นอยากเอาคืนมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งเดือดร้อนมากเท่านั้น ป่าน...ฉันอยากตาย”<br />
<br />
สายป่านปลอบว่าอย่าคิดอะไรบ้าๆ กลินท์ยิ่งร้องไห้ พร่ำพูด...<br />
<br />
“จริงนะป่าน ถ้าฉันตาย ตายแบบพร้อมอโหสิกรรมให้ทุกคน เรื่องมันคงจะจบ แต่พอคิดถึงเบนฉันก็ได้สติ ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้ ฉันต้องอยู่เพื่อแก้ปัญหาที่ฉันสร้างขึ้น”<br />
<br />
เน่าปลอบว่าการตายไม่ใช่เรื่องยาก แต่การอยู่อย่างมีสติต่างหากที่ยาก บอกกลินท์ว่าอย่าเพิ่งคิดมากเลยความจริงจะปกป้องเธอทุกอย่าง ขอแต่ให้เธอรู้สึกผิดอย่างจริงใจ พูดความจริงเท่านั้นพอ<br />
<br />
“คุณต้องลุกขึ้นมาเป็นกำลังใจให้ฉันนะ” กลินท์จับมือเบนบีบเบาๆขอกำลังใจ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
วันนี้...ขณะหนิมสอนโยคะเสร็จก็ได้รับโทรศัพท์จากเน่า หนิมถามว่าจะไปหาพ่อแม่วันไหน เน่าบอกว่าช่วงนี้ลินท์กับป่านมีเรื่องยุ่งๆ เบนก็ยังไม่ตื่น ตนเลยอยากอยู่ช่วยเขาก่อน ว่าจะขึ้นไปเชียงใหม่<br />
<br />
“เอาตามที่เน่าสบายใจเลย” เน่าถามว่าโกรธหรือ หนิมบอกว่าตนจะโกรธตัวเองมากกว่าถ้าต้องบังคับให้เน่าพาไปหาพ่อแม่ตนเพื่อพูดเรื่องแต่งงานทั้งที่เน่ากำลังมีเรื่องไม่สบายใจ เน่าบอกว่ารักหนิมนะ หนิมก็บอกว่า “เราก็รักเน่า...อะไรที่เป็นความสุขความสบายใจ เราพร้อมทำให้เน่าทุกอย่าง”<br />
<br />
เน่าขอบคุณ หนิมวางสายอย่างสบายใจ แต่วางสายแบบ...จริงๆแล้วตัวเองรู้สึกไม่ดีเลย<br />
<br />
เมื่อเน่ากลับไปที่โรงพยาบาลไม่เห็นกลินท์ถามสายป่านว่าลินท์ไปไหน สายป่านบอกว่ากลับไปแล้วเห็นว่าจะไปแถลงข่าว เน่าบอกว่าดี ถามว่า “แล้วเธอล่ะโอเคไหม”<br />
<br />
“ถึงเรื่องมันจะอีนุงตุงนังประดังประเดเข้ามา<br />
<br />
แต่ถ้าลินท์คิดได้ฉันก็โอเค เพราะต่อไปลินท์คงจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับคุณอินทร์พี่ติ๊จริงๆแล้วนะ...เธอว่าไหม?”<br />
<br />
สายป่านขอบใจเน่าที่อยู่เป็นเพื่อนตนตลอดเวลา เน่าตอบสบายๆจริงใจว่าก็เราเป็นเพื่อนกัน บอกว่า<br />
<br />
เดี๋ยวตนจะขึ้นเครื่องไปเชียงใหม่เลย เธออยู่ที่นี่ก็ดูแลเบนและอย่าลืมดูแลตัวเองด้วย ไม่กินข้าวมาหลายวันแล้วตนเป็นห่วง เน่าอบอุ่นแบบเพื่อนจริงๆ แต่สายป่านกลับมองเน่าอย่างรู้สึกอบอุ่นใจมากในความห่วงใยของเน่า<br />
<br />
ที่สถานีตำรวจ นักข่าวเห็นปติมา แพม แม็คกับทนายเดินออกมาก็กรูกันเข้าสัมภาษณ์ ถามปติมาว่าตั้งใจขับรถชนกลินท์จริงใช่ไหม จะโดนข้อหาพยายามฆ่าไหม<br />
<br />
แพมโมโห แต่แม็คชิงตัดบทว่าเรื่องนี้ให้คุณทนายตอบแทนดีกว่า ทางเรายืนยันว่าเป็นอุบัติเหตุแล้วขอตัว ทนายออกมารับหน้านักข่าวบอกว่ามีข้อสงสัยอะไรถามตนได้เลย แม็คหันไปขอให้ตำรวจช่วยคุ้มกันปติมากับแพมไปที่รถ ปติมาขอบคุณแม็คที่จัดการเรื่องทนายให้ แม็คบอกว่าคุณอินทร์สั่งไว้ให้ดูแลคุณติ๊ให้ดีที่สุด ปติมาเผลอยิ้มดีใจถามว่า “อินทร์น่ะเหรอ...”<br />
<br />
“แล้วนี่เจ้านายตัวดีเธอหายหัวไปไหนเนี่ย” แพมถามประชด<br />
<br />
แม็คบอกว่าหลังจากโทร.สั่งตนแล้วก็ติดต่อไม่ได้อีกเลย ปติมาบอกว่าถ้าติดต่ออินทร์ได้โทร.บอกตนด้วย<br />
<br />
แพมแอบไม่พอใจที่ปติมายังห่วงอินทร์<br />
<br />
ดุษฎีเครียดที่โทร.หาอินทร์แล้วไม่ติด บ่นหัวเสียว่าเอาแต่หนีตลอด น่าเบื่อ! ถามปรานีที่เป็นเลขาก็ติดต่อไม่ได้บอกว่าไม่มีใครติดต่ออินทร์ได้เลย สงสัยว่าอินทร์จะอยู่กับกลินท์เพราะเห็นว่ากลินท์นัดแถลงข่าวบ่ายนี้ ดุษฎีอึ้ง รู้สึกว่าปัญหาบานปลายไปทุกที<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ป้าก็อตจัดเตรียมสถานที่แถลงข่าวให้กลินท์ที่ออฟฟิศ ทำไปพึมพำไปว่า<br />
<br />
“เหมือนอย่างที่อาจารย์สร้อยสังวาลว่าจริงๆ บางเรื่องมันก็เป็นเวรกรรมที่หนียังไงก็หนีไม่พ้น”<br />
<br />
“ใครจะทำอะไรทำไปเถอะ หนูไม่สู้คน หนูไม่ชอบมีเรื่อง” ลูกโซ่เอ่ยกลัวๆ<br />
<br />
“คิดได้อย่างนี้ก็ดี อะไรยอมได้ก็ยอม อะไรจบได้ก็จบ” ป้าก็อตพูดแล้วมองกลินท์ “แต่ป้าเดาใจลินท์กับคุณอินทร์ไม่ถูกจริงๆว่าจะยอมหรือจะจบ”<br />
<br />
ทุกคนมองกลินท์อย่างประเมินสถานการณ์ไม่ได้เหมือนกัน<br />
<br />
เวลาเดียวกัน อินทร์ไปเยี่ยมครอบครัวผู้บาดเจ็บที่โรงพยาบาล ขอโทษ ให้กำลังใจ และรับปากจะดูแลจนกว่าจะรักษาจนหายดี สามีบอกว่ากลินท์ก็โทร.มาบอกว่าพร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่าง ภรรยาพูดอย่างโล่งใจว่าพวกตนมีกันแค่สามคนลูกก็ยังเล็ก แต่พอคุณช่วยก็เบาใจ<br />
<br />
อินทร์ขอบคุณทั้งสองและขอตัวกลับ พออินทร์ไปภรรยาชมว่าคุณอินทร์ใจดีจังเลย มิน่าคุณกลินท์ถึงชอบ สามีติงว่าจะชอบยังไงคุณอินทร์ก็มีเมียแล้ว คุณกลินท์ไม่น่าไปยุ่งเลย<br />
<br />
อินทร์ได้ยินก็หดหู่ที่ไปถึงไหนก็มีแต่คนนินทา เขานิ่งคิดแล้วเดินออกไป<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
<h3>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 11 วันที่ 3 มิ.ย.62</h3>ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทประพันธ์โดย หัสวีร์<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทโทรทัศน์โดย ปานตะวัน<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน กำกับการแสดงโดย วรวิทย์ ศรีสุภาพ<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ผลิตโดย บริษัท กู้ด ฟีลลิ่ง จำกัด<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ควบคุมการผลิตโดย สมจริง ศรีสุภาพ<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-79943495434912152042019-06-01T11:34:00.004+07:002019-06-01T11:34:46.317+07:00อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 12 วันที่ 2 มิ.ย.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgrbganClpbG6_IYlwHE7NEFrli4YNXl8Xg67walLj1PpmYPUmY2qhKhFDZAeQa5SNYrOcAgiio5OMu04C9x1B7kclw-1mnAabAvjC2Tlc1G4NpO-2ICAS6ypuSjvSPJuAaUOn5jlfWc/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgrbganClpbG6_IYlwHE7NEFrli4YNXl8Xg67walLj1PpmYPUmY2qhKhFDZAeQa5SNYrOcAgiio5OMu04C9x1B7kclw-1mnAabAvjC2Tlc1G4NpO-2ICAS6ypuSjvSPJuAaUOn5jlfWc/s1600/7.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 12 วันที่ 2 มิ.ย.62</h2>มุนินทร์กับวีกิจแกล้งเล่นละครตบตาพวกรัชนกอย่างสมจริงมากขึ้นทุกที ทั้งอาการประสาทหลอนเห็นผีมุตตาที่คอนโดและออฟฟิศ รวมถึงอาการประหลาดขยะแขยงวีกิจจนไม่อยากอยู่ใกล้<br />
<br />
ปราโมทย์ ลูกศรและแทนไทร่วมเล่นละครด้วย หวังตบตาพวกมาร์คที่เป็นนายนกต่อพวกรัชนกอีกที<br />
<a name='more'></a><br />
รัชนกย่ามใจคิดว่าฤทัยทำตามแผนสำเร็จ วีกิจคงขอหย่ามุนินทร์เร็วๆนี้ ประพงษ์สะใจไม่ต่างกันแต่ไม่วายเตือนรัชนกให้ระวังศรุตกลัวเป็นพวกเดียวกับมุนินทร์ แต่รัชนกไม่หวั่นคิดว่าคุมเขาได้เหมือนที่เคยทำกับผู้ชายคนอื่น<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
นพนภาจิตตกมาก กลุ้มใจเรื่องต่อเลิกกับก้องเมื่อวันก่อน แต่ไม่นานก็พักเรื่องนี้และคิดแผนเอาคืนมุนินทร์ด้วยการแต่งตัวทัยให้เหมือนมุตตาและพาไปหาวีกิจที่กระทรวง<br />
<br />
วีกิจก็เล่นละครร่วมกับปราโมทย์ที่กระทรวง ตบตาพวกปริมให้เชื่อสนิทว่ามุนินทร์มีอาการประสาทหลอนเห็นผีมุตตาและมีอาการเหมือนแพ้ท้องรังเกียจไม่อยากอยู่ใกล้เขา ปริมสะใจมาก แอบส่งข่าวให้พวกมาร์คเสมอรวมทั้งป่าวประกาศทั่วกระทรวงว่ามุนินทร์กำลังเป็นบ้า!<br />
<br />
ต้องเหนื่อยหน่ายสถานการณ์ในบ้านมาก โดยเฉพาะอาการซังกะตายของต่อน้องชายที่ทำท่าเหมือนคนอกหักตลอดเวลา แทนไทแวะมาหา เตือนสติให้เธอช่วยปลอบใจน้องชายและแนะนำให้มองความรักจากอีกมุม<br />
<br />
“ต่อ...แกต้องเลิกคิดจะเอาเขามาเป็นของของแกเหมือนวัตถุชิ้นนึง มองเขาอย่างที่เป็นมนุษย์จริงๆที่มันผิด ชำรุดและมีด้านอัปลักษณ์ เมื่อเราเข้าใจเราก็จะปล่อยวาง แล้วในที่สุดเราก็จะรู้จักให้อภัยทั้งคนอื่นและตัวเราเอง”<br />
<br />
“พี่มองความรักแบบนี้เหรอ เมื่อก่อนพี่ไม่ได้คิดแบบนี้”<br />
<br />
ต่ออึ้งมากจริงๆกับความเปลี่ยนแปลงของพี่สาว<br />
<br />
ต้องยิ้มบางๆก่อนบอกว่าแทนไทเป็นคนเตือนสติเธออีกที<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ฤทัยปรากฏตัวที่กระทรวงพร้อมนพนภาและมื้อกลางวันสำหรับวีกิจที่สร้อยคำเป็นคนเตรียม ปริมกับเหล่าขาเม้าท์อึ้งมาก ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าหนุ่มหล่อแสนดีอย่างวีกิจจะแอบมีกิ๊กคราวลูก!<br />
<br />
นพนภาปลีกตัวไปเดินรอบกระทรวงกับแจงจิต เปิดโอกาสให้ทัยหรือฤทัยหอบข้าวกลางวันไปให้วีกิจ วีกิจรออยู่แล้วและตีบทแตกต่อว่าเด็กสาวที่ทำตัวเหมือนมุตตาหวังบ่อนทำลายความสัมพันธ์ของเขากับมุนินทร์<br />
<br />
วีกิจต่อปากต่อคำกับฤทัยกลางโรงอาหารของกระทรวงตบตาปริมและเหล่าขาเม้าท์ รวมถึงนพนภาให้ตายใจว่าแผนเอาคืนมุนินทร์ได้ผล วีกิจทำเป็นไม่รู้ตัวว่าโดนแอบถ่าย โวยวายใส่หน้าฤทัยอย่างเหลืออด<br />
<br />
“เธอมันคือนางมารร้ายของยัยรัชนก ฉันไม่รู้ว่าเธอได้ค่าจ้างมาเท่าไหร่ แต่ไม่ว่ามันจะแพงแค่ไหน...ฝากไปบอกยัยรัชนกเลยว่ามันเสียเวลา เสียเงินเปล่า เพราะเธอไม่มีวันทำลายความรักของเราได้”<br />
<br />
ฤทัยตีหน้าโศก แสร้งบีบน้ำตาเรียกคะแนนความสงสาร “คุณกิจคะ...ทัยไม่ได้อยากทำแบบนี้ ใช่ค่ะ...อย่างที่คุณพูด...ชุดนี้คนที่บังคับทัยแต่งคือคุณนพนภา เธอวางแผนขึ้นมาทั้งหมด!”<br />
<br />
ระหว่างที่วีกิจทำเป็นตะลึงกับความจริงเรื่องนพนภาบงการทัย มุนินทร์แกล้งเต้นผางเมื่อเห็นคลิปจากอรพิมและทิพอาภา ผลุนผลันออกจากออฟฟิศไปกระทรวงของสามีเพื่อดูหน้ากิ๊กเด็กของเขา<br />
<br />
รัชนกไม่สนคำเตือนของประพงษ์นัดเจอศรุตอีกครั้งที่ร้านอาหารริมทะเล ศรุตยินดีมากที่รัชนกไม่ระแวงสงสัยกระนั้นก็ระวังตัวแจเพราะไม่อยากให้แผนของพวกมุนินทร์แตกก่อนเวลาอันควร<br />
<br />
ศรุตบอกเรื่องงานสัมมนาที่กระทรวง รัชนกขอตามไปฟังด้วย เขาตอบรับด้วยความยินดีและถือโอกาสหาข้อมูลของเธอเพื่อวิเคราะห์พฤติกรรมเหมือนที่เคยทำกับนพนภา<br />
<br />
ขณะที่ศรุตค้นหาความจริงเกี่ยวกับรัชนก วีกิจเอาเรื่องนพนภาที่พาทัยมาป่วนกระทรวง นพนภาไม่สะทกสะท้านควักมือถือเปิดคลิปจากต้อมลูกสาวคนเล็ก มุนินทร์นัดเจอเจนภพหลายครั้งและท่าทางสนิทสนมของทั้งคู่ก็ทำให้เธอคลั่งเพราะคิดว่ามุนินทร์จงใจแทงเธอข้างหลังอีกครั้ง<br />
<br />
วีกิจส่ายหน้าหน่ายๆ “นี่ยัยต้อมคงแอบถ่ายมา มีอะไรครับ นินก็ไปเยี่ยมอาภพตามปกติ”<br />
<br />
“แหม...สมกับที่คนเขานินทา...เธอเป็นผัวที่อยู่ในโอวาทเมียจริงๆ แล้วนี่ไม่ใช่แค่อยู่ในโอวาท เมียกำลังสวมเขาให้ก็ยังทำซื่อบื้อไม่รู้ประสีประสา งั้นดูคลิปนี่ต่อฉันเพิ่งถ่ายมาสดๆร้อนๆ”<br />
<br />
นพนภาไม่ยอมแพ้เปิดคลิปมุนินทร์โอบกอดศรุตที่หน้าบ้านเมื่อวันก่อน วีกิจลอบยิ้มเพราะรู้ดีว่าภรรยาคนสวยไปหาวิทยากรหนุ่มจริงแต่ไม่มีอะไรเกินเลยอย่างที่อาสาวเข้าใจ<br />
<br />
“สวมเขาให้ผมยังไงครับอา ก็เห็นอยู่ว่านินเซ คุณศรุตเขาก็ประคอง นี่อากำลังฟุ้งซ่านหาว่านินเล่นชู้กับทั้งอาภพกับทั้งคุณศรุต...กลับไปโหมดเดิมอีกแล้วนะครับ”<br />
<br />
“ใช่! ที่คิดเหมือนเดิมเพราะเมียเธอกำลังทำลายฉัน แย่งคุณศรุตไปจากฉัน”<br />
<br />
“อ้อ...อาหึงนินเรื่องคุณศรุตนี่เอง อาถึงได้เพ้อเจ้อได้ขนาดนี้”<br />
<br />
“ฉันไม่ได้เพ้อเจ้อ ฉันเตือนเธอเพราะหวังดี”<br />
<br />
“เก็บความหวังดีของอาไว้เถอะ ผมไม่ต้องการต่อไปนี้เลิกยุ่งกับชีวิตของผมกับนินได้แล้ว แล้วอาก็เลิกเสี้ยมยัยเด็กทัยให้มายั่วผมด้วย มันเป็นความคิดที่น่าทุเรศสิ้นดี”<br />
<br />
วีกิจตอกด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว นพนภาหัวเสียแหวลั่น<br />
<br />
“เตือนแล้วไม่ฟังก็โง่ต่อไปก็แล้วกัน แต่คิดดูดีๆนะ...ทำไมยัยทัยออกจากบ้านเธอแล้วยัยนินยังสร้างปัญหาให้เธอไม่หยุดหย่อน เห็นว่าตอนนี้มีอาการประสาทกำเริบไม่ใช่เหรอ...เห็นผียัยมุตตามาเข้าสิง ฉันว่ามันก็แค่ละครฉากใหญ่ให้เธอปวดหัวเล่น บอกแล้วนะ...ถ้าอยากรู้ความจริงทั้งหมดลองคุยกับยัยทัยแล้วเขาบนหัวเธอมันจะไม่งอกออกมา!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ศรุตพยายามล้วงลูกรัชนก อยากให้เธอบอกเหตุผลที่ระรานคนอื่น แต่นอกจากจะไม่ยอมบอกรัชนกยังไม่รู้สึกผิดแถมมองทุกอย่างเป็นเรื่องสนุก<br />
<br />
“อ้อ...คุณทำกับผู้คนเป็นเครื่องเล่นของคุณไม่รู้สึกผิดอะไรบ้างเหรอครับ”<br />
<br />
“ไม่เลยค่ะ...บางคนนกแค่ชักใยนิดหน่อยพวกเขาก็พร้อมเข้าสู่ด้านมืด มันเป็นความเขลา ความโง่ของพวกเขาเอง แล้วเหยื่อบางประเภทที่ขาดสติยั้งคิดเกินเยียวยา ไม่ต้องมีผู้ล่าค่ะเพราะมันจะตกเป็นเหยื่อของตัวมันเอง!”<br />
<br />
มุนินทร์มาถึงกระทรวงในเวลาไม่นาน ปริมรอปั่นหัวอยู่แล้ว พามุนินทร์ไปห้องอาหารที่ฤทัยเตรียมข้าวกลางวันให้วีกิจ ท่าทางเหมือนคนอ่อนต่อโลกจนมุนินทร์อดใจไม่ไหวย่างสามขุมไปเอาเรื่อง<br />
<br />
ฤทัยประกาศตัวเป็นเมียน้อยวีกิจเต็มที่ มุนินทร์กรีดร้อง แกล้งโมโหคว้าจานข้าวปาใส่<br />
<br />
“อย่านะ...อย่าเอากับข้าวของป้าสร้อยมาสาดฉันนะ” มุนินทร์ชะงักมือ ฤทัยเห็นดังนั้นก็แกล้งพูด “ป้าสร้อยที่ฉันนับถือที่อาจจะเปลี่ยนสถานะจากคุณป้ามาเป็นว่าที่แม่ผัวให้ฉันในอนาคตอันใกล้นี่ก็ได้”<br />
<br />
“อะไรนะ...แกพูดอะไรของแก”<br />
<br />
“ทัยกำลังบอกว่าคุณกิจเขามีใจให้ทัยนานแล้วค่ะ ...คิดว่าตั้งแต่วันแรกที่ทัยเข้ามาอยู่บ้านคุณด้วยซ้ำ แค่อุบายง่ายๆแกล้งทำเป็นกลัวพี่กิจแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำ ทัยทำผ้าขนหนูหลุดจากตัว เขาเห็นทัยเปลือยหมดจดแล้วจากนั้นเขาก็มองและปฏิบัติกับทัยไม่เหมือนเดิมอีกเลย”<br />
<br />
มุนินทร์ช็อกมาก แหวลั่น “ฉันไม่เชื่อ!”<br />
<br />
“ควรเชื่อค่ะเพราะมันเป็นความจริง วันต่อมาเขาเริ่มลวนลามทัย แตะเนื้อต้องตัวเวลาเราอยู่กันลำพัง หรือแม้แต่ตอนที่คุณอยู่ด้วยแต่คุณเผลอ...พี่กิจเขาชอบลวนลามหนูตอนนั้นมาก เขาบอกมันตื่นเต้นดี หนูเองก็ชอบ”<br />
<br />
“อีเด็กบ้า...หยุดพูดเดี๋ยวนี้!”<br />
<br />
“หลังจากคุณไล่ทัยไปอยู่บ้านป้าสร้อยเพราะคิดว่าจะกำจัดหนูได้...คุณคิดผิดค่ะ คืนที่คุณกิจทะเลาะกับคุณ แล้วมานอนค้างที่บ้านคืนนั้นทัยไปเช็ดตัวให้เขาเพราะเขาเมามาก เขาปล้ำทัยแล้วทัยก็ตกเป็นของเขา ยังจำได้เขายังเผลอกระซิบบอกทัยเลยว่า...ตา...ผมรักคุณ ...รักคุณคนเดียว”<br />
<br />
“หยุดนะ...หยุดพูดเดี๋ยวนี้ แกสร้างเรื่องขึ้น สร้างเรื่องขึ้นมาทั้งหมด ฉันไม่เชื่อแก!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
มุนินทร์สติแตก อารมณ์หึงหวงวีกิจแล่นพล่านไม่ต่างจากที่นพนภาเคยเป็นเมื่อหลายปีก่อน ปริมกับพวกขาเม้าท์ถ่ายคลิปประจานมุนินทร์อย่างเมามันส์ อรพิมกับทิพอาภาเห็นท่าไม่ดีพยายามรั้งมุนินทร์<br />
<br />
ไม่ให้เต้นกับคำยั่วยุแต่ไม่ได้ผล ทัยหรือฤทัยท้าทายให้มุนินทร์พิสูจน์ความรักของวีกิจ<br />
<br />
“ฉันไม่เล่นเกมพิสูจน์ผัวกับคนอย่างแกหรอก<br />
<br />
นังเด็กชั่ว ถ้าแกหน้าด้านนักฉันจะถลกหนังหน้าแก<br />
<br />
ออกมาเดี๋ยวนี้!”<br />
<br />
ขาดคำก็โถมตัวจิกหัวและบีบคอทำร้ายเด็กสาว อรพิมกับทิพอาภาขยับไปห้ามไม่อยากให้เพื่อนถูกรุมประณามเพราะก่อเรื่องตบตีในสถานที่ราชการ ฤทัยได้ทีจิกกัดมุนินทร์บ้าง<br />
<br />
“โถ...ดีแต่ใช้กำลัง นังเมียโรคจิต! ดูรอยแผลตามตัวแกไว้ให้ดี ฉันก็ทำกับแกได้ ต่อไปนี้ฉันจะ<br />
<br />
ไม่ยอมแกอีก”<br />
<br />
“นังรัชนกจ้างแกมาทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ”<br />
<br />
“คุณรัชนกไม่เกี่ยวแล้วละค่ะเพราะตอนนี้มันเป็นเรื่องความรักระหว่างฉันกับผัวคุณล้วนๆ”<br />
<br />
อรพิมกับทิพอาภาเห็นท่าไม่ดี พยายามดึงสติมุนินทร์แต่ฤทัยก็ยั่วประสาทไม่หยุด<br />
<br />
“เรารักกันค่ะพี่นิน แล้วถ้าคิดว่าหนูแย่งพี่กิจ<br />
<br />
ไปจากคุณ...เข้าใจใหม่นะคะ เพราะเขาสารภาพรักกับหนูเอง...เขาบอกว่าหนูเหมือนพี่มุตตาทุกอย่างเขารักเพราะหนูเหมือนแฝดของพี่มุตตาทั้งนิสัยทั้งหน้าตา<br />
<br />
พอมีหนูเข้ามาเป็นตัวเปรียบคุณกิจถึงรู้ว่าเขารักพี่ตามากแค่ไหนและเขา...เกลียดผู้หญิงอย่างพี่แค่ไหน”<br />
<br />
มุนินทร์เจ็บจี๊ดแต่ยังปั้นหน้านิ่ง ท้าให้เด็กสาวพูดเรื่องที่วีกิจเกลียดเกี่ยวกับเธอ<br />
<br />
“คุณกิจเขาบ่นตลอดเวลาว่าเขาคิดผิดที่แต่งงานกับผู้หญิงก้าวร้าวอย่างคุณ ยิ่งอยู่กินกันไปก็ยิ่งเห็นนิสัย...ทั้งเอาแต่ใจตัวเอง ขี้วีน ไม่ให้เกียรติสามีอย่างเขา แถมยังดูถูกความเป็นข้าราชการต๊อกต๋อยของเขาอีก แล้วสำคัญที่สุด มันเป็นเรื่องส่วนตั๊วส่วนตัว...เราคุยกันเองลำพังดีกว่านะคะ”<br />
<br />
“แกพูดมาเดี๋ยวนี้ อีหน้าด้าน พูดออกมา!”<br />
<br />
“ได้ค่ะถ้าพี่ไม่อายที่จะฟัง ที่พี่กิจเขาเบื่อคุณแล้วเขารักหนูหลงหนูมันคือเรื่องบนเตียงล้วนๆเลยค่ะ”<br />
<br />
พยานในเหตุการณ์โดยเฉพาะปริมกับเหล่า<br />
<br />
ขาเม้าท์ผงะ ไม่อยากเชื่อว่าทัยจะพูดขนาดนี้ อรพิมกับทิพอาภาสงสารเพื่อนสาวแกร่งช่วยกันดึงให้ออกจากสถานการณ์นี้แต่มุนินทร์สะบัดมือออก<br />
<br />
“ตอนนี้ไม่มีเรื่องต้องอายแล้ว ถ้านังนี่มันหน้าด้านจะพูดต่อหน้าทุกคนฉันก็ยินดีรับฟัง...พูดมา!”<br />
<br />
ฤทัยเหยียดยิิ้ม “ขอบคุณอีกครั้งค่ะ...เขาไม่เคยเจอความอ่อนหวานอย่างหนูไงคะ ความอ่อนหวาน อ่อนเยาว์ ไร้เดียงสา จนคุณกิจบอกว่าถ้าเขาได้แต่งงานกับพี่ตาเขาคงรู้สึกไม่ต่างจากนี้ เขามีความสุขเหลือเกิน”<br />
<br />
มุนินทร์หอบหายใจแรง ช้ำใจมากที่ถูกอดีต<br />
<br />
เด็กสาวในอุปการะพูดแทงใจดำ ฤทัยสาแก่ใจมาก<br />
<br />
“พี่นินอย่านึกนะคะว่าผู้ชายเขาชอบผู้หญิงที่<br />
<br />
ข่มเขามากๆ...โดยเฉพาะบนเตียงความเป็นผู้นำของเขาจะสูญหายไปทันที ยิ่งเมื่อเจอความโลดโผนโจนทะยานของคุณเขายิ่งไร้อารมณ์ จะให้บอกจำนวนครั้งไหมคะที่เขาสำเร็จกับคุณ...ไม่ต้องสงสัยหรอกค่ะว่าทำไมคุณถึงยังไม่มีน้องสักที!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ศรุตไม่ย่อท้อซักไซ้รัชนกถึงสาเหตุที่จองล้างจองผลาญมุนินทร์ รวมทั้งมุตตาซึ่งแม้ตายแล้วยังถูกนำมาเป็นเครื่องมือล้างแค้นอีก รัชนกผงะเมื่อได้ยินชื่อมุตตา ยอมรับว่าแอบรู้สึกผิดไม่น้อยที่อีกฝ่ายฆ่าตัวตาย<br />
<br />
สีหน้าลำบากใจของรัชนกทำให้ศรุตอ่านเกมออกแกล้งยกคำพูดของวีกิจที่เคยบอกว่าอาการเธอเหมือนคนเป็นโรคทางจิต ขาดแคลนความรักและความอบอุ่นตั้งแต่เด็ก และอาจเคยถูกทำร้ายร่างกายและจิตใจอย่างหนักจึงโหยหาความรักและความอ่อนโยนจากผู้ชาย<br />
<br />
“ผู้ชายอย่างวีกิจคือชายในฝันของคุณ...เพราะเขาเป็นสุภาพบุรุษและรักเดียวใจเดียว คุณลุ่มหลงในตัวเขาเพราะคุณเคยผ่านผู้ชายที่ทำลายคุณอย่างโหดเหี้ยมที่สุดมาแล้ว”<br />
<br />
คำพูดเหมือนนั่งกลางใจของเขาทำให้รัชนกหน้าซีดแต่แวบเดียวก็ทำหน้านิ่ง ทำมึนไม่รู้เรื่อง<br />
<br />
“คุณพูดถึงใครคะ...ใครทำลายนก”<br />
<br />
“ชื่อนี้คุณคงจำได้ไม่ลืม...นายเกริกบูรพา ทายาทของเจ้าสัวไกรบูรพาที่เสียชีวิตทั้งพ่อลูกในกองเพลิง!”<br />
<br />
ขณะที่ศรุตไล่ต้อนรัชนก มุนินทร์แกล้งวางเดิมพันกับฤทัยเรื่องวีกิจ แล้วก็เป็นเรื่องตามคาดเมื่อพวกปริมรวมหัวกันหลอกล่อวีกิจมากินข้าวกับเด็กสาว มุนินทร์เห็นจากคลิปที่พวกปริมส่งมาก็แกล้งโมโหปรี่มาเอาเรื่องสามี<br />
<br />
วีกิจพยายามอธิบายภรรยาว่าทุกอย่างเป็นเรื่องเข้าใจผิดแต่มุนินทร์ไม่เชื่อปักใจว่าเขาแอบมีกิ๊กแถมสร้อยคำก็มีส่วนรู้เห็นถึงเตรียมอาหารกลางวันฝากมาให้แบบนี้<br />
<br />
“นิน...ไปกันใหญ่แล้ว...ไม่ใช่” วีกิจจะอธิบายเหตุผลแต่มุนินทร์แกล้งโกรธไม่อยากฟัง “อย่าปฏิเสธ...บอกความจริงมา นังเด็กนี่มันอ้างว่าคุณคิดกับมันอย่างชู้สาวตั้งแต่วันแรกที่มันเข้าบ้าน คุณคิดนอกใจฉันตั้งแต่วันนั้น”<br />
<br />
“ไม่จริงนะนิน...นี่ทัย...เอาที่ไหนมาพูด”<br />
<br />
ฤทัยสะใจ แกล้งผสมโรงยุแยงให้สามีภรรยาแตกหัก “อย่าปฏิเสธเลยค่ะคุณกิจ แค่วันแรกที่หนูเปลือยต่อหน้าคุณก็ควบคุมอารมณ์ไม่ได้แล้ว ลวนลามหนูทั้งร่างกายทั้งสายตา!”<br />
<br />
มุนินทร์ตะลึงมาก “มันจริงใช่ไหมคุณกิจ มันจริงใช่ไหม”<br />
<br />
วีกิจอ้ำอึ้ง ตอบไม่ถูกเพราะความจริงตนก็หวั่นไหวกับเสน่ห์เด็กสาว มุนินทร์ตีความอาการเงียบของสามีว่ามีมูล ฤทัยเห็นดังนั้นก็สาแก่ใจมากโพล่งเรื่องที่บ้านสร้อยคำ<br />
<br />
“ไม่เล่าอีกเรื่องล่ะคะ...คืนที่หนูเช็ดตัวให้คุณเพราะคุณเมา คืนนั้นคุณปล้ำจนหนูเป็นของคุณ!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คำพูดปั้นน้ำเป็นตัวของฤทัยทำให้มุนินทร์ฉุนขาด ยิ่งปราโมทย์ช่วยยืนยันว่าอยู่ในเหตุการณ์วันนั้นที่สามีของเธอเมาแอ๋ต้องหิ้วมาส่งถึงบ้านยิ่งแทบยืนไม่ไหว วีกิจร้อนใจไม่อยากให้ภรรยาเชื่อคำพูดอดีตเด็กสาวในอุปการะแต่มุนินทร์ก็ขาดสติแล้วพาลพาโลถึงสร้อยคำด้วยว่าอาจมีส่วนรู้เห็นด้วย<br />
<br />
“ฉันสงสัยมานานแล้ว ทำไมแม่คุณถึงพานังนี่ไปอยู่บ้าน เราเตือนเรื่องความร้ายกาจของมันแม่คุณก็ไม่เคยเชื่อ แล้วนี่...กับข้าวพวกนี้แม่ให้มันเอามาปรนเปรอคุณทั้งๆที่แม่ก็ต้องเห็นว่ามันใส่ชุดของมุตตา แล้วจะให้ฉันคิดยังไง ยอมรับไหมล่ะว่าคืนนั้นแม่คุณรู้เห็นเป็นใจยอมให้มันตกเป็นของคุณ!”<br />
<br />
“นิน...คุณกำลังฟุ้งซ่าน ไปหาหมอกับผมเดี๋ยวนี้เลย”<br />
<br />
มุนินทร์เบี่ยงตัวหนีไม่ให้สามีจับตัว “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน! คุณคงไม่นึกสินะว่าฉันจะบุกมาที่นี่ มาเห็นกับตาว่าคุณกินกลางวันกับมันอย่างอร่อยแค่ไหน ทั้งกับข้าวของแม่ทั้งนังเด็กนี่คงถูกใจคุณมากเพราะมันอร่อยทั้งคู่!”<br />
<br />
จบคำก็อาละวาดกวาดมื้อกลางวันที่ฤทัยจัดเตรียมทิิ้งเรียบ นพนภาได้ยินเสียงเอะอะก็ลอบยิ้ม แกล้งโผล่หน้ามาดูและโวยวายใส่หลานสะใภ้ “หยุดเดี๋ยวนี้นะมุนินทร์ หยุดอาการบ้าของเธอได้แล้ว ถึงขั้นอาละวาดจะลงไม้ลงมือกับเด็กในปกครองฉันแบบนี้มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ”<br />
<br />
“อ้อ...นี่คงเป็นอีกหนึ่งมนุษย์ป้าใช่ไหมที่ให้ท้ายนังเด็กคนนี้”<br />
<br />
มุนินทร์ตอกไม่ไว้หน้า นพนภาโกรธจัดแต่ยังพูดจายียวนหลานสะใภ้ที่คิดตีท้ายครัวเธอ...ทั้งเจนภพและศรุต เรื่องราวทำท่าจะไปกันใหญ่ วีกิจตัดสินใจ<br />
<br />
พาภรรยากลับ มุนินทร์ไม่ยอมถลาหาฤทัยแต่โดนรั้งตัวไว้และลากออกจากห้อง นพนภามองตามยิ้มๆ สบตากับทัยด้วยแววตาสาสมใจ<br />
<br />
“งานของเราสำเร็จด้วยดี กลับบ้านได้แล้วทัย... เดี๋ยวฉันสมนาคุณเธออย่างงาม”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เรื่องมุนินทร์ตบตีด่าทอกับทัยอดีตเด็กสาวในอุปการะเพราะหึงหวงวีกิจกลายเป็นข่าวฉาวทั่วกระทรวงในเวลาไม่นาน รัชนกกับประพงษ์นั่งดูคลิปที่ปริมถ่ายส่งมาให้มาร์คด้วยแววตาสาแก่ใจ<br />
<br />
ประพงษ์เห็นว่าทุกอย่างเป็นตามแผนคิดดึงตัวฤทัยกลับแต่รัชนกไม่ยอมยืนยันให้รอจนกว่าวีกิจกับมุนินทร์จะหย่าขาดจากกัน ประพงษ์หงุดหงิดมาก รัชนกรู้ดีแต่<br />
<br />
ไม่แคร์เพราะเธอตั้งใจแล้วจะทำให้คู่รักทุกคู่บนโลกแตกหักกันให้ได้...รักแท้มันไม่เคยมีอยู่จริงในโลกของเธอ!<br />
<br />
วีกิจกับมุนินทร์เล่นละครตบตาอย่างต่อเนื่อง หลังเหตุการณ์ตบตีกลางกระทรวง วีกิจก็เมามายกลับบ้านแทบทุกวันเพราะทุกข์ใจเรื่องมุนินทร์ ส่วนมุนินทร์ก็เก็บตัวอยู่คอนโดไม่ไปไหนนอกจากออฟฟิศ<br />
<br />
ลูกศรสงสารและเห็นใจเพื่อนรักแต่ก็คร้านจะกล่อมให้ใจเย็นเพราะวีกิจก็ทำตัวน่าสงสัยเมาแอ๋และไม่กลับมาดูแลภรรยาที่คอนโด มุนินทร์เครียดมาก ทั้งเรื่องอาการประสาทหลอนและเรื่องวีกิจประดังประเดจนไม่มีแก่ใจ<br />
<br />
ทำงาน พลันก็ต้องระเบิดอารมณ์อย่างรุนแรงเมื่อมาร์คแอบเอาคลิปเธอตบตีกับทัยที่กระทรวงกระจายทั่วออฟฟิศ<br />
<br />
<h3>อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 12 วันที่ 2 มิ.ย.62</h3>ละครเรื่อง แรงเงา 2 บทประพันธ์โดย นันทนา วีระชน<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 บทโทรทัศน์โดย Anonymous<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 กำกับการแสดงโดย ชนินทร ประเสริฐประศาสน์<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 ผลิตโดย บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 ควบคุมการผลิตโดย อรุโณชา ภาณุพันธุ์<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-16806480966338121822019-06-01T11:30:00.003+07:002019-06-01T11:30:38.922+07:00อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 10 วันที่ 2 มิ.ย.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 10 วันที่ 2 มิ.ย.62</h2>กลินท์วิ่งไปจนเหนื่อยหอบก็ได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงตะโกนของสม<br />
<br />
“ค้นให้ทั่ว จับตัวอีเทียนคำมาให้ได้”<br />
<br />
กลินท์วิ่งไปสุดชีวิตแต่สะดุดกิ่งไม้ล้ม ตกใจร้องจนพวกสมได้ยินบอกให้วิ่งตามไป พอทันก็กระชากกลินท์ ตะคอก<br />
<a name='more'></a><br />
“มึงหนีไม่พ้นหรอกอีเทียนคำ...มากับกูดีๆ!”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
ขณะสมกำลังลากกลินท์อยู่นั้น หลุยส์กระโดดลงจากหลังม้า บอกสม<br />
<br />
“ผู้หญิงคนนี้ขโมยยาจากศาลาย่าแสงคำมาจริงๆ พ่อครูหลวงท่านไม่สบายใจมากให้ผมมาเอาตัวไปสอบสวน”<br />
<br />
กลินท์ไม่ยอมไปกับใครทั้งนั้น หลุยส์จะเอาไปให้ได้ สมก็จะเอาไปหาน้อยพุทธวงศ์ก่อน<br />
<br />
“ผมรู้ ผมจะพาผู้หญิงคนนี้ไปเอง”<br />
<br />
หลุยส์กระชากกลินท์ขึ้นหลังม้าไปอย่างเร็วจนทุกคนตามไม่ทัน แต่สมชมว่าหมอหลุยส์เก่งจับอีเทียนคำไปได้ง่าย ทหารคนหนึ่งเอะใจถามว่า<br />
<br />
“แล้วทำไมหมอหลุยส์พาอีเทียนคำไปทางกำแพงเมืองด้วย ทางไปคุ้มมันไปอีกทางนี่”<br />
<br />
สมเพิ่งนึกได้ หน้าตาเลิ่กลั่กว่าจริงด้วย ถามว่าเอาไงดี แล้วสั่งทหารให้ตามไปเร็ว<br />
<br />
“ข้าจะไปสู้อะไรกับม้า กลับไปเอาม้าและแจ้งให้ทุกคนไปดักทุกประตู” ทหารคนหนึ่งเสนอ สมเลิ่กลั่กสุดท้ายก็วิ่งตามทหารกลับไป<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
หลุยส์ขี่ม้าพากลินท์หนี กลินท์เหลียวมอง<br />
<br />
บอกว่ามันตามเราไม่ทันแล้ว ขอบคุณหลุยส์บอกว่านึกว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว<br />
<br />
“ต้องเจอสิ แต่ผมหาปิ่นไม่เจอ นี่ผมก็ต้องอาศัยชาวบ้านให้ไปส่งที่เรือนเพื่อเอาม้ามาช่วยคุณ”<br />
<br />
“แล้วคุณก็ช่วยฉันได้จริงๆ”<br />
<br />
“ช่วยได้แค่หนี แต่ปิ่นของคุณ...”<br />
<br />
กลินท์เอาปิ่นออกจากชายพกบอกว่าตนเจอมันแล้ว เจ้าวงเดือนเก็บมันไว้ หลุยส์มองกลินท์เศร้าถามว่าตกลงเธอสามารถกลับไปโลกของเธอได้แล้วใช่ไหม กลินท์ทำเสียงฮื่อในคอบอกว่าแต่ตนเป็นห่วงเขา หลุยส์บอกว่าไม่ต้องห่วงแล้วบรรจงปักปิ่นให้ที่ผม<br />
<br />
“ป่านนี้พวกนั้นคงรู้แล้วว่าถูกเราหลอก”<br />
<br />
“ตอนนี้คุณรีบกลับโลกของคุณเถอะ” หลุยส์กระตุกม้า กลินท์เอามือแตะที่อกเขาเชิงห้ามหลุยส์<br />
<br />
ถามว่ามีอะไรอีก กลินท์บอกว่าตนรู้สึกเหมือนว่าจะไม่ได้เจอเขาอีก “ถ้าคุณเชื่อในพรหมลิขิต สักวันเราต้องได้กลับมาเจอกัน...สักวัน”<br />
<br />
หนุ่มสาวสบตากันใต้แสงจันทร์ แล้วหลุยส์ก็ตัดใจพากลินท์ออกไป<br />
<br />
ฝ่ายสมกับพวกทหาร ก็ตามหาหลุยส์กับกลินท์ให้ควั่ก<br />
<br />
เวลาเดียวกัน เบนที่เป็นห่วงกลินท์อย่างมาก<br />
<br />
สวดมนต์ไหว้พระในห้องพระที่บ้าน อธิษฐานในใจ<br />
<br />
“ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน ขอผลบุญที่ผมเคยทำมา หนุนนำให้คุณปลอดภัยนะลินท์”<br />
<br />
เบนยกมือไหว้ ก่อนปักธูปลงแต่ปักตื้นไม่แน่นทำให้ธูปเอียงไปทางเทียน แต่เบนไม่ทันได้สังเกต พอดีลมพัดเบนจึงลุกไปปิดหน้าต่าง ธูปเอียงไปทางเทียนทำให้เทียนติดลุกเป็นไฟ พอดีสายป่านผ่านมาเห็นรีบเข้าไปดับ เหลือแต่เทียนกับธูปที่ยังไหม้ไม่หมด ทั้งสองมองเทียนที่ยังมีไฟแผ่วๆใจคอไม่ดี<br />
<br />
เบนคิดในแง่ดีว่าแสงไฟที่ยังไม่ดับ...แสดงว่า ยังมีความหวัง<br />
<br />
เป็นเวลาที่หลุยส์พากลินท์ไปถึงประตูสวนดอกพอดี แต่ก็ถูกทหารกลุ่มหนึ่งที่มาดักอยู่กระชากกลินท์ไป หลุยส์จะเข้าไปช่วยก็ถูกทหารขู่ว่าหมอฝรั่งอย่ายุ่ง ตนต้องเอาตัวผู้หญิงคนนี้ไป หลุยส์ถามว่าเธอทำอะไรผิด เธอไม่ได้ทำอะไรผิด<br />
<br />
“ผิดหรือไม่ผิดอยู่ที่การสอบสวน”<br />
<br />
“แต่เธอกำลังจะไปจากที่นี่แล้ว และเธอจะไม่กลับมาอีก ปล่อยเธอไปเถอะ”<br />
<br />
ทหารไม่ยอม กลินท์กัดมือทหารที่จับจนมันปล่อย หลุยส์บอกให้รีบหนีไป กลินท์ห่วงหลุยส์ถามว่าแล้วเขาล่ะ หลุยส์ตะโกน “รีบไป!”<br />
<br />
“ฉันจะกลับมาหาคุณนะหลุยส์” กลินท์วิ่งหนีพลางหันมาตะโกนบอก<br />
<br />
แต่ในสายตาของกลินท์ เห็นทหารจับตัวหลุยส์ขณะที่ตัวเองวิ่งผ่านประตูข้ามกาลเวลาไป และประตูกำลังปิด กั้นระหว่างตัวเองกับหลุยส์ลง...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เบน เน่า และสายป่านไปที่ประตูสวนดอกอย่างกระวนกระวาย เน่าถามว่าตกลงพวกเราไม่ได้บ้าใช่ไหม สายป่านว่ามาถึงขนาดนี้แล้วบ้าก็บ้าเถอะ เน่าบอกเบนว่างั้นลองดูสักตั้งนะ<br />
<br />
“อือ...ขนาดเทียนที่ห้องพระถูกน้ำแต่แสงเทียนยังไม่ดับ ฉันก็ต้องมีความหวังว่าลินท์จะต้องกลับมา”<br />
<br />
ทั้งสามมองไปที่ประตูสวนดอกอย่างใจจดใจจ่อ พลันทุกคนก็ตะลึงร้องลั่น<br />
<br />
“ลินท์!!”<br />
<br />
กลินท์ปลิวออกจากประตู ไม่ได้ยินเสียงใครเพราะความรู้สึกสุดท้ายที่พูดออกมาคือ “คุณต้องปลอดภัยนะหลุยส์” พอร่างกระทบพื้นก็หมดสติไปท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน พอนำส่งโรงพยาบาลก็ยังพึมพำทั้งที่เหมือนหมดสติอยู่ “หลุยส์...หลุยส์...รีบหนีไป!”<br />
<br />
เป็นเวลาที่หลุยส์ถูกจับตัวไปมอบให้น้อยพุทธวงศ์ที่คุ้มเวียงสวรรค์ น้อยพุทธวงศ์พูดอย่างดุดันว่า<br />
<br />
“ท่านเป็นคนต่างถิ่น แต่กลับคิดร้ายร่วมมือกับขี้ข้าปองร้ายถึงเชื้อเจ้าเชื้อนาย” หลุยส์บอกว่าตนไม่ได้ทำร้ายใครเลย “แต่ตอนนี้เจ้าเวียงสวรรค์สิ้นแล้ว...เพราะฉะนั้นท่านก็ต้องตายเช่นเดียวกัน”<br />
<br />
สิ้นเสียงน้อยพุทธวงศ์ ทหารหยิบดาบยาวเกือบวา คมวับ ฟันฉับที่คอหลุยส์ เพียงดาบเดียวก็ขาดกระเด็นเลือดพุ่งกระฉูดจากคอที่ไร้ศีรษะ!<br />
<br />
“หลุยส์!”<br />
<br />
กลินท์กรี๊ดสุดเสียงทั้งที่หลับอยู่ เบนพุ่งเข้าหา เห็นกลินท์ร้องไห้ถามว่า “ร้องไห้ทำไม”<br />
<br />
“เบน...หลุยส์...ฉันห่วงหลุยส์” พูดได้แค่นั้นก็ร้องไห้โฮอย่างขวัญเสีย สติแตก<br />
<br />
เน่ากับสายป่านกำลังเดินซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เกต ได้รับโทรศัพท์จากเบนบอกว่าลินท์ฟื้นแล้ว สายป่านชวนเน่ารีบกลับ พอดีมือถือเน่าดัง เน่ามองมือถือแล้วบอกสายป่านให้ไปก่อนเดี๋ยวตามไป แล้วคุยโทรศัพท์บอกความคิดถึงกันอย่างอ่อนหวาน เสร็จธุระแล้วจะรีบกลับทันที<br />
<br />
สายป่านหันมองสงสัยว่าเน่าคุยกับใครดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ แต่ไม่ได้สงสัยเลยว่าปลายสายที่เน่าคุยด้วยนั้น ...เป็นคนพิเศษของเน่าที่สายป่านไม่เคยรู้จักเลย<br />
<br />
กลินท์บอกเบนว่าตนเป็นห่วงหลุยส์ เบนปลอบว่ามันเป็นแค่ความฝัน<br />
<br />
“แต่สำหรับฉันความฝันคือการบอกเล่าเรื่องราว คือการย้อนอดีต...และที่ผ่านมา มันเป็นลางบอกเหตุ เป็นจริงทุกเรื่อง”<br />
<br />
“แต่ครั้งนี้ผมว่า...ไม่มีอะไรหรอก”<br />
<br />
พอดีเน่ากับสายป่านมาถึงต่างแสดงความยินดีต้อนรับการกลับมาอย่างปลอดภัย กลินท์ก็ดีใจแต่พึมพำถึงหลุยส์ เบนรีบตัดบทว่าลินท์เพิ่งฟื้นอย่าเพิ่งคิดอะไรเลย สายป่านถามว่ามีอะไรหรือ เบนว่าไม่มีอะไร<br />
<br />
“ที่ไม่กล้าบอกฉัน เพราะกลัวฉันจะไม่เชื่ออีกล่ะสิ”<br />
<br />
สายป่านพูดอย่างรู้สึกผิด...เสียใจ ทั้งขอโทษกลินท์ที่ที่ผ่านมาตนไม่ยอมฟังสิ่งที่เธอพยายามจะบอกเลย กลินท์ถามงงๆว่า “แปลว่าตอนนี้เธอเชื่อฉันแล้วเหรอ?”<br />
<br />
“เชื่อ”<br />
<br />
เบนบอกว่าพวกเราเห็นรูปเธอในหนังสือประวัติศาสตร์ที่กาดกลางเวียงด้วย เน่าเสริมว่าแล้วเราก็ไปหาเจ้าพ่อน้ำทิพย์ กลินท์ตาเป็นประกายถามว่าท่านว่ายังไงบ้าง เบนเล่าว่า<br />
<br />
“ท่านก็ว่า...ในอดีตคุณมีเรื่องติดค้างในใจ เจ้าพ่อท่านบอกให้คุณไปทำสิ่งนั้นซะ เพื่อลดความโกรธ ความเคียดแค้นในใจ”<br />
<br />
เบนยังเล่ารูปธรรมว่าเจ้าพ่อน้ำทิพย์บอกว่า เป็นเรื่องของผู้หญิงที่ชื่อเทียนคำ ที่เขาอยากจะทำแต่ทำไม่ได้ ถามกลินท์ว่าเธอรู้ไหมว่าเรื่องอะไร<br />
<br />
“มันเยอะแยะมากมายหลายเรื่อง แต่สิ่งที่พวกคุณอยากให้ฉันทำก็คือคืนเจ้าน้อยให้เจ้าวงเดือนใช่ไหม” สายป่านบอกว่าใช่ รวมทั้งคืนคุณอินทร์ให้พี่ติ๊ด้วย “ตอนนี้ฉันไม่ได้อยากได้อินทร์อีกแล้วนะป่าน ฉันจะคืนอินทร์ให้พี่ติ๊แน่นอน แต่ขอคิดดูก่อนว่าจะคืนแบบไหน”<br />
<br />
เบนให้กำลังใจว่าแค่เธอคิดจะไม่กลับไปหาคุณอินทร์ก็เท่ากับว่าสิ่งที่เจ้าพ่อแนะนำประสบความสำเร็จแล้ว เน่าเสริมอย่างยินดีว่า แค่ความตั้งใจดีๆเดี๋ยวสิ่งดีๆก็ตามมาแล้ว สายป่านบอกลินท์ให้คิดมาว่าเทียนคำติดค้างอะไรมากที่สุด อยากทำอะไรมากที่สุด<br />
<br />
“เทียนคำรักพ่อมาก สิ่งที่เทียนคำติดค้างน่าจะเป็นการฟ้อนรำแก้บนที่วัดพระธาตุศรีจอมทอง” กลินท์พึมพำแล้วบอกทุกคนอย่างเด็ดเดี่ยวว่า “ฉันจะเป็นตัวแทนของเทียนคำรำแก้บน”<br />
<br />
คืนนี้...กลินท์ในชุดล้านนาโบราณ เกล้าผมด้วยปิ่น สวมสร้อยที่สร้อยสังวาลให้ไปยืนอยู่ต่อหน้าพระธาตุ<br />
<br />
มีเบน สายป่านและเน่ายืนเคียงข้าง เบนถามว่าเธอรำเป็นด้วยหรือ กลินท์บอกไม่เป็น แต่มั่นใจว่าดวงจิตของเทียนคำจะทำให้ตนรำแก้บนได้ ทุกคนจึงถอยห่างออกมา<br />
<br />
กลินท์นั่งคุกเข่าหลับตา ดวงจิตตั้งสมาธินึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีต อธิษฐาน...<br />
<br />
“สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คุ้มครองพระธาตุศรีจอมทองเจ้าขา ชาติที่ผ่านมาลูกไม่อาจทำตามที่บนบานไว้ จึงมีคนต้องตายเพื่อปกป้องกับคำสัตย์นั้น วันนี้ลูกในตัวแทนดวงจิต<br />
<br />
ของเทียนคำ ขอฟ้อนบูชาพระธาตุศรีจอมทอง...ขอ พระธาตุศรีจอมทองโปรดเมตตาและถอนคำสาบานที่ให้ไว้ด้วยเถิดเจ้าค่ะ”<br />
<br />
ทุกคนเห็นความมหัศจรรย์เกิดขึ้น เมฆดำที่บังดวงจันทร์เคลื่อนออก ทั่วทั้งบริเวณนั้นสว่างนวลด้วยแสงจันทร์ เน่าบอกว่าลินท์ไหว้สวยมาก สายป่านว่าตนไม่เคยเห็นลินท์ไหว้แบบนี้มาก่อนเลย เบนเสริมว่า<br />
<br />
“อย่างที่ลินท์ว่านั่นแหละ บางที...คนที่อยู่กับลินท์ตอนนี้อาจไม่ใช่ดวงจิตของลินท์คนเดียว...ถ้าเป็นเทียนคำเธอกำลังทำในสิ่งที่เธออยากทำแล้ว”<br />
<br />
แล้วทุกคนก็ตะลึงอึ้ง เมื่อกลินท์ร้องไห้ และพร่ำออกมาเป็นภาษาเหนือ<br />
<br />
“พ่อหนานแก้ว...ข้ามาปลดปล่อยให้พ่อแล้ว ถึงมันจะสายเกินไป แต่ข้าตั้งใจทำเพื่อพ่อจริงๆ”<br />
<br />
ทุกคนยังเห็นหนานแก้วนั่งข้างๆกลินท์ ก้มกราบพระธาตุศรีจอมทอง หนานแก้วยิ้มบางๆยินดีกับการมาของเทียนคำ<br />
<br />
ที่วัด...แม่ชีธารทองสะดุ้งตื่นกับความฝันในนิมิตเห็นภาพทั้งหมด แม่ชีลุกขึ้นหยิบธูปเทียนไหว้พระในห้อง สีหน้ายินดีหมดห่วง โล่งใจ พลันก็กลับเศร้าหมอง<br />
<br />
เมื่อมองไปนอกหน้าต่างเห็นดวงจันทร์ที่ทอแสงสว่างนวลถูกเมฆบังจนมิด แม่ชีรู้ทันทีว่า พระจันทร์...วงเดือน ยังมีเวรกรรมไม่จบสิ้นกับกลินท์ต่อไป<br />
<br />
เวลาเดียวกันที่คุ้มเวียงสวรรค์ เจ้าวงเดือนกำลังเดือดดาลใส่ไพคาที่เทียนคำหนีไปได้อีกแล้ว ไพคาถามว่าทำไมเจ้าไม่ท่องมนตร์กาลีมรณะครอบงำมันเหมือนที่ทำใส่เจ้าเวียงสวรรค์และคุ้มนี้เล่า เจ้าวงเดือนบอกว่าตนทำแล้วแต่มนตร์กาลีทำอะไรมันไม่ได้ ไพคาถามว่าหรือมันไม่ใช่คนจริง<br />
<br />
“ใช่ มันต้องไม่ใช่คน มิเช่นนั้นมนตร์ของข้าต้องจัดการมันได้เหมือนเจ้าเวียงสวรรค์ นี่ถ้าไม่ติดที่<br />
<br />
เจ้าเวียงสวรรค์ต้องทำพิธีสืบทอดองค์รัชทายาทให้กับเจ้าน้อย ข้าคงให้ตายไปแล้ว ไม่ปล่อยให้นอนพะงาบๆ แบบนี้หรอก” แล้วกระซิบกับไพคาว่า “ช่วงหน้าสิ่ว หน้าขวานแบบนี้ ข้ายังไปที่ลับของเราไม่ได้ ไพคา...เอ็งจัดแท่นบูชาไว้ที่ห้องเอ็งนะ ข้าจะได้ท่องมนตร์กาลีมรณะได้สะดวกหน่อย...บางทีข้าอาจจะท่องมนตร์ให้ไอ้สิงห์กลับมา”...<br />
<br />
หลังจากกลินท์รำแก้บนแล้ว รุ่งขึ้นใส่บาตรร่วมกับทุกคน เสร็จแล้วเบนถามว่าสบายใจขึ้นหรือยัง กลินท์พยักหน้า เน่าชมว่ารู้ไหมเมื่อคืนเธอรำได้สวยมากแล้วก็ร้องไห้ด้วย กลินท์บอกว่ารู้ สายป่านถามว่า<br />
<br />
“แสดงว่าเมื่อคืน เธอรู้สึกตัวตลอด”<br />
<br />
“ใช่ เหมือนที่ผ่านมา ฉันรู้สึกสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนึกคิดความเจ็บปวดของเทียนคำ แล้วมันก็เป็นเรื่องที่ฉันดีใจมากด้วย ที่เทียนคำกับพ่อหนานแก้วได้กลับมาเจอกันอีก” เบนถามว่างั้นความรู้สึกของเธอก็ดีขึ้นแล้วใช่ไหม “ก็ตื้นตันปลื้มปีติใจที่ได้ทำตามคำบนบาน แต่ฉันยังรู้สึกถึงความแค้นของเทียนคำ เทียนคำ...ยังไม่ยอมปล่อยวาง”<br />
<br />
สายป่านถามว่าเทียนคำหรือเธอ เน่ารีบบอกว่าเทียนคำหรือลินท์ก็ดวงจิตเดียวกันนั่นแหละ<br />
<br />
“งั้น...เธอก็ต้องปล่อยวาง เพราะตอนนี้เธอจากอดีตมาแล้ว เธอต้องอยู่กับปัจจุบัน”<br />
<br />
“มันพูดง่ายนะป่าน แต่มันทำยาก เพราะ...การจากมาของฉันได้สร้างปัญหาใหญ่หลวงไว้กับหลุยส์ ฉันไม่รู้จริงๆว่าเหตุการณ์หลังจากฉันกลับมาโลกปัจจุบันหลุยส์จะเป็นยังไง”<br />
<br />
ทุกคนมองกลินท์อย่างเป็นห่วง...วันต่อมาเบนกับสายป่านไปหาแม่ชีธารทองที่วัด เล่าเรื่องกลินท์ให้แม่ชีฟังแล้ว เบนถามว่าตนควรทำยังไงกับกลินท์ดี<br />
<br />
“ธรรมชาติสร้างคนเราไม่ให้จดจำอดีตได้ก็เพราะกลัวมีเรื่องวุ่นวาย พยาบาท อาฆาตแค้น ทางที่ดีพาแก้วออกไปจากพื้นที่ความทรงจำนี้ดีกว่า อย่าให้แก้วอยู่ในที่ที่จะกระตุ้นฟื้นความทรงจำของแก้วเลย”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
วันต่อมา สายป่านกับเบนพากลินท์กลับกรุงเทพฯ เบนบอกกลินท์ว่าเธอต้องผ่านอดีตเพื่ออยู่กับปัจจุบันและอนาคตให้ได้ สายป่านย้ำว่าคนที่เธอควรนึกถึงให้มากที่สุดคือตัวเอง กลับมาคราวนี้ก็ปฏิวัติภาพตัวเองใหม่เสีย เผื่อคนดูเขาจะให้โอกาส<br />
<br />
พากลินท์กลับคอนโดแล้วสายป่านไปหาน้องขนมกล้วยโดยพาเบนไปด้วย เพราะเธอไม่อยู่ตนเลยรับงานให้น้องเขาคู่กับเบน เสร็จงานแล้วจะรีบกลับมา กลินท์เห็นสายป่านเดินไปกับเบนแล้วรู้สึกเหงาขึ้นจับใจ<br />
<br />
ส่วนเน่ากลับถึงห้อง เห็นห้องมีลูกโป่งสีชมพูขาวเต็มห้อง หนิมถือเค้กน่ารักแอบอยู่หลังประตู โผล่ร้อง<br />
<br />
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์”<br />
<br />
หนิมจัดวันเกิดให้เน่าเซอร์ไพรส์ที่คบกันมา 10 ปี ไม่เคยทำอะไรหวานๆแบบนี้เลย เน่าเลยขอแต่งงาน<br />
<br />
พูดออกตัวว่าถึงวันนี้จะยังไม่มีแหวนแต่ตนก็ตั้งใจขอหนิมแต่งงานจริงๆ หนิมตอบรับน้ำตาคลอ เน่าดีใจโผกอดหนิมจนเค้กที่หนิมถือเละ ทั้งสองกอดกันหัวเราะอย่างร่าเริงมีความสุข<br />
<br />
แม้เบนกับสายป่านจะพยายามพากลินท์ไปทำกิจกรรมเพื่อให้เพลินและลืมอดีต แต่กลินท์ก็ลืมไม่ได้หมกมุ่นครุ่นคิดเป็นห่วงหลุยส์เพราะตนเป็นเหตุของเรื่องวุ่นวายทั้งหมด และตนก็ฝันเห็นหลุยส์ถูกตัดหัวด้วย<br />
<br />
“มันแค่ความฝัน อย่าคิดฟุ้งซ่าน ตอนนี้คุณควรจัดการเรื่องปัจจุบันก่อน โดยเฉพาะเรื่องของคุณกับคุณอินทร์” เบนจับมือกลินท์ให้กำลังใจ “ผมเชื่อใจคุณ เพราะฉะนั้นคุณก็ต้องมั่นใจคุณเองเหมือนกัน”<br />
<br />
กลินท์ยิ้ม มองเบนอย่างอุ่นใจ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ปติมายังคงทำสงครามประสาทกับอินทร์และกลินท์ไม่เลิก วันนี้ก็ชวนอินทร์ไปทะเล บอกแพมว่าถ้าตนเดาไม่ผิด อินทร์อยู่นี่ อีกไม่นานกลินท์ก็ต้องแล่นตามมา<br />
<br />
กลินท์อ่านเพจแอนตี้ตนที่เบนเอาให้ดูแล้ว<br />
<br />
มุ่งหน้าไปหัวหินทันที เบนถามว่าแล้วเธอรู้หรือว่าพี่ติ๊กับคุณอินทร์พักที่ไหน กลินท์บอกว่าไม่รู้แต่เดาเอาเพราะตนอยากเจอพี่ติ๊เร็วๆ จะได้บอกว่าตนไม่ได้สนใจอินทร์อีกแล้ว<br />
<br />
ที่แท้กลินท์รู้จากลูกโซ่แล้วว่าแอดมินแอนตี้เพจส่วนใหญ่คือยูสเซอร์ที่เข้ามาตั้งแต่โพสต์แรกๆที่ตั้งเพจแล้วก็แชร์บ่อยๆ ร้อยทั้งร้อยเป็นเจ้าของเพจ ตนไม่อยากฟันธงแต่เชื่อว่าเป็นพี่ติ๊ และเมื่อหยิบโทรศัพท์มาดูเห็นข้อความ “นี่ก็เห็นว่าพี่ติ๊กับอินทร์ไปสวีตฉลองครบรอบแต่งงานกันที่หัวหิน หวังว่านางมารร้ายคงไม่ตามไปขัดขวางหรอกนะ” อ่านแล้วกลินท์คิดวางแผนบางอย่างทันที<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ปติมาชวนอินทร์มาหัวหินโดยพาแพมมาด้วย แม้อินทร์จะเบื่อหน่ายแต่ก็ยอมมาตามใจเธอ แต่ทั้งสองก็ทะเลาะกันจนแพมขอกลับเพื่อสองคนจะได้อยู่กันแบบส่วนตัว<br />
<br />
กลินท์มาถึงหัวหินอย่างหงุดหงิด เบนถามว่าที่หงุดหงิดเพราะยังยอมรับไม่ได้ใช่ไหมถ้าคุณอินทร์กับพี่ติ๊คืนดีกันจริงๆ กลินท์บอกตรงๆว่าตนคงเสียใจ ตนไม่ได้คิดจะกลับไปคืนดีกับอินทร์ แต่ตนไม่อยากเห็นเขาสองคนรักกันอีก ตัดบทว่าพูดไปเบนก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของตนหรอก สายป่านก็โทร.เตือนให้ระวังตัวด้วยก็แล้วกัน อย่าให้มีข่าวฉาวออกมาอีกว่าเธอกับเบนอยู่ห้องเดียวกัน กลินท์บอกว่าไม่มีแน่เพราะเบนไม่ยอมอยู่ห้องเดียวกับตน เขาแยกห้องไปอยู่คนละฝั่งกับตน พูดแล้ววางสายเลยจนสายป่านด่าไม่ทัน<br />
<br />
พอวางสายแล้ว กลินท์รู้สึกผิดที่หลอกทั้งเบนและสายป่าน<br />
<br />
ฝ่ายปติมา เมื่อแพมกลับไปแล้วก็พยายามสร้างบรรยากาศเพื่อใช้เวลาอยู่กันสองคนอย่างมีความสุข<br />
<br />
แต่แล้วก็ต้องผิดหวังเมื่ออินทร์บอกว่าตนนัดลูกค้าไว้แล้วเพราะเห็นว่าเธอมีแพมอยู่ด้วย และพอดีลูกค้าอยู่ที่นี่แล้วออกจากห้องไป ปติมาผิดหวังได้แต่ร้องบอกว่า<br />
<br />
“อินทร์คะ อินทร์...คืนนี้คุณรีบกลับมานะคะ เราไปดินเนอร์กันนะคะ”<br />
<br />
อินทร์ได้แต่ยกมือให้อย่างรับทราบ ปติมาทรุดนั่งที่โซฟาอย่างสุดเซ็ง<br />
<br />
<h3>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 10 วันที่ 2 มิ.ย.62</h3>ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทประพันธ์โดย หัสวีร์<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทโทรทัศน์โดย ปานตะวัน<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน กำกับการแสดงโดย วรวิทย์ ศรีสุภาพ<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ผลิตโดย บริษัท กู้ด ฟีลลิ่ง จำกัด<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ควบคุมการผลิตโดย สมจริง ศรีสุภาพ<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-33572558071747702712019-05-31T11:28:00.003+07:002019-05-31T11:28:25.541+07:00อ่านละครย่อเรื่อง กลิ่นกาสะลอง<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjudeohKdO8VFgCbKVzFLULgQJrjS0_JP36xSzzchU7VUFlb3kvT6DMZr_C1lzzxn3s60jLqJS7kxb0xn6HWXicmKlLqVSyP7DspNNAgC_7lFQ9nXl8bktgnvzH1FW2oR7EODcDsFV6mus/s1600/001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="383" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjudeohKdO8VFgCbKVzFLULgQJrjS0_JP36xSzzchU7VUFlb3kvT6DMZr_C1lzzxn3s60jLqJS7kxb0xn6HWXicmKlLqVSyP7DspNNAgC_7lFQ9nXl8bktgnvzH1FW2oR7EODcDsFV6mus/s1600/001.jpg" /></a></div><h2>อ่านละครย่อเรื่อง กลิ่นกาสะลอง</h2>หลังจากที่ พิมพ์พิศา เรียนจบแพทย์จากประเทศอังกฤษ ก็ได้กลับมาทำงานที่ โรงพยาบาล อดิศวร์เวช ซึ่งพ่อของเธอเป็นเจ้าของ พร้อมกับตั้งความหวังว่าจะให้เธอแต่งงานกับ ทินกฤต ศัลยแพทย์หนุ่มที่คบหากันมาตั้งแต่สมัยเรียน แต่ก็ไม่มีวี่แววจะได้ลงเอยกันซะที<br />
<a name='more'></a><br />
ทินกฤตได้พบกับ ย่าบัวเกี๋ยง ซึ่งเป็นคุณย่าของพิมพ์พิศา ได้แนะนำให้ทั้งคู่เดินทางไปที่บ้านแม่แจ่ม ทินกฤต ตกหลุมรรักบ้านหลังนี้ตั้งแต่แรกเห็น ตอนเดินทางกลับเขาพบกับชายชราที่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับมอบปิ่นเงินดอกรักเร่ให้กับพิมพ์พิศา ก่อนหายตัวไปอย่างปริศนา<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
ทั้งสองเดินทางกลับโดยไม่รู้เลยว่ามีใครอีกคนตามมาทวงคำสัญญา ความรักเกิดขึ้นและไม่มีวันดับ ณ ที่นั่น กาสะลอง....เราจะพบกันในความฝันอันรื่นรมย์ และในความจริงที่มีทุกข์สุขร่วมกัน นี่คือพันธะสัญญาในความรักอันเป็นนิรันดร์ <br />
<br />
กลิ่นกาสะลอง ละครช่อง 3 เรื่องราวโศกนาฏกรรมความรักข้ามภพข้ามชาติของ กาสะลอง และ หมอทรัพย์ ที่ตายจากกันไปแบบไม่สมหวัง โดยที่ไม่ได้ทราบความจริง จนต้องกลับชาติมาเกิด เพื่อตามหาอีกคน ความรัก ความแค้น และอิจฉาริษยาอาฆาตของพี่น้อง ซ้องปีบ กับ กาสะลอง ส่งผลมาเป็นลูกโซ่ห่วงกรรมเหมือนกงกรรมกงเกวียนเวียนตามกันมาหลายภพหลายชาติ ติดตามชมได้ทุกวันจันทร์-อังคาร เวลา 20.15 น. เริ่มตอนแรกวันจันทร์ที่ 10 มิถุนายน 2562<br />
<br />
รายชื่อนักแสดงนำในละครเรื่อง กลิ่นกาสะลอง<br />
อุรัสยา เสปอร์บันด์ รับบท พญ.พิมพ์พิศา/กาสะลอง/ซ้องปีบ<br />
เจมส์ มาร์ รับบท นพ.ทินกฤต/หมอทรัพย์<br />
ฐากูร การทิพย์ รับบท นพ.ภาคภูมิ/มั่นฟ้า<br />
นันทนัช โล่ห์สุวรรณ รับบท วิจิตรา/เหมย<br />
กุลฑีรา ยอดช่าง รับบท บัวเกี๋ยง<br />
วริษฐ์ ทิพโกมุท รับบท น้อยจั่น<br />
<br />
<h3>อ่านละครย่อเรื่อง กลิ่นกาสะลอง</h3>ละครเรื่อง กลิ่นกาสะลอง บทประพันธ์โดย เนียรปาตี<br />
ละครเรื่อง กลิ่นกาสะลอง บทโทรทัศน์โดย ปารดา กันตพัฒนกุล<br />
ละครเรื่อง กลิ่นกาสะลอง กำกับการแสดงโดย สันต์ ศรีแก้วหล่อ<br />
ละครเรื่อง กลิ่นกาสะลอง ผลิตโดย บริษัท ฟีลกู้ด เอนเตอร์เทนเมนต์ จำกัด<br />
ละครเรื่อง กลิ่นกาสะลอง ออกอากาศทาง ทีวีสีช่อง 3<br />
ที่มา กระปุก.คอม<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-68153224465386582332019-05-31T11:07:00.005+07:002019-05-31T11:07:38.752+07:00 อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 11 วันที่ 1 มิ.ย.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgrbganClpbG6_IYlwHE7NEFrli4YNXl8Xg67walLj1PpmYPUmY2qhKhFDZAeQa5SNYrOcAgiio5OMu04C9x1B7kclw-1mnAabAvjC2Tlc1G4NpO-2ICAS6ypuSjvSPJuAaUOn5jlfWc/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgrbganClpbG6_IYlwHE7NEFrli4YNXl8Xg67walLj1PpmYPUmY2qhKhFDZAeQa5SNYrOcAgiio5OMu04C9x1B7kclw-1mnAabAvjC2Tlc1G4NpO-2ICAS6ypuSjvSPJuAaUOn5jlfWc/s1600/7.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 11 วันที่ 1 มิ.ย.62</h2>พวกรัชนกหัวเสียมากที่สถานการณ์ระหอง ระแหงของวีกิจกับมุนินทร์ทำท่าจะคลี่คลายเพราะทั้งคู่มีที่ปรึกษาดีอย่างศรุต ทีมผู้ช่วยอย่างปราโมทย์ ลูกศรและแทนไท และความคิดนั้นก็ถูกตอกย้ำด้วยเหตุการณ์ต่อมาเมื่อวีกิจตัดสินใจสารภาพผิดกับ<br />
<br />
มุนินทร์ที่ปกปิดเรื่องเจอทัยที่เรือนหอ<br />
<a name='more'></a><br />
“ผมขอโทษที่ไม่บอกความจริงกับคุณ”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
“แล้วก็ยังโกหกด้วย”<br />
<br />
“ใช่...ผมโกหก ยกโทษให้ผมได้ไหม”<br />
<br />
“ถ้าถามตอนนี้ฉันทำไม่ได้ เราเคยสัญญาว่าจะบอกความจริงกันทุกเรื่องแต่คุณก็ผิดสัญญา ฉันยังทำใจไม่ได้”<br />
<br />
“ผมมันขี้ขลาดเกินไป ไม่มีข้อแก้ตัวอะไรทั้งนั้นครับ คุณศรุต...ผมขอโทษนะครับที่เข้าใจผิดทั้งหมด”<br />
<br />
ศรุตรับคำขอโทษอย่างไม่ถือสา มุนินทร์เห็นดังนั้นจึงตัดสินใจถามเรื่องคาใจ<br />
<br />
“แล้วคุณกับยัยเด็กทัย...”<br />
<br />
“เหตุผลเดิม...ในเมื่อผมไม่เคยคิดอะไรกับเด็ก ผมก็เลยไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานคุณ”<br />
<br />
เหตุผลแบบผู้ชายของวีกิจทำให้มุนินทร์ถอนใจยาว รับรู้ได้ถึงอาการรู้สึกผิดจากเขา ใจที่เคยแข็งก็พลันอ่อนยวบ ขยับไปกุมมือเขา “คุณกิจ...กับแค่ยัยเด็กนั่นคนเดียวทำไมทำให้เราสับสนได้ถึงขนาดนี้”<br />
<br />
“คงเพราะเรารักกันมากล่ะมั้ง”<br />
<br />
มุนินทร์ยิ้มรับบางๆก่อนหันหาศรุต “เมื่อรักมากก็ขาดสติมาก...ใช่ไหมคะ”<br />
<br />
ศรุตพยักหน้ารับ ยิิ้มให้กำลังใจสองสามีภรรยา “ถูกต้องแล้วครับ...และความรักของคุณก็ถูกท้าทาย<br />
<br />
ถูกทดสอบจากเด็กทัยคนนี้แหละ เปรียบไปก็เหมือนมารที่ทำให้เราขาดสติเสียศูนย์ง่ายๆ”<br />
<br />
ปราโมทย์ ลูกศรและแทนไทเห็นว่าทุกอย่างคลี่คลายก็โพล่งเรื่องสำคัญกว่าที่ทำให้พวกเขาต้องมาด้วยวันนี้ แทนไทรับหน้าที่เปิดคลิปงานแต่งที่เพชรบูรณ์ให้สองสามีภรรยาดู พร้อมบอกข้อสันนิษฐานว่าทัยไม่ได้เข้ามาในชีวิตของทั้งคู่โดยบังเอิญ แต่เป็นเรื่องจงใจ<br />
<br />
และมีใครบางคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ขณะที่วีกิจกับมุนินทร์ตกตะลึงกับความจริงเกี่ยวกับทัยเด็กสาวในอุปการะ นพนภาก็อึ้งไปนานเมื่อเห็นคลิปทั้งหมดจากต้อม นภางค์ไม่ยอมให้ลูกสาวจบเรื่องง่ายๆดึงดันให้เปิดดูจนครบ<br />
<br />
“พอเถอะค่ะแม่ หนูไม่อยากดูแล้ว”<br />
<br />
“แสดงว่าแกเห็นแล้วใช่ไหมว่ายัยต้อมไม่ได้มโนเอง นังมุนินทร์มันให้ท่าผัวแก แล้วผัวแกก็มีใจให้เสียด้วย”<br />
<br />
“นี่ใช่ไหมคะทฤษฎีของแม่...กลับไปที่ความคิดเดิมที่ว่ามุนินทร์มาเป็นสะใภ้บ้านเราเพื่อทำลายครอบครัวเรา”<br />
<br />
“ถูกต้อง...มันเจาะจงจะแย่งผู้ชายทุกคนที่แกต้องการเพื่อให้แกสติแตก”<br />
<br />
นพนภาไม่อยากเชื่อทฤษฎีของแม่ที่ว่ามุนินทร์จงใจล้างแค้นเธออีกครั้ง แต่ก็ไม่มีหลักฐานลบล้าง เช่นเดียวกับวีกิจกับมุนินทร์ที่ได้แต่มองหน้ากันเครียดๆ<br />
<br />
หลังดูคลิปงานแต่งที่เพชรบูรณ์จบ<br />
<br />
ปราโมทย์อดใจไม่ไหวแกล้งแขวะวีกิจที่ตามมารยาสาไถยทัยไม่ทัน โดยเฉพาะเรื่องภาพในคลิป<br />
<br />
ซึ่งล้วนเป็นสถานการณ์ล่อแหลมระหว่างเพื่อนรักกับเด็กสาวในอุปการะ<br />
<br />
“มารยาหญิง...ผู้ชายแสนดีอย่างฉันจะไปรู้ทันยังไงล่ะวะ”<br />
<br />
วีกิจยิ้มเจื่อน มุนินทร์หัวเราะให้ท่าทางนั้น ลูกศรเห็นแล้วอดเหน็บเพื่อนรักไม่ได้<br />
<br />
“ยัยนินไม่ต้องยิ้มหยันใส่ผัว แกเองก็โดนหลอกแทบเสียผู้เสียคนเหมือนกัน”<br />
<br />
“เกินไปป่ะ...ฉันไม่ถึงขนาดนั้นหรอกยัยศร”<br />
<br />
“อ้าว...แกก็เชื่อไอ้คลิปนั่นไม่ใช่เหรอ จนหนีงานลอนดอนกลับมาหาคุณศรุต หลบหน้าหลบตาผัวจนผัวเข้าใจผิดหึงหวงจนต้องวางมวยกันขนาดนี้”<br />
<br />
ถึงคราวมุนินทร์หน้าเจื่อนบ้าง วีกิจชอบใจที่เธอหึงหวงเขา แทนไทเห็นว่าทุกอย่างเคลียร์จึงโพล่งข้อสันนิษฐานต่อมาว่ารัชนกน่าจะอยู่เบื้องหลังการมาของทัย ศรุตพยักหน้าเห็นด้วย แถมเชื่อด้วยว่าทัยอาจไม่เต็มใจทำเรื่องพวกนี้แต่น่าจะถูกบังคับมาอีกที มุนินทร์ถอนใจหน่ายๆเมื่อคิดถึงรัชนก<br />
<br />
“มันแค้นอะไรฉันขนาดนั้นคะ มันดูไร้เหตุผลสิ้นดี”<br />
<br />
“สำหรับผู้หญิงคนนี้...ความแค้นของเธอไม่มีเหตุผลหรอกครับ หรือ...อาจจะมีเหตุผลที่เราคาดไม่ถึงก็ได้”<br />
<br />
บทวิเคราะห์ของศรุตทำให้พวกรัชนกที่แอบฟังแอบดูทุกอย่างในคอนโดมุนินทร์เต้นผาง ทั้งโมโหทั้งขัดใจที่ทุกอย่างไม่เป็นตามแผน ประพงษ์เห็นว่าควรดึงฤทัยออกจากวงโคจรพวกมุนินทร์ถ้าไม่อยากถูกจับได้แต่<br />
<br />
รัชนกไม่คิดเช่นนั้น เชื่อว่าตัวเองจะมีแผนแก้สถาน–<br />
<br />
การณ์ครั้งนี้ได้<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
นพนภาคิดไม่ตกเรื่องมุนินทร์กับศรุต ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งทฤษฎีของนภางค์แต่หลักฐานก็มีให้เห็นเรื่อยๆจนเริ่มเอนเอียง สาวใหญ่คิดมากจนนอนไม่หลับต้องมานั่งครุ่นคิดถึงบทสนทนากับแม่เมื่อเย็น<br />
<br />
“แม่คะ...คราวนั้นเรื่องก็เฉลยหมดแล้วว่า<br />
<br />
นังรัชนกกับนังเนตรนภิศมันร่วมมือกันทำให้หนูเข้าใจมุนินทร์ผิด หนูหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆแทบจะสู้หน้าคนไม่ได้ นี่แม่จะให้หนูกลับมาหน้าแตกซ้ำสองอีกเหรอคะ”<br />
<br />
“จะแตกกี่ครั้งถ้ามันเป็นเรื่องความพยาบาทของนังมุนินทร์ แกจะอยู่เฉยไม่ได้หรอกนะ”<br />
<br />
“หนูไม่เชื่อหรอกค่ะว่ามุนินทร์คิดจะแย่งคุณภพ คุณศรุตจากหนู”<br />
<br />
“หลักฐานทนโท่อย่างนี้แกยังปฏิเสธอีกเหรอ เรื่องนายภพน่ะเห็นชัดๆแล้ว แอบคบหากันไม่ให้แม้แต่นายกิจรู้ ส่วนนายศรุต...พอแกเริ่มมีความสัมพันธ์กับ<br />
<br />
นายนี่ นังมุนินทร์ก็เข้าเป็นมือที่สามทันที มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอก”<br />
<br />
“แม่คะ...อย่าทำให้หนูสับสนไปกว่านี้เลย มุนินทร์กับวีกิจเขารักกันไม่มีทางเป็นอย่างอื่นหรอกค่ะ”<br />
<br />
“ฉันสรุปแบบฟันธงเลย นังมุนินทร์ไม่ได้รักนายวีกิจ ไม่ได้รักผัวแก นายศรุตหรือใครทั้งนั้น ที่เข้ามาบ้านเราเพราะความแค้นอย่างเดียว...แค้นที่พวกเราทำให้น้องสาวฝาแฝดของมันฆ่าตัวตายไงล่ะ...ตายพร้อมลูกในท้องด้วย”<br />
<br />
นภางค์สันนิษฐานเป็นตุเป็นตะ ยิ่งเห็นลูกสาวอึ้งยิ่งอดใจไม่ไหวโพล่งสิ่งที่ปักใจ<br />
<br />
“ขั้นแรกมันเล่นงานนายวีกิจก่อน สร้างเรื่องให้นังเด็กทัยเข้ามาอยู่ร่วมบ้านทั้งที่ข้าวใหม่ปลามัน เมียสติดีที่ไหนเขาทำกัน แถมกำลังจะไปฮันนีมูนอยู่แล้วต้องเลิกกลางคันจนไอ้ผัวแทบบ้าตาย”<br />
<br />
“มุนินทร์เป็นห่วงเด็กนี่คะ”<br />
<br />
“ห่วงเด็กก็ส่งไปอยู่บ้านสงเคราะห์สิ ให้มาอยู่ใกล้ชิดผัวทำไม จากนั้นก็กล่าวหาผัวว่าเล่นชู้กับเด็ก<br />
<br />
บ้านจะได้แตก ตัวเองก็ลอยนวล แล้วเล่นแผนสองต่อโดยมีแกเป็นเหยื่อคนต่อไป!”<br />
<br />
นพนภาส่ายหน้าไม่เชื่อ “มุนินทร์จะทำอะไรหนูได้”<br />
<br />
“อ้าว...การที่มันแย่งนายศรุตจากแก แย่งความรักทุกอย่างที่แกมี มันตั้งใจให้แกสติแตกแล้วอาจจะส่งผลไปถึงลูกๆแกอย่างคราวที่แล้วก็ได้”<br />
<br />
“แม่คะพอเถอะ หนูไม่อยากฟังแล้ว”<br />
<br />
“ถ้าแกจะอยู่เฉยๆต่อไปก็ตามใจ จำใส่กะโหลกเอาไว้ให้ดีว่าแกกำลังเจอนังงูเห่า สัญชาติงูพิษมันไม่ออกมาที่สว่างให้แกตีมันหลังหักหรอก แต่มันจะขดในมุมมืด รอจังหวะแกเผลอแล้วฉกพิษใส่โดยที่แกไม่รู้ตัว!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
บรรยากาศบ้านนพนภากลับไปอึมครึมเหมือนเมื่อสี่ปีก่อน ต่างจากบรรยากาศคอนโดมุนินทร์ หลังจากคู่รักปรับความเข้าใจและเคลียร์กันได้ กลิ่นอายความรักหวานๆก็อบอวลไปทั่ว<br />
<br />
“คุณกิจคะ...ฉันสัญญาว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีก”<br />
<br />
“ผมก็เหมือนกัน ต่อไปนี้มีอะไรจะบอกคุณ<br />
<br />
ทุกเรื่อง ผมจะไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว”<br />
<br />
มุนินทร์ยิ้มรับคำสามี วีกิจโล่งใจมากและถือโอกาสเคลียร์เรื่องมุตตา “ที่คุณเคยคิดว่าผมรักตาไม่ได้รักคุณ อย่าคิดอย่างนั้นอีก...ผมบอกคุณหลายครั้งแล้ว ผมรัก ในความเข้มแข็งของคุณ ความไม่ยอมสงบกับชะตาชีวิต สู้ยิบตาทุกครั้งที่มีปัญหา ผมรักคุณตรงนี้ ความเป็นหญิงแกร่งของคุณมันสร้างพลังชีวิตให้ผม...อย่างที่แม่เป็น”<br />
<br />
วีกิจเป็นลูกชายคนเดียวของสร้อยคำ เขาไม่เคยน้อยใจเรื่องพ่อแต่รักและเคารพความเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวของแม่ที่เลี้ยงเขามาถึงวันนี้ และมุนินทร์ก็ทำให้เขาเกิดความรู้สึกนั้นด้วย ทั้งรักและชื่นชมในความแข็งแกร่งของเธอ<br />
<br />
มุนินทร์ปลื้มมากที่สามีสารภาพรักอย่างอ่อนหวานและน่าประทับใจ แต่ชื่อสร้อยคำก็ทำให้เธอใจไม่ดีเพราะทัยยังอยู่บ้านนั้น วีกิจได้ยินดังนั้นก็หน้าเครียดโทร.หาแม่ทันที<br />
<br />
สร้อยคำยินดีมากเมื่อรู้ว่าลูกชายกับลูกสะใภ้ปรับความเข้าใจกันได้ กระตือรือร้นจะเตรียมยาและของบำรุงครรภ์เพราะอยากมีหลานเต็มแก่ วีกิจคิดเหมือนกันแต่ไม่วายบอกแม่เรื่องความร้ายกาจของเด็กสาวในอุปการะ<br />
<br />
ฤทัยเห็นท่าทางแปลกๆของสร้อยคำจึงตามไปสังเกตการณ์ ได้ยินเต็มสองหูว่าวีกิจบอกสร้อยคำเรื่องวีรกรรมของตนและแผนการจะพาเธอไปอยู่บ้านสงเคราะห์เด็กโดยเร็วที่สุด!<br />
<br />
พวกรัชนกได้ยินทุกอย่างโดยเฉพาะเรื่องยาบำรุงครรภ์จากกล้องตัวจิ๋วที่แอบติดในบ้านสร้อยคำ คิดแผนร้ายได้จึงโทร.บอกฤทัยให้หาทางสลับยาบำรุงครรภ์กับยากล่อมประสาทของเธอ<br />
<br />
ฤทัยไม่มีทางเลือกต้องทำตามแผนพวกรัชนก กระทั่งหลายวันต่อมาวีกิจกับมุนินทร์ก็มารับเธอไปบ้านสงเคราะห์เด็กตามที่เคยบอก สร้อยคำอวยพรให้โชคดี เธอก็ได้แต่ยิ้มรับทั้งที่ใจคอไม่ดี ทั้งเรื่องยาบำรุงครรภ์และท่าทางแปลกๆของมุนินทร์กับวีกิจ แล้วเธอก็ได้คำตอบเมื่อมุนินทร์ประคองเธอมาถึงรถ<br />
<br />
“เรามีหลักฐานจับเธอกับแฟนเธอเข้าคุกได้ เราสืบประวัตินายป้างแฟนเธอหมดแล้ว แล้วก่อนที่เธอจะไปจุดหมายปลายทางฉันขอแวะพักกลางทางซักฟอกประวัติเธอทั้งหมดก่อน”<br />
<br />
“หนูบอกแล้วว่าหนูจำอะไรไม่ได้”<br />
<br />
“ไม่ต้องโกหกหรอก...เล่นละครเก่งมากนะ เธอต้องเล่ามาทั้งหมด เรื่องไหนจริง เรื่องไหนเท็จ เผื่อฉันจะสงสารส่งเธอไปบ้านสงเคราะห์แทนที่จะส่งไปเข้าคุก!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ฤทัยกลัวมาก บวกกับความรู้สึกผิดในใจทำให้ตัดสินใจเล่าความจริงทั้งหมด โดยเฉพาะเรื่องที่ตนกับป้างถูกพวกรัชนกบีบบังคับให้ทำเรื่องเลวร้าย รวมทั้งเรื่องตัวตนแท้จริงของเธอ กล้องตัวจิ๋วที่แอบติดที่คอนโดมุนินทร์ ที่บ้านสร้อยคำและเรื่องยาบำรุงครรภ์ที่เธอต้องสลับกับยากล่อมประสาทของพวกรัชนก<br />
<br />
มุนินทร์กับวีกิจโกรธมากคิดแผนตลบหลังพวกรัชนก ทำทีไม่รู้เรื่องยาบำรุงครรภ์ที่ถูกสลับและแกล้งทำเป็นรักกันจี๋จ๋าเพราะอยากมีลูกเต็มที พวกรัชนกยังไม่รู้ตัวว่าถูกฤทัยแฉ รอด้วยใจลุ้นระทึกให้มุนินทร์มีอาการประสาทหลอน<br />
<br />
แผนของมุนินทร์กับวีกิจคือแกล้งเล่นเกมตามน้ำรอจังหวะแฉพวกรัชนก มุนินทร์เชื่อว่าตนจะจัดการพวกรัชนกได้เหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้พวกเธอได้เปรียบเพราะมีศรุตเป็นคนให้คำปรึกษาและแนะนำ<br />
<br />
ศรุตนัดเจอมุนินทร์ในวันหนึ่งเพื่อพูดคุยเรื่องทั้งหมด ก่อนยอมเปิดใจเล่าถึงสาเหตุที่ยื่นมือมาช่วยมุนินทร์กับนพนภาที่เกิดสภาวะวิกฤติในชีวิตสมรส<br />
<br />
“ผมไม่ใช่มนุษย์อุดมการณ์สูงส่งหรอกครับ ที่ผมทำ ...บางทีก็เพื่อชำระจิตใจตัวเอง”<br />
<br />
มุนินทร์นิ่วหน้า ศรุตจึงเล่าเรื่องอารยาภรรยาผู้ล่วงลับที่จากไปเพราะความหลงผิดของเขา มุนินทร์อึ้งมากไม่คิดว่าเขาจะมีเรื่องเศร้าขนาดนี้ ศรุตรีบบอกว่าไม่เป็นไรและตัดสินใจพาเธอไปที่แห่งหนึ่ง...<br />
<br />
ศรุตพามุนินทร์ไปดูสถานที่บำบัดอาการทางจิตของตนที่บางแสน นพนภาที่แอบมาสังเกตการณ์แถวบ้านศรุตได้ยินลดาพูดกับทั้งคู่ก็เบิกตาโพลง<br />
<br />
“ไปบางแสน! มุนินทร์ยังคบกับศรุตอยู่ ไหนเธอบอกว่าชีกลับไปคืนดีกับนายกิจแล้วไง”<br />
<br />
ฤทัยที่มาอยู่บ้านนพนภาตามแผนวีกิจกับมุนินทร์นั่งมาเป็นเพื่อน แกล้งเล่นละครตบตา<br />
<br />
“แสดงว่าพี่นินยังหลอกพี่กิจอยู่ เธอยังคบซ้อน”<br />
<br />
“แล้วนายกิจก็เชื่ออย่างนั้นเหรอ”<br />
<br />
“พี่กิจเชื่อคนง่ายค่ะ คุณนภาก็รู้ว่าพี่นินฉลาดในการพูดจาชักจูงคนแค่ไหน”<br />
<br />
“ก็จริง...คุณศรุตถึงได้ยอมเลิกรักฉันไปกับชี”<br />
<br />
“คุณต้องเอาคืนนะคะ หนูยินดีรับใช้คุณทุกอย่างเพื่อแก้แค้นให้คุณ...และให้ตัวหนูเองด้วย”<br />
<br />
“เขาช่วยชีวิตเธอไว้นะ”<br />
<br />
“แล้วก็ทำลายชีวิตหนูไปพร้อมๆกันด้วยนี่คะ”<br />
<br />
ศรุตไม่รับรู้ความเจ็บช้ำของนพนภา มัวย้อนอดีตให้มุนินทร์ฟัง “เมื่อก่อนผมเป็นคนบาปครับ...ครีเอทีฟโฆษณาที่ถือตัวว่ายิ่งใหญ่ ทำทุกอย่างเพื่อความก้าวหน้า เงินทอง ชื่อเสียง...ไม่สนว่าจะเอาเปรียบ ฉกฉวยหรือข้ามหัวใคร”<br />
<br />
“นั่นคือคุณในอดีตเหรอคะ”<br />
<br />
“ถูกต้องครับ...แล้วในที่สุดเมื่อธุรกิจในวงการมันเปลี่ยนไม่มีใครจ้างครีเอทีฟเงินแสนอย่างผมอีกแล้วก็ถึงคราวตกต่ำซึ่งผมยอมรับไม่ได้แล้วเริ่มลงโทษทุกคนโดยเฉพาะคนใกล้ตัวอย่าง...อารยา”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
สีหน้าศรุตเจ็บปวดมากเมื่อเล่าถึงวีรกรรมตนในอดีตที่ทำร้ายจิตใจภรรยาอย่างอารยาตลอดเวลา<br />
<br />
“ผมผลาญเงินเพื่อซื้อความสุข ปรนเปรอตัวเองเพื่อให้ลืมทุกข์ ผมทำร้ายอารยาทั้งกายทั้งใจ ผมนอกใจเธอ หลอกลวงเธอทุกอย่างแถมปล้นทรัพย์สินส่วนตัวของเธอแต่เธอก็ให้อภัยผม จนวันนึงเธออยากมาเที่ยวนอกเมืองฉลองวันเกิดให้ผมเพื่อเราจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่กัน แต่แล้ว...มันก็กลายเป็นวันสุดท้ายของชีวิตคู่ของเรา”<br />
<br />
ศรุตหลับตานึกถึงอดีต...วันสุดท้ายที่เขาได้อยู่กับอารยา เขากับเธอทะเลาะกันระหว่างทางไปเที่ยวเพราะความหึงหวง อดีตชู้ของเขาส่งข้อความวาบหวิวมาอวยพรวันเกิด อารยาโกรธมากและยื้อพวงมาลัยรถจนเกิดอุบัติเหตุ!<br />
<br />
“มันเหมือนชะตากรรมกลั่นแกล้งนะครับ...วันคล้ายวันเกิดผมคือวันตายของภรรยา”<br />
<br />
มุนินทร์สะเทือนใจมาก ปลอบเขาเสียงเบา “ฉันเสียใจค่ะ แล้วเกิดอะไรขึ้นจากนั้น”<br />
<br />
“ผมอยากพาคุณไปที่ที่นึงที่ชีวิตผมไปลงเอยอยู่พักใหญ่ ไม่ห่างจากที่นี่หรอกครับ”<br />
<br />
ศรุตพามุนินทร์ไปสถานที่พักฟื้นของเขาหลังจากนั้น บรรยากาศเดิมๆทำให้ศรุตคิดถึงอดีต ทุกอย่างเป็นบทเรียนราคาแพงที่เขาต้องแลกมาด้วยชีวิตของอารยาภรรยาสุดที่รัก และวันนี้เขาก็ตั้งใจจะไถ่บาปด้วยการช่วยเหลือคนอื่น<br />
<br />
“ทั้งยาและการดูแลของคุณหมอบวกกับการศึกษาธรรมะและจิตวิทยาผมถึงเข้าถึงสัจธรรมการมีชีวิต ผมเลิกจมปลักกับความทุกข์และเริ่มมองเห็นแสงสว่าง<br />
<br />
ผมตั้งปณิธานว่าจะดำเนินชีวิตต่ออย่างมีคุณค่า ไม่ใช่เพื่อตัวเองแต่เพื่อผู้อื่น คนที่ต้องการความช่วยเหลือ คนที่มีบาดแผลมีความผิดพลาดเหมือนผมหรือที่เคยพลาดและหาทางเริ่มใหม่ไม่ได้”<br />
<br />
“ก็เลยเป็นคุณศรุตวิทยากรมาถึงทุกวันนี้”<br />
<br />
“ใช่ครับ...ผมบอกคุณอย่างไม่เสแสร้งเลยนะ ยิ่งผมช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์มากเท่าไหร่ ผมก็มีความสุขเท่านั้น”<br />
<br />
“เหมือนที่คุณช่วยฉันกับคุณกิจอยู่ตอนนี้”<br />
<br />
“นั่นคือรางวัลสำหรับผมแล้ว”<br />
<br />
มุนินทร์ยิ้มให้เขาด้วยความจริงใจ “ขอบคุณค่ะ... คุณทำให้ฉันได้คิดหลายเรื่อง ใช่ค่ะ...เราควรมีชีวิตเพื่อผู้อื่นโดยเฉพาะผู้ที่ถูกรังแกและไม่มีโอกาสที่จะต่อสู้เลย”<br />
<br />
ความหมายจริงๆของมุนินทร์ไม่ใช่แค่เรื่องตัวเองแต่เรื่องของฤทัยด้วย เธอยอมยกโทษและให้ความช่วยเหลือเด็กสาวด้วยการคิดแผนตลบหลังพวกรัชนก<br />
<br />
ศรุตรู้ดี ก่อนถอนใจยาวเมื่อมุนินทร์บอกเรื่องนพนภาที่อาจก่อเรื่องเพราะปักใจว่าเขากับเธอลักลอบมีความสัมพันธ์กัน!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
วีกิจช่วยมุนินทร์หาข้อมูลด้วย แกล้งบุกบ้านนพนภาเมื่อรู้ว่าอาสาวรับตัวอดีตเด็กสาวในอุปการะมาอยู่ด้วย นพนภามีท่าทีแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด<br />
<br />
ทั้งจิกทั้งกัดมุนินทร์ทุกครั้งที่มีโอกาส ตอกย้ำความเชื่อของมุนินทร์ที่ว่านพนภาคงโดนใครบางคนปั่นหัวเรื่องเธอกับศรุตมีความสัมพันธ์ฉันชู้สาว<br />
<br />
มุนินทร์ไม่ถือสาความเข้าใจผิดของนพนภา แกล้งเล่นละครตบตาเป็นศัตรูกับฤทัย<br />
<br />
“เธอโชคดีมากนะที่ได้กลับมาที่นี่อีก”<br />
<br />
“ต้องขอบคุณคุณนพนภากับคุณยายนภางค์ค่ะที่เมตตาหนู”<br />
<br />
“ฉันถึงได้บอกไงว่าเธอโชคดีมาก ขนาดเธอมีพฤติกรรมร้ายกาจแบบนี้ก็ยังมีคนเมตตาเธออยู่ได้”<br />
<br />
“ค่ะ...หนูมักจะโชคดีเสมอเพราะมีแต่คนเมตตาหนู...ใช่ไหมคะพี่วีกิจ”<br />
<br />
นพนภากับนภางค์ตามเกมไม่ทันลอบยิ้มสะใจ มุนินทร์แกล้งมองไม่เห็น เอาเรื่องฤทัยเสียงเข้ม<br />
<br />
“ก็ขอให้โชคดีไปตลอดนะ แต่อย่าลืม...กรรมน่ะมันมีจริงและมันรอตามสนองคนเลวตามกฎแห่งกรรมด้วย”<br />
<br />
“พี่นินก็ช่วยจำด้วยนะคะ การโยนความผิดเรื่องเล่นชู้ให้คนอื่นก็ไม่พ้นกฎแห่งกรรมเหมือนกัน!”<br />
<br />
นอกจากตบตานพนภา มุนินทร์กับวีกิจยังแกล้งเล่นละครตบตาพวกรัชนกว่าเธอกินยาบำรุงครรภ์ที่ถูกสลับและกำลังมีอาการเหมือนคนแพ้ท้องในหลายวันต่อมา<br />
<br />
ลูกศรกับแทนไทร่วมเล่นละครด้วย แกล้งป่าวประกาศ ข่าวลือเรื่องมุนินทร์อาจตั้งท้อง นอกจากนั้นมุนินทร์ยังแสดงอาการเหมือนคนประสาทหลอน กินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะเห็นผีมุตตาทั้งที่คอนโดและที่ออฟฟิศ<br />
<br />
จนพวกรัชนกเชื่อสนิทว่าแผนชั่วของตนได้ผล<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ไม่ใช่แค่พวกรัชนกที่พวกมุนินทร์คิดตบตา นพนภาก็เป็นอีกคนที่มุนินทร์อยากให้ตายใจจะได้ทำตามแผนขั้นต่อไป ต้องสังเกตเห็นความผิดปกติของแม่โดยเฉพาะท่าทีไม่เป็นมิตรกับมุนินทร์ก็อดเตือนสติแม่ไม่ได้<br />
<br />
นพนภาปรี๊ดแตกเมื่อลูกสาวคนโตพูดแทงใจดำ ทั้งเรื่องเจนภพกับศรุต ด่าทอเสียงดัง<br />
<br />
“สมแล้วที่ได้เชื้อสำส่อนจากพ่อแกมา จากเด็กหญิงเลยกระโดดไปเป็นนางเลย ฉันสงสัยมาถึงทุกวันนี้ว่าที่แกติดยาแล้วโดนขืนใจจากไอ้ประพงษ์ แกสมยอมมันทั้งเรื่องยาทั้งเรื่องขืนใจใช่ไหม”<br />
<br />
ต้องชะงัก สะเทือนใจมากที่แม่ขุดคุ้ยเรื่องเก่ามาประจาน ตอกอย่างไม่แคร์ “ถูกต้องค่ะแม่...หนูสมยอมมันทุกเรื่องเพราะหนูรักมัน ตอนนั้นหนูต้องการให้ใครสักคนมารักหนู ใครก็ได้แม้มันจะเป็นไอ้อันธพาลชั่วที่ร่วมธุรกิจมืดกับแม่ เพราะอะไรรู้ไหมคะ...เพราะบ้านนี้หนูไม่เคยได้รับความรักจากใครเลยแม้แต่คนที่เรียกตัวเองว่าเป็นพ่อเป็นแม่!”<br />
<br />
แทนไทร่วมเป็นพยานอาการเกรี้ยวกราดของนพนภา ได้แต่ปลอบใจต้องด้วยความสงสารและเห็นใจแต่ยังบอกแผนการของพวกมุนินทร์ไม่ได้เพราะกลัวความแตก<br />
<br />
นพนภาประสาทเสียเรื่องต้อง แต่ไม่ทันได้ผ่อนคลายก็เครียดใหม่เมื่อก้องแฟนหนุ่มรุ่นพี่ของต่อลูกชายคนกลางกลับมาบ้าน ต่อทำมึนตึงเหมือนจะยอมยกโทษให้แฟนหนุ่มแต่ไม่ทันข้ามคืนก็ประกาศตัดขาดและไล่เขาออกจากบ้านอย่างไม่เหลือเยื่อใย<br />
<br />
มุนินทร์ไม่รับรู้เรื่องบ้านนพนภา เล่นละครตบตาพวกรัชนกที่คอนโดโดยมีวีกิจเป็นลูกคู่ยืนดูเธอพร่ำเพ้อเพราะอาการประสาทหลอนเห็นผีมุตตา<br />
<br />
“ปล่อยฉัน...ยังไงฉันก็ต้องมีลูกกับคุณกิจ ตา...อย่ามาอิจฉาพี่เลยนะ เธอตัดสินใจจบชีวิตตัวเองพร้อมกับลูกในท้อง เธอตัดสินใจทำลายลูกของตัวเองนะตา เธอจะมาโทษพี่ไม่ได้ ตา...พี่ขอร้องล่ะ...อย่ามาทำลายชีวิตพี่อีกเลย”<br />
<br />
วีกิจแกล้งปลอบประโลมภรรยาและอาสาพาเธอไปหาหมอจิตเวชวันรุ่งขึ้น มุนินทร์พยักหน้ายอมรับก่อนแสร้งบีบน้ำตาขอแยกห้องนอนกับเขา<br />
<br />
“อย่าโกรธนะ ฉัน...ฉันขอแยกห้องตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป ฉันนอนร่วมเตียงกับคุณไม่ได้แล้ว ฉันอึดอัด ฉันคลื่นไส้เวียนหัวไปหมด คุณ...คุณอย่าว่าฉันเลยนะ...ฉันขอโทษ...”<br />
<br />
“ได้ครับ...ไม่เป็นไร จะแยกห้องหรือถ้าจะนอนตรงนี้ผมจะมานอนที่พื้นเป็นเพื่อนคุณ คุณไม่อึดอัดแน่นอน”<br />
<br />
“ค่ะ...แต่คืนนี้พาฉันไปนอนที่ห้องเล็กเถอะ”<br />
<br />
“ได้ครับ...เดี๋ยวทานยาคลายเครียดนะ คุณจะได้หลับสบาย”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ก้องไม่ย่อท้อ ง้องอนและเอาอกเอาใจต่อทุกอย่าง อยากขอคืนดีและกลับมาอยู่ด้วยกันอีก ต่อไม่สนและปฏิเสธเสียงแข็ง แม้จะให้อภัยและอโหสิกรรมให้เขาแต่จะไม่กลับไปเป็นแฟนอีก<br />
<br />
“ต่อ...อย่าทำแบบนี้กับพี่ พี่รักต่อนะ”<br />
<br />
“คนรักกันไม่หลอกลวงกัน รีบออกไปเดี๋ยวนี้เลย!”<br />
<br />
“ต่อ...พี่ทำพลาดพี่ยอมรับ กับพี่กรมันแค่ความ ต้องการชั่วคราวไม่ได้ผูกพันอะไรกันเลย ให้โอกาสพี่เถอะนะ”<br />
<br />
“นี่ก็อีกที่พี่โกหกผม ผมรู้ว่าถ้าพี่กรเขาจริงจังพี่ก็พร้อมจะทิ้งผมไปหาเขา พี่ยอมรับเถอะครับ ที่จริงพี่ต้องการรุ่นใหญ่กว่าคอยปกป้อง รุ่นพี่หรือรุ่นพ่อที่ให้ความอบอุ่นมากกว่าไอ้เด็กกะโปโลอย่างผม เราต้องยอมรับความจริงกันแล้ว”<br />
<br />
บรรยากาศบ้านนพนภาร้อนระอุเพราะต่อแตกหักกับก้อง เนตรนภิศไม่รู้และไม่สนใจเพราะหมกมุ่นตระเวนตามบ่อนของรัชนก และวันนี้เธอก็มีนัดกับศรุตที่นัดเจรจาเรื่องเธอหย่ากับอมร<br />
<br />
“ไม่ต้องเจรจาค่ะ...ยังไงฉันก็ไม่หย่า และถ้าจะฟ้อง คลิปลับนั่นจะถูกแฉทันที...นี่...ฉันถามตรงๆนะทำไมคุณถึงอยากช่วยไอ้ผัวเกย์กับชู้ควายของมันนัก...หรือว่าคุณก็เป็นหนึ่งในเกย์เก้งกับเขาด้วย”<br />
<br />
“เพศสภาพผมจะเป็นยังไงแบบไหนไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอกครับ มันสำคัญที่คุณอมรเป็นคนดีและผมอยากให้คุณเห็นความดีเขาบ้าง ตลอดห้าปีที่ผ่านมาคุณมีความสุขหรือครับที่มัวคิดแค้นคุณอมรหรือแม้แต่พี่สาวคุณ”<br />
<br />
“ความแค้นนี่แหละทำให้ฉันมีความสุข ยิ่งเห็นพวกมันทุกข์เท่าไหร่ ความสุขมันก็ยิ่งไหลเข้าสู่กระแสเลือดของฉันมากขึ้นเท่านั้น อ้อ...ใช่สิ...นังนภามันเป็นลูกค้าคุณนี่ ไง...ได้ข่าวว่ามันกำลังมีรักครั้งใหม่กับคุณใช่ไหม”<br />
<br />
“อย่าเชื่อข่าวลือเลยครับ”<br />
<br />
“แหม...ชอบจัง นังนภาคงทุ่มให้คุณสุดตัว รีบคว้าไว้นะคะ...สมบัติมันมีให้คุณผลาญไปทั้งชีวิตเลยล่ะ”<br />
<br />
ศรุตอ่อนใจกับอคติของเนตรนภิศ คร้านจะเกลี้ยกล่อม เช่นเดียวกับนพนภาที่พยายามกล่อมต่อให้อภัยก้อง<br />
<br />
“พี่ก้องเขาทำพลาดไปนิดเดียว คนเราก็ผิดพลาดกันได้นะ อภัยให้กันเถอะ”<br />
<br />
“เหมือนที่แม่เคยอภัยให้พ่อนับครั้งไม่ถ้วนใช่ไหม ...พอแม่ใจอ่อนพ่อก็หลอกแม่อีก พอแม่จับได้ก็อาละวาดบ้านแทบแตก ผมเจอเรื่องแบบนี้มาทั้งชีวิต ผมจะไม่ทน จะไม่ให้มันเกิดกับตัวเองด้วย...เราจบกันแค่นี้ ออกไปจากชีวิตผม!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ต่อกับก้องแตกหักอย่างจริงจัง ต้องเซ็งมากแทนไทต้องคอยปลอบและให้กำลังใจ เพราะเชื่อว่าภายใต้ท่าทีแข็งกระด้างลูกสาวคนโตของนพนภามีสติและมีความแข็งแกร่งกว่าที่คิด<br />
<br />
ศรุตหมดพลังจะเจรจากับเนตรนภิศ ตัดสินใจกลับไปตั้งหลักแต่รัชนกก็โผล่มาขวาง<br />
<br />
“คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่ไหมคะ ที่คุณมาพบคุณนภิศที่นี่มีเจตนาแอบแฝงรึเปล่า”<br />
<br />
“คุณนภิศนัดผมมาพบที่นี่เองนะครับ”<br />
<br />
“จะให้เชื่อเหรอคะ...ในเมื่อคุณยุ่งกับคุณวีกิจ มุนินทร์และคุณนายนพนภาด้วย ทุกคนเกี่ยวพันกับฉันทั้งนั้น”<br />
<br />
“คุณนี่ฉลาดอย่างที่ทุกคนว่าจริงๆ ยอมรับครับว่าผมมาที่นี่เพราะคุณ เท่าที่ศึกษาชีวิตคุณ ผมว่ามันน่าทึ่งมาก”<br />
<br />
รัชนกยิ้มตาพราว ส่งสายตาเจ้าชู้เต็มที่เพราะชอบใจความหล่อของอีกฝ่าย ศรุตเห็นว่าเข้าทางจึงแกล้งพูดถึงประวัติของเธอที่เขาสืบมาอย่างดีทั้งเรื่องกิจการบ่อนและนิสัยชอบแอ๊บแบ๊วของเธอ<br />
<br />
ศรุตลอบสังเกตอากัปกิริยาของรัชนกเพื่อหาทางรับมือ แต่ไม่ทันได้เรื่องนพนภาก็โทร.มาขอพบ เขาปฏิเสธทันทีเพราะอยากทิ้งระยะห่างโดยอ้างว่ามีนัดมุนินทร์ นพนภายิ่งแค้นและคิดเอาคืนด้วยการใช้ทัยหรือฤทัยเป็นเครื่องมือ<br />
<br />
มุนินทร์ไม่กลัวนพนภา เดินหน้าเล่นละครตบตาพวกรัชนกด้วยการแกล้งมีอาการประสาทหลอน รังเกียจสัมผัสของสามี วีกิจแสร้งตีหน้าบึ้งไม่สบอารมณ์ โพล่งเสียงห้วน<br />
<br />
“มันทำให้คุณขยะแขยง จะอาเจียน ถึงขั้นขอแยกห้องนอนกับผม ไม่ให้ผมยุ่งเกี่ยวด้วย....บนเตียง”<br />
<br />
“คุณกิจ...อย่าโกรธนะ ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันมีอาการแบบนี้”<br />
<br />
“หรือว่า...คุณไม่ต้องการมีลูกกับผม” มุนินทร์ตีบทแตกละล่ำละลักปฏิเสธ วีกิจก็เช่นกันทำเหมือนน้อยใจตัดพ้อ “คุณอาจปฏิเสธแต่จิตใต้สำนึกคุณอาจคิดอย่างนั้น คิดมานานแล้วด้วย คุณถึงจินตนาการถึงตาห้ามไม่ให้มีลูกกับผม!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
<h3>อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 11 วันที่ 1 มิ.ย.62</h3>ละครเรื่อง แรงเงา 2 บทประพันธ์โดย นันทนา วีระชน<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 บทโทรทัศน์โดย Anonymous<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 กำกับการแสดงโดย ชนินทร ประเสริฐประศาสน์<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 ผลิตโดย บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 ควบคุมการผลิตโดย อรุโณชา ภาณุพันธุ์<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-84164731919049128092019-05-31T11:02:00.003+07:002019-05-31T11:02:53.948+07:00อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 10 วันที่ 1 มิ.ย.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 10 วันที่ 1 มิ.ย.62</h2>คำป้อกินยาที่กลินท์ให้ พอตื่นขึ้นมาก็หายไข้เป็นปลิดทิ้ง กลินท์บอกว่ายาแผนปัจจุบันก็ดีอย่างนี้และเสียดายตนน่าจะซื้อพวกวิตามินมาให้แม่ด้วย<br />
<br />
อุ่นเฮือนกับคำป้อมองหน้ากันทึ่ง กลินท์บอกว่าแม่กับพี่อุ่นเฮือนไม่ต้องสนใจอะไรหรอก ตนก็พูดไปเรื่อย รู้แค่...ตนจะทำทุกอย่างให้ครอบครัวเราดีขึ้น ทดแทนที่ตน....<br />
<a name='more'></a><br />
กลินท์พูดทิ้งไว้แค่นี้ คำป้อถามว่าอะไรก็ตัดบทว่าไม่มีอะไร ให้แม่พักผ่อนเถอะ<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
แล้วจู่ๆสมบ่าวคนสนิทของเจ้าวงเดือนกับไพคาก็มาหากลินท์บอกว่าตอนนี้เจ้าเวียงสวรรค์ไม่สบายมาก เจ้าแม่กับเจ้าน้อยให้มาขอยาฝรั่งจากเอ็ง กลินท์ไม่ให้บอกว่ายาตนมีไว้พอสำหรับรักษาแม่เท่านั้นไม่มีเผื่อใคร ไพคาด่ากลินท์ว่าเนรคุณไม่สำนึกบุญคุณ กลินท์กระชากคอไพคาด่า<br />
<br />
“ฉันสำนึกบุญคุณทุกคนพอๆกับจดจำความเจ็บแค้นที่ทุกคนทำไว้ ถ้าอยากได้ยาจริงๆก็ให้เจ้าช่อเอื้องมาขอฉันเอง”<br />
<br />
ไพคากับสมทำอะไรกลินท์ไม่ได้ก็ร้องกรี๊ดๆ แล้วพากันวิ่งกลับไป คำป้อติงกลินท์ว่าทำเกินไปแล้ว ยาแค่นี้อย่าไปมีเรื่องมีราวกันเลยแบ่งให้เขาไปเถอะ แม่เองก็หายแล้ว อุ่นเฮือนเห็นด้วย บอกว่าถ้าเอ็งเกลียดขี้หน้านักตนเอาไปให้เองก็ได้ กลินท์โต้แววตาวาวโรจน์เต็มไปด้วยความแค้นว่า<br />
<br />
“ไม่ต้อง ให้พวกมันรู้ซะบ้างว่าเวลาแบมือขอความช่วยเหลือจากใครแล้วเขาไม่ให้มันเป็นยังไง ที่สำคัญให้พวกมันได้รู้ เราอยู่ได้โดยไม่ต้องพึ่งมัน”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องแค้นมากด่ากลินท์ว่าอีไพร่นั่นจะให้ตนไปขอยากับมันเองใช่ไหม เจ้าวงเดือนอาสาว่าเดี๋ยวตนจะไปขอมันแทนเจ้าแม่เอง เจ้าน้อยขอไปเองเชื่อว่าเทียนคำคงไม่กล้าปฏิเสธ<br />
<br />
เจ้าวงเดือนตัดบทกันไม่ให้เจ้าน้อยไป บอกให้เจ้าแม่ไปเองดีกว่ามันอาจไม่กล้าปฏิเสธและตนจะไปกับเจ้าแม่เอง ไพคาท้วงติงว่าจะลดตัวไปหาอีไพร่มันทำไม นอกจากเจ้าวงเดือนไม่ไว้ใจเจ้าน้อยแล้ว ที่สำคัญคือเจ้าเวียงสวรรค์ก็แก่ชรามากแล้ว ถ้าเจ้าแม่กับเจ้าพ่อเป็นอะไรไป มันก็ถึงเวลาเจ้าน้อยเทวาฤทธิ์ของตนจะได้เป็นเจ้าคุ้มเสียที<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้อง เจ้าวงเดือน ไพคาและสมไปถึงบ้านคำป้อ คำป้อกับอุ่นเฮือนนั่งกับพื้นอย่างเสงี่ยมเจียมตัว แต่กลินท์ยืนคอแข็งประจันหน้าจนคำป้อพยายามดึงให้นั่งลงกลินท์จึงจำต้องนั่ง<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องถามว่ายาอยู่ไหน “มึงให้กูมาเอายา กูมาแล้วเอายามาให้กูไวๆ” กลินท์เล่นแง่ว่ามาใช้อำนาจ บาตรใหญ่อย่างนี้ไม่ต้องมาดีกว่า เจ้าวงเดือนใช้ไม้อ่อนถามว่าแล้วจะให้ทำยังไง<br />
<br />
“ชอบกราบตีนกันนักไม่ใช่เหรอ กราบสิ กราบตีนฉัน”<br />
<br />
เจ้าวงเดือนเล่นบทร้ายทันที ด่ากลินท์ว่าสันดานไพร่ บอกให้เจ้าช่อเอื้องขึ้นไปค้นเองบนเรือนเลย<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องสั่งบ่าวให้ค้นหายาให้ได้ พวกนั้นข่มขู่คำป้อถามว่ายาอยู่ไหน คำป้อกลัวจนตัวสั่นบอกว่าไม่รู้ บอกกลินท์ให้เอายาให้ท่านเถอะ<br />
<br />
บ่าวไพร่ของเจ้าช่อเอื้องค้นจนทั่วบ้านก็ไม่เจอยาจึงสั่งให้ค้นที่ตัวกลินท์ กลินท์ล้วงตลับยาจากชายพกแล้ววิ่งลงจากบ้าน พวกเจ้าช่อเอื้องวิ่งตามไป กลินท์บอกว่าถ้าเข้ามาตนจะเทยาแล้วกระทืบให้จมดิน เจ้าวงเดือนสั่งให้จับมันเลย เจ้าช่อเอื้องเห็นท่ากลินท์จะทำจริง<br />
<br />
จึงอ้อนวอนขอยาไปให้เจ้าเวียงสวรรค์<br />
<br />
“ก็แค่นี้แหละ...ฉันเห็นแก่เจ้าเวียงสวรรค์ที่นอนป่วยพะงาบๆ แล้วก็เห็นแก่ท่านเจ้าช่อเอื้องที่อุตส่าห์พูดจาเพราะๆกับข้า แล้วจำไว้ด้วยนะ เวลาคนอื่นมาขอความช่วยเหลือต้องทำยังไง”<br />
<br />
กลินท์โยนตลับยาให้เจ้าช่อเอื้องบอกวิธีกินยาให้ อวยพรให้หายเร็วๆ และถ้าไม่หายก็มาเอายาที่ดินที่ตนฝากรอยตีนไว้ก็แล้วกัน ไพคาอาฆาตว่าฝากไว้ก่อนเถอะอีขี้ครอก กลินท์บอกไม่ต้องฝากหรอกอีขี้ข้า คำป้อตวาดกลินท์อย่างโมโหสุดขีด “หยุด!! พอได้แล้วเทียนคำ”<br />
<br />
พอขึ้นบ้าน คำป้อกับอุ่นเฮือนก็ด่าว่าตำหนิกลินท์ว่าถึงท่านจะร้ายยังไง ถ้าเราไม่มีคุ้มเวียงสวรรค์ก็ไม่มีที่อยู่ที่กินที่ซุกหัวนอน อุ่นเฮือนก็ว่า “เอ็งทำทุกอย่างเพื่อตัวเองทั้งนั้นเทียนคำ”<br />
<br />
“แต่พวกมันฆ่าฉัน”<br />
<br />
“แต่เอ็งก็ไม่ตาย ในเมื่อเอ็งไม่ตายก็น่าจะใช้เวลาที่เหลือกลับตัวกลับใจ อย่าไปยุ่งอย่าไปทำลายครอบครัวท่าน จำไว้อีกข้อ เอ็งคือคนที่เจ้าน้อยไม่ได้รัก ไม่ได้เลือก เอ็งต้องทำใจ”<br />
<br />
กลินท์ถามว่าตนต้องปล่อยให้คนที่ทำร้าย ย่ำยีตนลอยนวลหรือ<br />
<br />
“ไม่มีใครทำร้ายเอ็ง นอกจากเอ็งทำร้ายตัวเอง เลิกโกรธ เลิกอาฆาตท่านซะ แล้วเอ็งจะไม่เจ็บปวด<br />
<br />
ไม่ทุกข์ทรมานใจเหมือนทุกวันนี้”<br />
<br />
อุ่นเฮือนก็ให้ปล่อยวางเสียเถอะ กลินท์ตอบเสียงสั่นน้ำตาไหลอย่างทิฐิว่า<br />
<br />
“ไม่ได้ ฉันปล่อยวางไม่ได้ ใครที่มันทำกับฉันต้องได้รับกรรมอย่างสาสม”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องเอายาไปให้เจ้าเวียงสวรรค์กินด้วยความหวังว่าเดี๋ยวท่านก็จะหาย หลังจากกินยาแล้วเจ้าเวียงสวรรค์ก็หลับ เจ้าน้อยชมว่ายาหมอฝรั่งนี่ดีจริงๆ เจ้าช่อเอื้องถามเจ้าน้อยว่า<br />
<br />
“เจ้าน้อยรู้หรือเปล่าว่ากว่าแม่จะได้ยามา อีเทียนคำมันทำกับแม่ยังไง...มันจะให้แม่กราบตีนมัน!!”<br />
<br />
เจ้าน้อยฟังแล้วโกรธ เจ้าช่อเอื้องยุว่าที่มันกล้าทำกับแม่อย่างนี้เพราะเจ้าน้อยให้ท้ายมัน การที่ลูก<br />
<br />
ไม่เลิกยุ่งกับมันทำให้มันมีความหวัง ถามอย่างเจ็บปวดว่า<br />
<br />
“ลูกรู้หรือเปล่าเจ้าน้อยว่าแม่เจ็บปวดแค่ไหน ที่มันก้าวร้าวหยาบคายใส่แม่ แต่แม่ก็ต้องทนเพราะแม่ต้องการรักษาครอบครัวของลูกเอาไว้”<br />
<br />
“ยังไง...ข้าก็มีแต่เจ้าวงเดือน” เจ้าน้อยบอก<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องหว่านล้อมว่าตนไม่ได้รังเกียจอะไรเทียนคำ ซ้ำยังเวทนาด้วยซ้ำที่หน้าโง่เชื่อคำหวานของผู้ชาย แต่ย้ำว่า “ในความเป็นแม่ แม่ยอมให้ลูกมีมันไม่ได้ เพราะมันเป็นแค่ไพร่ แม่จึงต้องใจร้ายกับมัน”<br />
<br />
เจ้าน้อยถามว่าทำไม ในเมื่อตั้งแต่บรรพบุรุษเราผู้ชายล้วนมีเมียมากมายหลายคน ใครๆก็เอาบ่าว<br />
<br />
ในบ้านเป็นเมียทั้งนั้น เจ้าช่อเอื้องยืนยันว่า<br />
<br />
“แต่ผู้ชายคนนั้นต้องไม่ใช่ลูกแม่ เจ้าน้อยต้องทำตัวให้ดี น่าเคารพยกย่อง ให้ผู้คนเกรงขาม เพราะถ้ายังทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต เอาแต่ใจแบบนี้ เจ้าน้อยจะไม่มีวันได้เป็นผู้ครองคุ้มเวียงสวรรค์ต่อจากเจ้าพ่อแน่นอน”<br />
<br />
เจ้าน้อยหงุดหงิดไม่พอใจมาก ส่วนเจ้าวงเดือนหน้าซีด วิตก กลัวแทนเจ้าน้อย<br />
<br />
ฝ่ายเจ้าน้อยก็หงุดหงิดงุ่นง่านจนคำแปงถามว่าเป็นอะไร เจ้าน้อยระบายอย่างอึดอัดว่าเจ้าแม่<br />
<br />
ไม่อนุญาตให้ตนมีเมียอื่นนอกจากเจ้าวงเดือน ทั้งๆที่ใครๆก็ทำกันทั้งนั้น บอกคำแปงว่า<br />
<br />
“แต่ข้าทำไม่ได้เพราะเจ้าแม่ไม่อนุญาต รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ข้าเป็นลูกแหง่กลัวแม่” คำแปงถามว่าเจ้าน้อย<br />
<br />
จะขัดคำสั่งเจ้าแม่หรือ “คอยดูเถอะ เมื่อไหร่ที่ข้าขึ้นครองคุ้มเวียงสวรรค์ เมื่อนั้นข้าก็จะขัดคำสั่งเจ้าแม่...”<br />
<br />
“ห่วงแต่เจ้าวงเดือนไม่น่าจะยอมให้เจ้าน้อยมีหญิงอื่น”<br />
<br />
“เทียนคำมันเป็นเมียข้าอีกคนหนึ่ง ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าวงเดือนเป็นเหมือนแม่ที่กดเจ้าพ่อไปซะทุกอย่าง เอ็งคอยดูก็แล้วกัน”<br />
<br />
เจ้าวงเดือนโกรธมากที่เจ้าน้อยเห็นเรื่องการมีเมียน้อยหลายคนเป็นเรื่องธรรมดา ทำให้เครียดเรื่องเจ้าน้อยอาจจะไม่ได้ครองคุ้มเวียงสวรรค์ก็จะหมดโอกาสได้เป็นเจ้าของนครเชียงใหม่ ไพคาเห็นแล้วปลอบว่าตนเป็นห่วง<br />
<br />
“คนอย่างข้า เจ้านางแห่งเชียงจัน ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาห่วง คนที่ต้องเป็นห่วงคือเจ้าน้อยเทวาฤทธิ์ต่างหาก”<br />
<br />
เจ้าวงเดือนพูดแล้วกระแทกเท้าออกไปอย่างยโส ไพคางง ไม่เข้าใจว่าเจ้าน้อยมีอะไรน่าเป็นห่วง?<br />
<br />
เจ้าวงเดือนไปถ้ำที่สิงห์เคยพำนักพักพิงในการท่องคาถาเวทมนตร์ เจ้าวงเดือนน้ำตาไหลพราก ทั้งเจ็บแค้นและหวาดหวั่น กำมือแน่น คำรามออกมาเบาๆ<br />
<br />
“ข้าไม่ยอม...เจ้าน้อยต้องได้เป็นเจ้าคุ้มเวียงสวรรค์และข้าก็ต้องเป็นชายาของเจ้าน้อยเพียงคนเดียว ไม่ใช่เอ็ง เทียนคำ!”<br />
<br />
เจ้าวงเดือนก้าวขึ้นไปนั่งบนแท่นที่สิงห์เคยใช้บริกรรมคาถา ทำปากขมุบขมิบดวงหน้าเหยเกด้วยความคับข้องขมขื่นใจ...<br />
<br />
เจ้าวงเดือนวาดมือออกไป กวาดตามองพูดอย่างเร็ว<br />
<br />
“กาลี กาลี กาลี ด้วยมนตร์แห่งมารากาลี ขอศศินุ กาลี จงยิ่งใหญ่กว่าใครทุกคน”<br />
<br />
เจ้าเวียงสวรรค์ที่นอนกระสับกระส่ายอยู่ เจ้าวงเดือนเข้าไปประคองศีรษะเจ้าเวียงสวรรค์ขึ้นแล้วรินยาในถ้วยเข้าปาก เจ้าเวียงสวรรค์ที่กำลังป่วยหนักกลืนยาสีน้ำตาลเข้มลงไป เจ้าวงเดือนพึมพำเบาๆ<br />
<br />
“กาลี กาลี กาลี มารา กาลี...เตโช กาลี อเวจี กาลี”<br />
<br />
เจ้าเวียงสวรรค์เห็นหนานแก้วมายืนที่ประตูใบหน้าเศร้า เจ้าเวียงสวรรค์ถามว่ามารับตนแล้วหรือหนานแก้ว หนานแก้วส่ายหน้าดวงตาเศร้า เจ้าเวียงสวรรค์พยายามจะลุกขึ้นแต่ลุกไม่ไหว<br />
<br />
“แต่ข้ารู้...ว่าถึงเวลาแล้วที่ข้าจะต้องไป เจ้าไม่มารับข้าแล้วข้าจะไปกับใคร”<br />
<br />
หนานแก้วหน้าเศร้ามองไปข้างเตียงเจ้าเวียงสวรรค์ พอเจ้าเวียงสวรรค์มองตามไปก็เห็นเจ้าวงเดือนนั่งถือถ้วยยาแสยะยิ้มราวปีศาจร้าย บอกเจ้าเวียงสวรรค์ว่า “ประตูกาลีเปิดรับท่านแล้ว เจ้าเวียงสวรรค์” เจ้าเวียงสวรรค์เอามือกุมคอเหมือนยาที่กินเข้าไปจะสำแดงพิษออกมาแต่ก็ไม่ออก<br />
<br />
เจ้าเวียงสวรรค์หน้าทุกข์ทรมาน ชักกระตุกแล้วแน่นิ่งไป<br />
<br />
เจ้าวงเดือนนั่งยิ้ม สายตาจ้องเจ้าเวียงสวรรค์อย่างเลือดเย็น มีแต่ความสะใจกับผลงาน...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คืนนี้เบนนั่งข้างกองไฟที่บ้าน ดูรูปคู่ของตัวเองกับกลินท์อย่างครุ่นคิด บอกเน่าที่มาทักว่าตนเป็นห่วงลินท์ ถ้าลินท์ไปกับคุณอินทร์ตนจะไม่ห่วงเท่านี้ แต่นี่มันเป็นปาฏิหาริย์ มันเป็นสิ่งที่ไม่มีใครบอกได้ว่า ตกลงสิ่งที่เราเห็น เป็นเรื่องจริงหรือเราบ้ากันไปเอง<br />
<br />
เบนตำหนิตัวเองว่าผิดที่ตามใจลินท์แทนที่จะห้ามปราม สายป่านบอกว่าอย่าโทษตัวเองเลย เขาเองก็รู้ไม่มีใครห้ามลินท์ได้ ทุกคนเลยได้แต่เครียด...<br />
<br />
วันต่อมาที่บ้านคำป้อ กลินท์นุ่งกระโจมอกเอาผ้าคลุมไหล่เหมือนจะไปอาบน้ำ ในมือถือดอกปีบอย่างมีเป้าหมาย<br />
<br />
กลินท์ไปยืนที่บริเวณคุ้มเวียงสวรรค์ยั่วยวนเจ้าน้อย พอเจ้าน้อยเห็นก็เดินตามกลินท์ไปเหมือนต้องมนตร์ เจ้าวงเดือนเห็นเต็มตาตามไปทันที ไพคาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด รีบตามเจ้าวงเดือนไปด้วยความจงรักภักดี<br />
<br />
เจ้าน้อยตามไปออดอ้อนกลินท์ในคราบเทียนคำ บอกว่าตอนนี้เจ้าวงเดือนเห็นความดีที่เจ้าทำต่อเจ้าพ่อแล้ว อีกไม่นานคงจะยอมให้เจ้าเป็นเมียข้าอีกคน กลินท์ถามว่าเจ้าพ่อป่วยขนาดนี้ท่านยังมีแก่ใจคิดเรื่องแบบนี้อีกหรือ<br />
<br />
“ก็หัวใจข้ามีแต่เจ้า ไม่งั้น...ข้าไม่กำจัดไอ้สิงห์ให้พ้นทางเราไปหรอก เจ้าสบายใจได้เลยนะเทียนคำ ต่อไปนี้ไม่มีใครมาข่มเหงทำร้ายจิตใจเจ้าได้อีกแน่นอน เจ้าจะได้เป็นเมียข้าแค่คนเดียว”<br />
<br />
“ข้าดีใจมากที่เจ้าทำเพื่อข้าขนาดนี้” กลินท์ข่มความโกรธเกลียดยิ้มแย้มยั่วยวน<br />
<br />
เจ้าน้อยดีใจถามว่าเจ้ายอมข้าแล้วใช่ไหม กลินท์ถามว่าที่แล้วมาตนยอมท่านมาตลอด แล้วท่านยังต้องการอะไรจากตนอีก<br />
<br />
เจ้าน้อยร้อนรุ่มในเสน่หาจนทนไม่ได้กอดจูบกลินท์อย่างหน้ามืดชวนไปที่ของเรากัน กลินท์ถามว่าทำไมต้องไปที่ของเรา บอกว่า<br />
<br />
“ข้าจะไม่ยอมเป็นของท่านอีกต่างหาก...จนกว่าท่านจะยอมรับปากกับข้า ว่าท่านจะให้ข้าขึ้นเป็นเมียท่านอีกคน ไม่ใช่เมียบ่าวอย่างทุกวันนี้ ท่านต้องตบแต่งให้ข้าอย่างสมเกียรติ”<br />
<br />
“โธ่เรื่องแค่นี้เอง ข้ายินยอม ขอเพียงได้ตัวเจ้าอีก...และอีก...เท่านั้น”<br />
<br />
เจ้าวงเดือนได้ยินตัวชาวาบ เจ้าน้อยทำท่าจะจูบอีก กลินท์ทำจริตมารยาว่า<br />
<br />
“อย่าเพิ่งเจ้าค่ะ...ท่านต้องไปพูดกับเจ้าวงเดือนให้เรียบร้อยก่อน แล้วคืนนี้ข้าจะไปรอที่ที่ของเรา รีบกลับไปพูดกับเจ้าวงเดือนเร็วเถอะค่ะเจ้า ไม่งั้น...ข้าไม่ยอม” เจ้าน้อยจำต้องกลับไป นัดแล้วเจอกัน “คืนนี้ข้าจะรอ” กลินท์ยิ้มยั่วยวนเอาตัวเข้าสี จูบแล้วเดินไป เจ้าน้อยมองตามอย่างหลงใหล...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เจ้าวงเดือนยืนกอดต้นไม้ร้องไห้ท่ามกลางสายฝนกระหน่ำหนาวจนตัวสั่น ไพคาเดินเข้ามามองอย่างสงสารจับใจ พอเข้าไปเรียก เจ้าวงเดือนก็โผกอดไพคาอย่างหาที่พึ่ง ไพคากอดลูบไล้ไหล่เปลือยของเจ้าวงเดือนและจุมพิตอย่างอ่อนโยน เป็นจุมพิตที่ไม่มีใครทราบว่าเกิดจากความจงรักภักดีหรือ...เสน่หา<br />
<br />
เจ้าน้อยแต่งตัวหล่อประพรมน้ำหอมออกมาจะไปหาเทียนคำ เจอไพคาพาเจ้าวงเดือนเปียกปอนเข้ามาก็ตกใจแล้วพาไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เจ้าน้อยอาบน้ำกับเจ้าวงเดือนกอดจูบเจ้าวงเดือนอย่างเสน่หาร้อนแรงจนลืมกลินท์สิ้น ฝ่ายกลินท์ที่รอเจ้าน้อยอยู่ก็ไม่ได้เสียใจแม้แต่น้อยเพราะเธอไม่ใช่เทียนคำ!<br />
<br />
รุ่งขึ้นเจ้าวงเดือนลุกเดินออกจากห้องในขณะที่เจ้าน้อยยังนอนหลับสนิท เจ้าวงเดือนมาเจอไพคา ไพคาถามว่าแน่ใจหรือว่าอีเทียนคำมันไม่แผลงฤทธิ์อะไรอีก เจ้าวงเดือนพูดมีเลศนัยว่า<br />
<br />
“ข้าทำตามที่ไอ้สิงห์มันสอนไว้ รับรองอีเทียนคำมันจะต้องหมดเรี่ยวแรงแน่ๆ ดูอย่างเจ้าน้อยยังหลับเป็นตาย ป่านนี้ยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ” เจ้าวงเดือนกล่าวอย่างอาฆาตว่า “อีเทียนคำกับข้าอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้แล้ว ไม่ข้าก็มัน<br />
<br />
ที่ต้องตาย” ไพคาถามว่าหมายถึงจะฆ่าอีเทียนคำอีกรอบ? “ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ข้าบอกให้เอ็งทำอะไรเอ็งก็ทำไป” เจ้าวงเดือนสั่งแล้วเดินนำไปอย่างเร็ว<br />
<br />
เป็นวันเดียวกับที่อุ่นเฮือนกับกลินท์ถือตะกร้าไปตลาด เจ้าวงเดือนใช้เวทมนตร์กำบังตัวเป็นเงาดำตามไปดักตีจนอุ่นเฮือนล้มหมดสติแล้วจะเข้าเล่นงานกลินท์ แต่กลินท์ดึงสร้อยที่สร้อยสังวาลให้ตั้งจิตอธิษฐาน<br />
<br />
“ขออำนาจพระพุทธคุณช่วยคุ้มครองลูกด้วย”<br />
<br />
ทันใดนั้นกลินท์ก็มีเรี่ยวแรงราวกับปาฏิหาริย์ดีดตัวขึ้นมากระโดดถีบเงาดำที่กำลังพุ่งเข้ามา<br />
<br />
เป็นเวลาเดียวกับที่เจ้าช่อเอื้องเอาน้ำเคี่ยวไก่ไปให้เจ้าเวียงสวรรค์ที่ห้อง แต่แล้วก็ตกใจสุดขีดเมื่อพบว่าเจ้าเวียงสวรรค์แน่นิ่งไปแล้ว!<br />
<br />
เจ้าวงเดือนจะฆ่ากลินท์ที่คิดว่าเป็นเทียนคำให้ได้ กลินท์บอกว่าตนไม่ใช่เทียนคำคิดจะฆ่าตนไม่ง่ายหรอก เจ้าวงเดือนด่ากลินท์ว่าแย่งเจ้าน้อยไปจากตน กลินท์โต้ว่าที่เจ้าน้อยยอมแต่งงานกับเจ้าวงเดือนเป็นเพราะผู้ใหญ่แต่เจ้าน้อยรักเทียนคำเมียที่มาก่อน เจ้าวงเดือนตะโกนว่าเมียที่เจ้าน้อยยกย่องคือตนเท่านั้น<br />
<br />
ทั้งสองโต้เถียงกันเรื่องเมียหลวงเมียน้อย ใครมาก่อนมาหลัง จนกลินท์ปรี่เข้ากระชากผมเจ้าวงเดือนลากไปกลางตลาด ชาวบ้านจำเจ้าวงเดือนได้ตกใจว่าเจ้าวงเดือนกับเทียนคำมีปัญหากันอีกแล้ว ชวนกันวิ่งไปดู<br />
<br />
เจ้าวงเดือนทั้งด่าทั้งร้องให้ปล่อยไปตลอดทางจนเนื้อตัวเปรอะน้ำโคลนน้ำตม กลินท์เยาะเย้ยว่าเป็นยังไงบ้างรสน้ำโคลนข้างถนน<br />
<br />
“อีไพร่...มึงจำสิ่งที่มึงทำกับกูวันนี้ไว้ กูจะเอาคืนให้สาสม”<br />
<br />
กลินท์เอาคืนจากเจ้าวงเดือนทุกเม็ด ทั้งด่าตบตีกลางตลาด จนหลุยส์ที่กำลังมาเผยแผ่ศาสนาได้ยินเสียงเอะอะและจำเสียงกลินท์ได้มาแยกกลินท์พากลับบ้าน<br />
<br />
กลินท์โวยวายไปตามทางที่หลุยส์เอาตัวไปว่าถ้าตนไม่ฆ่าผู้หญิงคนนี้ก็ต้องถูกมันฆ่าเหมือนกัน กลินท์นึกขึ้นได้ว่าปล่อยอุ่นเฮือนไว้ที่ตลาดจะกลับไปหา ดิ้นโวยวายจนหลุยส์ต้องช้อนตัวอุ้มไป กลินท์ตะลึงตัวแข็งในอ้อมแขนหลุยส์บอกให้หลุยส์ปล่อย หลุยส์บอกว่าเชื่อตนเถอะกลับไปหาอุ่นเฮือนที่บ้าน กลินท์จึงยอม...<br />
<br />
ฝ่ายเบน เน่าและสายป่านอยู่ที่บ้านเบน เบนดูไอจีของอินทร์ไม่ได้อัปอะไร แต่ไอจีของปติมาลงรูปบ่อยทั้งรูปคู่กับอินทร์และแพม ดูจากไอจีแล้วทั้งปติมาและอินทร์มีความสุขดี เบนบอกว่าโล่งใจเพราะถ้าคุณอินทร์กับพี่ติ๊รักกันดีมีความสุข ลินท์ก็ไม่น่าจะไปเกี่ยวข้องอะไรกับเขา พูดอย่างสบายใจว่า<br />
<br />
“ซึ่งมันก็เป็นการย้ำอีกทางว่าขณะนี้ลินท์น่าจะอยู่ในโลกของอดีตจริงๆ”<br />
<br />
เน่าที่กำลังดูหนังสือเก่าๆอยู่อีกมุมหนึ่งร้องขึ้นอย่างตื่นเต้นให้เบนกับสายป่านช่วยดูผู้หญิงในรูปที่กาดกลางเวียงที่มิชชันนารีกำลังเผยแผ่ศาสนา เห็นผู้หญิงในรูปคือกลินท์ เบนอึ้งบอกว่าเหมือนลินท์จริงๆ<br />
<br />
“นี่เหรอ เรื่อง Time traveler นักข้ามเวลาที่เธอเคยบอก” สายป่านถาม<br />
<br />
“ที่เราเห็น ลินท์เหมือนมีตัวตนจริงๆในอดีต แต่...จะ time traveler จะทะลุมิติ หรืออะไรก็ตาม แต่ฉันว่าสิ่งที่ลินท์พยายามบอกเราเป็นเรื่องจริงว่ะ”<br />
<br />
เบนเพ่งมองรูปในหนังสือ เห็นเต็มตาว่าผู้หญิงในรูปคือกลินท์จริงๆ!<br />
<br />
กลินท์กลับบ้านเจออุ่นเฮือนก็ขอโทษที่ตนรีบเผ่นแทนที่จะอยู่ช่วยพี่และขอโทษแม่ด้วย คำป้อบอกว่าขอโทษแม่ก็ไม่มีประโยชน์เรื่องตบตีเจ้าวงเดือนที่กาดยังไงก็ต้องถึงหูเจ้าเวียงสวรรค์ เอ็งจะแก้ตัวยังไง?<br />
<br />
คำแปงเข้าไปปลุกเจ้าน้อยที่ถูกมนตราของเจ้าวงเดือนหลับอยู่บอกว่ามีเรื่องอีกแล้ว เจ้าน้อยออกไปเจอเจ้าวงเดือนร้องไห้สะอึกสะอื้นบอกเจ้าน้อยต้องจัดการเทียนคำให้ตน ไม่ทันไรเจ้าช่อเอื้องก็ร้องไห้เข้ามาบอกให้รีบไปดู เจ้าพ่อเป็นอะไรไม่รู้นอนแน่นิ่งไม่รู้สึกตัวเลย คร่ำครวญว่าท่านจะเป็นอะไรไม่ได้ต้องลุกขึ้นมาทำพิธีสืบทอดรัชทายาทให้ลูกเราก่อน<br />
<br />
เจ้าวงเดือนจึงท่องมนตร์บังคับวิญญาณเจ้าเวียงสวรรค์คืนร่างเพื่อมาทำพิธี พูดให้ร้ายว่าอาจเป็นเพราะเทียนคำเอายาพิษให้เจ้าพ่อกิน ทำให้เจ้าช่อเอื้องแค้นแทบกระอักเลือด ออกมาตะโกน<br />
<br />
“อีเทียนคำมันอยู่ไหน ไปเอาตัวมันมาให้กูเดี๋ยวนี้!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คำป้อด่าเทียนคำว่าหน้าด้านแย่งผัวเจ้านายทำให้แม่ผิดหวังมาก เอ็งทำผิดมหันต์ไล่ให้รีบหนีไปเสียแม่ไม่อยากเห็นเอ็งถูกฆ่าตาย กลินท์ไม่ยอมไปถามว่าตนไม่อยู่แล้วแม่กับพี่อุ่นเฮือนจะอยู่ยังไง<br />
<br />
“ไม่มีมึงพวกกูก็อยู่ได้ แต่ถ้ามึงอยู่ ทุกคนจะเดือดร้อน” คำป้อบอกหลุยส์ให้พาเทียนคำหนีไปเสีย ไปที่ไหนก็ได้ก่อนที่มันจะโดนเจ้าทั้งหลายฆ่าตาย<br />
<br />
หลุยส์แตะมือกลินท์จะพาไป เธอสะบัดบอกว่าไม่ไป คำป้อเร่งหลุยส์ให้ลากไปเลยอย่าปล่อยให้มันหนีกลับมาอีก พอหลุยส์ลากตัวกลินท์ออกไป คำป้อก็ตะลึงเมื่อทหารกรูกันเข้ามาตวาดถาม<br />
<br />
“เทียนคำคนไหน?”<br />
<br />
กลินท์ถูกหลุยส์ลากไป ดิ้นพลางทั้งโวยวายและขอร้องหลุยส์อย่าพาตนออกนอกประตูเมืองไม่อย่างนั้นเราจะไม่ได้เจอกันอีก หลุยส์ถามว่าแล้วจะทำยังไงเพราะเธออยู่บ้านไม่ได้ กลินท์บอกว่าเพราะเจ้าวงเดือนจะฆ่าเทียนคำ หลุยส์ชะงักมองหน้า กลินท์พูดแล้วนึกได้รีบแก้ว่า “ฆ่าฉัน”<br />
<br />
หลุยส์บอกว่าแต่ที่ทุกคนเห็นคือเธอพยายามจะฆ่าเจ้านาง<br />
<br />
“เพราะจริงๆคุณรู้ว่าฉันไม่ได้โกหก...ฉันรู้ว่าคุณรู้ว่าฉันไม่ได้โกหก” หลุยส์ถามว่าแล้วทำไมตนต้องเชื่อเธอง่ายๆ “เพราะเราคู่กันมั้ง...ถ้าไม่คู่กัน เราสองคนก็คงมีเวรกรรมต่อกัน ชาติปัจจุบันคุณก็รอฉัน คอยตามล้างตามเช็ดสิ่งที่ฉันทำอยู่”<br />
<br />
หลุยส์บอกว่าถ้าตามหลักพุทธศาสนาก็คงเป็นอย่างนั้น เรามีเวรกรรมต่อกัน แต่ถ้าตามคริสต์คงเป็น พรหมลิขิต กลินท์บอกว่าตนเชื่อในพรหมลิขิต ตนกับเขายังไงก็ต้องคู่กัน<br />
<br />
ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าคนและเสียงตะโกนโหวกเหวกก็ดังขึ้น<br />
<br />
“ตามหามัน มีคนบอกเห็นมันกับหมอฝรั่งมาทางนี้”<br />
<br />
หลุยส์ลากกลินท์ไปซ่อนหลังพุ่มไม้ กลินท์ถามหลุยส์ว่าตนแค่ตบเจ้าวงเดือนทำไมต้องตามล่ากันขนาดนี้ ได้ยินสมพูดกับทหารที่มาด้วยว่า เรื่องยาถามพ่อหลวงหรือยัง คนนั้นบอกว่าเรื่องยาต้องถามหมอหลุยส์<br />
<br />
“งั้นเราต้องรีบตามหาอีเทียนคำให้เจอเพราะเรื่องนี้ใหญ่โตนัก ยาที่อีเทียนคำให้มาเป็นยาพิษ! ตอนนี้เจ้าเวียงสวรรค์อาการหนัก ไม่รู้สึกตัวแล้ว อีนี่มันร้ายกาจนัก นอกจากจะฆ่าเจ้าวงเดือนในกาดกลางเวียงมันยังคิดการใหญ่ลอบวางยาพิษเจ้าเวียงสวรรค์อีกด้วย” ว่าแล้วสมพากลุ่มทหารตามหาเทียนคำต่อไป<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กลินท์บอกหลุยส์ว่ายาที่ตนให้ไปไม่ใช่ยาพิษมันเป็นเพียงยาลดไข้ หลุยส์ถามว่าแล้วถ้าเกิดเจ้าเวียงสวรรค์แพ้ยาล่ะ กลินท์บอกว่าไม่รู้แต่มั่นใจว่าที่เจ้าเวียงสวรรค์เป็นไม่ใช่เพราะยา แต่เพราะผิดสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อหนานแก้วต่างหาก<br />
<br />
“ยังไงก็ช่าง ผมว่าตอนนี้คุณควรจะกลับไปยังโลกของคุณก่อน” หลุยส์ตัดบท กลินท์ว่าถ้ากลับไปคราวนี้จะมีอีกเพียงโอกาสเดียวที่ตนจะกลับมาที่นี่อีก “แต่ถ้าคุณอยู่ คุณอาจจะไม่มีโอกาสกลับไปอีกเลยนะเทียนคำ รีบไปเถอะ ผมจะไปส่งคุณที่ประตู”<br />
<br />
หลุยส์ยื่นมือให้ กลินท์จับมือหลุยส์ไว้ สัมผัสของไออุ่นแล่นเข้าสู่หัวใจของทั้งสอง หลุยส์พยักหน้าจับมือกลินท์พาเดินไปด้วยกัน<br />
<br />
พอถึงประตูสวนดอก หลุยส์ถามว่าเธอจะกลับมาอีกไหม กลินท์ว่าไม่รู้แต่ขอบคุณเขาและจะจดจำเขาไว้เสมอ หลุยส์บอกว่า “ผมจะรอคุณนะ”<br />
<br />
แต่พอกลินท์จะไป จับผมตัวเองแล้วตกใจบอกว่าปิ่นตนหายตนกลับไปไม่ได้ถ้าไม่มีปิ่น อาจจะหล่นที่พุ่มไม้ที่เราซ่อนตัว ขอร้องหลุยส์ให้ไปหาให้ตน มีเขาคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยตนได้<br />
<br />
“อย่าหนี!” เสียงกลุ่มทหารที่ตามมาตะโกน กลินท์เห็นจวนตัวจึงแกล้งทำเป็นดิ้นร้องว่าตนถูกหลุยส์ฉุดเพื่อช่วยให้หลุยส์พ้นข้อสงสัย ด่าหลุยส์ว่านึกว่ามาช่วย ที่แท้ก็เป็นนกต่อ นกสองหัว ทั้งผลักทั้งไล่ไปให้พ้น หลุยส์ผสมโรงบอกพวกทหารว่าตนเห็นผู้หญิงคนนี้ทะเลาะกับเจ้าวงเดือนที่ตลาด รู้ว่าพวกเขาตามหาอยู่เลยจับตัวมาให้<br />
<br />
สมขอบใจหมอฝรั่ง ถามว่าจะไปด้วยกันไหม หลุยส์บอกว่าตนมีธุระ แอบส่งสายตาให้กลินท์ กลินท์ทำเป็นไม่พอใจแต่เตือนหลุยส์เรื่องปิ่นว่า<br />
<br />
“ธุระของแกคือสมน้ำหน้าฉันล่ะสิ อย่าให้ฉันหลุดไปได้นะ ฉันจะเอาปิ่นแทงให้ตายเลย”<br />
<br />
พอแยกออกมา หลุยส์ก็รีบไปที่พุ่มไม้มองหาปิ่น แต่หาเท่าไรก็ไม่เจอ เวลาก็ค่ำมืดลงทุกที...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เจ้าน้อยไม่พอใจมากเชื่อว่ากลินท์วางยาเจ้าเวียงสวรรค์จริงๆ ด่าให้คำแปงฟังว่าโง่ แทนที่จะอยู่ที่นี่เจ้าวงเดือนอาจจะเมตตาสักวัน รอตนขึ้นเป็นเจ้าครองคุ้มก็อาจจะได้เป็นเมียตนอีกคน แต่นี่ไปก่อเรื่องขนาดนี้ถ้าเจ้าพ่อของเจ้าวงเดือนรู้ก็คงไม่ยอม ตนก็ไม่รู้จะช่วยยังไงแล้วคราวนี้<br />
<br />
ไพคาเดินเข้ามาบอกว่าการไต่สวนเริ่มแล้ว เจ้าน้อยพยักหน้าแล้วเดินไปกับคำแปง<br />
<br />
น้อยพุทธวงศ์ที่เป็นตัวแทนในการออกราชการแทนเจ้าหลวงเชียงใหม่ ทันทีที่สมกับทหารนำตัวกลินท์เข้ามา เจ้าช่อเอื้องตวาดถามทันทีว่าเอายาอะไรให้เจ้าเวียงสวรรค์ กิน กลินท์บอกว่ายาลดไข้ธรรมดา<br />
<br />
น้อยพุทธวงศ์มองกลินท์แปลกๆว่าไม่ใช่คนสมัยนั้น บอกว่าคนที่คุ้มเจ้าเวียงสวรรค์บอกว่ามึงทำร้ายเจ้าวงเดือนและวางยาเจ้าเวียงสวรรค์ แต่วันนี้จะไม่ตัดสิน จะตัดสินเรื่องของเจ้าเวียงสวรรค์ก่อน บอกกลินท์ว่า<br />
<br />
“ข้าให้คนไปถามพ่อครูหลวงแล้ว พ่อครูหลวงบอกว่า ไม่เคยเอายามาให้เอ็ง แล้วเอ็งก็ไม่เคยไปเอายากับพ่อครูหลวง ตกลงเอ็งเอายาอะไรให้เจ้าเวียงสวรรค์กินจนไม่ฟื้น”<br />
<br />
กลินท์บอกว่าก็แค่ยาพาราเซตามอลเป็นยาลดไข้เฉยๆ เจ้าน้อยออกหน้าโต้ว่าถ้าไม่ใช่ยาพิษเอ็งก็ต้องกินพิสูจน์ กลินท์บอกว่าได้ กำลังปวดหัวพอดี พอเห็นยา<br />
<br />
กลินท์บ่นเสียดายเหลือแค่ 4 เม็ดเพราะยาพาราฯกินให้หมดตลับก็ไม่ตาย ว่าแล้วกรอกยาเข้าปากท่ามกลางสายตาทุกคนที่มองลุ้น<br />
<br />
เมื่อกลินท์กินยาไปทั้งตลับแล้วแต่ยังไม่ตาย เจ้าวงเดือนอ้างว่า “มันต้องมี ‘ของ’ แน่” เจ้าช่อเอื้องผสมโรงทันทีว่ามันต้องมียาแก้พิษถึงกินแล้วไม่เป็นอะไร<br />
<br />
กลินท์โต้ว่าเจ้าวงเดือนนั่นแหละเล่นของ ใช้มนตร์ดำแฝงตัวทำร้ายตน อีไพคาด้วยอีกคน แต่ที่เจ้าเวียงสวรรค์ป่วยไม่ใช่มนตร์คาถาแต่มันเป็นการลงโทษจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ครอบครัวของท่านผิดคำสาบานต่างหาก<br />
<br />
กลินท์กับเจ้าช่อเอื้องโต้เถียงจนคำป้อบอกให้เทียนคำพอได้แล้ว แต่กลินท์กับเจ้าวงเดือนยังเถียงกันต่อ เจ้าวงเดือนบอกว่ากลินท์แทงตนกลางตลาดใครๆก็เห็นเอ็งเอาปิ่นแทงข้า ดีที่หมอฝรั่งมาห้ามเสียก่อน<br />
<br />
กลินท์ตาลุกถามว่าปิ่นอยู่ไหน เจ้าวงเดือนให้ไพคาเอามาให้ดู ไพคาควักปิ่นออกมาบอกว่าเป็นปิ่นที่อีเทียนคำแทงเจ้าวงเดือนทำตกอยู่ที่ตลาดตนเลยเก็บมา<br />
<br />
กลายเป็นปัญหาว่าปิ่นนี้เป็นของใคร เจ้าวงเดือนยืนยันว่าเป็นของเทียนคำเพราะเจ้าน้อยบอกว่าปิ่นอันนี้เป็นของเอ็ง ยอมรับผิดเสียดีๆ กลินท์แค้นที่ถูกโยนความผิดให้แต่ก็กระหยิ่มหาทางเอาปิ่นคืน ทำเป็นขอบคุณเจ้าวงเดือนที่ให้ปิ่นตนแล้วรีบเก็บปิ่น น้อยพุทธวงศ์ตัดบทหน้าตาดุดันว่า<br />
<br />
“ข้ามาตัดสินเรื่องคดีของเจ้าเวียงสวรรค์ แต่พวกเจ้าเอาแต่เถียงเรื่องเลอะเทอะ ทำตัวเป็นเด็กอมมือ” มองเจ้าวงเดือนตำหนิว่า “ยิ่งเจ้า...ลดตัวไปทะเลาะกับบ่าวไพร่ ไม่เห็นแก่ชาติเชื้อวงศ์ตระกูล...ช่วยตั้งสติกันหน่อยจะได้ช่วยกันไขปัญหา ไม่ใช่หาปัญหาเข้ามาเพิ่มอีก”<br />
<br />
ทุกคนหน้าจ๋อยก้มหน้างุด เป็นโอกาสให้กลินท์เร้นตัวออกไปโดยไม่มีใครเห็นแม้แต่น้อยพุทธวงศ์<br />
<br />
กลินท์วิ่งตื๋อผ่านสมที่ยืนยามสัปหงกอยู่ สมเห็นแว้บๆว่ากลินท์วิ่งผ่านไปกว่าจะรู้ตัวกลินท์ก็ไปลิบแล้ว<br />
<br />
“อีเทียนคำ...อีเทียนคำ” สมตะโกนไม่รู้จะทำยังไง กระโจนขึ้นเรือนไปอย่างรวดเร็ว<br />
<br />
น้อยพุทธวงศ์ตัดสินว่าจะขังเทียนคำไว้ก่อน เพราะยาพิษอาจจะยังไม่ออกผลทันที แต่ถ้าผลออกมายาที่มันกินคือยาตัวเดียวกับที่มันให้เจ้าเวียงสวรรค์กิน แต่พอมองหาไม่มีกลินท์อยู่ในห้องแล้ว พอดีสมวิ่งขึ้นมาบอกว่าอีเทียนคำมันวิ่งหนีออกไปนอกคุ้มแล้ว<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องสั่งให้รีบตามไป สมกับบ่าวรีบตามไป ท่ามกลางความโล่งใจของเจ้าน้อย<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
<h3>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 10 วันที่ 1 มิ.ย.62</h3>ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทประพันธ์โดย หัสวีร์<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทโทรทัศน์โดย ปานตะวัน<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน กำกับการแสดงโดย วรวิทย์ ศรีสุภาพ<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ผลิตโดย บริษัท กู้ด ฟีลลิ่ง จำกัด<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ควบคุมการผลิตโดย สมจริง ศรีสุภาพ<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-25602592691638586652019-05-30T09:32:00.003+07:002019-05-30T09:32:32.230+07:00อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 11 วันที่ 31 พ.ค.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgrbganClpbG6_IYlwHE7NEFrli4YNXl8Xg67walLj1PpmYPUmY2qhKhFDZAeQa5SNYrOcAgiio5OMu04C9x1B7kclw-1mnAabAvjC2Tlc1G4NpO-2ICAS6ypuSjvSPJuAaUOn5jlfWc/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgrbganClpbG6_IYlwHE7NEFrli4YNXl8Xg67walLj1PpmYPUmY2qhKhFDZAeQa5SNYrOcAgiio5OMu04C9x1B7kclw-1mnAabAvjC2Tlc1G4NpO-2ICAS6ypuSjvSPJuAaUOn5jlfWc/s1600/7.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 11 วันที่ 31 พ.ค.62</h2>“นางบอกว่ามากับคุณนภา โน่น...ฉันเลยจัดให้ไปนั่งมุมลับตาคนที่สุด แกก็ระวังหน่อย อย่าให้เรื่องของแกกับยัยเด็กทัยมันอื้อฉาวมาถึงกระทรวง พวกยัยปริม ยิ่งเม้าท์ๆอยู่ แกก็รีบกินรีบไล่ยัยนี่กลับก็ได้”<br />
<br />
วีกิจลำบากใจมาก ไม่อยากอยู่กับทัยตามลำพัง ได้แต่นั่งกินข้าวจากสร้อยคำที่อีกฝ่ายหอบหิ้วมาฝากแบบเสียไม่ได้ ไม่รู้เลยว่าปริมจะแอบเห็นทุกอย่างและถ่ายคลิปส่งให้มาร์ค<br />
<a name='more'></a><br />
เวลาเดียวกันที่ออฟฟิศไอทีของมุนินทร์ ภรรยาคนสวยของวีกิจโดนเจ้านายเรียกตำหนิพร้อมรับโทษทัณฑ์บน เพราะหนีงานจากอังกฤษกะทันหัน แทนไทคอยปลอบใจไม่ห่าง เช่นเดียวกับลูกศรที่อยากเป็นที่ปรึกษาให้เพื่อนรักเหมือนเคยโดยเฉพาะเรื่องเกี่ยวกับวีกิจแต่อีกฝ่ายก็เงียบใส่<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
“ยัยนิน...แกยังคิดว่าฉันเป็นเพื่อนแกอยู่รึเปล่าวะ แกไม่ยอมเล่าเลยว่าเกิดอะไรขึ้น”<br />
<br />
“ฉันยังบอกแกตอนนี้ไม่ได้ รอให้ทุกอย่างมันชี้ชัดเสียก่อน”<br />
<br />
“แล้วแต่แก...แต่ถ้ายังเห็นว่าฉันเป็นเพื่อนและเป็นเพื่อนที่ให้คำปรึกษาแกได้ทุกเรื่องก็รีบบอกฉันก็แล้วกัน”<br />
<br />
พูดจบก็สะบัดหน้าหนี ทิ้งให้มุนินทร์มองตามเครียดๆ แทนไทเห็นท่าไม่ดีพยายามเตือนสติมุนินทร์<br />
<br />
“ผมว่าพี่นินเอาคลิปพี่กิจกับเด็กทัยให้พี่ศรดูดีกว่า พี่ศรอยู่ในเหตุการณ์อาจได้แง่มุมอื่นบ้างนะครับ”<br />
<br />
“ไม่หรอก...อย่าลืมว่ายัยศรเป็นแฟนนายโมทย์ อาจจะลำเอียงแก้แทนให้คุณกิจทั้งหมดก็ได้”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
มาร์คส่งคลิปจากปริมซึ่งแอบถ่ายวีกิจนั่งกินข้าว กับทัยในโรงอาหารกระทรวงให้พวกรัชนก รัชนกจึงบอกให้มาร์คส่งต่อให้มุนินทร์หวังยุแยงให้สองสามี ภรรยาแตกหักกันให้ได้<br />
<br />
คลิปจากมาร์คทำให้มุนินทร์เสียศูนย์ แทนไทหัวเสียแทนสาวรุ่นพี่แต่ช่วยอะไรไม่ได้มากไปกว่าต่อว่ามาร์ค ต้นตอคลิปที่ไม่สะทกสะท้านกับความผิดตัวเองแถมส่งต่อคลิปวีกิจให้คนทั่วออฟฟิศอีกต่างหาก<br />
<br />
มุนินทร์ทนอยู่ออฟฟิศไม่ไหวขอตัวกลับคอนโดดื้อๆ โดยไม่ลืมส่งคลิปเจ้าปัญหาให้ศรุตเพราะอยากได้คำปรึกษาจากเขา ศรุตได้รับคลิปก็หน้าเครียด ถือโอกาสปลีกตัวจากบรรยากาศน่าเบื่อในห้องประชุมกระทรวงที่นพนภากับเจนศึกเถียงกันไม่หยุดปาก เพราะ ผอ.ใจสาวไม่พอใจที่นพนภาเปลี่ยนรูปภาพบนผนังโดยพลการ<br />
<br />
ศรุตปล่อยให้นพนภาเจรจากับเจนศึกตามลำพัง ส่วนตัวเองออกมารับสายมุนินทร์ที่น้ำเสียงไม่ค่อยดี<br />
<br />
“ฉันไม่ได้อคตินะคะ ในคลิปคุณก็เห็น คุณกิจดูพอใจยัยเด็กนั่นเหลือเกิน แล้วยัยทัยก็ทำทุกอย่างเหมือน...” มุนินทร์อึกอักก่อนตัดสินใจพูด “เหมือนเวลาที่ตาทำอาหาร ให้ทุกคนทานน่ะค่ะ ตาทำกับข้าวอร่อยแล้วจะปรนนิบัติ เอาอกเอาใจทุกคนแบบนี้ มันเหมือนตาทุกอย่าง”<br />
<br />
มุนินทร์โพล่งอย่างเหลืออด ศรุตถอนใจยาว พยายามคิดวิธีปลอบอีกฝ่ายไม่ทันรู้ตัวว่าฤทัยแอบฟังไม่ไกลกันนั้น<br />
<br />
“คุณนิน...คุณกำลังฟุ้งซ่านไปใหญ่แล้ว ทำใจให้นิ่ง นะครับ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน”<br />
<br />
“ฉันจะกลับคอนโดแล้วค่ะ ฉันทำงานต่อไม่ได้แล้ว”<br />
<br />
“ดีครับ...งั้นผมไปเจอคุณที่คอนโด ผมอยากคุยกับคุณเรื่องมุตตาอยู่พอดี”<br />
<br />
“คุยกับฉันเรื่อง...มุตตา”<br />
<br />
“ใช่ครับ...และมันสำคัญมากด้วย”<br />
<br />
ศรุตเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง มุนินทร์รับนัดและรีบกลับคอนโด เช่นเดียวกับศรุตที่ออกจากกระทรวงเวลาไล่เลี่ยกัน ฤทัยมองตามเครียดๆก่อนต่อสายถึงรัชนกบอกเรื่องศรุตกำลังไปเจอมุนินทร์ที่คอนโด<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
แทนไทเป็นห่วงมุนินทร์ อยากช่วยให้เธอคืนดีกับวีกิจ หนุ่มเนิร์ดนั่งเปิดคลิปงานแต่งที่เพชรบูรณ์เพื่อหาข้อมูลเพิ่มแต่กลับเจอเรื่องเซอร์ไพรส์คือคลิปดันถ่ายติดทัยมาร่วมงานวันนั้นด้วย!<br />
<br />
ภาพทัยในคลิปงานแต่งที่เพชรบูรณ์ทำให้แทนไทได้ข้อสันนิษฐานว่าเด็กสาวอาจเป็นคนของรัชนกที่ถูกส่งมาป่วนชีวิตคู่ของมุนินทร์และวีกิจ และเขาจะไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นจึงหาทางบอกเรื่องนี้กับมุนินทร์ให้เร็วที่สุด<br />
<br />
มุนินทร์ไม่ได้คิดถึงแทนไท มัวคุยกับศรุตเรื่องผีมุตตาที่คอนโดอย่างเคร่งเครียด<br />
<br />
“คุณกำลังลงโทษตัวเอง คุณรู้ตัวไหม...ตอนนี้ปิศาจมุตตากลับมาหาคุณอีก...เหมือนเมื่อสี่ปีที่แล้วใช่ไหม”<br />
<br />
“ใช่...แล้วมันเป็นการลงโทษตัวเองยังไง”<br />
<br />
“ทุกครั้งที่คุณมีปัญหากับคุณกิจคุณจะสร้างปิศาจมุตตาขึ้นมา คราวที่แล้วก็เป็นแบบนี้ ตอนคุณกิจโกรธที่คุณทำลายครอบครัวคุณนพนภาและคุณคิดว่าคุณกิจหมดรักคุณแล้ว”<br />
<br />
ศรุตพูดราวกับอยู่ในเหตุการณ์เมื่อสี่ปีที่แล้วด้วย มุนินทร์นิ่งงันเพราะเขาพูดแทงใจดำ<br />
<br />
“แล้วบอกผมได้ไหม ทำไมมุตตาถึงหายไปจากฝันร้ายของคุณ”<br />
<br />
“ตอนนั้นฉัน...คิดได้มั้งคะว่าที่จริงแล้วมันคือความโกรธเกลียดของฉันเอง พอฉันคิดได้ปิศาจมุตตาก็หายไป”<br />
<br />
“แล้วทำไมคุณถึงคิดได้”<br />
<br />
“ไม่ทราบค่ะ...ฉันก็นึกรู้ขึ้นมาได้เองละมั้ง”<br />
<br />
“ไม่ใช่หรอกครับ แต่เพราะตอนนั้นคุณกิจกลับมารักคุณเหมือนเดิมต่างหาก...ใช่ไหมครับ”<br />
<br />
มุนินทร์ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา เป็นจริงอย่างที่ศรุตวิเคราะห์ “ใช่...เขากลับมาหาฉัน สืบประวัติของฉัน เขาให้อภัยฉันทุกอย่าง เขาบอกว่ารักฉันและเข้าใจฉัน ต้องการให้ฉันเริ่มต้นใหม่กับเขา”<br />
<br />
“เห็นไหมครับ...เมื่อคุณได้ความรักของเขาคืนมามุตตาถึงจากไป ไม่มีผลอะไรกับคุณอีก แต่ตอนนี้คุณกำลังไม่เชื่อมั่นในความรักของเขาอีกแล้ว คุณเลยสร้างมุตตาขึ้นใหม่ คิดฟุ้งซ่านไปต่างๆนานาว่าวีกิจรักแต่มุตตาไม่ได้รักมุนินทร์ วงจรเดิมมันกลับมาอีกครั้งแล้วครับ”<br />
<br />
“คุณคิดว่าฉันฟุ้งซ่านได้ขนาดนั้นเลยเหรอคะ ฉันเป็นคนมีเหตุผลกับทุกเรื่องนะ”<br />
<br />
ศรุตส่ายหน้าก่อนเอ่ย “แต่บางครั้งคนเราก็ขาดสติได้ง่ายๆ ยิ่งเรื่องเกี่ยวกับความรัก...คนดีๆ มีตรรกะ มีเหตุผล กลายเป็นคนขาดสติได้อย่างไม่น่าเชื่อเชียวล่ะครับ”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
พวกรัชนกได้ยินทุกอย่างจากกล้องในคอนโดมุนินทร์ แต่ไม่หวั่นส่งฤทัยไปบอกวีกิจเรื่องศรุตอยู่กับมุนินทร์ตามลำพังที่คอนโด วีกิจร้อนใจมากด้วยความหึงหวง ผลุนผลันออกจากกระทรวง ปราโมทย์กลัวเรื่องไปกันใหญ่ขอตามไปด้วย กระนั้นก็ไม่วาย คาดโทษกับทัยก่อนขึ้นรถเพื่อนรัก<br />
<br />
“ฉันสงสัยแล้วล่ะที่เธอเข้ามาในชีวิตผัวเมียคู่นี้... มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ”<br />
<br />
“หนูโดนรถพี่นินชนนะคะ แล้วเขาก็รับเลี้ยงหนู มันไม่บังเอิญยังไงคะ”<br />
<br />
“เจตนาเธอมันส่อว่าเธอสมคบคิดกับใครบางคนทำให้ผัวเมียเขาแตกกัน อย่าให้ฉันจับได้ก็แล้วกัน”<br />
<br />
ไม่ใช่แค่วีกิจกับปราโมทย์ที่รีบร้อนไปคอนโดมุนินทร์ ลูกศรกับแทนไทก็เช่นกันเพราะอยากให้วีกิจกับมุนินทร์ได้เห็นคลิปในงานแต่งที่เพชรบูรณ์ว่าทัยไม่ได้เข้ามาในชีวิตพวกเขาโดยบังเอิญ...แต่เป็นความจงใจของใครบางคน!<br />
<br />
วีกิจร้อนรนมาก เมื่อถึงคอนโดภรรยาก็ใช้กำลังบังคับผู้จัดการอาคารเปิดห้อง และภาพแรกที่เห็นคือศรุตโอบกอดมุนินทร์ เจตนาคืออยากให้กำลังใจกันและกันแต่วีกิจกลับเข้าใจผิดเพราะความหึงหวง<br />
<br />
“นี่ใช่ไหมที่คุณตอบแทนความรักของผม!”<br />
<br />
ขาดคำก็กระชากคอเสื้อศรุตมาชกหน้าเต็มแรง มุนินทร์กรีดร้องถลาไปห้ามสามี<br />
<br />
“อย่านะคุณกิจ คุณเข้าใจผิดนะ”<br />
<br />
วีกิจตาลุกที่ภรรยาเป็นเดือดเป็นร้อนแทนศรุต “อ้อ...ปกป้องชู้รักงั้นเหรอ”<br />
<br />
“ถ้าคุณทำอะไรเกินกว่าเหตุฉันเรียกตำรวจจริงๆด้วย”<br />
<br />
“เอาเลย...ถ้าไม่เห็นว่าผมเป็นผัวคุณ ไม่ต้องเรียกตำรวจหรอก...ไปที่เขตไปเซ็นใบหย่ากันเดี๋ยวนี้เลย แต่ก่อนไปขอกระทืบไอ้คิดบวกคนนี้ก่อน”<br />
<br />
ศรุตค่อยๆพยุงตัวเอง ประกาศกร้าวจะไม่ยอมเป็นที่รองรับอารมณ์วีกิจฝ่ายเดียว ทันทีที่วีกิจพุ่งตัวหา วิทยากรหนุ่มก็สวนด้วยหมัดหนักๆจนหนุ่มหล่อประจำกระทรวงสลบเหมือด!<br />
<br />
พวกรัชนกเห็นเหตุการณ์วุ่นวายทุกอย่าง สาแก่ใจมากที่ทำให้สามีภรรยาแตกคอกัน นภางค์ก็กำลังทำอย่างเดียวกันกับพวกรัชนกคือยุแยงให้นพนภามีอคติกับมุนินทร์เหมือนเมื่อสี่ปีก่อน<br />
<br />
นพนภากลับจากกระทรวงอย่างหัวเสียเพราะจู่ๆ ศรุตก็ขอตัวกลับโดยไม่รอเธอ นภางค์ไม่สนเรื่องศรุตแต่อยากรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหองระแหงระหว่างวีกิจกับมุนินทร์มากกว่า<br />
<br />
“ตกลงนายกิจหึงหวงยัยมุนินทร์ตามที่ยัยทัยมันพูดไหม”<br />
<br />
“จริงเสียยิ่งกว่าจริงค่ะแม่ ตลอดการสนทนานายกิจ พูดเหน็บแนมคุณศรุตตลอด”<br />
<br />
“งั้นก็สรุปได้แน่นอนแล้ว นายศรุตเล่นชู้กับยัยมุนินทร์”<br />
<br />
“หนูไม่เข้าใจ ในเมื่อเขารักหนูแล้วไปหายัยนินทำไม ยัยนินก็เพิ่งแต่งงานมีผัว หนูสิคะกำลังจะโสดจากคุณภพ แล้วหนูยืนยันอย่างไม่เข้าข้างตัวเองนะคะ ถึงหนูจะเป็นอายัยนินแต่ความสาวความสวยและเสน่ห์หนูไม่แพ้นะคะ”<br />
<br />
นภางค์พยักหน้าเออออแบบขอไปที นพนภาไม่ได้ติดใจแต่เล่าเรื่องต้อมที่ได้ยินจากวีกิจว่าอาการกำเริบคิดว่ามุนินทร์เป็นมือที่สามในครอบครัวเธอ นภางค์เบิกตาโพลงบอกให้โทร.หาหลานสาวคนเล็กทันที แล้วทั้งแม่ทั้งลูกก็ได้กำหมัดแน่นเพราะต้อมมีหลักฐานเป็นคลิปมุนินทร์นัดเจอเจนภพที่อังกฤษหลายต่อหลายครั้ง<br />
<br />
ภาพความสนิทสนมระหว่างเจนภพกับมุนินทร์ทำให้ต่อมหึงหวงของนพนภาทำงานอีกครั้ง นภางค์ได้จังหวะยุลูกสาวให้หาทางเอาคืนเพราะเชื่อมาตลอดว่ามุนินทร์ยังแค้นนพนภากับเจนภพที่ทำให้มุตตาฆ่าตัวตาย นพนภาประสาทเสียมาก ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่ามุนินทร์ไม่ยอมจบและเข้ามาในครอบครัวเธอเพื่อชำระแค้น...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
มุนินทร์ช่วยกันกับศรุต ปราโมทย์ ลูกศรและแทนไท ปฐมพยาบาลวีกิจจนฟื้นจึงพยายามขอเคลียร์ด้วย แต่นอกจากวีกิจจะไม่ฟังยังสะบัดตัวหนีเธออีกต่างหาก<br />
<br />
“ไม่ต้องมายุ่งกับผม เราเจอกันอีกทีวันที่นัดทนาย แบ่งสินสมรสแล้วก็ไปลงเอยที่เขต ไปหย่าให้มันจบๆไป”<br />
<br />
“คุณกิจ...นี่คุณยังไม่ได้ฟังคำอธิบายอะไรของฉันเลยนะ”<br />
<br />
“ไม่ต้องอธิบายแล้ว กิจกรรมที่คุณทำมันโจ่งแจ้งชัดเจนอยู่แล้ว ลักลอบเล่นชู้กับมันมานานแค่ไหนแล้วล่ะ ไปลอนดอนได้ไม่กี่วันก็รีบหนีงานกลับมาหามันที่ชายทะเล แล้วห้องนี้ให้มันเข้ามาเสพสุขกับคุณได้ แต่ผัวอย่างผมเข้ามาไม่ได้...จบกันทีกับผู้หญิงมากชู้หลายผัวอย่างคุณ!”<br />
<br />
“อะไรนะ! ฉันน่ะเหรอผู้หญิงมากชู้หลายผัว”<br />
<br />
“ไม่ต้องมาปฏิเสธ ตอนนี้ผมเชื่อยัยต้อมแล้ว เรื่องที่คุณไปหาอาภพที่ลอนดอนไม่ใช่เพราะห่วงยัยต้อมหรอก แต่แอบไปเล่นชู้กับอา ไง...สี่ปีที่แล้วรสชาติตาแก่คราวพ่อมันแซ่บจนต้องแร่ไปหามันถึงลอนดอนเลยใช่ไหม”<br />
<br />
วีกิจหึงหน้ามืดตามัว โพล่งตำหนิภรรยาอย่างไม่ไว้หน้าเธอเลย มุนินทร์เหลืออดตบหน้าเขาฉาดใหญ่<br />
<br />
“อ้อ...แล้วที่คุณทั้งโอบกอด ทั้งคลอเคลียนังเด็กทัยบนเตียงของเรา แล้วยังแอบไปกอดมันในห้องนอนกลางดึกอีก...นั่นไม่ได้นอกใจฉันหรอกเหรอ แล้ววันนี้ที่คุณกินกลางวัน กับมันที่กระทรวงล่ะ นัดหมายกันตั้งแต่เมื่อไหร่”<br />
<br />
คำพูดตอกของภรรยาทำให้วีกิจอ้าปากค้าง พึมพำถาม “รู้ได้ยังไง”<br />
<br />
“แหม...อุตส่าห์ไปหลบมุมกินกันลับๆสองต่อสอง อย่านึกว่าไม่มีใครเห็นคลิปนะ แชร์กันกระหน่ำแล้ว”<br />
<br />
“ก็ดี...รู้ไว้ก็ดี งั้นเราก็หายกัน เล่นชู้กันทั้งคู่ เหตุผล สมควรที่จะหย่ากันได้แล้ว”<br />
<br />
วีกิจโพล่งกลับอย่างไม่แคร์ มุนินทร์ก็ทิฐิเกินกว่าจะรั้งไว้ ร้อนถึงปราโมทย์ ลูกศรและแทนไทจะเต้นแทนและถือวิสาสะเปิดคลิปของมุนินทร์ที่วีิกิจกอดกับทัยให้ดู<br />
<br />
ภาพเหตุการณ์ในคลิปทำให้วีกิจหน้าเจื่อน พึมพำถาม “ใครเป็นคนถ่าย”<br />
<br />
มุนินทร์ย้อนถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถามทำไมคะ... ถามเพราะกลัวถูกแฉใช่ไหม”<br />
<br />
“มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด”<br />
<br />
“ถ้าไม่ใช่....คุณไม่ได้คิดอะไรกับเด็ก ทำไมไม่พูดความจริงกับฉันแถมยังโกหกฉันหน้าด้านๆว่าไม่เคยเจอนังเด็กคนนี้อีก เด็กไม่เคยมาบ้านเรา ทำไม! ทำไมต้องโกหก!”<br />
<br />
วีกิจหน้าเสีย เถียงไม่ออก ปราโมทย์กับลูกศรต้องช่วยกันซักมุนินทร์แทน<br />
<br />
“เพราะอย่างนี้ใช่ไหม คุณถึงรีบกลับมาเมืองไทยมาหาคุณศรุต”<br />
<br />
“ถูกต้อง...ไม่ใช่เรื่องเล่นชู้บ้าบออะไรทั้งนั้น”<br />
<br />
“และเพราะเหตุนี้ใช่ไหม แกถึงไม่ยอมบอกความจริง อะไรฉันเลย”<br />
<br />
“มันสมควรไหมล่ะ ทั้งแกกับคุณโมทย์ก็ช่วยกันปกปิดความจริงให้คุณกิจ...ฉันจะไว้ใจใครได้อีก!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
<h3>อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 11 วันที่ 31 พ.ค.62</h3>ละครเรื่อง แรงเงา 2 บทประพันธ์โดย นันทนา วีระชน<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 บทโทรทัศน์โดย Anonymous<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 กำกับการแสดงโดย ชนินทร ประเสริฐประศาสน์<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 ผลิตโดย บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 ควบคุมการผลิตโดย อรุโณชา ภาณุพันธุ์<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-62058842499169197212019-05-30T09:27:00.004+07:002019-05-30T09:27:52.192+07:00อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 9 วันที่ 31 พ.ค.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 9 วันที่ 31 พ.ค.62</h2>“หมดไปหนึ่ง ที่เหลือฉันจะตีพวกแกให้กระเจิงทั้งคุ้มเลย คนเลว” กลินท์พึมพำสะใจ...<br />
<br />
แพมบอกปติมาไม่ให้ทะเลาะกับอินทร์ ปติมาทำแล้วรู้สึกดีมาก บอกแพมว่าตนจะพยายามทำตามที่แพมบอก และหวังว่ากลินท์คงไม่ทำอะไรเพิ่มให้ตนสติแตกอีก<br />
<a name='more'></a><br />
เวลานั้นกลินท์ยังอยู่เชียงใหม่ วนเวียนอยู่กับอดีตชาติ<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
กลินท์กลับบ้านอย่างสบายอกสบายใจ เจออุ่นเฮือนหน้าไม่สบายบอกว่าแม่ตัวร้อนมากเพ้ออยู่ในห้องรีบไปดูเร็ว กลินท์วิ่งขึ้นไปที่ห้องเห็นแม่นอนซมอยู่ ถามแม่เป็นยังไงบ้างตนกลับมาแล้ว แต่คำป้อไม่หือไม่อือเลยถามอุ่นเฮือนว่าที่บ้านมียาอะไรบ้าง มียาพาราลดไข้ไหม<br />
<br />
อุ่นเฮือนบอกว่ามียาที่ต้มให้แม่กินทุกวันนั่นแหละส่วนยาอื่นไม่รู้จัก กลินท์บอกว่ายาที่พวกหมอฝรั่งให้ไง อุ่นเฮือนบอกว่าเราไม่มี แต่ที่เฮือนใหญ่เจ้าช่อเอื้องน่าจะมี หลายวันก่อนเห็นหมอฝรั่งที่เอ็งคุยด้วยมาที่นั่น<br />
<br />
กลินท์จำได้ว่าเป็นหลุยส์ บอกอุ่นเฮือนให้เอาผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้แม่แล้วทำท่าจะไป อุ่นเฮือนถามจะไปไหน กลินท์บอกว่าไปขอยาเจ้าช่อเอื้องแล้วพรวดไปเลย<br />
<br />
“อย่าไปสร้างเรื่องอีกนะเทียนคำ” อุ่นเฮือนเป็นห่วง กลินท์ไปถึงที่เรือนใหญ่ก็ตะโกน<br />
<br />
“เจ้าช่อเอื้อง...เจ้าช่อเอื้อง”<br />
<br />
พวกบ่าวไพร่ที่อยู่แถวนั้นมองขวับอย่างตกใจกับท่าทีที่ไม่ใช่เทียนคำคนเดิม มองหน้ากันต่างคิดว่าต้องมีเรื่องอีกแน่!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ไพคาออกมาเผชิญหน้ากลินท์ จนเมื่อเจ้าช่อเอื้องออกมาตวาดถาม<br />
<br />
“มึงมาทำเสียงดังอะไรของมึง” กลินท์จ้องหน้า เจ้าช่อเอื้องฉุนขาดตวาดถามว่ากล้ามาขึ้นเรือนตนอีกหรืออีวอก กลินท์บอกว่าตนมาขอยาได้ยินว่าเจ้าแม่มียาหมอฝรั่งตนจะขอไปให้แม่กินหน่อย “มึงยังกล้ามาขอกูอีก อีเทียนคำ กูจะบอกอะไรให้...ต่อให้กูมีโอสถดียาทิพย์ ยาจัน ก็ไม่มีทางเอาให้มึง”<br />
<br />
กลินท์อ้อนวอนว่าเจ้าแม่เกลียดตนก็เอาไว้ก่อน แต่ตอนนี้ขอเถอะ คนกำลังจะตาย เจ้าช่อเอื้องว่าคนบ้านนี้ตายเสียก็ดี ลำเลิกว่า “เจ้าน้อยไม่น่าช่วยชีวิตมึงไว้เลยอีสารเลว”<br />
<br />
“เจ้าน้อยโกหก เจ้าน้อยไม่ได้ช่วยชีวิตฉัน คนที่ช่วยชีวิตฉันคือพ่อหนานแก้วต่างหาก เจ้าน้อยเองก็รู้แก่ใจ กล้าเอาดีใส่ตัวไม่มีความละอาย ไม่มีหัวจิตหัวใจ แม่ลูกเหมือนกันไม่มีผิด” ตราหน้าปรามาสว่า ที่เจ้าแม่หวังจะให้เจ้าน้อยเป็นหน่อเนื้อสืบสกุลของนครเชียงใหม่ไม่มีทางเป็นไปได้ “คุ้มแห่งนี้แทบจะไม่มีแม้แต่บันทึกในประวัติศาสตร์อีกร้อยปีข้างหน้าซะด้วยซ้ำ”<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องตวาดถามว่ากล้าแช่งพวกตนหรืออีเทียนคำ กลินท์โต้ว่าไม่ได้แช่ง บอกว่า<br />
<br />
“ฉันมาจากหน้าประวัติศาสตร์ที่พวกเธอไม่มีทางได้เห็น...รู้เอาไว้เลยนะ อีกไม่นานเชียงใหม่ก็จะเป็นอีกเมืองหนึ่งของสยาม”<br />
<br />
ไพคาชี้หน้ากลินท์ด่าอีผีบ้าพูดจาอัปมงคลจะเข้าตบ กลินท์ว่าถ้าตบตนจะต่อยกลับเอาให้หนักกว่าด้วย ถามเจ้าช่อเอื้องว่าตกลงจะให้ยาตนไหม เจ้าช่อเอื้องยืนยันว่าไม่ให้ กลินท์บอกว่าไม่ให้ก็ไม่เอา แต่ลูกชายของเจ้าแม่ไม่มีทางได้ดีหรอก คอยดูก็แล้วกันว่าที่ตนพูดไว้จริงหรือเปล่า<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องแช่งให้ครอบครัวเทียนคำวิบัติฉิบหาย กลินท์สวนทันควันว่าใครจะฉิบหายก่อนก็คอยดูแล้วสะบัดหน้าไปเลย เจ้าช่อเอื้องเอามือทาบอกทำท่าจะล้ม ไพคาปราดเข้าประคองพากลับไป ส่วนเจ้าเวียงสวรรค์ที่นอนป่วยอยู่เหนื่อยใจมาก เจ้าน้อยอยู่กับเจ้าวงเดือนมองหน้ากัน เจ้าวงเดือนถามว่า<br />
<br />
“ข้าถามจริงๆ เทียนคำด่าว่าท่านขนาดนี้ ด่าเจ้าพ่อเจ้าแม่ขนาดนี้ ท่านยังอยากได้เทียนคำเป็นเมียอยู่หรือ”<br />
<br />
เจ้าน้อยนิ่งจนเจ้าวงเดือนดูไม่ออกว่าเจ้าน้อยคิดอะไรอยู่<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กลินท์มุ่งไปที่ประตูแสนปุง ถูกหลุยส์กระชากไว้อย่างแรงถามว่าจะรีบไปไหน กลินท์บอกว่าแม่ตนไม่สบาย กำลังจะไปซื้อยา แต่พอกลินท์บอกชื่อยาพาราเซตามอล หลุยส์ก็งง กลินท์บอกว่าเป็นยาลดไข้ หลุยส์จึงจะไปเอาที่ศาลาย่าแสงคำมา<br />
<br />
“บ้านพักคุณอยู่ตั้งไกล งั้นฉันคงไม่มีเวลาแล้ว ฉันไปก่อนนะ” หลุยส์ถามว่าไปไหน “ที่ที่ฉันจากมาฉันไม่ได้เป็นคนเชียงใหม่ ฉันไม่ใช่เทียนคำที่คุณรู้จัก ฉันมาจากที่นี่เวลาผ่านคุณไปกว่าร้อยปีแล้ว ฉันมาจากอนาคต”<br />
<br />
“มาจากอนาคตอะไรของคุณ”<br />
<br />
“ฉันมาจากอนาคตจริงๆ ถ้าคุณอยากเจอฉันอีก คราวนี้คุณไปรอที่ประตูสวนดอกนะ ฉันจะไปที่ประตูนั้น รอฉันนะ ฉันจะกลับมา”<br />
<br />
พูดจบกลินท์ก็วิ่งไปที่ประตูแสนปุง ยกมือไหว้แล้ววิ่งทะลุประตูไปท่ามกลางความตะลึงพรึงเพริดของหลุยส์<br />
<br />
เจ้าน้อยถามคำแปงว่าคำป้อไม่สบาย เมื่อกี๊เทียนคำมาขอยาฝรั่งจากเจ้าแม่ถึงบนเรือน ถามว่าทำไมไม่บอกคำแปงให้มาบอกตน ตนจะได้แอบแบ่งยาเจ้าพ่อให้มาขอเจ้าแม่ตรงๆอย่างนี้รู้ก็รู้อยู่ว่าไม่มีทางได้<br />
<br />
“เทียนคำร้อนใจขนาดนี้ คำป้อคงจะป่วยหนักจริงๆ”<br />
<br />
“เลิกพูดมาก ทำตามที่ข้าสั่ง แล้วกลับมารายงานข้าด้วยล่ะ”<br />
<br />
คำแปงพยักหน้ารีบวิ่งไป เจ้าน้อยมองตามอย่างเป็นห่วง<br />
<br />
สายป่านจากไม่เคยเชื่อเรื่องที่กลินท์เล่าเลยก็เริ่มเชื่อเมื่อมีคนแชร์รูปกลินท์วิ่งออกมาจากประตูแสนปุงกลับมาแล้ว<br />
<br />
กลินท์ตรงดิ่งไปที่ร้านขายยาสั่งทั้งยาลดไข้ ยาแก้อักเสบ ยาฆ่าเชื้อ ยาแก้เจ็บคอ ยาแก้ไอ พอได้ยาก็จะวิ่งกลับ เภสัชกรบอกยังไม่ได้จ่ายเงินทั้งหมด 569 บาท กลินท์หันมาหน้าแหยบอกขอติดไว้ก่อนเดี๋ยวตนจะกลับมาจ่าย เพื่อให้เชื่อถือบอกว่า “ฉันกลินท์ไงคะ จำได้หรือเปล่า”<br />
<br />
เภสัชกรท่าทีอ่อนลงแต่เมียโผล่มาพูดเย้ยว่า ได้ข่าวว่าตอนนี้ถูกแบนไม่มีงาน เพราะไปเป็นเมียน้อยคุณอินทร์ กลินท์หน้าเสียเลยขอยืมโทรศัพท์บอกว่าจะโทร.ไปให้เพื่อนมาจ่ายให้ เมียเภสัชจึงยื่นโทรศัพท์ให้<br />
<br />
กลินท์โทร.เข้ามือถือเบน พอดีเบนกำลังจะรีบไปที่ประตูแสนปุงเพื่อรับเธอ เห็นเบอร์แปลกๆเลยไม่รับ กลินท์จึงฝากข้อความ<br />
<br />
“เบนคะ ฉันกลับมาแล้ว แต่ฉันต้องกลับไปอีก ฉันอยู่ที่ร้านขายยา...คุณช่วยมาจ่ายเงินค่ายาให้ฉันด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ”<br />
<br />
เสียงเพจดังขึ้น ทันทีที่เบนเปิด เสียงกลินท์ก็บอกอย่างร้อนรนตามที่พูดไว้ สายป่านกับเน่ามองเบนเป็นตาเดียว เบนก็ตรงไปที่ร้านขายยาที่กลินท์บอก เภสัชกรบอกว่ากลินท์มาซื้อยาจริง แต่ไปไหนต่อตนไม่รู้ เบนจึงจ่ายค่ายาให้<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ฝ่ายหลุยส์ไปยืนคอยอยู่ที่หน้าประตูสวนดอก แต่เบนนั่งเศร้ารออยู่ที่บ้านด้วยสีหน้าสับสน ร้อนใจ<br />
<br />
กลินท์วิ่งจะกลับไปที่บ้านคำป้อเหนื่อยแทบหมดแรงแต่ก็กัดฟันกำซองยาร้องบอกทั้งที่ยังมาไม่ถึง<br />
<br />
“ฉันกลับมาแล้ว...แม่”<br />
<br />
หลุยส์มาถึงบ้านคำป้อพอดีเห็นกลินท์ก็ดีใจอุทาน “เทียนคำ”<br />
<br />
“หลุยส์...คุณมารอฉันจริงๆด้วย” หลุยส์ส่งมือรับกลินท์ขึ้นเกวียน “ผมมารอคุณตั้งนาน นี่ก็ว่าจะกลับแล้ว แต่ห่วงเลยวนไปวนมาอยู่แถวนี้”<br />
<br />
กลินท์ขอโทษสงสัยตนจะเหนื่อยมากจนหมดสติแต่ไม่เป็นไรแค่คิดว่าแม่จะได้กินยา ตนไม่เป็นอะไรแล้ว หลุยส์บอกว่าตนคิดว่าเธอจะเอายาไปให้เจ้าน้อยเสียอีก กลินท์ถามว่าทำไมตนต้องเอาไปให้เขา<br />
<br />
“หลายวันก่อนผมเข้าไปที่คุ้ม ผมเห็นคุณ เจ้าน้อย แล้วก็ผู้ชายอีกคนนึงดูเหมือนมีเรื่องกัน...” กลินท์แซวว่าเขาไปเป็นหมอดูด้วยเลย “หนึ่งหญิงสองชายไม่ต้องเป็นหมอดูก็เดาออก”<br />
<br />
“ใครบอกว่าหนึ่งหญิงสองชาย สามชายต่างหาก...<br />
<br />
อีกหนึ่งคือคุณไง เสียดายวันนั้นฉันไม่เห็นคุณ ไม่งั้นทั้งเจ้าน้อย นายสิงห์ถูกปั่นหัวหนักกว่านี้แน่”<br />
<br />
“คุณเห็นผู้ชายเป็นเหยื่อเหรอ?”<br />
<br />
กลินท์บอกว่าคนอื่นอาจจะใช่แต่ไม่ใช่เขาและเบน หลุยส์งงว่าเบนคือใคร กลินท์บอกว่าผู้ชายอีกคนที่หน้าตาเหมือนเขา และเขากำลังรอตนอยู่ที่โลกของตน<br />
<br />
กลินท์มองหลุยส์ดวงตาหวามไหว ดวงตาที่หลุยส์มองทีไรก็ใจสะท้านทุกที...<br />
<br />
ขณะที่กลินท์ไปกับหลุยส์ในอีกมิติหนึ่งนั้น เบนในโลกของความเป็นจริงก็ยืนตากน้ำค้างรอกลินท์อย่างอดทน มองดวงจันทร์พึมพำ<br />
<br />
“เคยแต่เล่นละคร...ไม่คิดจริงๆ ชีวิตจริงจะต้องมายืนทำเอ็มวี”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กลินท์ให้หลุยส์มาส่งที่บ้านคำป้อแล้วเดินนำเข้าไป หลุยส์มองรอบบ้านอย่างแปลกใจ ถามว่าเธอไม่ได้อยู่ที่คุ้มหรือ กลินท์ถามหยอกว่าจะหลอกถามตนว่าอยู่กับเจ้าน้อยหรือเปล่าล่ะสิ บอกหลุยส์ว่าตนไม่ได้เป็นเมียใครอย่างที่เขาเข้าใจ<br />
<br />
หลุยส์เงียบ กลินท์ถอนใจบอกว่าก็น่าที่เขาจะเข้าใจอย่างนั้น เพราะที่เทียนคำถูกจิกหัวตบกลางตลาด ก็เพราะข้อหาเมียน้อย แล้วเดินขึ้นเรือนไป หลุยส์รีบตาม<br />
<br />
ที่อีกด้านหนึ่ง คำแปงถือหม้อต้มยาโผล่มา เห็นเทียนคำขึ้นเรือนมากับหมอฝรั่งก็แปลกใจ คำแปงถือหม้อยาลังเล ในที่สุดก็ตัดสินใจเอาหม้อยากลับไป<br />
<br />
กลินท์รีบเข้าห้องคำป้ออย่างเร็วด้วยความเป็นห่วงแม่ อุ่นเฮือนดีใจร้องทัก<br />
<br />
“เทียนคำ พี่นึกว่าเอ็งจะไม่กลับมาแล้ว...แถมยังพาหมอฝรั่งมาด้วยคงได้ยาดีแน่ๆ”<br />
<br />
กลินท์เข้าไปนั่งข้างๆคำป้อ หยิบยา ประคองแม่ขึ้นกินยา หลุยส์มองอย่างสงสัย<br />
<br />
“แม่...ฉันได้ยามาจากหมอฝรั่งแม่กินหน่อยเถอะ จะได้หายไวๆ...พี่อุ่นเฮือนเอาน้ำให้แม่หน่อย” คำป้อถามว่ายาอะไรหน้าตาประหลาด “กินเถอะแม่รับรองว่าหายแน่ มันก็เหมือนยาลูกกลอนนั่นแหละ แม่กลืนเข้าไปแล้วก็กินน้ำตาม เดี๋ยวแม่ก็หาย”<br />
<br />
หลุยส์ก็บอกให้กินเลย กลินท์ถามคำป้อว่ามีน้ำมูกหรือเปล่า<br />
<br />
“ขี้มูกน่ะเหรอ? มี! นี่แม่ก็หายใจไม่ค่อยออก”<br />
<br />
“งั้นก็กินยานี้อีกเม็ดนะแล้วก็นอนพักอย่าเพิ่ง<br />
<br />
ลุกขึ้นไปไหน เพราะยานี้จะทำให้แม่ง่วงนอนมาก”<br />
<br />
กลินท์เอายาลดน้ำมูกให้คำป้อกิน ทั้งหลุยส์และอุ่นเฮือนมองท่าทางคล่องแคล่วของกลินท์ หลุยส์มองฉลากยาอย่างสงสัย ส่วนอุ่นเฮือนบอกว่าไม่ยักรู้ว่าเอ็งรู้เรื่องยากับหมอฝรั่งด้วย กลินท์ตามน้ำไปว่าก็หมอฝรั่งเขาบอกอย่างนั้น ถามหลุยส์ว่าใช่ไหม<br />
<br />
หลุยส์บอกว่าใช่ ไม่ต้องห่วง ยาของพ่อครูหลวงหายเร็ว อุ่นเฮือนเอ่ยทึ่งว่าเทียนคำเก่งจริงๆ บางทีเก่งจนตนคาดไม่ถึง<br />
<br />
“ฉันพร้อมทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวของเรานะพี่”<br />
<br />
หลุยส์เห็นครอบครัวอยู่กันอย่างห่วงใยรักใคร่ก็ขอตัวกลับ แม่เธอจะได้พักผ่อน<br />
<br />
“ขอบคุณนะหมอ” อุ่นเฮือนมองตามหลุยส์กับกลินท์อย่างโล่งใจ<br />
<br />
เป็นสายตาแบบเดียวกับที่สายป่านมองกลินท์ขณะอยู่กับเบนผิดกับที่มองกลินท์ขณะอยู่กับอินทร์<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กลินท์เดินมาส่งหลุยส์ ทันทีที่อยู่กันสองคน<br />
<br />
หลุยส์ถามว่าตกลงยาพวกนั้นเธอได้มายังไง กลินท์บอกว่าเรื่องมันยาวเขาพร้อมจะฟังหรือเปล่า ดูออกจะบ้าไปหน่อยแต่สำหรับตนมันคือความจริง<br />
<br />
“เล่าให้ผมฟัง แล้วผมจะบอกเองว่าคุณบ้าหรือไม่บ้า”<br />
<br />
พอฟังกลินท์เล่าแล้ว หลุยส์บอกว่ามันมหัศจรรย์เหลือเกิน ถามว่าเธอมาจากโลกอนาคตจริงหรือ? กลินท์ถามว่า “แล้วคุณเชื่อในสิ่งที่ฉันเล่าหรือเปล่าล่ะ?”<br />
<br />
“เชื่อ หลายอย่างมันบอกผมอย่างนั้น แล้วผมก็ไม่รู้ว่าคุณจะโกหกผมทำไม”<br />
<br />
กลินท์ขอบคุณหลุยส์ที่เชื่อตน เล่าว่าในยุคของตนมีความก้าวหน้าพัฒนาไปทุกๆด้าน คุยด้านต่างๆให้ฟังแล้วคาดฝันว่าอีกไม่กี่ปีโลกของตนก็จะมีโรงแรมอยู่กลางอวกาศให้คนพัก หลุยส์ถามว่า<br />
<br />
“พวกคุณขึ้นไปถึงดวงจันทร์แล้วพระเจ้ายังอยู่กับพวกคุณไหม”<br />
<br />
“พระเจ้าหรือแม้แต่พระพุทธเจ้าไม่เคยไปไหน มีแต่มนุษย์เรานี่แหละทำตัวไกลจากพระองค์ การที่ฉันได้กลับมายุคนี้ทำให้ฉันได้เรียนรู้ว่าคนเรามีอดีต<br />
<br />
แม้จะไม่เจริญแต่ความเชื่อในศาสนาที่เคร่งครัด ไม่ว่าจะเป็นพระพุทธเจ้า พระเจ้า หรือแม้แต่ผีบ้านผีเรือน<br />
<br />
สิ่งเหล่านี้กลับเป็นกรอบที่ทำให้คนปฏิบัติแต่สิ่งดีไม่กล้าทำสิ่งที่ผิด”<br />
<br />
“มันก็ไม่ทุกคนหรอก ไม่อย่างนั้นคุณจะโดนทำร้ายหรือ”<br />
<br />
“ฉันหมายถึงพ่อแม่พี่สาวฉันต่างหาก อ้อ...และคุณด้วยหลุยส์ ศรัทธาที่เข้มแข็งของคุณทำให้คุณเป็นคนดี ในขณะที่โลกที่ฉันจากมา ผู้คนเริ่มขาดศรัทธาที่จะทำความดี จึงทำผิดกันมากมาย รวมทั้งฉันด้วย...”<br />
<br />
หลุยส์มองงงๆ กลินท์ขอบใจหลุยส์ สัญญาว่าไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนตนจะคิดถึงเขา เขาจะอยู่ในใจตนตลอดไป หลุยส์ถามว่าเธอพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง<br />
<br />
“ฉันอาจจะเหลือเวลากลับมาที่นี่อีกเพียงครั้งเดียวก็เป็นได้ ที่ฉันศึกษามา เชียงใหม่มี 5 ประตู คือ 1.ประตูเชียงรากหรือประตูท่าแพ 2.ประตูเชียงใหม่ 3.ประตูแสนปุง ประตูที่เกิดเรื่องราวจนทำให้ฉันต้องกลับมาที่นี่ 4.ประตูสวนดอก และ 5.ประตูช้างเผือก ที่ผ่านมาฉันใช้มันไปแล้ว 4 ประตู”<br />
<br />
หลุยส์ถามว่าเหลืออีกแค่ประตูเดียวที่เธอจะต้องกลับไป ตนไม่อยากให้เธอกลับไปเลยเพราะคุยกับเธอแล้วสนุก ตนอยากรู้เรื่องอนาคต<br />
<br />
“เอาไว้ฉันจะเล่าให้ฟังนะ แต่รู้ไว้...ในโลกของอนาคต ‘คุณก็ยังอยู่กับฉัน’ เหมือนเดิม”<br />
<br />
หลุยส์ฟังแล้วเขินอย่างไม่รู้สาเหตุ ไพคาแอบดูทั้งสองแล้วแจ้นไปฟ้องเจ้าช่อเอื้องว่า<br />
<br />
“อีเทียนคำมันอยู่กับหมอฝรั่งเจ้าค่ะ”<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องตาเขียวปั้ดลิ่วไปที่บ้านคำป้อทันที ด่ากลินท์ว่าสำออยร้อยเล่ห์ พอตนไม่ให้ยาก็มาเอายากับหมอฝรั่ง กลินท์โต้ว่าถึงเป็นฝรั่งมังค่าแต่ยังมีน้ำใจช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ผิดกับคนที่อยู่ในเขตรั้วคุ้มเดียวกันแต่ไม่คิดช่วยแถมยังแช่งให้ตายกันทั้งบ้านอีกด้วย<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องด่ากลินท์ว่าอีโคมเขียว ยั่วเจ้าน้อยจนอดใจไม่ได้ ถามหลุยส์ว่าแล้วหมอฝรั่งมาที่นี่พ่อครูหลวงท่านไม่ว่าอะไรหรือ หลุยส์บอกว่าไม่ ก็ถามว่า ไม่ว่าเพราะท่านไม่รู้ที่เอายามาแจกคนอื่นไปเรื่อยระวังท่านรู้แล้วจะด่าเอา หลุยส์บอกว่าพ่อครูหลวงไม่เคยหวงยา คราวที่แล้วก็มาแจกเชื้อพระวงศ์หลายคนรวมทั้งเจ้าเวียงสวรรค์ด้วย<br />
<br />
“เจ้าช่อเอื้องมีเยอะ แต่จะเก็บไว้กินเองเวลาป่วยใกล้ตายน่ะหลุยส์” กลินท์แช่งแล้วชวนหลุยส์กลับ ขอบคุณเรื่องยาและหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกเร็วๆนี้<br />
<br />
พอหลุยส์ลากลับ เจ้าช่อเอื้องก็จะตบกลินท์ กลินท์สะอึกท้าว่าเอาสิตบมาตนตบกลับ เจ้าช่อเอื้องชะงักเรียกไพคาให้ตบแทน แต่ไพคาบอกว่าไว้วันหลังเถอะ ป่านนี้เจ้าพ่อเวียงสวรรค์คงรอแล้ว<br />
<br />
“จะนัดตบวันไหนก็นัดมา...จะรอ” กลินท์ตะโกนเย้ย เจ้าช่อเอื้องสะบัดไปอย่างหัวเสีย<br />
<br />
เจ้าเวียงสวรรค์ป่วยหนัก เจ้าวงเดือนบอกเจ้าช่อเอื้องว่า<br />
<br />
เจ้าพ่อบอกว่ายาหมดตั้งแต่เมื่อคืน ตนจะไปขอยาจากหมอฝรั่ง เจ้าช่อเอื้องเข้าไปดูเจ้าเวียงสวรรค์ เห็นนอนซมก็จะไปขอยาหมอฝรั่งมาให้ เจ้าเวียงสวรรค์บอกว่าตนกินยาสมุนไพรแล้วเดี๋ยวก็คงหาย “แต่ที่ข้ากลัวมากกว่า...”<br />
<br />
“เรื่องคำสัญญาที่ท่านให้ไว้กับหนานแก้ว??” เจ้าเวียงสวรรค์พยักหน้า “ท่านไม่ต้องห่วงหรอก อีเทียนคำมันแข็งแรงจะตาย มันไม่ตายด้วยฝีมือใครง่ายๆ ดีไม่ดีมันนั่นแหละจะมาฆ่าพวกเราให้ตาย ท่านไม่น่ารับมันมาเลี้ยงไว้เลย มันไม่เคยสำนึกบุญคุณพวกเราเลย แถมยังเถียงฉอดๆว่าให้ไปถามเจ้าน้อยว่าใครกันแน่ที่ช่วยมันรอดพ้นจากคมเขี้ยวเสือในป่า...อีเนรคุณ”<br />
<br />
“เพราะทุกคนไม่รู้ความจริงไงล่ะช่อเอื้อง ต่างคนต่างพูด ความจริงคืออะไรเลยไม่มีใครรู้ แต่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านรู้ ท่านก็เลยลงโทษ และพิสูจน์ให้เห็นว่าคนไหนเป็นคนพูดจริง พูดเท็จ” เจ้าช่อเอื้องเปรยว่าท่านพูดเหมือนไม่เชื่อใจลูก “ท่านก็ลองนึกดูสิเจ้าช่อเอื้อง เด็กน้อยขี้คุยอย่างเจ้าน้อยเทวาฤทธิ์น่ะเหรอ จะสามารถไล่เสือได้<br />
<br />
ข้าว่า...ที่ข้าต้องมานอนซมด้วยพิษไข้แบบนี้เพราะข้าผิดสัญญาที่เคยให้ไว้กับหนานแก้ว”<br />
<br />
“เพ้อเจ้อ”<br />
<br />
“ข้าไม่ได้เพ้อเจ้อ ข้าทำตามที่รับปากกับหนานแก้วไม่ได้ ข้าเลยต้องนอนซมรอวันตาย”<br />
<br />
“จะแช่งตัวเองทำไม เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ข้าจะให้บ่าวไปขอยาที่คุ้มหลวงมาให้ ยังไงยาที่คุ้มหลวงก็คงดีกว่ายาสมุนไพร”<br />
<br />
เจ้าเวียงสวรรค์เงียบแต่แววตาเต็มไปด้วยความเครียด ...กังวล<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
<h3>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 9 วันที่ 31 พ.ค.62</h3>ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทประพันธ์โดย หัสวีร์<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทโทรทัศน์โดย ปานตะวัน<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน กำกับการแสดงโดย วรวิทย์ ศรีสุภาพ<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ผลิตโดย บริษัท กู้ด ฟีลลิ่ง จำกัด<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ควบคุมการผลิตโดย สมจริง ศรีสุภาพ<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-77562073479060837862019-05-28T11:31:00.001+07:002019-05-28T11:31:34.636+07:00อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 11 วันที่ 29 พ.ค.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgrbganClpbG6_IYlwHE7NEFrli4YNXl8Xg67walLj1PpmYPUmY2qhKhFDZAeQa5SNYrOcAgiio5OMu04C9x1B7kclw-1mnAabAvjC2Tlc1G4NpO-2ICAS6ypuSjvSPJuAaUOn5jlfWc/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgrbganClpbG6_IYlwHE7NEFrli4YNXl8Xg67walLj1PpmYPUmY2qhKhFDZAeQa5SNYrOcAgiio5OMu04C9x1B7kclw-1mnAabAvjC2Tlc1G4NpO-2ICAS6ypuSjvSPJuAaUOn5jlfWc/s1600/7.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 11 วันที่ 29 พ.ค.62</h2>ระหว่างที่สมุนของเกษมเอากล้องไปติดในห้องคอนโดมุนินทร์ ฤทัยปั้นน้ำเป็นตัวให้นพนภากับนภางค์ฟังเรื่องตนเองถูกมุนินทร์โยนความผิดให้เป็นมือที่สามในครอบครัวจนมีเรื่องทะเลาะกับวีกิจ ส่วน<br />
<br />
ตัวเองเป็นชู้กับศรุต<br />
<a name='more'></a><br />
นพนภาได้ยินชื่อศรุตก็ตบอกผาง ไม่เชื่อเด็ดขาด “นี่เธออย่ามาสร้างเรื่อง หนูนินกับนายกิจรักกันจะตาย นินเขาจะไปนอกใจนายกิจได้ยังไง”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
“คุณนพนภาไม่รู้เลยใช่ไหมคะ...พี่นินไม่ได้รักพี่กิจเลย พี่นินแอบคบคุณศรุตตั้งนานแล้ว หนูแอบได้ยินตอนเขาทะเลาะกัน พอคุณกิจจับได้พี่นินก็ยกเรื่อง<br />
<br />
คุณกิจมีใจให้หนูมากล่าวโทษคุณกิจเป็นการเอาคืน”<br />
<br />
“ที่ว่าหนูนินไปคบคุณศรุตนานแล้วน่ะ...ตั้งแต่เมื่อไหร่”<br />
<br />
“คงจะพอๆกับที่คุณนพนภารู้จักคุณศรุตละมังคะ”<br />
<br />
นภางค์ช่วยลูกสาวปะติดปะต่อเรื่องราว นพนภาเริ่มคล้อยตามเพราะหึงหวงศรุตเป็นทุน กระนั้นเหตุการณ์วุ่นวายที่ผ่านมาก็ทำให้เธอเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ก่อนสั่งทัยให้ช่วยสืบความเป็นไปในบ้านวีกิจกับมุนินทร์<br />
<br />
ฤทัยกลุ้มมาก อึดอัดใจและรู้สึกผิดที่ต้องทำร้ายวีกิจกับมุนินทร์แบบนี้ แต่ชีวิตป้างเธอก็ละเลยไม่ได้ ต้องยอมทำตามแผนพวกรัชนก สร้อยคำเห็นสีหน้าเด็กสาวเคร่งเครียดแปลกๆก็สอบถามด้วยความเป็นห่วง<br />
<br />
“คุณป้าขา...ถ้าเราเคยทำร้ายใครสักคนเพราะความแค้นแล้วเรามารู้ทีหลังว่าเราเข้าใจเขาผิดไปทั้งหมด แต่ว่าเราทำร้ายเขาไปแล้ว แล้วมันก็กำลังลุกลามใหญ่โตไปเรื่อยๆเราจะทำยังไงดีคะ”<br />
<br />
“หนูทุกข์เพราะรู้สึกผิดบาปใช่ไหม” ฤทัยพยักหน้ารับ สร้อยคำยิ้มบางๆก่อนเอ่ยอย่างมีเมตตา “ก่อนที่ป้าจะพูดอะไรหนูต้องสงบสติก่อน จากนั้นค่อยตั้งสติ เมื่อตั้งสติแล้วปัญญาจะตามมา”<br />
<br />
สร้อยคำคิดว่าทัยต้องมีบางอย่างในใจ อยากเป็นที่ปรึกษาหากเด็กสาวต้องการแต่ฤทัยก็พูดไม่ออก ได้แต่ เข้าไปสงบสติอารมณ์ในห้องพระและตื่นมาใส่บาตรด้วยในตอนเช้า<br />
<br />
นพนภาคาใจเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างศรุต<br />
<br />
กับมุนินทร์ นภางค์เลยอาสาช่วยคิดแผนพิสูจน์ความจริงใจของสองหนุ่มสาวให้ มุนินทร์ไม่รู้ตัวจะเจอบทพิสูจน์ นอนกระสับกระส่ายฝันร้ายถึงผีมุตตาอีกครั้ง<br />
<br />
“เชื่อฉันแล้วรึยังล่ะว่าเขาไม่ได้รักพี่”<br />
<br />
“หยุดยุ่งกับฉันได้แล้วยัยตา ถ้าเขาไม่ได้รักฉันเขาจะมาตื๊อฉันแบบนี้อยู่ทำไม”<br />
<br />
“เพราะพี่เป็นร่างเงาของฉันน่ะสิ ที่เขาแต่งกับพี่เพราะเขาจะได้เห็นฉัน...เห็นฉันในใบหน้าเรือนร่างของพี่ เพราะเราเหมือนกันมาก เขาจะได้รำลึกจดจำฉันได้ แต่นิสัยพี่ไม่เหมือนฉันแม้แต่นิด พี่มันก้าวร้าว เอาตัวเองเป็นใหญ่คิดว่าตัวเองฉลาดเหนือผัว นั่นแหละที่ทำให้เขาเกลียดพี่ ไม่มีผัวคนไหนที่ยอมให้เมียข่มอยู่ได้ตลอดเวลาหรอก!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ระหว่างที่มุนินทร์ประสาทเสียเพราะภาพหลอนผีมุตตา รัชนกกับประพงษ์ตื่นเต้นเมื่อเห็นภาพจากกล้องตัวจิ๋วที่แอบติดในห้องคอนโดมุนินทร์ ก่อนหัวเราะลั่นเมื่อได้ยินเสียงเจ้าของห้องสาวกรีดร้องด่าทอมุตตาน้องสาวฝาแฝด<br />
<br />
“คุณกิจเขาบอกแล้วเขาไม่เคยรักเธอ เธอมันอ่อนแอ โง่เขลา เขารักความเข้มแข็ง ความฉลาดของฉันต่างหาก”<br />
<br />
มุนินทร์ไม่รู้ตัวว่าถูกแอบถ่าย สีหน้าซีดเผือดเมื่อถูกผีมุตตาพูดแทงใจดำ<br />
<br />
“งั้นเหรอ...แล้วทำไมเขาไม่บอกความจริงที่เขาไปกอดรัดนังเด็กนั่นล่ะ มันกี่ครั้งแล้วที่เขาปิดบังพี่ แล้วคราวนี้นัดมาพลอดรักกันตอนที่พี่ไม่อยู่ กอดจูบกันทั้งที่ระเบียง ทั้งบนเตียงในห้องนอน!”<br />
<br />
ผีมุตตาเหยียดยิ้มก่อนตอกย้ำสิ่งที่เป็นปมในใจพี่สาวฝาแฝด “ฉันจะบอกให้นะ...เพราะเด็กนั่นเหมือนฉันมากโดยเฉพาะตอนที่มันใส่ชุดของฉัน วันนั้นไง...<br />
<br />
คุณกิจน่ะเขาถึงขั้นตะลึงไปเลย แล้วจากวันนั้นเขาก็ลืมยัยเด็กนั่นไม่ได้อีกเลย เพราะเด็กนั่นคือตัวแทนของฉัน ส่วนพี่น่ะมันหมดราคาในสายตาเขาไปนานแล้ว”<br />
<br />
มุนินทร์สะเทือนใจมาก แหวไล่ผีน้องสาวฝาแฝด<br />
<br />
“ไปซะตา...เธอจากไปแล้ว เธอไม่ใช่ความจริง เธอมันแค่ความคิดฟุ้งซ่านของฉันเท่านั้นเอง”<br />
<br />
“งั้นเหรอ...งั้นก็จำไว้ด้วยนะ ผู้ชายที่เขารักเราน่ะเขาไม่ทำร้ายเราด้วยการข่มขืนหรอก!”<br />
<br />
ผีมุตตาหายวับไปหลังจากนั้น มุนินทร์ทรุดฮวบกับพื้น ร่ำไห้อย่างหมดสภาพสาวมั่น ไม่รู้แม้แต่น้อยว่ารัชนกกับประพงษ์เฝ้ามองผ่านกล้องตัวจิ๋วด้วยแววตาแบบไหน<br />
<br />
รัชนกได้ยินชื่อมุตตาก็นิ่วหน้าก่อนบอกประพงษ์ว่า มุนินทร์อาจกำลังประสาทหลอนเห็นภาพน้องสาวฝาแฝด<br />
<br />
“หมายความว่ายัยนี่ประสาทหลอนคิดว่านายวีกิจ รักยัยมุตตามากกว่าตัวเองงั้นเหรอ”<br />
<br />
“คงเป็นมานานแล้วด้วย...ตั้งแต่ที่เราส่งยัยฤทัยไปเป็นมือที่สามในบ้านไงคะ”<br />
<br />
พูดพลางยิ้มร้าย ประพงษ์มองมาด้วยแววตาสงสัย รัชนกจึงบอกแผนในใจ<br />
<br />
“อาการประสาทหลอนมันไม่หายขาดง่ายๆใช่ไหมคะ ส่วนใหญ่ต้องปรับสมดุลเคมีในสมอง”<br />
<br />
“คุณนกกำลังจะบอกอะไรครับ”<br />
<br />
“นกอยากช่วยปรับเคมีในสมองของยัยมุนินทร์ไงคะ...ให้แตกกระเจิงไปเลย!”<br />
<br />
รัชนกต่อสายหาฤทัยหลังจากนั้น บอกแผนร้ายจะวางยากล่อมประสาทมุนินทร์ ฤทัยจะไม่ยอมเพราะไม่อยากทำผิดต่อมุนินทร์มากกว่านี้แต่พวกรัชนกก็เอาชีวิตป้างมาขู่เหมือนทุกครั้ง<br />
<br />
ฤทัยขอร้องทั้งน้ำตา “ฉันขอร้องล่ะ...อย่าให้ฉันต้องทำร้ายพี่นินขนาดนั้นเลย”<br />
<br />
“เธอต้องทำจ้ะ...นี่เป็นทางเดียวที่พี่นินกับคุณกิจของเธอต้องจบความเป็นผัวเมียกัน...นี่เป็นทางเดียวจริงๆ”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ฤทัยรู้สึกผิดกับมุนินทร์มาก อยากหาทางยุติแผนชั่วของพวกรัชนกแต่ยังมองไม่เห็นทาง ต่างจากนพนภาที่กลับมาระแวงมุนินทร์อีกเพราะความขาดสติและโดนนภางค์แม่แท้ๆยั่วยุ<br />
<br />
นภางค์รับปากจะวางแผนทดสอบความสัมพันธ์ของวีกิจ มุนินทร์และศรุต นพนภาจึงได้บุกถึงกระทรวงในหลายวันต่อมาโดยอ้างว่าจะพาศรุตเข้าพบปลัดกระทรวงเรื่องโครงการพิเศษ<br />
<br />
แจงจิตสาวใหญ่ขาเม้าท์ประจำกระทรวงต้อนรับนพนภาอย่างดี พร้อมแนะนำเหล่าพนักงานว่านพนภา คือภรรยาอดีต ผอ.อย่างเจนภพ เจนศึก ผอ.ใจสาวคนใหม่ออกมาต้อนรับด้วยเพราะเห็นว่านพนภาจะพาศรุตวิทยากรหนุ่มคนดังมาช่วยโครงการพิเศษของกระทรวง<br />
<br />
นพนภาแทบเก็บอาการไม่ไหว อารมณ์หึงหวงที่เคยมีกับเจนภพพลุ่งพล่านอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มีกับศรุต แจงจิตไม่รู้เรื่องพานพนภาเดินไปตามทางเดินกระทั่งเห็นรูปภาพที่ติดบนฝาผนัง<br />
<br />
“อีกาลกิณี!” จบคำนพนภาทุกคนก็มองหน้ากันเลิ่กลั่ก นพนภาไม่รอช้าชี้นิ้วไปที่รูปภาพบนผนัง “อีรูปนี่แหละมันกาลกิณี...ไม่เห็นถนนสองแพร่งนี่หรอกเหรอ มันเป็นรูปตัววายเหมือนผู้หญิงถ่างขา ลักษณะอย่างนี้คือกาลกิณี มันจะทั้งดูดทั้งสูบผู้ชายหาตัวแล้วแถมมาอยู่ทิศเหนืออีก งั้นสิ...ห้องนี้อุณหภูมิมันถึงร้อนชื้น...<br />
<br />
ผัวฉันถึงไม่เลิกสำส่อนเสียที!”<br />
<br />
นพนภาโพล่งตามอารมณ์เดือดพล่าน ทั้งเรื่องเจนภพกับศรุตที่ต่างก็มีกรณีติดพันมุนินทร์ แจงจิตกับเหล่าขาเม้าท์ทำอะไรไม่ถูก และถึงกับพูดไม่ออกเมื่อนพนภาถือวิสาสะจะเปลี่ยนรูปภาพบนผนัง<br />
<br />
ศรุตมาถึงหลังนพนภาไม่นานนัก พนักงานสาวๆ ในกระทรวงรวมทั้งเจนศึก ผอ.ใจสาวกรี๊ดกร๊าดเขามาก เพราะทั้งหล่อและเป็นคนดังจนนพนภาอดมองมาด้วยความหึงหวงไม่ได้<br />
<br />
วีกิจรู้จากปราโมทย์ว่านพนภาควงศรุตมาพบปลัดกระทรวงเรื่องโครงการพิเศษแต่ไม่อยากเจอเพราะไม่อยากมีเรื่อง แต่ก็ดันเจอทั้งสองโดยบังเอิญระหว่างทางเดินไปกินมื้อกลางวัน<br />
<br />
นพนภารอโอกาสนี้อยู่แล้วร้องทักวีกิจ ทำทีเหมือนไม่รู้เรื่องบรรยากาศอึมครึมระหว่างหลานชายกับวิทยากรหนุ่ม วีกิจอึดอัดใจมาก แต่แล้วอารมณ์หึงหวงก็ผลักให้เขาเอ่ยทักศรุต<br />
<br />
“ไงครับ...มาสัมมนาให้พวกเราชาวกระทรวงหัวข้ออะไรดีครับ...ให้เลิกทานสองมื้อรึไง”<br />
<br />
“ไม่เข้าใจความหมายครับ”<br />
<br />
“ทานเช้าชามเย็นชามไงครับ...สองมื้อ”<br />
<br />
“ฮ่าๆ...อ้อ...ไม่ล่ะครับ ถ้าผมจะพูดประเด็นนี้ก็คงเป็นแนวให้สติและกำลังใจกันเสียมากกว่าจะตำหนิกันตรงๆ”<br />
<br />
“ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว คุณพวกคิดบวกนี่ งั้นสิ ทั้งอานภาทั้งนินถึงไปขอคำแนะนำขอคำปรึกษากันใหญ่”<br />
<br />
ถ้อยคำถากถางของหลานชายทำให้นพนภาตาวาว เป็นจริงอย่างที่ทัยเคยเล่า แกล้งถามศรุต<br />
<br />
“เดี๋ยว! มุนินทร์น่ะเหรอคะมาขอคำปรึกษาจากคุณ ...คุณศรุต ไม่เห็นคุณเล่า”<br />
<br />
ศรุตอึ้งอึดใจ ก่อนส่งสายตาปรามไม่ให้วีกิจพูดเรื่องที่โรงแรมชายหาด<br />
<br />
“คุณกิจและคุณนินเคยเรียกผมไปสัมภาษณ์เด็กทัยน่ะครับ หลังจากวันงานปาร์ตี้วันนั้น”<br />
<br />
วีกิจไม่สบอารมณ์มาก โพล่งขัดอย่างท้าทาย “เอ ...ไม่ได้ไปบำบัดกันมากกว่านั้นเหรอครับ”<br />
<br />
ศรุตถอนใจหนักหน่วง ไม่อยากโต้ตอบด้วยอารมณ์ แต่คงต้องลองสักตั้งดูท่าทีวีกิจ<br />
<br />
“ทำไมไม่ลองถามภรรยาคุณดูล่ะครับ สามีภรรยาน่าจะพูดคุยกันอยู่แล้ว”<br />
<br />
“แต่ผมอยากถาม...มือที่สาม เออ...บุคคลที่สามมากกว่า”<br />
<br />
“ถ้าคุณหมายถึงผม...เสียใจนะครับ ทุกเรื่องของผู้มาขอคำปรึกษาจากผมเป็นความลับทั้งหมดครับ”<br />
<br />
นพนภาตาลุกก่อนเก็บอาการไม่ให้กระโตกกระตาก พยายามล้วงลูกจากวีกิจและศรุต ศรุตรู้ทันนพนภากับวีกิจ ไม่อยากพูดมากแต่ดูเหมือนวีกิจจะไม่จบง่ายๆ ท้าทายให้เขาเล่าเรื่องทั้งหมดต่อหน้านพนภา<br />
<br />
“คุณอยากฟังเหรอครับคุณนภา”<br />
<br />
“อยากฟังมากค่ะ”<br />
<br />
“ถ้าอย่างนั้นผมก็ขอทำผิดจรรยาบรรณอาชีพผมสักครั้ง...แต่ที่จริงมันก็ไม่ใช่เรื่องต้องปิดบังอะไรเลย ใช่ครับ...มีเรื่องหึงหวงจริงๆ คุณนินหึงคุณกิจเรื่องที่คุณกิจ ทำท่าว่าจะมีอะไรเกินเลยกับเด็กทัย”<br />
<br />
วีกิจกำหมัด ขบกรามแน่น ศรุตเลี่ยงประเด็นและโยนมาที่ตนอย่างฉลาดแกมโกง นพนภามั่นใจแล้วว่านาทีนี้วีกิจกับศรุตต้องมีปัญหากันเพราะมุนินทร์แต่ยังเก็บอาการทำเป็นไม่อยากรู้ ศรุตไม่ทันสังเกตอาการนพนภา เอ่ยปากขอตัววีกิจไปเคลียร์กันตามประสาผู้ชาย<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ศรุตพาวีกิจไปเคลียร์เรื่องมุนินทร์กันในมุมสงบแห่งหนึ่งของกระทรวง...<br />
<br />
“นี่คุณจะประกาศตัวเป็นศัตรูกับผมเหรอครับ”<br />
<br />
“จำเป็นครับ คุณแอบลักลอบคบหากับเมียผม”<br />
<br />
“ความหึงหวงนี่ทำให้คนขาดสติจริงๆนะ”<br />
<br />
“อย่ากล่าวหาคนอื่นพล่อยๆ ผมสืบประวัติคุณแล้ว มีสาวใหญ่สาวน้อยมาติดพันคุณหลายราย อ้อ...น่าจะรวมอานภาอีกคน แต่ละรายฐานะระดับพรีเมียมทั้งนั้น คุณจะหลอกใครก็ได้แต่อย่าหลอกนิน ปล่อยเธอมาคุยกับผมเสียที”<br />
<br />
“ผมไม่ได้กักตัวเธอไว้นะครับ เอาล่ะ...ที่จริงวันนี้เธอกลับไปทำงานแล้ว...ทำงานวันแรกด้วย”<br />
<br />
“อะไรนะ...นินกลับไปทำงานแล้วงั้นหรือ” ศรุตพยักหน้ารับ วีกิจขบกรามแน่นก่อนโพล่ง “ขอบคุณมากที่บอก ผมภูมิใจมากเลยนะที่ข่าวเมียผมแต่คุณรู้ก่อนสามีอย่างผมเสียอีก!”<br />
<br />
วีกิจขอตัวและโทร.หามุนินทร์ทันทีแต่เธอไม่รับสาย เพราะไม่พร้อมคุยด้วย นพนภารอจังหวะอยู่แล้วหลอกถามเรื่องมุนินทร์กับศรุต วีกิจช้ำใจมากแต่ไม่ยอมบอกเรื่องระหองระแหงในครอบครัวให้อาสาวรู้ แถมโบ้ยให้ไปถามเจนภพอีกเรื่องต้อมอาการกำเริบเข้าใจมุนินทร์ผิดอีกครั้ง<br />
<br />
นพนภามองตามหลานชายที่ผลุนผลันจากไปด้วยแววตานิ่งสงบ แต่ในใจเดือดพล่านด้วยความหึงหวงเพราะเริ่มมั่นใจว่าศรุตกับมุนินทร์มีสัมพันธ์ลับ วีกิจไม่ได้ยี่หระท่าทางอาสาว มุ่งหน้าโรงอาหารของกระทรวง ปราโมทย์ดักรออยู่แล้วพร้อมข่าวร้ายคือฤทัยมากับนพนภา หอบหิ้วมื้อกลางวันจากสร้อยคำมาให้เขา<br />
<br />
“นางบอกว่ามากับคุณนภา โน่น...ฉันเลยจัดให้ไปนั่งมุมลับตาคนที่สุด แกก็ระวังหน่อย อย่าให้เรื่องของแกกับยัยเด็กทัยมันอื้อฉาวมาถึงกระทรวง พวกยัยปริม ยิ่งเม้าท์ๆอยู่ แกก็รีบกินรีบไล่ยัยนี่กลับก็ได้”<br />
<br />
<h3>อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 11 วันที่ 29 พ.ค.62</h3>ละครเรื่อง แรงเงา 2 บทประพันธ์โดย นันทนา วีระชน<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 บทโทรทัศน์โดย Anonymous<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 กำกับการแสดงโดย ชนินทร ประเสริฐประศาสน์<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 ผลิตโดย บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 ควบคุมการผลิตโดย อรุโณชา ภาณุพันธุ์<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-10920461851990961802019-05-28T11:25:00.005+07:002019-05-28T11:25:51.090+07:00อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 8 วันที่ 29 พ.ค.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 8 วันที่ 29 พ.ค.62</h2>แต่กลินท์ก็ถูกอุ่นเฮือนว่าเป็นคนผิด เพราะผู้หญิงที่ไม่ได้ตบแต่งไม่มีใครยอมรับว่าเป็นเมีย นอกจากนางบำเรอ ด่าเทียนคำว่า “เอ็งแค่คนใจง่ายมอบกายให้ท่านเชยชม แล้วเอ็งจะมาพูดหาพระแสงอะไร”<br />
<br />
อุ่นเฮือนกับกลินท์โต้เถียงกันเสียงดังจนคำป้อออกมาดู อุทานตกใจว่า เทียนคำยังไม่ตาย ที่แตงสาว่าเอ็งถูกผีหักคอก็ไม่จริง กลินท์บอกว่าผีไม่ได้หักคอตนแต่คนหน้าเนื้อใจเสือต่างหากที่ตัดขั้วหัวใจตน ประกาศว่า<br />
<a name='more'></a><br />
“ฉันกลับมาคราวนี้สนุกกันทั้งคุ้มแน่”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
ทั้งอุ่นเฮือนและคำป้อตกใจ แปลกใจ กับท่าทีที่เปลี่ยนเป็นคนละคนของเทียนคำ<br />
<br />
“ใช่...ฉันไม่ใช่เทียนคำ ฉันคือกลินท์คนที่จะมาแก้แค้นเจ้าน้อยเทวาฤทธิ์กับนังวงเดือน” กลินท์กร้าว<br />
<br />
ไพคาแจ้นไปฟ้องเจ้าวงเดือนแต่เช้าว่าเทียนคำยังไม่ตายจริงๆ ชาวบ้านพูดกันว่ามันกลับมาอีกแล้ว เราจะทำยังไงดี เจ้าวงเดือนบอกว่าไม่ต้องทำอะไร ไพคากังวลว่าเทียนคำกลับมาเที่ยวนี้มันดุเป็นหมาบ้าขึ้นทุกวัน<br />
<br />
“จะดุแค่ไหน ลองมันมายุ่งกับผัวข้าอีก มันได้ตายซ้ำสองแน่!” เจ้าวงเดือนนิ่งจนน่ากลัว<br />
<br />
เจ้าน้อยออกมาที่ระเบียงเห็นกลินท์ทำทีเก็บ<br />
<br />
ดอกกาสะลองก็ดีใจรีบลงไปหาถามว่าหายไปไหนมาตนคิดถึง กลินท์ปดว่าตนไปเยี่ยมอุ๊ยบัวจันทร์แม่ของคำป้อที่นอกเมืองมา เอาดอกกาสะลองทัดหูยั่วยวนให้มาดมเล่นหูเล่นตาจนเจ้าน้อยร้อนรุ่มเสน่หา กลินท์ล่อเจ้าน้อยให้ไปยังเป้าหมายที่รออยู่<br />
<br />
ออกไปเจอหลุยส์กับกลุ่มมิชชันนารีเดินเข้ามา หลุยส์ตื่นเต้นดีใจที่ได้เจอกลินท์อีก แต่น้อยคำเข้ามาบอกว่า “เจ้าพ่อเชิญหมอฝรั่งด้านใน” หลุยส์ให้มิชชันนารีเข้าไปก่อนเดี๋ยวตนตามไป<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กลินท์วางแผนยั่วยวนสิงห์ปั่นหัวเจ้าน้อยจนทั้งสองหึงหวงกลินท์กัน ส่วนแตงสาเห็นกลินท์ก็ผวาว่าเป็นผีเทียนคำ ร้องกลัวแล้ว...กลัวแล้ว หลุยส์<br />
<br />
ยืนมองเหตุการณ์ระหว่างกลินท์กับแตงสาอย่างงุนงง แต่ถูกเพื่อนมิชชันนารีมาฉุดมือเข้าไป หลุยส์จึงจำต้องเข้าไปทั้งที่ยังมองเทียนคำกับแตงสาอย่างติดใจอยู่<br />
<br />
กลินท์พยายามบอกแตงสาว่าตนเป็นคน ไม่ใช่ผี แต่แตงสาที่บ้าบอไปแล้วร้องแต่ว่าผีๆ เทียนคำเป็นผี<br />
<br />
กลินท์มองแตงสาอย่างเวทนาที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่แต่ต้องถูกกลุ่มเจ้าวงเดือนทำมนตร์ร้ายใส่จนบ้าบอไป<br />
<br />
“แตงสา ฉันล่ะเวทนาจริงๆ แต่ฉันเชื่อว่าสักวันคนเลวๆจะได้รับผลกรรมอย่างสาสม”<br />
<br />
ไพคามาเอาข้าวที่ยุ้งได้ยินกลินท์พูดก็แจ้นไปฟ้องเจ้าวงเดือน ยุรีบให้สิงห์จัดการเสียไม่อย่างนั้นกลัวว่ามันจะไปบอกเจ้าน้อยเรื่องที่เรา...<br />
<br />
“ต่อให้มันไปบอกเจ้าน้อย...ข้าก็ไม่กลัว คนที่ข้ากลัวคือเจ้าพ่อต่างหาก เพราะถ้าเจ้าพ่อเวียงสวรรค์รู้ เรื่องต้องไปถึงหูเจ้าพ่อของข้าแน่”<br />
<br />
“งั้นเจ้ารีบบอกให้ไอ้สิงห์จัดการอีเทียนคำเถอะเจ้าค่ะ ก่อนที่ไอ้สิงห์มันจะหลงเสน่ห์อีเทียนคำ”<br />
<br />
กลินท์ในคราบของเทียนคำ หว่านเสน่ห์สิงห์เต็มที่ นอกจากเอาข้าวนึ่งกับจิ้นไปให้สิงห์ที่ซ้อมดาบอยู่แล้วยังเอาดอกกาสะลองไปให้ช่อหนึ่งบอกว่าเอาไว้ดมตอนพี่สิงห์หมดแรง<br />
<br />
สิงห์มองช่อกาสะลองอย่างหลงใหล เจ้าวงเดือนมาเห็นถามว่าใครให้มา ทำเหมือนไม่เคยเห็นดอกกาสะลองอย่างนั้นแหละ พอสิงห์บอกว่าเทียนคำให้ เจ้าวงเดือนถามว่า<br />
<br />
“เอ็งกับอีเทียนคำเป็นอะไรกันแน่ไอ้สิงห์” สิงห์ตอบอย่างมีพิรุธว่าไม่มีอะไร เจ้าวงเดือนคาดคั้นว่าแน่ใจนะ สิงห์ตอบไม่เต็มเสียงว่าแน่ใจ เจ้าวงเดือนเปลี่ยนเป็นถามว่า “แล้วอีเทียนคำมันเป็นผีหรือคนกันแน่”<br />
<br />
“คนเจ้า...แต่มันเปลี่ยนไปเหมือนเป็นอีกคน”<br />
<br />
“ถ้ามันเป็นคน มันก็เป็นคนเดิมนั่นแหละ คงไม่ต้องบอกนะว่าเอ็งควรจัดการกับมันยังไง” สิงห์ขอรอดูมันอีกสักพัก “รอให้มันมามีอะไรกับเจ้าน้อยบนหัวข้าอีกเหรอ?”<br />
<br />
“จริงๆแล้วเทียนคำมันอาจจะไม่ได้สนใจเจ้าน้อยก็ได้นะ”<br />
<br />
“แต่สนใจเอ็ง?” เจ้าวงเดือนดักคอ สิงห์อึกอัก “ดี งั้นถ้าเอ็งทำงานสำเร็จ ข้าจะยกมันให้เอ็ง”<br />
<br />
สิงห์ถามว่างานอะไร เจ้าวงเดือนบอกว่าวันนั้นเทียนคำสาดน้ำใส่ ตนยังไม่ได้เอาคืน คืนนี้ตนกับไพคาจะบุกไปจับมันที่เรือน ให้สิงห์ไปช่วยด้วย สิงห์ถามว่าจะให้ช่วยอย่างไร<br />
<br />
“จับมันมา...ข้าจะตบมันเอง หรือไม่ ก็เอามีดกรีดหน้ามันเสียหน่อย เอ็งอย่าลืมนะไอ้สิงห์ มาเจอข้าที่คุ้มคืนนี้” สั่งแล้วเจ้าวงเดือนเดินไปเลย สิงห์นิ่งพึมพำอย่างลำบากใจ<br />
<br />
“เทียนคำมันไม่สนใจเจ้าน้อยแล้ว...เจ้าวงเดือนจะไปยุ่งอะไรกับมันอีกวะ?”<br />
<br />
คำป้อกับอุ่นเฮือนเห็นเทียนคำกลับมาเป็นคนเดิมแล้วก็ดีใจ แต่คำป้อเกรงเทียนคำจะไม่ปลอดภัย<br />
<br />
เพราะแตงสาเล่าว่าเทียนคำถูกฆ่า ถึงไม่บอกว่าใครฆ่าแต่คิดว่าคงเป็นคำสั่งของคนในคุ้ม<br />
<br />
อุ่นเฮือนถามเทียนคำว่าแล้วคืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกับเอ็ง เทียนคำบอกว่าตนถูกฆ่าจริงๆ<br />
<br />
“แต่ฉันหนีมาได้ แม่กับพี่อุ่นเฮือนไม่ต้องห่วง ต่อไปนี้พวกมันทำอะไรฉันไม่ได้แน่ และฉันจะเอาคืนให้สาสมที่สุด”<br />
<br />
“เทียนคำ...เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร ถ้าเอ็งดับความโกรธแค้นได้คนที่มีความสุขไม่ใช่คนอื่นแต่เป็นเอ็ง รู้ไหม?”<br />
<br />
“รู้แม่ แต่ฉันทำไม่ได้...แล้วก็ไม่คิดจะทำด้วย”<br />
<br />
“อ้าว อีนี่”<br />
<br />
กลินท์ไม่สนใจฉวยกระบุงเดินออกไป คำป้อกับอุ่นเฮือนมองตามทั้งกังวลและเป็นห่วง<br />
<br />
“ถ้าข้าโดนอย่างเทียนคำ ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน<br />
<br />
นะแม่ ว่าจะให้อภัยได้ไหม ถึงกับจะฆ่าแกงกัน เป็นแม่ แม่ปล่อยวางได้รึเปล่า?”<br />
<br />
“ได้สิ เพราะถ้าข้าปล่อยวางไม่ได้ เจ้าช่อเอื้องคงได้ตายด้วยมือของข้า ตั้งแต่วันที่เจ้าแม่ไม่ให้เทียนคำมันรำแก้บนที่หน้าพระธาตุจนทำให้พ่อหนานแก้ว<br />
<br />
ของเอ็งต้องตายนั่นแหละ เกิดเป็นคนต้องเอาชนะใจตัวเองให้ได้ เอ็งเข้าใจที่แม่พูดไหม อุ่นเฮือน?”<br />
<br />
อุ่นเฮือนพยักหน้าอย่างคล้อยตามแม่<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คืนนี้ ไพคายกสำรับไปให้เจ้าน้อยบอกว่า<br />
<br />
เจ้าวงเดือนให้เอามาให้ เจ้าน้อยขอบใจทำเป็นหยิบอาหารในสำรับแต่ตาชำเลืองมองกลินท์ที่ถือกระบุงจะไปตักน้ำที่บ่อน้ำใหญ่จนเดินลับสายตาไป<br />
<br />
เจ้าน้อยหงุดหงิดที่ไพคาไม่ไปสักที บอกให้ไป ก็อ้างว่าไปไม่ได้เพราะเจ้าวงเดือนให้อยู่ดูแลเจ้าน้อย<br />
<br />
เจ้าน้อยบอกว่าตนดูแลตัวเองได้ไล่ให้ไปเสีย<br />
<br />
ไม่อย่างนั้นจะยกสำรับนี้สาดหน้า ไพคาจึงรีบลุกไป ส่วนเจ้าน้อยก็รีบลงบันไดไปทันที ไพคาเห็นก็รีบตาม<br />
<br />
กลินท์ถือกระบุงเดินไปช้าๆ เพราะรู้ว่าเจ้าน้อยตามมาอย่างอยากรู้ว่าทำไมเทียนคำจึงมาตักน้ำในเวลาดึกดื่น กลินท์ยิ้มสะใจ นึกรู้ว่าต่อจากนี้...สนุกแน่!<br />
<br />
กลินท์เดินไปเจอสิงห์ที่บ่อน้ำใหญ่ถามว่ามาได้ยังไง สิงห์ไปช่วยตักน้ำบอกน้ำเสียงจริงจังว่า<br />
<br />
“สองยามเจ้าวงเดือนจะบุกไปหาเอ็งนะ” กลินท์ถามว่าทำไมต้องสองยามทำไมไม่มาจับตอนนี้เลย สิงห์ว่า “คงจะเกรงๆเจ้าพ่อเวียงสวรรค์น่ะ”<br />
<br />
“ถือว่าบุญข้ายังมี ที่ข้ายังมีเจ้าพ่อเวียงสวรรค์คุ้มหัว แต่ข้าไม่เข้าใจจริงๆนะพี่สิงห์ ทำไมเจ้าวงเดือนถึงตามจองล้างจองผลาญข้า ในเมื่อข้าก็ยอมแพ้ ข้าไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวกับเจ้าน้อยอีก พี่ก็รู้”<br />
<br />
“เจ้าวงเดือนก็คงหึงหวงผัวของท่าน”<br />
<br />
กลินท์บอกว่าตนเข้าใจ ตนกลัวจริงๆ กลัวจะถูกทำร้ายอีก<br />
<br />
“ถ้าเอ็งเลิกยุ่งกับเจ้าน้อยจริงๆ เอ็งก็ไม่ต้องกลัวหรอก ข้าว่าอีกไม่นาน เจ้าวงเดือนท่านก็จะเข้าใจ”<br />
<br />
กลินท์เห็นเจ้าน้อยเดินมาก็ยิ่งปั่นหัวสองหนุ่ม ทำเป็นหว่านเสน่ห์จับแขนสิงห์บอกเสียงหวาน<br />
<br />
“ข้าขอบคุณพี่สิงห์ที่เข้าใจข้า ข้าไม่รู้จะตอบแทนพี่สิงห์ยังไงที่มีน้ำใจออกมาปกป้องข้าเช่นนี้” กลินท์โน้มคอสิงห์เข้าใกล้ยั่วเต็มที่ เจ้าน้อยทนไม่ไหวตวาดลั่น<br />
<br />
“พวกเอ็งสองคนทำอะไรกันน่ะ”<br />
<br />
เจ้าน้อยเข้ากระชากสิงห์ไปชกหน้าโครม สิงห์ไม่ทันระวังตัวล้มลง กลินท์ถามเจ้าน้อยว่าทำอะไร ชกพี่สิงห์ทำไม เจ้าน้อยบอกว่าก็เห็นอยู่ว่ามันกำลังล่วงเกินเจ้า ถามว่า<br />
<br />
“หรือพอไม่มีข้าก็อยากมีผัวใหม่ ถึงขั้นต้องมามีอะไรกันที่นี่”<br />
<br />
“เจ้าน้อยเข้าใจผิด”<br />
<br />
“เห็นตำตาแบบนี้ไม่ผิดหรอก”<br />
<br />
กลินท์โต้ว่ามันไม่ใช่อย่างที่เจ้าน้อยคิด เจ้าน้อยกระชากกลินท์เข้าไปด้วยความหึงหวง กลินท์ตะโกนให้ปล่อย ทั้งสองยื้อยุดกันจนสิงห์ทนไม่ไหวบอกกลินท์ว่า<br />
<br />
“บอกเจ้าน้อยไปสิเทียนคำ ว่าเอ็งคิดยังไงกับข้าตอนนี้ เจ้าน้อยจะได้ปล่อยเอ็ง”<br />
<br />
“เจ้าคิดอะไรเทียนคำ” เจ้าน้อยถามเมื่อเห็นกลินท์ทำไม่รู้ไม่ชี้<br />
<br />
“เทียนคำมันไม่ได้รักเจ้าน้อยน่ะสิ” สิงห์โพล่งออกไป “ยิ่งกว่านั้น เทียนคำมันยังกลัวเจ้าที่ใช้กำลังรังแกมัน”<br />
<br />
เจ้าน้อยถามกลินท์ว่าที่ไอ้สิงห์มันพูดจริงหรือ กลินท์ตอบทันทีว่าจริง เจ้าน้อยยิ่งโมโหตวาดแล้วบีบแขนกลินท์อย่างแรง<br />
<br />
“ปล่อยข้า เลิกทำกับข้าอย่างนี้เสียที เลิกเห็นข้าเป็นทาสเสียที” กลินท์บีบน้ำตา สะบัดหลุดวิ่งหนีไปแต่แอบมองว่าเจ้าน้อยตามมาหรือไม่ เจ้าน้อยตะโกนเรียก สิงห์จะตามถูกเจ้าน้อยหันมาชี้หน้า<br />
<br />
“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยไอ้สิงห์ เรื่องของผัวๆเมียๆ มึงไม่ต้องเสือก!”<br />
<br />
คำว่าเรื่องของผัวเมียทำให้สิงห์ชะงักงัน<br />
<br />
เจ้าวงเดือนนั่งร้องไห้อย่างน่าสงสาร ในขณะที่เจ้าช่อเอื้องหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธขณะฟังไพคาเล่าอย่างเมามัน<br />
<br />
“กลางค่ำกลางคืนใครจะไปตักน้ำ นอกจากอีเทียนคำ มันตั้งใจจะยั่วเจ้าน้อย ข้าเห็นกับตาเลยนะเจ้าคะเจ้าแม่ มันส่งสายตาให้ท่าเจ้าน้อยชัดๆเจ้าค่ะ”<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องด่าเทียนคำอีหน้าด้าน ส่วนเจ้าวงเดือนก็เอาแต่น้ำตาไหลพรากๆ บอกว่าตนไม่รู้จะทำยังไง<br />
<br />
ถึงจะไม่ให้เจ้าน้อยไปยุ่งกับมัน<br />
<br />
“โทษเจ้าน้อยไม่ได้หรอก เจ้าน้อยเป็นผู้ชาย มีผู้หญิงให้ท่าก็ต้องเผลอไผลเป็นเรื่องธรรมดา แต่<br />
<br />
อีเทียนคำนี่สิที่มันมักใหญ่ใฝ่สูง ตีตนเสมอนาย”<br />
<br />
เจ้าวงเดือนยังเอาแต่ร้องไห้น่าสงสาร จนเจ้าช่อเอื้องหมั่นไส้<br />
<br />
“คนอ่อนแออย่างเจ้าจัดการอีเทียนคำไม่ได้หรอก เอาเป็นว่าข้าจะจัดการมันเอง อีเทียนคำมันช่างหาเรื่องให้ข้าไม่ได้หยุดได้หย่อน อีสารเลว” เจ้าช่อเอื้องเดินไปบ่นไปอย่างหงุดหงิด<br />
<br />
เจ้าวงเดือนกับไพคาแอบหันมายิ้มให้กัน แล้วเดินตามเจ้าช่อเอื้องไป มุ่งไปด้านล่างที่ไพคาบอกว่าเจ้าน้อยตามเทียนคำไป<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กลินท์รู้ว่าเจ้าน้อยตามมาก็เร่งฝีเท้าย้อนกลับไปที่คุ้ม เจ้าน้อยคว้ากลินท์ไว้สั่งให้หยุด กลินท์ถามว่ามายุ่งอะไรกับตน เจ้าน้อยอ้างว่าตนเป็นผัว กลินท์ในร่างเทียนคำสวนทันควันว่าตนไม่ใช่เมีย<br />
<br />
เจ้าวงเดือนต่างหากที่เป็นชายาของเจ้าน้อย<br />
<br />
ขณะยื้อยุดโต้เถียงกัน เจ้าช่อเอื้องมาเห็นพอดี ตวาด<br />
<br />
“หยุดนะเจ้าน้อย!” พอเจ้าน้อยผละออก เจ้าช่อเอื้องก็หันเล่นงานกลินท์ “ข้านึกแล้วอีเทียนคำ สันดานเอ็งยังไงก็จะเอาลูกข้าเป็นผัวให้ได้...เอ็งนี่ช่างไม่รู้จักเข็ดจักหลาบ อีไพคา เอาไม้มา!”<br />
<br />
ไพคาคว้าไม้คานยื่นให้ทันที เจ้าช่อเอื้องรับไม้คานฟาดและด่ากลินท์ไม่ยั้ง เจ้าน้อยขอให้เจ้าแม่หยุด<br />
<br />
ทำให้เจ้าช่อเอื้องยิ่งโกรธทั้งด่าและฟาดกลินท์จะเอา<br />
<br />
ให้ตาย กลินท์จับไม้คานไว้ เจ้าช่อเอื้องให้ไพคามาช่วย ไพคาถลามาช่วยยื้อไม้คาน พริบตานั้นกลินท์ปล่อยไม้คานทำให้ทั้งสองล้มหงายไม่เป็นท่า<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องยิ่งโกรธลุกขึ้นมาได้ก็โผนใส่กลินท์จะเอาให้ตาย กลินท์ตะโกนสุดเสียง<br />
<br />
“เจ้าเวียงสวรรค์ช่วยข้าด้วย ทุกคนในคุ้มนี้กำลังจะฆ่าฉัน เจ้าเวียงสวรรค์ช่วยด้วย...ช่วยด้วยเจ้าค่ะ”<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องกับพวกตกใจ ไม่คิดว่ากลินท์จะกล้าเรียกเจ้าเวียงสวรรค์ให้ช่วย<br />
<br />
เจ้าเวียงสวรรค์ได้ยินเสียงร้องบอกของกลินท์ลุกมา เจ้าช่อเอื้องตวาดจะตบให้เทียนคำหุบปาก กลินท์ไม่ยอมโต้ว่าตบมาก็ตบไป ใครกล้าก็เข้ามา ประกาศลั่นว่า<br />
<br />
“ถ้าฉันเป็นอะไรไป เจ้าเวียงสวรรค์จะได้มีอันเป็นไปเหมือนอย่างพ่อหนานแก้ว!”<br />
<br />
เจ้าเวียงสวรรค์ตกใจกลัวมากรีบลุกไปดู เห็น<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องกับไพคากำลังรุมกลินท์ แม้เจ้าน้อยจะร้องบอกให้พอ หยุด! แต่ไม่ได้ผล เจ้าเวียงสวรรค์เดินเข้ามาตวาด<br />
<br />
“หยุด!”<br />
<br />
กลินท์เห็นเจ้าเวียงสวรรค์ก็วิ่งไปซ่อนข้างหลังฟ้องว่าตนถูกเจ้าช่อเอื้องกับเจ้าวงเดือนรุมทำร้าย เจ้าเวียงสวรรค์มองชายาอย่างตำหนิ ถามว่า<br />
<br />
“ข้าเคยขอท่านแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าไปทำร้ายมัน ทำไมไม่เชื่อฟังกันบ้าง”<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องตะแบงว่าไม่ได้ทำร้ายแต่อบรมสั่งสอน มันนั่นแหละทำร้ายตน พอกลินท์เถียงก็บอกเจ้าเวียงสวรรค์อย่าไปฟังมัน<br />
<br />
“หยุดได้แล้ว! ข้าเคยบอกแล้วว่าอย่ายุ่งกับเทียนคำอีก ทำไมท่านถึงได้ไปวุ่นวายกับมันนัก ไปเทียนคำ<br />
<br />
กลับเรือนไปเสีย แล้วจำไว้ ถ้าใครมาทำร้ายเอ็งอีกให้มาบอกข้า และถ้าเอ็งตาย มันผู้นั้นก็ต้องตายเหมือนกัน”<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องไม่พอใจถามว่าทำไมเราถึงลงโทษเทียนคำไม่ได้ เจ้าเวียงสวรรค์นิ่งไปก่อนตัดสินใจตอบว่า<br />
<br />
“เพราะข้าเคยสาบานกับหนานแก้วไว้ก่อนตาย ห้ามใครทำร้ายสามแม่ลูกนั้นเป็นอันขาด หากข้าผิดคำสาบาน ข้านี่แหละจะต้องตายตามหนานแก้ว...หรือเจ้าอยากให้ข้าตาย เจ้าช่อเอื้อง”<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องหน้าซีดเผือด กลินท์ยิ้มเยาะอย่างสะใจ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
สายป่านบ่นกับเน่าและเบนที่บ้านเบน ด่ากลินท์ว่างี่เง่าไม่สนใจเลยว่าเราเป็นห่วง<br />
<br />
เบนบอกว่าลินท์ไม่ได้งี่เง่า เราเองต่างหากที่งี่เง่า ที่ผ่านมาเราได้ยินสิ่งที่ลินท์บอกเล่าแต่เราไม่คิดจะฟัง แต่คืนนั้นตนเห็นลินท์หายไปกับตาจริงๆ ลินท์ผ่านประตูแสนปุงไปแล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย<br />
<br />
เน่าเอะใจว่าหรือลินท์มีอะไรเกี่ยวข้องกับประตูเชียงใหม่พวกนี้ ตั้งแต่ประตูท่าแพ...ที่กลินท์นั่งบนเสลี่ยงตัวแข็งเหมือนไม่มีสติก่อนล้มลงในงานบูชาขุนเม็งราย กลินท์บอกว่าตัวเองคือเทียนคำ เทียนคำถูกฆ่าตายที่นี่<br />
<br />
เน่าพูดจริงจังว่า “ฉันว่าลินท์ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับเชียงใหม่ในอดีตจริงๆว่ะ” แล้วค้นหาข้อมูลในคอมฯจริงจัง<br />
<br />
รุ่งขึ้นอุ่นเฮือนได้ฟังกลินท์เล่าเรื่องที่เกิดขึ้น<br />
<br />
เมื่อคืนก็ถามว่าเอ็งไปหาเรื่องพวกเขาหรือเปล่า กลินท์เล่าอย่างสะใจว่าคนทางโน้นหาเรื่องทำร้ายตนก่อน แต่คราวนี้เจ้าเวียงสวรรค์ออกโรงห้ามทัพเอง แล้วถามหาแม่ว่าตั้งแต่เช้ายังไม่เห็นเลย อุ่นเฮือนบอกว่าแม่ไม่ค่อยสบาย เห็นว่าหนาวสงสัยจะเป็นไข้ กลินท์เป็นห่วง<br />
<br />
รีบเข้าไปหา<br />
<br />
กลินท์ในร่างเทียนคำไปหาคำป้อบอกว่าเป็นห่วงเพราะที่ผ่านมาตนทำไม่ดีกับแม่ไว้มาก คำป้อเตือนเรื่องเจ้าน้อยว่าเอ็งต้องทำใจให้ได้ไม่อย่างนั้นจะทุกข์หนักมากกว่านี้ แม่ห่วงแม่คงอยู่ไม่นาน เพราะฝันเห็น<br />
<br />
พ่อเอ็งบ่อยๆ เพราะฉะนั้นจะทำอะไรก็ให้คิดดีๆ<br />
<br />
ฝ่ายแม่ชีธารทองที่นั่งสมาธิอยู่ก็ส่งกระแสจิต<br />
<br />
“ขอให้บุญบารมีที่แม่บำเพ็ญเพียรมา ช่วยลูกให้พ้นวิบากกรรมโดยเร็วเถิดนะเทียนคำ”<br />
<br />
สายป่าน เบน และเน่า ไปหาพ่อน้ำทิพย์ เจอคนทรงซึ่งเป็นหญิงชราใจดีที่พวกเบนเรียกว่าแม่อุ๊ย<br />
<br />
แม่อุ๊ยรู้ว่าทั้งสามมาตามหาผู้หญิงคนนั้น บอกว่า<br />
<br />
“ทุกสิ่งทุกอย่างมันมีจังหวะ มีเวลาของมัน ผู้หญิงคนนั้นเขากลับไปยังที่ที่เขาเคยอยู่ จิตเขาเคยสั่งให้เขาหนี แต่เมื่อถึงเวลาเขาก็จะกลับไปแก้แค้น” แม่อุ๊ยบอกว่าเมื่อก่อนเขาถูกฆ่าอย่างทรมาน ตอนนี้จิตเขา<br />
<br />
ยังวนเวียนอยู่กับการแก้แค้น ถ้าจิตเขาปล่อยวางความแค้นได้ เขาก็จะกลับมาเอง ตอนนี้ก็ได้แต่ต้องทำบุญให้เขามากๆ ตั้งจิตอธิษฐานให้เขาปล่อยวาง<br />
<br />
ความแค้นได้เร็ว เขาก็จะกลับมาทำเรื่องที่ยังค้างอยู่<br />
<br />
คือความรักที่ไม่ใช่ของตัวเองกลับคืนให้เจ้าของเขาไป แม่อุ๊ยมองทั้งสามบอกย้ำว่า<br />
<br />
“พวกเจ้าเคยร่วมกินร่วมตายด้วยกันมา ก็ควรจะช่วยผู้หญิงคนนั้นต่อไป”<br />
<br />
กลินท์วางแผนแก้แค้นทีละคน อ่อยให้ท่าสิงห์แล้วฟ้องเจ้าน้อยว่ากลัวเจ้าช่อเอื้องกับเจ้าวงเดือนจะยกตนให้สิงห์เหลือเกิน ซ้ำบอกว่าสิงห์เคยบอกว่าถ้าตน<br />
<br />
ไม่ยอมมันก็จะใช้กำลัง อ้อนวอนเจ้านายให้ช่วยตนด้วย<br />
<br />
เป่าหูจนเจ้าน้อยหึงแล้วกลินท์ก็ออดอ้อนสิงห์ที่ปกป้องตนคืนนั้นและยั่วยุว่าเจ้าน้อยก็จะเอาตนเป็นเมียอีกคน ทอดสายตายั่วยวนแล้วจะผละไป สิงห์เคลิ้ม<br />
<br />
คว้ามือไว้ แต่พอกลินท์ทำจริตวิ่งหนีสิงห์เพ้อวิ่งตาม<br />
<br />
เจ้าน้อยที่แอบดูอยู่คว้าไม้ฟาดสิงห์จนล้ม ตะคอกว่าคิดจะแย่งเมียตนหรือ! แล้วหวดสิงห์ไม่ยั้ง ไพคาเห็นก็จ้ำอ้าวไปฟ้องเจ้าวงเดือนว่า “เจ้าน้อยกับสิงห์กำลังต่อยตีแย่งอีเทียนคำกัน”<br />
<br />
เจ้าวงเดือนไปถึงตวาดให้สิงห์หยุด ทำให้เจ้าน้อยได้โอกาสคว้าไม้หวดสิงห์จนทรุด บอกเจ้าวงเดือนว่าสิงห์หลงเทียนคำจนทำร้ายตน เช่นนี้อีกไม่นานมันก็ทำร้ายเจ้าเช่นกัน บอกเจ้าวงเดือนว่าตนอยู่กับสิงห์ไม่ได้แล้วให้เจ้าตัดสินใจเองว่าจะทำยังไงกับคนของท่าน<br />
<br />
เจ้าวงเดือนให้สิงห์กลับไปอยู่กับเจ้าพ่อที่เชียงจัน ตนให้อยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วเพราะคิดจะทำร้ายเจ้าน้อยก็คือทำร้ายตนนั่นเอง<br />
<br />
“หมดไปหนึ่ง ที่เหลือฉันจะตีพวกแกให้กระเจิงทั้งคุ้มเลย คนเลว” กลินท์พึมพำสะใจ...<br />
<br />
<h3>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 8 วันที่ 29 พ.ค.62</h3>ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทประพันธ์โดย หัสวีร์<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทโทรทัศน์โดย ปานตะวัน<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน กำกับการแสดงโดย วรวิทย์ ศรีสุภาพ<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ผลิตโดย บริษัท กู้ด ฟีลลิ่ง จำกัด<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ควบคุมการผลิตโดย สมจริง ศรีสุภาพ<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-4324836651514822802019-05-27T10:26:00.002+07:002019-05-27T10:26:17.345+07:00 อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 10 วันที่ 28 พ.ค.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgrbganClpbG6_IYlwHE7NEFrli4YNXl8Xg67walLj1PpmYPUmY2qhKhFDZAeQa5SNYrOcAgiio5OMu04C9x1B7kclw-1mnAabAvjC2Tlc1G4NpO-2ICAS6ypuSjvSPJuAaUOn5jlfWc/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgrbganClpbG6_IYlwHE7NEFrli4YNXl8Xg67walLj1PpmYPUmY2qhKhFDZAeQa5SNYrOcAgiio5OMu04C9x1B7kclw-1mnAabAvjC2Tlc1G4NpO-2ICAS6ypuSjvSPJuAaUOn5jlfWc/s1600/7.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 10 วันที่ 28 พ.ค.62</h2>มุนินทร์สะเทือนใจมากที่สามีไม่เชื่อใจ ปมลึกๆที่อยู่ในใจมานานแผลงฤทธิ์อีกครั้ง ศรุตเป็นกังวลมากอยากให้มุนินทร์ปรับความเข้าใจกับสามีโดยเร็วที่สุด โดยเฉพาะเรื่องคลิปที่เป็นประเด็นสำคัญเวลานี้<br />
<br />
“ไม่ค่ะ...อย่างที่บอก...ถ้าเขาไม่คิดจะพูดความจริงเราก็อยู่กันบนความหลอกลวงแบบนี้แหละ!”<br />
<a name='more'></a><br />
ooooooo<br />
<br />
อมรตัดสินใจกลับบ้านที่กรุงเทพฯคืนนั้นเองโดยปราศจากพงศกรคู่ขาหนุ่มอย่างเคย เนตรนภิศ<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
รอดูผลงานของตัวเองกับพวกรัชนกอยู่แล้วที่บ้าน ส่งเสียงทักเย้ยหยันทันทีที่เจอหน้า<br />
<br />
“ทำไมกลับบ้านมาคนเดียวล่ะคะ ไม่พาคนรัก<br />
<br />
กลับมาด้วย...หรือเพราะคนรักแอบไปเล่นชู้กับคนรักอีกคน”<br />
<br />
“อ้อ...รู้นี่...ไอ้รูปที่ส่งมาให้ผมฝีมือไอ้ศักดิ์ชายใช่ไหม นายกรบอกผมหมดแล้ว”<br />
<br />
“เราทำงานกันเป็นทีมค่ะ อีนังต่อมันก็ได้รับรูปไอ้ก้องผัวมันเหมือนกัน ดีนะคะ...ชาวเก้งอย่างคุณเล่นชู้แลกคู่กันเอง คราวนี้คู่เกย์ทั้งสองก็เลยหึงหวงกลางที่สาธารณะ ทั้งชกทั้งแลกหมัดซัดกันนัว...สนุกจะตาย”<br />
<br />
เนตรนภิศสาแก่ใจมากที่เอาคืนสามีที่จงใจฉีกหน้าเธอด้วยการขอหย่าได้ อมรเจ็บใจมากแต่ต้องสะกดอารมณ์<br />
<br />
“คุณมาก็ดีแล้ว...คงได้อ่านเอกสารที่ทนายส่งให้คุณแล้วนะ ถ้าคุณไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ก็ไปเซ็นใบหย่ากันให้เรียบร้อย เราก็เป็นอิสระต่อกันเสียที”<br />
<br />
“เสียใจค่ะ...ฉันไม่หย่า ถ้าจะหย่าสมบัติทุกชิ้นต้องเป็นของฉัน...ทั้งบ้านทั้งรถ เพื่อเป็นค่าชดเชยที่ฉันต้องทนทุกข์ที่โดนผัวหน้าตัวเมียหลอกมาตลอดชีวิตแต่งงาน”<br />
<br />
“หยุดพูดแบบนี้นะ คุณก็หลอกให้ผมแต่งงานด้วย ไอ้ท้องหลอกๆของคุณน่ะ แล้วยังขู่จะฟ้องครอบครัวผมอีก”<br />
<br />
“ตอนนั้นฉันไม่รู้นี่คะว่าแค่มอมเหล้าเกย์สักกรึ๊บสองกรึ๊บมันจะทำหน้าที่สามีให้ฉันได้ด้วย...บอกตามตรงคุณให้ความสุขฉันเสียจนฉันคิดไม่ถึงว่าคุณจะเป็น...<br />
<br />
ชายชาตินักรบผู้ชำนาญ...กระบี่กระบอง”<br />
<br />
อมรหัวเสียมากผลุนผลันขึ้นห้องเพราะไม่อยากทะเลาะกับภรรยา เนตรนภิศไม่ยอมตามราวีถึงห้อง แกล้งลูบไล้กล้ามเป็นมัดๆของสามีก่อนเอ่ยเสียงหวานปนยั่วยวน<br />
<br />
“คุณอมรคะ...ที่จริงฉันให้อภัยคุณนะ เพราะถึงคุณจะมีเพศสภาพแบบนี้แต่คุณก็ให้ความสุขฉันได้...เราจะกลับมาอยู่กันแบบเดิมก็ยังได้นะ ขออย่างเดียว อย่าเอาไอ้กล้ามยักษ์นั่นเข้าบ้าน อยากกินกันเอง...โน่นไปกินข้างนอก อย่าให้ฉันรู้เห็นอย่างนี้ฉันรับได้ ขอแต่ยังเป็นสามีเชิดหน้าชูตาฉันอยู่”<br />
<br />
คำขอของภรรยาทำให้อมรพะอืดพะอม ตอก<br />
<br />
ไม่ไว้หน้า “ผมทำหน้าที่สามีไม่บกพร่องอยู่แล้วแต่กับคนที่ผมรักเท่านั้น สำหรับคุณ...บอกตามตรงแค่อยู่ใกล้ผมก็ขยะแขยงแล้ว”<br />
<br />
<br />
<br />
เนตรนภิศโกรธมากแหวลั่น “ได้! ถ้าจะหย่าสมบัติทุกชิ้นในบ้านนี้ต้องเป็นของฉัน ไม่งั้นไม่หย่า”<br />
<br />
“งั้นก็สู้กันในศาล”<br />
<br />
“กล้าเหรอ...ฉันมีหลักฐานพร้อมนะจะทำให้แกกลายเป็นตุ๊ดเน่าๆหลอกผู้หญิงดีๆอย่างฉันมาแต่งงานด้วย”<br />
<br />
อมรไม่กลัวโต้เสียงกร้าว “ผมก็มีหลักฐานเหมือนกันว่าชะนีเน่าๆอย่างคุณหลอกผู้ชายดีๆอย่างผมแต่งงาน แถมยังเอาหลักฐานปลอมมาหลอกว่าคุณท้อง”<br />
<br />
“เฮ้อ...ไม่อยากทำอย่างนี้เลยนะ แต่เพื่อความไม่ยืดเยื้อ หลักฐานของฉันมันน่าจะยุติข้อพิพาทของเราได้”<br />
<br />
จบคำเนตรนภิศก็เปิดคลิปอมรพลอดรักกับพงศกรในรีสอร์ตของศักดิ์ชายเมื่อหลายปีก่อน อมรโมโหมากเงื้อมือจะตบแต่เนตรนภิศไม่กลัวแถมขู่จะเอาคลิปสามีระเริงรักกับก้องแฟนหนุ่มของต่อไปประจาน<br />
<br />
อมรชะงักมือ ทรุดตัวอย่างอ่อนแรง “อย่านะ...คุณอย่าเอากรกับคนอื่นมาเกี่ยวข้องด้วย”<br />
<br />
“แหม...ห่วงไอ้กรมันจริงนะ ก็ถ้าคุณยังยืนยันจะหย่าภาพพวกนี้หลุดแน่นอน”<br />
<br />
“ถ้าคุณปล่อยคลิปผมเอาเรื่องคุณแน่”<br />
<br />
“คลิปไม่ได้เป็นของฉันค่ะคุณผัว มันหลุดจากที่ไหนก็ได้ในโลกนี้และตามรอยไม่เจอด้วย หรืออาจจะเจอแต่ตอนนั้นยอดกดไลค์ ยอดวิว ยอดแชร์ก็พุ่งไปเป็นล้านๆแล้วมั้ง เอ...คำโปรยจะเป็นอะไรนะ...หนุ่มผู้ดี<br />
<br />
มาดแมนคลิปหลุด เผยธาตุแท้ตุ๊ดทั้งแท่งแสดงความรัก<br />
<br />
ล้นปรี่กับคู่ขาหนุ่มแทบล้นหม้อถั่วดำ”<br />
<br />
อมรเหลืออดตบหน้าภรรยาฉาดใหญ่ “แกต้องการเงินทอง บ้านนี้ใช่ไหม ได้...ฉันจะยกให้แกทั้งหมด!”<br />
<br />
เนตรนภิศถูกตบหน้าชาแต่สะใจมาก ยิ้มยียวน “เรื่องสมบัติน่ะมันต้องเป็นของฉันอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ฉันต้องการมากกว่าคือพันธนาการของแก แกไม่มีวันเป็นอิสระตราบที่ฉันยังมีชีวิต แล้วแกก็ต้องจมอยู่ใน<br />
<br />
กองทุกข์ไปจนวันตาย!”<br />
<br />
อมรอึ้งมาก ทั้งแค้นทั้งเจ็บใจที่เสียท่า เนตรนภิศหัวเราะเยาะก่อนโบกมือ “ไปละค่ะ...รังเกียจจะนอน<br />
<br />
ร่วมเตียงกับผัวเพศสภาพบกพร่อง พรุ่งนี้โอนเงินเข้าบัญชีสักล้านสองล้านนะจะเอาไปลงทุนในบ่อนนังนกเสียหน่อย”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
วีกิจโกรธมุนินทร์มากหนีไปดื่มเหล้าย้อมใจจนเมามาย ก่อนตามตอแยภรรยาสาวให้อยู่ต่อด้วยกันเพื่อปรับความเข้าใจ มุนินทร์ไม่ยอมอยากกลับกรุงเทพฯแต่ศรุตไม่เห็นด้วยและเป็นคนปล่อยให้เธอไปกับวีกิจ<br />
<br />
มุนินทร์หัวเสียมากดึงดันจะกลับเอง วีกิจที่เมาแอ๋ไม่ยอมประกาศเสียงห้วน<br />
<br />
“ทำไมผมจะบังคับคุณไม่ได้ ผมบังคับได้<br />
<br />
ในฐานะที่ผมเป็นสามีหรือเป็นผัวคุณ”<br />
<br />
“คุณเมามากนะ”<br />
<br />
<br />
<br />
“ก็ใช่...ผมเมา...เมาเพราะคุณไม่พูดความจริงกับผมแต่เลือกจะพูดกับผู้ชายอย่างนายศรุต แล้วยังแอบมาพบกันโดยที่ผมไม่รู้ไม่เห็น ทำไม...มันมีเสน่ห์นักรึไง หรือว่าวาทะมันทำให้คุณหลงใหลหรือเพราะความหล่อของมัน!”<br />
<br />
“หยุดเลยคุณกิจ คุณเพ้อใหญ่แล้ว ฉันจะกลับเดี๋ยวนี้!”<br />
<br />
“ถ้ากลับก็ต้องกลับกับผม”<br />
<br />
“ไม่...ฉันจะกลับคนเดียว ถึงกรุงเทพฯฉันจะย้ายไปอยู่คอนโด เราควรแยกกันสักพักจนกว่าคุณจะรู้ใจตัวเอง”<br />
<br />
“รู้ใจตัวเอง...คืออะไรนิน โอ๊ย...ผมตามคุณไม่ทันแล้ว ผู้หญิงอย่างคุณมันซับซ้อนเหลือเกิน”<br />
<br />
คำพูดตัดพ้อของวีกิจทำให้มุนินทร์สะเทือนใจมาก ปมคิดเทียบตัวเองกับมุตตาย้อนมาในหัว โพล่งลั่นอย่างเหลืออดเรื่องเขาย้ายไปนอนบ้านสร้อยคำโดยไม่บอกเธอ แถมพลอดรักกับทัยอย่างไม่อายฟ้าดิน<br />
<br />
“บอกมาสิ...คุณแกล้งทำเป็นโกรธฉันเพื่อไปค้างบ้านแม่ รอจังหวะให้ยัยเด็กทัยไปอยู่บ้านพอดี มันแนบเนียนมากจนฉันคิดไม่ถึง ไงคะ...คืนนั้น<br />
<br />
ได้ปลุกปลอบโอ้โลมกันถึงสวรรค์ชั้นไหน”<br />
<br />
วีกิจโกรธมาก เขย่าร่างภรรยาหัวสั่นหัวคลอน “หยุดพูด หยุดพูด คุณมันบ้าไปแล้ว!”<br />
<br />
“ฉันไม่ได้บ้า...ทุกอย่างมันเป็นอย่างที่ฉันคิดมาตั้งแต่แรก เด็กทัยมันคล้ายเหลือเกิน ยิ่งวันนั้นที่คุณดุมันฉันเพิ่งเข้าใจวันนี้เองว่าคุณไม่เคยลืม”<br />
<br />
มุนินทร์ร่ำไห้อย่างหมดสภาพ พรั่งพรูสิ่งที่ติดใจมานาน “คุณไม่เคยลืมมุตตา คุณยังรักมุตตาอยู่ แล้วยัยทัยมันก็ละม้ายมุตตาเหลือเกิน...เป็นเด็กสาว แสนซื่อถูกทำร้ายทั้งร่างกายทั้งจิตใจ สมควรที่ผู้ชายแสนดีอย่างคุณจะดูแลปกป้องเหมือนที่คุณดูแลตา<br />
<br />
ตอนถูกคนทั้งกระทรวงทำร้าย”<br />
<br />
“นิน...ไม่ใช่นะ คุณมโนไปใหญ่แล้ว”<br />
<br />
“ไม่...ฉันไม่ได้มโน ทุกอย่างมันเป็นเรื่องจริง ฉันยังจำได้ ครั้งแรกที่เจอคุณ...คุณเทกแคร์ดูแลฉันอย่างดีเพราะคุณคิดว่าฉันคือตา ยิ่งคุณเจนภพเข้ามาหาฉันคุณก็รีบเข้ามาปกป้อง”<br />
<br />
“ไม่จริงนิน เราเคลียร์เรื่องนี้กันไปหมดแล้ว”<br />
<br />
“ไม่หรอกค่ะ...คุณแค่หลอกตัวเองว่าคุณรักผู้หญิงอย่างฉัน ยอมรับมาเถอะค่ะว่าคุณเอายัยทัยมาเป็นตัวแทนของมุตตาคนที่คุณไม่เคยลืม ส่วนฉันมุนินทร์เป็นแค่ร่างเงาที่คุณไม่เคยรักแม้แต่นิด”<br />
<br />
วีกิจพูดไม่ออก จับต้นชนปลายไม่ถูก มุนินทร์ไม่ยี่หระจะผละไปแต่ไม่วายทิ้งท้าย<br />
<br />
“นี่ไงคะที่ฉันเตือนคุณให้คุณรู้ใจตัวเองเสียก่อน แล้วเราค่อยมาตกลงว่าจะเอายังไงกับชีวิตแต่งงานของเราดี”<br />
<br />
จบคำมุนินทร์ก็คว้ากระเป๋าจะกลับกรุงเทพฯ<br />
<br />
วีกิจทนไม่ได้รั้งไว้และลงมือข่มขืนภรรยาตัวเอง!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ขณะที่มุนินทร์ตกสถานการณ์ลำบากโดนสามีตัวเองข่มขืน นพนภาช็อกสุดขีดเพราะถูกศรุตปฏิเสธรัก ศรุตไปกินมื้อค่ำกับนพนภาเพื่อตัดปัญหา ไม่อยากให้เธอคิดมากแต่กลับทำให้เรื่องไปกันใหญ่เพราะสาวใหญ่ดันสารภาพความในใจว่าหลงรักเขาเข้าอย่างจัง<br />
<br />
ศรุตลำบากใจมากแต่ไม่ลังเลจะปฏิเสธเพราะรักอารยาภรรยาผู้ล่วงลับคนเดียว<br />
<br />
“คุณศรุตไม่มีความรักให้ใครอีกแล้ว...หมายความว่ายังไง”<br />
<br />
“ผมหมายความตามนั้นจริงๆ ความรักของผมเหลือเพียงแค่ความทรงจำกับภรรยาผมเท่านั้น”<br />
<br />
ศรุตเข้าใจความรู้สึกนพนภาแต่เขาตอบรับความรู้สึกเธอไม่ได้จริงๆ นพนภาส่ายหน้าไม่ยอม<br />
<br />
“แต่คุณต้องมีใครสักคนนะคะ จะช่วยให้คุณลืมอดีตที่เจ็บปวดของคุณได้บ้างและฉันยินดีจะเป็นคนนั้นค่ะ”<br />
<br />
“ขอบคุณครับคุณนภา แต่อย่างที่บอก...ผมจบความรักของผมกับภรรยาไปแล้ว”<br />
<br />
“แล้วที่คุณตามตื๊อฉัน เข้ามาแนะนำ เข้ามาแสนดีกับฉัน นั่นไม่ใช่ความรักหรอกเหรอคะ”<br />
<br />
“ผมผิดเองที่ให้ความปรารถนาดีกับคุณเกินไปจนทำให้คุณเข้าใจผิด...ผมขอโทษ”<br />
<br />
“ฉันไม่เชื่อ ที่คุณพูดแบบนี้เพราะคุณเกรงใจฉันต่างหาก...คุณเกรงใจเพราะฉันยังไม่หย่าจากคุณภพ ถ้าฉันหย่า คุณก็พร้อมจะรักฉันใช่ไหมคะ”<br />
<br />
“คุณนภาครับ...ผมว่าผมเคลียร์ตัวเองกับคุณจนหมดข้อสงสัยแล้วนะครับ อย่าเข้าใจผมผิดอีกเลย”<br />
<br />
“ฉันเข้าใจคุณถูกต่างหาก เมื่อฉันหย่าจากคุณภพฉันจะมาทวงถามความรักจากคุณอีกครั้งและฉันแน่ใจว่าคุณเตรียมคำตอบว่าผมรักคุณไว้ให้ฉันแน่ๆ”<br />
<br />
นพนภาคิดเองเออเอง ศรุตอ่อนใจมากคร้านจะอธิบายเหตุผล แล้วก็เหมือนโชคช่วยเมื่อมีสายเข้าจากมุนินทร์ทำให้วิทยากรหนุ่มถือโอกาสปลีกตัวจากนพนภา<br />
<br />
มุนินทร์สะอิดสะเอียนตัวเองยิ่งนัก เพราะแม้จะรักวีกิจแค่ไหนแต่เธอไม่เคยรับได้กับการใช้กำลังข่มขืนเหมือนที่เขาเคยทำกับเธอเมื่อหลายปีก่อน และครั้งนี้ก็ทำให้เธอเหลืออดตัดสินใจขอความช่วยเหลือจากศรุตเพื่อกลับกรุงเทพฯ โดยไม่รู้เลยว่าการพบปะระหว่างเขากับเธอ...นพนภารู้เห็นทุกอย่าง!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
วีกิจตื่นมาไม่เจอมุนินทร์ก็ตกใจมาก ก่อนความรู้สึกผิดจะถาโถมเพราะสำนึกได้ว่าตนทำร้ายใจเธออีกครั้งด้วยการใช้กำลังข่มขืน เขาไม่รอช้าตามไปง้อถึงกรุงเทพฯแต่มุนินทร์ไม่เปิดโอกาส ย้ายกลับคอนโด เปลี่ยนรหัสเข้าห้องและกำชับผู้จัดการคอนโดไม่ให้วีกิจเข้าพบเด็ดขาด!<br />
<br />
ลูกศรกับปราโมทย์เห็นใจวีกิจมาก พยายามช่วยแต่ทำอะไรไม่ได้มากนอกจากขอให้วีกิจรอ ปล่อยให้มุนินทร์ได้สงบสติอารมณ์สักพัก เมื่อพร้อมคงออกมาให้เห็นเอง<br />
<br />
มุนินทร์รู้ทุกอย่างว่าวีกิจแวะมาหาที่คอนโด แอบฟังจากในห้องด้วยความสะเทือนใจ ศรุตที่แวะมาให้คำปรึกษากับเธอถึงห้องมองมาด้วยความอ่อนใจ อยากแนะให้เคลียร์กันให้รู้เรื่องแต่ดูท่าจะยากเพราะมุนินทร์ยังโกรธและมีแนวโน้มจะใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผลตัดสินเรื่องชีวิตคู่...<br />
<br />
นพนภากลับกรุงเทพฯพร้อมกับศรุตแต่ไม่ได้นัดเจอเขาอีก มัวหมกมุ่นเรื่องมุนินทร์ที่ตนเห็นตำตาว่านัดเจอกับศรุตที่โรงแรมริมชายหาด นภางค์นิ่วหน้ารับฟังข้อสันนิษฐานแบบจับแพะชนแกะของลูกสาว<br />
<br />
“แม่คะ...มุนินทร์ไปงานบริษัทที่ลอนดอนแล้วอยู่ดีๆก็กลับมาหาคุณศรุตอย่างลับๆ ใส่แว่นดำปิดหน้าปิดตา สวมฮู้ดไม่ให้ใครเห็นทั้งกลางวันกลางคืน แถมคุณศรุตยังช่วยปิดบังไม่ให้หนูรู้ด้วยว่านั่นคือมุนินทร์”<br />
<br />
“งั้นต้องมีเรื่องไม่ชอบมาพากลแล้วล่ะ”<br />
<br />
“แล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หนูเห็นมุนินทร์อยู่กับคุณศรุตนะคะ”<br />
<br />
เรื่องราวเมื่อหลายวันก่อนผุดในหัว วันที่นพนภาเห็นรถมุนินทร์แถวบ้านศรุต ไหนจะท่าทางพิรุธของวิทยากรหนุ่มตอนเธอไปหาหลังจากนั้น กระนั้นนภางค์ก็ยังไม่เชื่อว่ามุนินทร์จะมีแผนร้าย<br />
<br />
“คิดในแง่ดีเขาก็คงเหมือนแกมั้ง คือไปปรึกษาปัญหาชีวิตแต่งงานกับพ่อศรุต เพราะก่อนไปลอนดอนก็ทะเลาะกับนายกิจเรื่องนังเด็กคนนั้นอยู่ไม่ใช่เหรอ”<br />
<br />
“ใช่ค่ะแม่...แต่ถ้ามาปรึกษาปัญหาทำไมต้องโกหกหนูด้วยแถมยังตัดบทหนูทุกอย่างโดยเฉพาะตอนที่ ...เอ่อ...หนูสารภาพรักกับเขา”<br />
<br />
นภางค์มองลูกสาวอย่างเอือมระอา “เฮ้อ...ฉันละอ่อนใจกับความอ่อนปัญญาของแกจริงๆ ไปสารภาพรักกับผู้ชายก่อนได้ยังไง...แก่จนป่านนี้”<br />
<br />
นพนภาทำหน้ามุ่ยก่อนตัดพ้อแม่ “แหม...แม่คะ ...หนูยังไม่แก่ แล้วหนูก็ไม่ประสีประสาเรื่องความรักสักเท่าไหร่ รักแรกคือคุณภพ แล้วหนูก็ไม่มีใครอีกจนมาถึงคุณศรุตนี่ล่ะค่ะ”<br />
<br />
“ย่ะ...แม่อ่อนต่อโลก ในเมื่อผู้ชายปฏิเสธไม่ได้รักแกจะทู่ซี้อยู่ทำไม”<br />
<br />
“เขารักหนูค่ะแม่ แค่รอหนูหย่าเท่านั้นเอง แต่ตอนนี้เขาเกิดลังเลเพราะ...เฮ้อ...หนูไม่อยากคิดในแง่ร้ายเลย”<br />
<br />
“ถึงไม่คิดแกก็ร้ายอยู่แล้ว...พูดมาเถอะ”<br />
<br />
“เพราะเขามีมุนินทร์นี่ไงคะ เขาถึงลังเลกับหนู”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
นพนภามโนเรื่องราวระหว่างศรุตกับมุนินทร์ไปไกลมาก ทั้งเรื่องเขารักเธอแต่ต้องซ่อนความรู้สึกไว้เพราะเธอยังไม่ได้หย่าขาดจากเจนภพและเรื่องเขาลังเลเพราะมีมุนินทร์แทรกกลาง ศรุตกับมุนินทร์ไม่รู้เรื่องด้วย มัวคุยกันจริงจังเรื่องปัญหาชีวิตคู่ของฝ่ายหลังที่ทำท่าจะสั่นคลอนเพราะวีกิจอาจปันใจให้ทัยเด็กสาวในอุปการะ<br />
<br />
มุนินทร์เล่าเรื่องมุตตาฝาแฝดคนน้องให้ศรุตฟังอย่างหมดเปลือก โดยเฉพาะประเด็นที่มุตตามีบุคลิกและท่าทางเหมือนทัยราวกับเป็นคนเดียวกัน นั่นทำให้ปมซึ่งเคยเป็นปัญหาก่อกวนหัวใจเธออีกครั้งว่าวีกิจอาจฝังใจกับมุตตา...เขาไม่ได้รักเธอแต่แต่งงานด้วยเพราะเธอหน้าเหมือนมุตตา<br />
<br />
ศรุตเครียดไม่น้อยเพราะไม่เชื่อว่าวีกิจจะไม่รักมุนินทร์ หนุ่มหล่อประจำกระทรวงอาจแสดงออกด้วยวิธีที่ผิดอย่างใช้กำลังข่มขืน แต่ทั้งหมดอาจเป็นเพราะอารมณ์หึงหวง ไม่ใช่อยากทำร้ายจิตใจอย่างที่มุนินทร์เข้าใจ<br />
<br />
วีกิจกระวนกระวายใจเพราะไม่ได้เคลียร์กับมุนินทร์ บากหน้ากลับบ้านหาแม่โดยมีปราโมทย์ไปด้วย นพนภากับนภางค์ถือโอกาสสืบเรื่องมุนินทร์จากสองหนุ่ม วีกิจบ่ายเบี่ยงไม่ยอมตอบ ขอตัวไปทำงานดื้อๆ ทิ้งนพนภาให้มองตามด้วยความสงสัย...กลัวหลานชายจะมีปัญหากับภรรยาและตนอาจมีเรื่องทะเลาะเพราะหึงหวงศรุต<br />
<br />
สร้อยคำสังเกตเห็นความผิดปกติของลูกชายคนเดียว พยายามซักไซ้ด้วยความเป็นห่วงแต่วีกิจเลือกโกหกว่าไม่มีปัญหาเพราะไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจ พวกรัชนกเห็นพฤติกรรมของวีกิจจากกล้องตัวจิ๋วที่แอบติดไว้เมื่อวันก่อน สาแก่ใจมากและคิดแผนถัดมาจะยุให้นพนภากลายเป็นเมียหลวงใจยักษ์อีกครั้งให้ได้!<br />
<br />
ฤทัยกลายเป็นเครื่องมือล้างแค้นอีกครั้งของพวกรัชนก ด้วยการเล่นละครตบตานพนภากับนภางค์เป็นเด็กสาวน่าสงสารโดนมุนินทร์ใส่ร้ายให้เป็นมือที่สามในครอบครัว มุนินทร์ยังไม่รู้ตัว เดินไปส่งศรุตหน้าห้องพักหลังปรึกษาเสร็จ<br />
<br />
“ฉันส่งแค่นี้นะคะ ไม่อยากออกไปไหนเดี๋ยวคนเห็น”<br />
<br />
“ดีครับ...แต่ยังไงเรื่องมุตตาน้องสาวฝาแฝดของคุณยังเป็นประเด็นที่ผมต้องสรุปกับคุณอีกที”<br />
<br />
“ยังไงฉันก็คิดไม่ผิดหรอกค่ะเรื่องที่วีกิจรักตามากกว่าฉัน”<br />
<br />
“ให้ผมหาข้อมูลก่อนนะครับ งานนี้คงต้องปรึกษาผู้รู้หลายด้าน...ทำใจให้เป็นกลางนะครับ แล้วระลึกเสมอว่าคุณไม่ได้โดดเดี่ยวอยู่ลำพังในโลกนี้”<br />
<br />
ศรุตปลอบประโลมเสียงอ่อนแล้วผละไป ทิ้งมุนินทร์ให้มองตามนิ่งๆแต่ในใจทุกข์ทรมานเหลือเกินเพราะช้ำใจไม่หายกับพฤติกรรมของสามี พวกรัชนกแอบสังเกตการณ์ตลอดและตัดสินใจส่งสมุนของเกษมไปติดกล้องในห้องที่คอนโดของมุนินทร์ด้วยการปลอมตัวเป็นช่างซ่อมแอร์<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
<h3>อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 10 วันที่ 28 พ.ค.62</h3>ละครเรื่อง แรงเงา 2 บทประพันธ์โดย นันทนา วีระชน<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 บทโทรทัศน์โดย Anonymous<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 กำกับการแสดงโดย ชนินทร ประเสริฐประศาสน์<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 ผลิตโดย บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 ควบคุมการผลิตโดย อรุโณชา ภาณุพันธุ์<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-1946632167467549702019-05-27T10:22:00.002+07:002019-05-27T10:22:48.684+07:00อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 8 วันที่ 28 พ.ค.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 8 วันที่ 28 พ.ค.62</h2>“ค่ะ ฉันจะลืมอดีต ฉันจะมีแต่ปัจจุบัน...ปัจจุบันที่จะไม่มีวันอ่อนแอเหมือนเดิม” กลินท์แอบยิ้มร้าย เบนโล่งใจ จากนั้นสังคมจึงเห็นภาพเบนกับกลินท์ไปไหนมาไหนด้วยกันจนหนังสือพิมพ์และโซเชียลมีเดียเต็มไปด้วยข่าวและข้อความที่กระแนะกระแหนและด่ากลินท์ว่า “หา ‘ผู้’ ได้ไวจริงๆ”... “ฉันสงสารเบน”<br />
<a name='more'></a><br />
ป้าก็อตบ่นกับแป้งร่ำและข้าวนึ่งที่เป็นฝ่ายกลินท์ว่า “ลินคิดอะไรของเขาเนี่ย” แต่ก็พูดอย่างคนเข้าใจโลกว่า “ช่วยไม่ได้ ที่ผ่านมาลินท์ทำตัวน่าเกลียดจริงๆ ขนาดป้าอยู่ข้างลินท์บางทียังรับไม่ได้เลย โตๆกันแล้วน่าจะรู้<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
เป็นคนของประชาชนต้องทำตัวยังไงถึงจะอยู่ได้นาน<br />
<br />
เป็นดาวค้างฟ้าที่มีแต่คนชื่นชม นี่ลินท์เอาแต่อารมณ์ตัวเอง ร้าย แรง เหวี่ยง”<br />
<br />
ป้าก็อตพูดเหมือนเตือนใจทุกคนว่า<br />
<br />
“นี่เป็นตัวอย่างนึงที่ป้าย้ำนักย้ำหนา ทำอะไรต้องคิดให้ดีๆ เพราะอะไรที่เกิดขึ้นมาแล้วมันคือประวัติศาสตร์ โดยเฉพาะเรื่องคาวๆ คนเขาจะจำนัก อีกสิบปีผ่านไปคนรุ่นใหม่ที่เขาพูดถึงลินท์เขาก็จะตราหน้าลินท์ว่า ‘อ้อ! กลินท์ดาราที่เคยเป็นเมียน้อยน่ะเหรอ’ โทษใครได้ล่ะ นอกจากโทษตัวเอง”<br />
<br />
ทุกคนถอนใจ แล้วฟังป้าก็อตพูดต่อ<br />
<br />
“แล้วรอดูเรื่องเบนนะ ถ้าลินท์ตอบอะไรให้คนดูเขารู้สึกว่าตัวเองกินหญ้า รับรองลินท์เละแน่ๆ”<br />
<br />
พูดแล้วป้าก็อตนึกได้ว่ามีประชุม สั่งไกด์ให้โทร.คอนเฟิร์มอาจารย์สร้อยสังวาลด้วย เร่งลูกโซ่กับตูบศักดิ์ให้เข้าห้องประชุมบอกว่างานพรุ่งนี้มัน elegant มากเชิญไฮโซมาเยอะเลย<br />
<br />
ฝ่ายสร้อยสังวาลอ่านข่าวของกลินท์แล้วได้แต่ห่วงใย ถอนใจพึมพำ...<br />
<br />
“กรรมเก่าไม่พอยังคิดจะสร้างกรรมใหม่ นี่ละน้อ... เขาถึงเรียกคนมีกรรม...”<br />
<br />
สายป่านเห็นคลิปในไอจีที่เน่าถ่ายกลินท์อยู่กับเบนและเรียกกันว่าเบ๊บซึ่งแปลว่าเพื่อน สายป่านบ่นว่าเขายิ่งหาว่าลินท์สะตอยังมาถ่ายอะไรแบบนี้อีก เน่าบอกว่าตนแค่ถ่ายเล่นๆ สายป่านบ่นแกมด่าว่าต่อไปทำอะไรช่วยคิดให้เยอะหน่อย เน่าถามว่าก็แล้วมันไม่ดีเหรอ<br />
<br />
ถ้าลินท์กับเบนจะคบกัน<br />
<br />
“คบก็บอกว่าคบสิ ไม่ต้องลีลาเบ๊บแปลว่าเพื่อน ที่สำคัญแน่ใจนะว่าลินท์จะคบเบนจริงๆ ไม่ได้คบเบนเพื่อเป็นไม้กันหมาให้คนที่เขาก็รู้อยู่ว่าเป็นใคร”<br />
<br />
ฝ่ายอินทร์เห็นข่าวของกลินท์กับเบนแล้วหงุดหงิด ปติมาที่สังเกตอยู่ตลอดเวลาถามว่าเขาไม่คิดจะเลิกกับกลินท์จริงๆใช่ไหม ทั้งๆที่รู้ว่ากลินท์กำลังคบกับเบน อินทร์บอกว่าเธอทำประชดตน<br />
<br />
ปติมาทั้งเสียใจและเจ็บใจมากบอกอินทร์ว่า<br />
<br />
อย่าคิดว่าตนจะยอมแพ้ง่ายๆ ยิ่งเขาบีบตนมากเท่าไรคนที่จะเละคือกลินท์! ตนเจ็บมากเท่าไหร่มันต้องเจ็บมากกว่าตนหลายเท่า<br />
<br />
ดุษฎีได้ยินทั้งสองโต้เถียงกัน ปรามปติมาว่ายิ่งทำอย่างนี้ผัวยิ่งหนี เอาเถอะ จะทำอะไรก็ได้ที่เธอสบายใจ แต่ถ้าไม่สบายใจก็เลิกกับอินทร์เสีย ปติมาตัดพ้อว่านึกแล้วว่าต้องได้ยินคำพูดแบบนี้ แต่ตนไม่สนใจ ปติมาโกรธจนด่าดุษฎีว่าคุณแม่เข้าข้างลูกชายโดยไม่คำนึงถึงความถูกผิด ทำตัวแบบนี้ไม่สมควรได้เป็นคุณหญิงเลย ด่าแล้วเดินออกไปเลย<br />
<br />
“ยายติ๊ ออกไปเลยนะ ออกจากบ้านฉันแล้วไม่ต้องกลับมาอีก”<br />
<br />
ปติมาดวงตาวาวโรจน์อย่างถือดีไม่ยอมแพ้ ไปหาแพมบอกว่าเขาไล่ขนาดนี้ตนคงไม่กลับไปแล้ว แพมบอกว่าคนเราถ้าหมดรักกันแล้วคิดแต่จะทำลายกันก็ต่างคนต่างไปดีกว่า แยกย้ายกันไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับคนที่เขารักเธอจริง ปติมาไม่สนใจ บอกแพมด้วยสีหน้าแค้นอาฆาตจะเอาชนะให้ได้ว่า<br />
<br />
“ฉันจะยื้อเอาไว้ทั้งอินทร์ทั้งนังกลินท์ เอาให้<br />
<br />
ดิ้นพล่าน ไม่ก็ต้องถูกตราหน้า ศีลธรรมต่ำทั้งสองคน!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
อินทร์ว้าวุ่นใจมากสั่งเลขาให้จองตั๋วเครื่องบินให้ตนจะเข้ากรุงเทพฯ ไฟลท์์ไหนก็ได้ให้เร็วที่สุด<br />
<br />
วางสายจากเลขาก็กดหากลินท์ทันที<br />
<br />
เสียงมือถือกลินท์ดังขึ้น แต่เป็นสายจากเบนชวนไปทำบุญกันเพราะอยากให้เธอสบายใจจะได้ถือโอกาสทำบุญให้เจ้ากรรมนายเวรของเธอด้วย ไปทำโรงทานด้วยกันตนจะทำกับข้าวเอง กลินท์มีข้อแม้ว่าหลังจากทำโรงทานแล้วเขาต้องไปดินเนอร์กับตน เบนบอกเอาที่เธอสบายใจก็แล้วกันตนพร้อมเสมอ<br />
<br />
<br />
<br />
วางสายจากเบน สายของอินทร์ก็เข้ามา อินทร์ดีใจมากที่กลินท์รับสาย แต่ก็ถูกกลินท์กวนประสาททำเป็นพูดกับสายป่านว่าคืนนี้ตนไม่ว่างมีนัดกับเบน บอกสถานที่ที่เคยนัดประจำกับอินทร์ อินทร์ได้ยินก็ฉุนขาดถามว่าเธอนัดไอ้หมอนั่นในที่ที่เรานัดกันประจำได้ยังไง กลินท์บอกว่าตนกับเบนกำลังคบกัน<br />
<br />
“ผมไม่ยอมนะลินท์” แต่กลินท์ตัดสายทิ้งไปแล้ว อินทร์ร้อนรุ่มว้าวุ่นใจถามเลขา “ตั๋วเครื่องบินได้หรือยัง ผมจะไปกรุงเทพฯเดี๋ยวนี้”<br />
<br />
กลินท์เตรียมตัวออกจากบ้าน สายป่านถามว่าจะไปไหน กลินท์บอกว่ามีนัดกับเบน<br />
<br />
สายป่านเตือนสติว่าอย่าเห็นเบนเป็นเหยื่อ แล้วล้อเล่นกับความรู้สึกของเบน กลินท์สวนทันควันว่าตนคบกับอินทร์เธอก็ด่า พอคบกับเบนเธอก็ว่า ถามว่าอะไรของเธอเนี่ย!? พูดมาตรงๆเลยดีกว่า<br />
<br />
สายป่านเปิดคลิปเสียงของกลินท์ที่คุยกับอินทร์ให้ฟัง ชี้ว่าคลิปนี้เธอจงใจเมกขึ้นมา จงใจสร้างกระแส เตือนสติเพื่อนว่าอย่าปล่อยให้ความหลงผิดมันครอบงำจนเห็นกงจักรเป็นดอกบัวไป ไม่อย่างนั้นสิ่งที่เธอทำมันจะย้อนคืนมาทำลายตัวเธอเอง<br />
<br />
กลินท์โต้ว่าพวกเขาทำกับตนก่อน โดยอ้างเหตุการณ์ในชาติก่อนที่ตนถูกหลอกถูกฆ่าทั้งที่ตนเป็นเมียเจ้าน้อยมาก่อน สายป่านพูดอย่างระอาว่าอีกแล้ว อ้างชาติโน้นชาตินี้ที่ไม่มีใครพิสูจน์ได้ และถ้าเธอรู้ว่ามันเป็นกรรมเธอยิ่งต้องหยุด กลินท์บอกว่า “ฉันหยุดไม่ได้”<br />
<br />
“เธอหยุดไม่ได้เพราะจริงๆแล้วเธอยังรักอินทร์ อยากได้อินทร์ต่างหาก ถามหน่อยเถอะพี่ติ๊ผิดอะไร?”<br />
<br />
กลินท์โพล่งว่าเพราะชาติที่แล้วพี่ติ๊ฆ่าตน สายป่านเลยแนะให้เธอไปหาจิตแพทย์ กลินท์ตัดพ้อว่าเธอไม่เคยเชื่อตนเลย<br />
<br />
“ไม่ใช่แค่ฉัน ไม่มีใครเชื่อเธอเลยต่างหาก” ตำหนิกลินท์ว่าปล่อยคลิปออกไปอย่างนี้เธอต่างหากที่โง่<br />
<br />
“ฉันไม่ได้โง่ ฉันกำลังทวงความแค้นของฉันคืน ต่อให้คนทั้งโลกด่า ฉันก็ไม่สน ฉันไม่ยอมตายฟรีหรอก”<br />
<br />
สายป่านรับไม่ได้ไปคุยกับเน่าที่ร้านกาแฟ เน่าบอกว่าเธอไม่น่ารุนแรงกับลินท์ขนาดนั้น สายป่าน<br />
<br />
ถามว่าแล้วจะให้ตนเชื่อเรื่องที่ลินท์เล่าหรือ<br />
<br />
“ฉันเคยบอกเธอแล้วไง เรื่องที่ลินท์เล่ามีสถานที่ยืนยันข้อมูลจริงๆ” เน่าเปิดคอมฯให้สายป่านดู<br />
<br />
สายป่านเสียงอ่อนลงว่าแต่มันไม่ได้หมายความว่ามีสถานที่จริงแล้วลินท์จะระลึกชาติได้จริง ลินท์อาจไปอ่านหนังสือประวัติศาสตร์แล้วโยงนั่นโยงนี่มโนเข้าข้างตัวเอง เน่าติงว่าทำไมเธอมองลินท์ร้ายอย่างนั้น บอกสายป่านให้ใจเย็นๆตนเข้าใจเธอ แต่ตนก็อยากให้เธอเข้าใจลินท์ด้วย เน่าพูดอย่างเยือกเย็นว่า<br />
<br />
<br />
<br />
“ไม่มีใครอยากเอาตัวเข้าไปพัวพันกับรักสามเส้าหรอก แต่บางเรื่องมันอาจจะเป็นเรื่องของชะตาที่เรา ควบคุมไม่ได้”<br />
<br />
“สรุปแล้วแกก็ยังเข้าข้างลินท์ว่างั้น” สายป่านค้อนคว้ากระเป๋าออกไปงอนๆ เน่ามองตามอย่างไม่ค่อยสบายใจ รีบวิ่งตามไปบอกว่าอย่าเพิ่งโกรธสิ ตนพูดเพราะเข้าใจลินท์ สายป่านถามว่ายอมตามใจลินท์ทั้งที่รู้ว่ามันผิดหรือ? ทำแบบนั้นตนว่าไม่ใช่เพื่อนแท้! สายป่านสะบัดไปเลย เน่าถอนใจอย่างเข้าใจทั้งสองคน<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ปติมากับแพมนั่งฟังคลิปที่กลินท์จงใจปล่อย ปติมาบอกแพมว่าเห็นแล้วใช่ไหมว่าลินท์ไม่ยอมหยุด จงใจปล่อยคลิปให้รู้ว่าอินทร์ไม่ได้รักตน ลินท์ต้องการทำลายตน<br />
<br />
แพมติงว่าไม่เห็นจะทำลายตรงไหน เธอมีแต่ได้ เพราะจะเห็นว่าลินท์เป็นเมียน้อยที่น่าสมเพช และเธอก็เป็นเมียหลวงที่น่าสงสาร ปติมาสวนทันควันว่าตนไม่ได้อยากเป็นคนที่น่าสงสาร!<br />
<br />
“ติ๊ เธอต้องใช้สิ่งที่เกิดขึ้นให้มันเป็นประโยชน์สิ...<br />
<br />
ต่อให้เมียน้อยมันมีแผนร้อยแปด ยังไงคนทั้งประเทศ<br />
<br />
ก็เทใจเชียร์เมียหลวงอยู่แล้วจะกลัวอะไร จัดการให้มันไม่มีที่ยืนทำให้มันหมดราคาต้องออกจากวงการในที่สุด”<br />
<br />
ปติมามองแพม แอบยิ้มเพราะนั่นเป็นสิ่งที่ตนตั้งใจจะทำอยู่แล้ว แล้วปติมาก็พิมพ์ข้อความลงในเพจ แอนตี้กลินท์อย่างเผ็ดร้อน และคนก็เสพข่าวตามโซเชียลอย่างเมามัน มีทั้งด่าและเข้าข้างกลินท์ แต่กลินท์ไม่สนใจ ไปที่โรงทานตามที่นัดไว้กับเบน<br />
<br />
แม้เบนจะเอาใจกลินท์ แต่เขาก็บอกว่าไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เธอทำ เธอไม่น่าปล่อยคลิปนั้นเลยจริงๆเพราะมันทำให้ตนรู้สึกว่าเธอยังมีเยื่อใยกับคุณอินทร์ ยังไงเธอก็ยังมีคุณอินทร์อยู่เต็มหัวใจและตนก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเหมือนกัน<br />
<br />
กลินท์บอกว่ามันไม่ใช่อย่างที่เขาคิด เบนบอกว่าเอาไว้เมื่อเธอพร้อมค่อยบอกตนก็ได้แล้วเดินไปเลย<br />
<br />
“ฉันขอโทษนะเบน แต่ฉันหยุดตัวเองไม่ได้” กลินท์พึมพำแผ่วเบา เดินไปอีกทางอย่างไม่แคร์เบนเลย<br />
<br />
สายป่านหงุดหงิดเป็นห่วงกลินท์ แต่ก็นึกถึงที่แม่ชีเคยบอกว่า<br />
<br />
“อดทนหน่อยนะสายป่าน วันไหนที่ลินท์พ้นวิบากกรรมลินท์จะรู้ว่าสิ่งที่ลินท์ทำมันคือความผิดมหันต์”<br />
<br />
คิดได้แล้วสายป่านถอนใจคว้ากระเป๋าออกไปทั้งที่ใจยังห่วงกลินท์มาก<br />
<br />
กลินท์ไปรอเบนที่ร้านหรูที่เคยไปประจำกับอินทร์ แต่นั่งรอแล้วรอเล่าเบนก็ไม่มาสักที กลินท์ส่งไลน์ไปบอกว่าตนรออยู่ ส่งไปแล้วเบนก็ไม่อ่าน กลินท์ถอนใจส่งไลน์ไปอีก...<br />
<br />
“นี่คุณโกรธฉันจริงๆหรือ ฉันขอโทษ รีบมานะ ฉันจะรอจนกว่าคุณจะมานะ”<br />
<br />
แต่เบนก็ยังไม่อ่านอยู่ดี ที่แท้เบนกำลังลงจากรถจะขึ้นไปหากลินท์เลยไม่ได้อ่านไลน์<br />
<br />
<br />
กลินท์รอไปดื่มไปจนเริ่มมึนๆอินทร์ก็เดินเข้ามา พอดีบนเวทีนักร้องร้องเพลง “ยิ่งห้ามยิ่งหวั่นไหว” กลินท์ที่กำลังมึนเดินขึ้นไปขอไมค์จากนักร้องมาร้องเองหน้าตาเฉย อินทร์เดินเข้ามากลินท์กำลังร้องถึงท่อน...<br />
<br />
“ใจยิ่งห้ามยิ่งหวั่นไหว ทำไมต้องเป็นแบบนั้น อยากลบความผูกพันที่ฉันมีต่อเธอ...” พอดีอินทร์มองกลินท์อย่างมีความหวังมากคิดว่ากลินท์ยังมีเยื่อใยกับตน<br />
<br />
แต่ข้างหลังอินทร์ ปติมากำลังเดินตามมาโดยอินทร์ไม่รู้ตัว กลินท์ยังคงร้องเพลงต่ออย่างมีอารมณ์...<br />
<br />
“ยิ่งเจ็บยิ่งรักไม่เข้าใจ ยิ่งเกลียดเท่าไหร่ก็ยิ่งเจอ ทำไมต้องรักเธอ...ได้แต่ถามใจทำไมนะ...ทำไม”<br />
<br />
ทันใดนั้นกลินท์เห็นอินทร์ก็ส่งสายตาให้ อินทร์ดีใจ แต่ปติมาเดือดมาก เบนเดินรั้งท้ายตามมาเห็นทุกอย่าง ได้ยินกลินท์ร้องเพลงเหมือนจะรอให้อินทร์กลับมาก็สีหน้าหม่นหมอง เดินออกไปโดยไม่สนใจกลินท์เลย<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กลินท์ร้องเพลงจบเดินลงจากเวที อินทร์ยิ้มปลื้มรีบไปหาด้วยความหวัง แต่ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อปติมาตามมาคว้าแขนไว้ ยิ้มให้อินทร์ทำไม่รู้ไม่ชี้ สายป่านเดินตามมาเห็นเต็มตาตกใจมาก<br />
<br />
กลินท์เดินผ่านอินทร์ ทักปติมาอย่างไม่สะทกสะท้านว่าไม่คิดว่าจะเจอพี่ติ๊ที่นี่ ถามว่ามาเปลี่ยนบรรยากาศหรือ ปติมายิ้มหวาน กลินท์พูดต่ออีกว่า กินแกงจืดอยู่บ้านนานๆก็เบื่อเปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็ดี<br />
<br />
“ใช่...แกงจืดที่บ้านอาจจะจืด คงสู้แกงกะหรี่ไม่ได้” ปติมาเน้นคำกะหรี่และตวัดตามองกลินท์คมกริบ “แต่อินทร์เขาชอบกินแกงจืดมากนะลินท์ นานๆถึงจะกินแกงกะหรี่ที ใช่ไหมคะอินทร์”<br />
<br />
อินทร์รับสถานการณ์ไม่ทันทำอะไรไม่ถูกเพราะคนมองกันเต็ม ปติมายิ้มหวานบอกกลินท์ว่า<br />
<br />
“อีกอย่างสถานที่ดีๆแบบนี้ เขาคงไม่ขายแกงกะหรี่ คนที่อยากกิน อยากขาย คงต้องไปที่อื่น” หางตาใส่กลินท์แล้วพูดเยาะ “ขอตัวนะลินท์ พี่ทนกลิ่นแกงกะหรี่ไม่ไหว มันสะอิดสะเอียน”<br />
<br />
พูดแล้วพาอินทร์ออกไป กลินท์ยืนนิ่งที่ถูกด่าอย่างเจ็บแสบ พอหันมาเห็นสายป่านก็ใจหายว่าโดนแน่<br />
<br />
จริงดังคาด! สายป่านมองกลินท์พูดอย่างฉุนขาดว่าหาเรื่องอีกจนได้ กลินท์บอกว่าตนไม่ได้ทำอะไร<br />
<br />
“เหรอ? แล้วที่เธอปล่อยคลิปยั่วพี่ติ๊ ยั่วอินทร์ มันคืออะไร สมใจแล้วนี่ บอกใบ้สถานที่ทุกอย่างจนเขาตามกันมา” กลินท์บอกว่าช่วยไม่ได้ “ช่วยไม่ได้แน่ แป๊บเดียวมีคนแชร์เป็นพันที่เธอร้องเพลงให้ท่าผัวชาวบ้าน”<br />
<br />
กลินท์เถียงว่าตนร้องให้เบน สายป่านถามว่าร้องให้เบนทำไมในเมื่อเธอบอกว่าเบนเป็นเพื่อน ด่ากลินท์ว่ามโนเอาเองเรื่องรักสามเส้าตั้งแต่อดีตชาติ ที่แท้เธอก็อ้างลมๆแล้งๆมโนว่าตัวเองถูก<br />
<br />
ปติมาเห็นสายป่านกับกลินท์จ้องกันเอาเป็นเอาตายก็ยิ้มพอใจ เข้าไปขอบใจสายป่านที่ช่วยเตือนสติกลินท์ กระหน่ำซ้ำว่าลินท์ควรเลิกยุ่งกับผัวพี่ซะที นอกจากลินท์จะ “ใสจังแรน” อย่างที่เขาด่ากัน ด่าแล้วชวนอินทร์กลับ อินทร์มองกลินท์แว่บหนึ่งแล้วเดินตามปติมาไป สายป่านถามว่าเห็นแล้วใช่ไหมว่าเขาเลือกเมียเขา<br />
<br />
“ชาติไหนๆฉันก็เป็นคนถูกกระทำ แต่ชาตินี้ฉันไม่ยอม!!” กลินท์แค้นจนตาวาวโรจน์<br />
<br />
ต่อหน้าสายตาผู้คนอินทร์นิ่ง แต่พอไม่มีคนเห็นก็แสดงท่าทีรังเกียจปติมาถามว่ามาทำไม ปติมาบอกว่ามาปกป้องสิทธิ์ของตัวเอง ด่าอินทร์ว่าเห็นแก่ตัวไม่เคยทำเพื่อใคร อินทร์สวนเสียงเข้มว่าตนทำเพื่อกลินท์<br />
<br />
ในเมื่อกลินท์เสียสละเพื่อตนถึงขนาดนี้ทำไมตนจะเสียสละเพื่อเธอบ้างไม่ได้ ท้าให้ปติมาเลิกกับตนเสีย<br />
<br />
“ฝันไปเถอะ!” ปติมากับอินทร์ห้ำหั่นกันด้วยสายตาไม่มีใครยอมใคร<br />
<br />
<br />
ปติมากลับไปถามแพมว่า อินทร์ทำกับตนอย่างนี้ได้ไง แพมว่าสันดานผู้ชายไง บอกปติมาว่าลองถ้าเธออยู่เฉยๆ เขาก็คงคั่วกลินท์จนเบื่อแล้วก็ทิ้ง แต่พอเธอลุกขึ้นมาทวงสิทธิ์เขาคงไม่ชอบเพราะควบคุมเธอไม่ได้<br />
<br />
ปติมาฮึด ประกาศว่าตนจะอยู่กับมันไปแบบนี้แหละ!<br />
<br />
“ฉันเข้าใจ ถ้าความรักปล่อยกันได้ง่ายๆก็คงไม่มีคนต้องเจ็บปวดที่ต้องเห็นคนที่เรารัก...ไม่รักเรา”<br />
<br />
แพมจับมือปติมาเหมือนจะบอกความรู้สึกบางอย่าง แต่ปติมานัยน์ตากร้าววาวแค้น ไม่ได้รู้สึกถึงสัมผัสพิเศษที่แพมสื่อให้เลย...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คืนนี้กลินท์เปิดห้องที่โรงแรมนั่งดื่มจนสติไม่อยู่กับตัว เห็นเทียนคำมานั่งตรงหน้า แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเศร้าหมอง บอกว่า “เธอต้องแก้แค้นให้ฉันนะกลินท์”<br />
<br />
กลินท์นึกถึงการมาเยือนเชียงใหม่แต่ละครั้งของตัวเอง ผ่านมาแล้วสามประตู คือประตูเชียงเรือก ประตูเชียงใหม่ และประตูแสนปุง กลินท์คว้าไอแพดเสิร์ชดูเห็นประตูเชียงใหม่ทั้ง 5 แล้วพึมพำอีกสองประตูที่เหลือ “ประตูสวนดอก ประตูช้างเผือก”<br />
<br />
กลินท์มองไปรอบห้องคว้ามือถือมาดูไม่มีไลน์ตอบจากเบน เธอหน้าสลดนัยน์ตาแห้ง...คิดถึงเบน<br />
<br />
สายป่านไปหาเบนบอกว่าเมื่อคืนกลินท์ไม่ได้กลับห้องและเมื่อกี๊เพื่อนก็โทร.มาบอกว่ากลินท์จองตั๋วไปเชียงใหม่ ถามว่าเบนจะตามไปไหม เบนตอบทันทีว่าไม่ สายป่านบอกว่าตนเป็นห่วงลินท์ไม่รู้จะทำยังไงให้ตัดขาดจากอินทร์ได้สักที<br />
<br />
“ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงนอกจากเอาใจช่วยให้ลินท์หลุดพ้นจากกรรมที่ลินท์สร้างขึ้นมาซะที”<br />
<br />
ทันใดเสียงไลน์ดังขึ้น เบนเปิดดูเป็นไลน์จากลินท์ว่า “ฉันยังรอคุณอยู่นะเบน” เบนเลื่อนดูเป็นข้อความตั้งแต่เมื่อคืน ฉุกคิดที่สายป่านบอกว่าเมื่อคืนลินท์ไม่ได้กลับห้อง เบนลุกออกไปอย่าง...ยังตัดใจไม่ได้<br />
<br />
กลินท์ลงมาถามพนักงานว่าเมื่อคืนเบนมาที่นี่หรือเปล่า พนักงานอกว่าเหมือนจะมาแต่กลับไปตอนไหนไม่ทราบ กลินท์กวาดตามองหาไม่เห็นเบนก็หน้าจ๋อยบอกตัวเองว่า “ใครจะรอข้ามคืน...เหมือนเรา” แล้วออกไปเรียกรถลีมูซีนออกไป เป็นนาทีที่เบนเดินเข้ามากวาดตามองหากลินท์พอดี เดินไปถามพนักงานว่า<br />
<br />
“คุณกลินท์พักอยู่ที่นี่หรือเปล่าครับ”<br />
<br />
“เพิ่งเช็กเอาต์ออกไปตะกี้เองค่ะ”<br />
<br />
เบนหน้าจ๋อยไปทันที ทนไม่ได้โทร.บอกเน่าว่าลินท์จะไปเชียงใหม่อยากให้เขาไปเป็นเพื่อนหน่อย เน่าถามว่าทำไมเขาไม่ไปเอง เบนบอกว่าพอดีมีเรื่องกันอยู่ ขอร้องเน่าให้ช่วยไปแทนที ขอบคุณแล้ววางสายเลย<br />
<br />
เน่าโวยวายว่ายังพูดไม่ทันจบเลย หนิมถามว่าเขาต้องไปรีเสิร์ชงานอยู่แล้วไม่ใช่หรือ ไปเถอะ เน่าอ้อนว่าตนยังอยากอยู่กับหนิม หนิมว่าตนก็อยากอยู่กับเขาแต่นายโทร.มาบอกว่ามี Outing สองอาทิตย์ กอดเน่าอ้อนบอกว่า แยกย้ายกันทำงานก่อนนะ แล้วเจอกัน<br />
<br />
ทั้งสองกอดหัวเราะอย่างเข้าใจกัน บอกรักกันเหมือนทั้งเพื่อนทั้งแฟน เป็นความรักที่น่ารักมาก...<br />
<br />
เน่าไปเจอกลินท์ที่สนามบินเชียงใหม่บอกว่าตนมาทำงานถามว่าแล้วป่านล่ะ กลินท์บอกว่าตนไม่ได้มาทำงานแต่มาเรื่องส่วนตัว เน่าถามว่าเรื่องเดิมหรือ กลินท์บอกว่าใช่เรื่องเดิมที่ไม่มีใครเชื่อ เน่าบอกว่าตนเชื่อและเธอไปไหนก็จะไปด้วย พูดทีเล่นทีจริงว่า<br />
<br />
“เผื่อการผจญภัยทำให้ฉันได้พล็อตใหม่ไง”<br />
<br />
กลินท์ยิ้ม...รู้ดีว่าเน่าหาเรื่องไปด้วยเท่านั้นเอง<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กลินท์ไปหาสร้อยสังวาลที่ร้าน เน่าทำเป็นเดินดูโน่นนี่แต่เงี่ยหูฟังว่าเขาคุยอะไรกัน กลินท์บอกว่าตนมาเพราะอยากแก้แค้น และคิดว่าอาจารย์เป็นคนเดียวที่น่าจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตน<br />
<br />
“ใครจะเข้าใจหรือไม่ ไม่สำคัญเท่าเรารู้เท่าทันใจตัวเองหรอก และยิ่งรู้เท่าทันใจตัวเอง ก็ยิ่งต้องมีสติก่อนจะทำอะไรคิดให้ดีนะลินท์” กลินท์บอกว่าตนมั่นใจว่าคิดดีแล้ว “ถ้าอย่างนั้น เธอก็พร้อมที่จะยอมรับผลที่ตามมา?”<br />
<br />
“อาจารย์พูดเหมือนรู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับลินท์”<br />
<br />
“กฎแห่งกรรม...ยุติธรรมเสมอ ใครทำอะไรไว้ย่อมได้รับผลจากการกระทำของตัวเอง” สร้อยสังวาลหันไปหยิบกล่องเครื่องประดับเอาสร้อยเส้นเล็กที่มีพระองค์เล็กบอก “ฉันให้...เพื่อเธอจะได้ปลอดภัย การที่เราแขวนพระไม่ใช่เพื่อให้พระคุ้มครองนะ การแขวนพระก็คือการเตือนสติตัวเองให้เราระลึกถึงคุณงามความดีของแก้วสามประการ รวมถึงสติที่อยู่กับตัวเองว่าเรากำลังทำอะไรอยู่...ยังไงก็ระวังตัวเองไว้ให้มากๆนะกลินท์”<br />
<br />
“ขอบคุณค่ะอาจารย์” กลินท์ซึ้งใจแต่แววตายังแค้นเหมือนเดิม เน่ามองทั้งสองอย่างสนใจ<br />
<br />
เมื่อเน่ากับกลินท์ไปนั่งที่ร้านกาแฟ เน่าดูพระแล้วบอกว่าเป็นพระเก่าเหมือนพระรอด แต่ก็ย้ำกับกลินท์ว่ายังไงเธอก็ต้องมีสติอย่างที่อาจารย์บอก<br />
<br />
“ฮื่อ...ฉันจะใช้สติ ความกล้า ความแค้น เพื่อผลตอบแทนที่คุ้มค่าที่สุด”<br />
<br />
เน่าบอกให้ลืมๆความแค้นไปบ้างเถอะ เธอเป็นคนของประชาชน ที่สำคัญเบนเป็นห่วงเธอมากจนให้ตนตามเธอมาที่นี่ กลินท์ฟังแล้วรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาด<br />
<br />
เวลาเดียวกันเบนโทร.บอกสายป่านว่าตนจะไปเชียงใหม่เพราะเป็นห่วงลินท์แล้วคว้ากระเป๋าออกไปเลย<br />
<br />
ที่ถ้ำลับ หญิงชายคู่หนึ่งนั่งขัดสมาธิหันหน้าเข้าหากันท่ามกลางเครื่องรางของขลังที่น่ากลัว ทั้งสองยกมือประกบเหมือนถ่ายทอดพลังแก่กัน พลันร่างฝ่ายชายก็กลายเป็นเสือและร่างฝ่ายหญิงก็กลายเป็นนางสิงห์ดูน่าสยดสยอง!<br />
<br />
<br />
ฝ่ายปติมา คืนนี้ไปนั่งดื่มกับหนุ่มหล่อที่บาร์โฮสต์<br />
<br />
แพมตามไปขัดจังหวะปติมากับหนุ่มหล่อด่าปติมาว่า อยากเป็นข่าวดังทั่วเมืองว่าปติมาผัวทิ้งเลยต้องมาหิ้วหนุ่มบาร์โฮสต์รึ ปติมาย้อนว่าผู้ชายทำได้ผู้หญิงก็ทำได้<br />
<br />
“ใช่ แต่ไม่ใช่เธอ พอข่าวออกไปเดี๋ยวเธอก็รู้เองแหละว่าคนทั่วไปเขามองสิทธิ์สตรีอย่างที่เธออ้าง เขาว่ากันยังไง”<br />
<br />
ปติมาเถียงไม่ออก คว้ากระเป๋าวางเงินไว้แล้วเดินหน้าบึ้งออกไป แพมมองระอาแล้วตามไปจนถึงลานจอดรถ แพมยังเตือนสติว่า รู้ว่าเธอเสียใจ อยากประชดอินทร์ แต่เธอต้องทำในสิ่งที่อินทร์ต้องเสียดายเธอ ไม่ใช่ทำแล้วทำลายตัวเอง<br />
<br />
“ฉันไม่ไหวแล้วแพม ฉันไม่ไหวแล้ว”<br />
<br />
“ไหวสิ เพราะเธอยังมีคุณค่า และผู้หญิงที่มีคุณค่า คือคนที่จะทำให้ผู้ชายเสียดาย...จำไว้นะติ๊”<br />
<br />
ปติมามองแพมมีความหวังขึ้นและแล้วแววตานั้นก็เปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์เหมือนคิดอะไรออก<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ความแค้นแต่ชาติก่อนยังฝัง แน่นในใจกลินท์และเธอต้องแก้แค้นในชาตินี้ให้ได้ทั้งอินทร์และปติมา!<br />
<br />
เบนมาถึงเชียงใหม่รู้จากเน่าว่ากลินท์ไม่ได้มาพักที่บ้านแต่แยกไปพักที่โรงแรม ลินท์อยากได้ชุดล้านนาตนก็พาไปซื้อ เบนรู้ทันทีว่ากลินท์ต้องทำอะไรพิเรนทร์อีกบ่นเน่าว่าปล่อยลินท์ไปได้ยังไงแล้วออกตระเวนหาลินท์<br />
<br />
กลินท์ในชุดล้านนาไปที่ประตูแสนปุงที่ตนถูกฆ่าตาย หลับตาอธิษฐานขอให้ประตูเปิดรับเทียนคำคนนี้ให้กลับไปแก้แค้นตามที่จิตได้เคยอธิษฐานไว้ด้วย<br />
<br />
เบนตามมาเห็นกลินท์กำปิ่นกำลังข้ามถนนก็ตรงเข้าฉุดรั้งไว้บอกว่าตนไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น<br />
<br />
“ยังไงฉันก็ต้องไปเบน...ไม่ใช่เพราะฉันอาลัยอาวรณ์อินทร์อย่างที่คุณกับป่านคิด แต่เป็นเพราะพวกเขาทำเลวร้ายกับฉันไว้มาก ทั้งเจ้าช่อเอื้อง เจ้าวงเดือนและเจ้าน้อยเทวาฤทธิ์...พวกเขาหลอกฉันและพวกเขาก็ฆ่าฉันที่ประตูนี้ ฉันต้องกลับไปเอาคืน!”<br />
<br />
กลินท์บอกเบนว่าถึงเขาจะไม่เชื่อแต่มันเกิดขึ้นกับตนแล้ว เจ้าน้อยคืออินทร์ พี่ติ๊คือเจ้าวงเดือน และตนคือเทียนคำ...เทียนคำที่ถูกฆ่าที่นี่” เบนบอกว่ายังไงมันก็ผ่านไปแล้ว “ไม่ผ่าน! ความเจ็บปวดของเทียนคำมันยังตอกย้ำอยู่กับจิตวิญญาณของฉัน วันนี้ฉันคือกลินท์ดวงอาทิตย์ที่ยิ่งใหญ่แกร่งกล้า ไม่ใช่เทียนน้อยด้อยค่า<br />
<br />
เหมือนเมื่อก่อน ฉันจะกลับไปแก้แค้นที่มันทำกับฉัน ถ้าคุณไม่เชื่อคุณก็อยู่ที่นี่ ส่วนฉันจะย้อนเวลากลับไปยังโลกของฉัน”<br />
<br />
กลินท์ขอบคุณความห่วงใยของเบนแต่ตนมีสิ่งที่ต้องสะสาง ยังไงตนก็จะกลับมาเหมือนที่สัญญากับเขาไว้ กลินท์ดึงมือเบนออกเอาปิ่นปักที่มวยผมอย่างเร็วแล้ววิ่งเข้าประตูแสนปุงไปอย่างเร็ว เบนอ้าปากค้าง วิ่งตามกลินท์เหมือนจะผ่านประตูเข้าไป แต่สุดท้ายก็พบตัวเองยืนอยู่ที่เดิม ถามทึ่ง<br />
<br />
“นี่คุณ...กลับไปโลกอดีตได้จริงๆหรือลินท์”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กลินท์วิ่งข้ามมาจากอีกมิติหนึ่ง จนถึงคุ้มเวียงสวรรค์ เห็นเจ้าน้อยประคองเจ้าวงเดือนอย่างงอนง้อ ห่างไปเห็นสิงห์มองเจ้าวงเดือนอยู่อย่างน้อยเนื้อต่ำใจ ไพคาอยู่ด้านหลังมองอย่างไม่พอใจ ด่าสิงห์ว่า<br />
<br />
“เป็นขี้ข้าอย่าได้คิดเผยอหมายจันทร์นะไอ้สิงห์” สิงห์หันมองอย่างไม่พอใจ “หรือที่ข้าพูดมันไม่จริง”<br />
<br />
“ไม่จริง ที่ข้าติดตามเจ้าวงเดือนมาจากเมืองเชียงจันเพราะข้าเป็นผู้ชายคนเดียวที่เจ้าเลือก แล้วเจ้าก็บอกข้าเก่ง ข้ามีคาถาอาคม ข้าปกป้องเจ้านางได้ก็เท่านั้น”<br />
<br />
ไพคาว่าให้มันจริงเถอะ สิงห์เย้ยว่าดีกว่าเอ็งที่ไม่มีใครที่ไหนมารัก<br />
<br />
“ไอ้สิงห์”<br />
<br />
“หุบปากเอ็งเสียบ้าง เพราะถ้าทำให้ข้าเหม็นหน้าเหม็นปากนัก ข้าจะไปฟ้องเจ้าวงเดือนให้เอาส้นตีนอีแตงสามาลูบปากเอ็ง” สิงห์ผละไปอย่างไม่ชอบหน้า ไพคาด่าตามหลังอย่างไม่พอใจว่า<br />
<br />
“ไอ้สิงห์ คนอย่างเอ็งมันจัญไร ชาตินี้จ้างให้ก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนมารักมาชอบเอ็ง ไอ้...ไอ้ควายสะตวง!”<br />
<br />
กลินท์ได้เห็นได้ฟังทุกอย่าง ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วเดินไปหาสิงห์ตำหนิไพคาว่า มันว่าเกินไป ใครว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนมารักมาชอบพี่สิงห์<br />
<br />
สิงห์มองไปเห็นกลินท์เป็นเทียนคำก็ตกใจเพราะรู้ว่าเทียนคำตายแล้ว อุทาน<br />
<br />
“อีเทียนคำ!”<br />
<br />
เทียนคำอ่อยว่าอย่างน้อยก็มีตนคนหนึ่งที่แอบมองพี่สิงห์ตลอดเวลา สิงห์เพ่งมองถามว่าเป็นไปได้ยังไง เอ็งยังไม่ตาย?<br />
<br />
“เป็นไปได้สิ คนเก่งอย่างพี่ก็น่าจะรู้ว่าข้าเป็นคนไม่ใช่ผี ข้ายังไม่ตาย”<br />
<br />
สิงห์ค่อยๆจับมือเทียนคำ ตัวยังอุ่นเต็มไปด้วยเลือดเนื้อ สิงห์มองอย่างสงสัยว่า เป็นไปได้ยังไง??<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กลินท์ยั่วสิงห์ออดอ้อนว่าเขาคือคนที่ตนแอบชอบอยู่ เราสองคนที่ไม่เคยมีเรื่องโกรธเคืองกันมาก่อนที่เขาทำร้ายตนก็เพราะตามคำสั่งเจ้าวงเดือน สิงห์ถามว่าแล้วกลินท์มาหาตนถึงนี่ทำไม มีอะไร<br />
<br />
กลินท์บอกว่าตนจะไปตักน้ำที่บ่อ แต่มืดแล้วพี่อุ่นเฮือนก็ไม่อยู่ขอให้พี่สิงห์ไปส่งหน่อย กลินท์หว่านเสน่ห์จนสิงห์กลืนน้ำลายรับปากจะไปช่วยตักน้ำให้<br />
<br />
กลินท์ยิ้มพอใจ สิงห์รีบตามไป ทันใดนั้นแตงสาที่บ้าๆบอๆก็โผล่จากเสาเรือนร้องตกใจกลัว<br />
<br />
“ผีๆ มันกำลังมาเอาคืน”<br />
<br />
ที่บ้านคำป้อ อุ่นเฮือนภาวนาขออย่าให้เป็นอย่างที่เขาพูดกันว่าเทียนคำถูกผีหักคอตายไปแล้ว ทันใดแตงสาก็วิ่งมาร้อง “เทียนคำ...เทียนคำ” พลางชี้ไปทางบ่อน้ำ อุ่นเฮือนตกใจจ้องแตงสาว่าอย่าบอกนะว่าเทียนคำกลับมาอีกแล้ว แตงสาไม่พูดแต่ลากอุ่นเฮือนลงเรือนไป<br />
<br />
กลินท์กำลังยั่วยวนสิงห์สุดฤทธิ์แกล้งทำเป็นจะเป็นลมเอียงหน้าเข้าไปหาเขา อุ่นเฮือนเห็นพอดีตกใจร้องลั่น “เทียนคำ! ข้านึกว่าเอ็งตายไปเหมือนที่เขาลือกัน ที่ไหนได้หนีมาอยู่กับไอ้สิงห์นี่เอง ไป กลับบ้าน!”<br />
<br />
กลินท์อิดออดถ่วงเวลา อุ่นเฮือนกระชากมืออย่างแรง กลินท์บอกสิงห์แล้วเจอกันใหม่ สิงห์หัวใจพองโตดีใจกับสายตาของเทียนคำ แต่อีกใจก็แปลกใจพึมพำ “เทียนคำมันยังไม่ตาย เป็นไปได้ยังไง??”<br />
<br />
อุ่นเฮือนลากกลินท์ขึ้นบ้านด่าว่าไม่เข็ด ถึงได้พัวพันแต่คนของเจ้าวงเดือน นั่นก็เจ้าน้อย นี่ก็ไอ้สิงห์ระวังเถอะสลิ๊ดด๊กแบบนี้ เอ็งได้หายไปจริงๆหรอก<br />
<br />
กลินท์ตัดพ้อว่าทั้งอุ่นเฮือนกับแม่มองว่าตนเป็นคนผิดทั้งที่ความจริงเจ้าวงเดือนต่างหากเป็นคนร้าย<br />
<br />
แต่กลินท์ก็ถูกอุ่นเฮือนว่าเป็นคนผิด เพราะผู้หญิงที่ไม่ได้ตบแต่งไม่มีใครยอมรับว่าเป็นเมีย นอกจากนางบำเรอ ด่าเทียนคำว่า “เอ็งแค่คนใจง่ายมอบกายให้ท่านเชยชม แล้วเอ็งจะมาพูดหาพระแสงอะไร”<br />
<br />
<h3>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 8 วันที่ 28 พ.ค.62</h3>ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทประพันธ์โดย หัสวีร์<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทโทรทัศน์โดย ปานตะวัน<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน กำกับการแสดงโดย วรวิทย์ ศรีสุภาพ<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ผลิตโดย บริษัท กู้ด ฟีลลิ่ง จำกัด<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ควบคุมการผลิตโดย สมจริง ศรีสุภาพ<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-51670043848809823322019-05-25T09:48:00.005+07:002019-05-25T09:48:38.394+07:00อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 10 วันที่ 26 พ.ค.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgrbganClpbG6_IYlwHE7NEFrli4YNXl8Xg67walLj1PpmYPUmY2qhKhFDZAeQa5SNYrOcAgiio5OMu04C9x1B7kclw-1mnAabAvjC2Tlc1G4NpO-2ICAS6ypuSjvSPJuAaUOn5jlfWc/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgrbganClpbG6_IYlwHE7NEFrli4YNXl8Xg67walLj1PpmYPUmY2qhKhFDZAeQa5SNYrOcAgiio5OMu04C9x1B7kclw-1mnAabAvjC2Tlc1G4NpO-2ICAS6ypuSjvSPJuAaUOn5jlfWc/s1600/7.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 10 วันที่ 26 พ.ค.62</h2>แทนไทยิ้มเจื่อน เอือมระอาและหนักใจแต่เหมือนนพนภาจะยังไม่รู้ตัว<br />
<br />
“ทีนี้แม่อยากรู้จังว่ายัยผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใคร แทนช่วยแม่หน่อยได้ไหม” แทนไทนิ่วหน้า นพนภาเลยอธิบาย “เรามีเครื่องมือไม่ใช่เหรอ พวกเครื่องดักฟังเสียงหรือกล้องจิ๋วติดตัวที่แอบถ่ายน่ะ ตามสืบคุณศรุตให้ที”<br />
<a name='more'></a><br />
“ผมไม่ได้เตรียมมาเลยครับแต่ผมจะหาทางอื่นดู”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
“ขอบใจมากจ้ะ แต่เรื่องนี้รู้กันสองคนนะ...อย่าถึงยัยต้องตาต่อเด็ดขาด!”<br />
<br />
“ได้ครับ...งั้นผมขอตัวไปหาคุณต้องนะครับ”<br />
<br />
“อย่าเพิ่ง...ยัยต้องน่ะปล่อยมันไปเถอะ ฟังเรื่องของแม่ก่อน...สนุกกว่า แม่จะเล่าตั้งแต่วันแรกที่คุณศรุตเขาเข้ามาจีบแม่เลย เธอฟังให้จบนะแล้วเธอจะรู้ว่าถ้าเขาไม่มีใจเขาจะตื๊อแม่แบบนี้ได้ยังไง...”<br />
<br />
มุนินทร์กลับถึงเมืองไทยเช้าวันต่อมา วีิกิจกระวน– กระวายใจมากเพราะติดต่อภรรยาคนสวยไม่ได้ ร้อนถึงลูกศรต้องตามสืบจากคนในออฟฟิศจนรู้ว่าเพื่อนรักกลับจากอังกฤษจริงแต่ไม่ยอมบอกใครแถมไม่เข้าออฟฟิศ วีกิจรับฟังด้วยสีหน้าร้อนรน...สังหรณ์ใจว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับมุนินทร์<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ระหว่างที่วีกิจ ลูกศรและปราโมทย์ช่วยกันตามหา มุนินทร์ไม่ได้ยี่หระแอบนัดเจอศรุตในโรงแรมที่เขาไปสัมมนา โดยไม่รู้เลยว่านพนภาจะสงสัยและชวนแทนไทสะกดรอยวิทยากรหนุ่มคนดังถึงห้องพัก<br />
<br />
นพนภาร้อนใจด้วยความหึงหวง มโนใหญ่โตว่าศรุตอาจซุกผู้หญิงคนอื่นในห้อง ตั้งท่าจะบุกไปดูให้รู้ดำรู้แดง แทนไทกลัวจะมีเรื่องพยายามรั้งตัวไว้<br />
<br />
“จะเข้าไปทำไมครับคุณแม่”<br />
<br />
“อยากเห็นหน้ามันไง ต้องยัยคนนี้แหละที่โทร.หาคุณศรุตเมื่อวาน”<br />
<br />
“เขาอาจจะเป็นแฟนคลับหรือคนมาขอคำปรึกษาอย่างคุณแม่ก็ได้นี่ครับ”<br />
<br />
“แล้วทำไมต้องปิดหน้าปิดตา คุณศรุตต้องพาไปที่ห้องแน่ๆ”<br />
<br />
“คุณแม่รู้ด้วยเหรอครับว่าคุณศรุตอยู่ห้องไหน”<br />
<br />
“อ้าว...ก่อนมาแม่สืบมาหมดแล้ว เสียดายจองห้องข้างๆไม่ทัน ไม่งั้นแม่ได้ห้องติดกับคุณศรุตแล้วนะ”<br />
<br />
แทนไทอึ้งมากเมื่อได้ยินคำบอกเล่าของนพนภา เริ่มเข้าใจสิ่งที่ต้องเคยบอกเรื่องความช่างมโนของแม่ หนุ่มเนิร์ดไม่มีเวลาคิดมากนักต้องตามติดนพนภาที่ทำท่าจะไม่ยอมจบหากไม่ได้เห็นกับตาว่าศรุตนัดเจอใครในห้อง<br />
<br />
ศรุตยังไม่รู้ตัวว่านพนภาแอบสะกดรอย ประคองมุนินทร์ในชุดเสื้อฮู้ดคลุมหัวไปนั่งรอในห้องพักของลดาซึ่งอยู่ติดกับของเขาเพราะเขามีนัดอมรที่ขอนัดเจอด่วนเพื่อปรึกษาเรื่องหย่ากับเนตรนภิศ<br />
<br />
นพนภาไม่ทันเห็นมุนินทร์เพราะคลาดกับศรุตที่หน้าลิฟต์ เมื่อบุกห้องเขาในอึดใจต่อมาพร้อมแทนไทก็แทบผงะ หน้าแตกยับเมื่อเห็นว่าแขกลับของศรุตคืออมร!<br />
<br />
อมรตกใจไม่แพ้นพนภา ทั้งอายทั้งหงุดหงิดที่โดนขัดจังหวะ ศรุตมองนพนภาด้วยสายตาผิดหวังปนตำหนิ ทำเอาสาวใหญ่ใจเสียคิดว่าเขาจะโกรธมาก แทนไทสงสารพานพนภาออกจากห้องศรุตก่อนปลอบไม่ให้คิดมาก เขาเชื่อว่าศรุตคงไม่เคืองเธอมากนัก หาไม่คงไม่ชวนไปกินข้าวเย็นด้วยเย็นนี้<br />
<br />
นพนภาหายจิตตกเป็นปลิดทิ้ง มโนใหญ่โตอีกรอบว่าศรุตคงอยากใช้เวลาด้วยกันตามลำพัง แทนไทอ่อนใจมากแต่ไม่อยากพูดให้เธอเสียกำลังใจ ขอตัวไปหาต้องแต่นพนภารั้งไว้<br />
<br />
“เดี๋ยวเธออยู่เป็นเพื่อนแม่นะ อย่าไปเที่ยวกับยัยต้องเลย...เสียเวลา”<br />
<br />
“แม่ครับ...ที่จริงผมอยากบอกว่าคนที่เข้าใจแม่มากที่สุดคือต้องนะครับ”<br />
<br />
“เธอพูดอะไรของเธอ ยัยต้องน่ะเหรอเข้าใจฉัน มันคอยแต่จะขัด คอยแต่จิกกัดฉันไม่เว้นแต่ละวัน”<br />
<br />
“แต่ลองฟังดีๆนะครับ สิ่งที่ต้องพูดมันคือความจริงทั้งนั้น ปราชญ์ว่าไว้...อันยาดีกินขมปาก คนซื่อเจรจาไม่ไพเราะหูแต่จะมีประโยชน์ใหญ่หลวงในภายภาคหน้า ผมพูดเท่านี้นะครับ...ผมขอตัวก่อน”<br />
<br />
พูดจบก็ผละไปทันที ทิ้งนพนภาให้พึมพำกับตัวเองงงๆ<br />
<br />
“แปลว่าอะไรไม่เห็นรู้เรื่อง เด็กยุคนี้มีพูดเรื่องปร่งปราชญ์กันด้วยเหรอ...นายนี่พิลึก!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
แทนไทยังไม่ไปเจอต้องตามที่อ้างกับนพนภาแต่แอบไปเจอมุนินทร์ซึ่งเขาเห็นเธอตอนไปหาศรุตที่ห้อง มุนินทร์พาแทนไทไปนั่งห้องลดา รอเวลาศรุต จะให้คำปรึกษากับอมรเสร็จ<br />
<br />
มุนินทร์สีหน้าไม่ดี ทั้งเรื่องตัวเอง เรื่องอมรที่ตนแอบได้ยินว่าเขามีปัญหาเรื่องหย่า แถมเรื่องพงศกรที่เป็นชู้กับก้องแฟนหนุ่มรุ่นพี่ของต่อลูกชายคนกลางของนพนภา แทนไทอึ้งมากแต่ไม่ทันอ้าปากปลอบ มุนินทร์ก็พรั่งพรูเรื่องทุกอย่าง โดยเฉพาะเรื่องต้อมลูกสาวคนเล็กของเจนภพกับนพนภาที่ปักใจไม่หายว่าเธอมีแผนให้พ่อแม่หย่ากัน<br />
<br />
“แต่พี่ไม่ถือโทษอะไรหรอก มันเป็นความผิดพี่เอง พี่เคยทำร้ายครอบครัวเขาจนผัวเมียเกือบหย่ากัน คุณนภาอัมพาต เด็กๆได้รับผลกระทบกันหมด ที่ยัยต้อมป่วยทางจิตก็เพราะพี่ มันก็สมควรแล้วที่กรรมมันจะสนองพี่แบบนี้”<br />
<br />
“อย่าโทษตัวเองสิครับ ความอาฆาตแค้นมันเกิดกับเราได้ทุกคน ขอให้เรามีสติรู้ผิดชอบและเรียนรู้จะไม่ทำอีก”<br />
<br />
“แทน...เธอพูดเหมือนไม่ใช่ตัวเธอเลยนะ”<br />
<br />
“นี่คือตัวจริงผมนะครับ เพียงแต่ไม่มีใครฟังผมเท่านั้นเอง”<br />
<br />
ศรุตแยกกับอมรหลังจากนั้น หนักใจไม่น้อยเพราะดูท่าปัญหาของบ้านนพนภา มุนินทร์และอมรจะเชื่อมโยงกัน ยิ่งได้เห็นคลิปวีกิจกับทัยที่ทำให้มุนินทร์ร้อนใจต้องบินกลับจากอังกฤษก่อนกำหนดยิ่งมั่นใจ<br />
<br />
แทนไทเห็นด้วยกับศรุตเมื่อเห็นว่าคลิปวีกิจกับทัยผ่านการตัดต่ออย่างแนบเนียน<br />
<br />
“แสดงว่าตอนนี้มีผู้ไม่หวังดีกำลังบ่อนทำลายพวกคุณทุกคน”<br />
<br />
“คุณศรุตกำลังจะบอกว่าคลิปคุณกิจกับเด็กทัยก็เป็นหนึ่งในแผนบ่อนทำลายฉันกับคุณกิจด้วยเหรอคะ”<br />
<br />
“ใช่ครับ...เพราะฉะนั้นคลิปนี่คุณอย่าเชื่อในสิ่งที่เห็น การทำข่าวเดี๋ยวนี้พลิกคดีจากจริงเป็นเท็จอยู่บ่อยๆ ถ้าไม่ใช้ปัญญาแยกแยะเราก็ตกเป็นเหยื่อง่ายมากครับ”<br />
<br />
ศรุตชี้ให้ดูปราโมทย์ในคลิป เขาอยู่ในเหตุการณ์วีกิจกอดกับทัยด้วย ก่อนแนะให้เธอถามปราโมทย์เผื่อรู้เรื่องจากอีกมุม แต่มุนินทร์ลังเลเพราะอีกฝ่ายเป็นเพื่อนรักสามีอาจเข้าข้างและช่วยกันปกปิด<br />
<br />
มุนินทร์ขวัญเสียมาก ทั้งเรื่องวีกิจ เรื่องต้อม<br />
<br />
แทนไทสงสารและเห็นใจพยายามปลอบให้ใจเย็น<br />
<br />
“ไอ้คลิปเนี่ยอย่าไปเชื่อครับ สิ่งที่พี่ควรเชื่อคือตัวพี่วีกิจครับ เชื่อในความรักของเขาที่มีต่อพี่”<br />
<br />
พวกรัชนกปล่อยฤทัยกลับบ้านแต่ไม่วายกระซิบบอกแผนใหม่ให้ส่งคลิปมุนินทร์แอบไปหาศรุตที่โรงแรมชายทะเลให้วีกิจ ฤทัยไม่เต็มใจแต่ไม่อยากให้ป้างโดนซ้อมเลยยอมแบบเสียไม่ได้<br />
<br />
วีกิจผลุนผลันไปตามมุนินทร์ที่โรงแรมชายทะเลทันทีที่เห็นคลิปอารมณ์หึงหวงแล่นพล่านแต่พยายามข่มใจไม่ทำอะไรจนกว่าจะได้คุยกับภรรยาคนสวย รัชนกเห็นว่าแผนสำเร็จจึงทำตามแผนขั้นถัดไปคือบุกบ้านสร้อยคำ!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
รัชนกกับประพงษ์ พร้อมด้วยเกษมและป้างบุกบ้านสร้อยคำช่วงเวลาที่เจ้าของบ้านไม่อยู่ ฤทัยต้อนรับแขกไม่ได้รับเชิญแบบเสียไม่ได้ นิ่วหน้าคิ้วขมวดเมื่อเห็นเกษมสั่งสมุนให้ติดกล้องในห้องนอนเธอ<br />
<br />
“คุณติดกล้องไว้ทำไม”<br />
<br />
“อ้าว...เพื่อติดตามความเคลื่อนไหวของน้องกับคุณวีกิจน่ะสิคะ แผนของเราต่อไปน้องทัยต้องเผด็จศึกคุณกิจด้วยนะ เราจะบันทึกไว้ทุกมุมเลย”<br />
<br />
จบคำตอบของรัชนก ฤทัยก็หน้าซีด แหวลั่น<br />
<br />
“พวกแกทำลายชีวิตฉันเท่านี้ยังไม่พออีกหรือไง แกจะทำลายจนฉันไม่เหลือความเป็นคนเลยใช่ไหม!”<br />
<br />
เกษมจะสั่งสอนลูกเลี้ยงสาวที่ก้าวร้าวรัชนก<br />
<br />
ป้างเข้าขวางเต็มที่ แค้นใจไม่หายที่อีกฝ่ายจองล้างจองผลาญตนกับฤทัยจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด โดยเฉพาะเหตุการณ์ที่เพื่อนสาวโดนเกษมเหวี่ยงไปขวางรถมุนินทร์<br />
<br />
“แกจะได้อะไรวะถ้าทัยมันตายหรือพิการ”<br />
<br />
รัชนกเป็นฝ่ายตอบแทนเกษม “การล้างแค้นส่วนตัวของพี่ก็สำเร็จลุล่วงไงคะ นังมุนินทร์กับผัวก็ต้องรับผิดชอบการตายหรือความพิการของน้องทัยไปทั้งชีวิต ชีวิตแต่งงานของมันคงเศร้าหมองสุดๆ”<br />
<br />
ฤทัยกรีดร้อง “โรคจิต! พวกแกมีความเป็นคนอยู่บ้างไหมเนี่ย คิดแบบนี้มันก็คือสัตว์แท้ๆเลย”<br />
<br />
“แล้วน้องทัยคิดว่าในชีวิตความเป็นคนที่เราเบียดเบียนกันอยู่ทุกวันนี้มันอำมหิตต่างจากสัตว์เดรัจฉานตรงไหนเหรอคะ...เราอยู่ในสังคมที่ผู้แข็งแกร่งสุดเท่านั้นถึงจะอยู่รอด สัตว์แกร่งที่สุดเท่านั้นถึงได้ยืนบนยอดสุดของห่วงโซ่อาหาร พวกอ่อนแอต้องตกเป็นเหยื่อ...นี่คือธรรมชาติและสัจธรรมค่ะ”<br />
<br />
“เพราะอย่างนี้ใช่ไหม พอฉันไม่ตายแกก็บังคับให้ฉันทำงานให้แกต่อ...งานที่ให้ฉันเข้าไปเสี่ยงในบ้านหลังนั้น”<br />
<br />
“ถูกต้องค่ะน้องสาว พอน้องไม่ตายแถมไม่บาดเจ็บอะไรเท่าไหร่เราก็ต้องเริ่มแผนใหม่บทบาทใหม่ให้น้อง ...จำได้ไหมคะวันที่เราไปเยี่ยมน้องที่โรงพยาบาล...”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
รัชนกพาฤทัยกับป้างย้อนอดีตที่โรงพยาบาล ฤทัยอาการสาหัสไม่น้อยจากเหตุการณ์เกือบถูกรถชนเพราะโดนเกษมทำร้ายก่อนหน้าแถมมีอาการผวาจนมุนินทร์กับวีกิจต้องพาไปเช็กร่างกายอย่างละเอียด รัชนกรอเวลาให้ฤทัยอาการดีขึ้น ปลอมตัวเป็นพนักงานทำความสะอาดมาเยี่ยมพร้อมประพงษ์และลูกสมุน<br />
<br />
ฤทัยตกใจมาก พยายามถอยหนีแต่ไม่ค่อยมีแรงขยับตัว รัชนกยิ้มร้ายเอ่ยเสียงหวาน<br />
<br />
“ทำใจร่มๆค่ะ...พี่นกพี่พงษ์มีข่าวดีมาบอก อีกไม่กี่วันน้องทัยจะหายดีแล้ว น้องทัยต้องรับบทบาทใหม่แล้วล่ะ”<br />
<br />
“แกจะให้ฉันทำอะไร ฉันไม่ทำ ฉันจะแจ้งตำรวจ พวกแกจะฆ่าฉัน”<br />
<br />
“ไม่ดีนะคะ...วัยรุ่นไม่ควรทำ สิ่งที่น้องต้องทำคือเด็กสาวที่ถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจจนลืมอดีตทั้งหมดเลย จำความอะไรไม่ได้น่าสงสารจนยัยมุนินทร์ต้องอุปการะอุ้มชู น้องจะได้เข้าไปในชีวิตแต่งงานของคู่นี้ตามแผนไง”<br />
<br />
“ไม่! ฉันไม่ทำ ป้างอยู่ไหน แกทำอะไรกับป้าง”<br />
<br />
“น่ารักจัง...ไม่ห่วงตัวเองแต่ห่วงคนรัก คุณพงษ์ขา ...ให้ทัยดูคลิปน้องป้างให้หายคิดถึงหน่อย”<br />
<br />
ประพงษ์ในสภาพพนักงานทำความสะอาดเปิดคลิปป้างโดนซ้อมเลือดอาบให้ดู ฤทัยร้องไห้โฮด้วยความสงสารเพื่อน ละล่ำละลักบอกจะยอมทุกอย่าง<br />
<br />
สภาพน่าเวทนาของฤทัยไม่ได้ทำให้พวกรัชนกสำนึก ประพงษ์ลูบหัวเด็กสาวเบาๆ กระซิบบอก<br />
<br />
“มันต้องอย่างนั้นน้องสาว เธอไม่มีทางเลือกหรอก อย่าลืมเธอต้องเล่นบทคนป่วยให้แนบเนียนแล้วเราจะส่งบทมาให้เธอเล่นเป็นระยะๆ ตีบทให้แตก...เข้าใจไหม”<br />
<br />
ฤทัยดึงตัวเองจากอดีตที่โรงพยาบาล น้ำตาไหลด้วยความคับแค้นใจ รัชนกไม่ยี่หระแต่แกล้งกอดปลอบ “เห็นไหมคะ...พอน้องทัยน้องป้างร่วมมือแผนก็สำเร็จลุล่วงด้วยดี นี่พี่มีข่าวดีนะ...คลิปที่เราส่งให้ยัยมุนินทร์ส่งผลแล้ว ยัยมุนินทร์เดินทางกลับกรุงเทพฯและตอนนี้ไปพบกับนายศรุตเพื่อขอคำปรึกษาปัญหาผัวนอกใจ แล้วตอนนี้คุณผัวกำลังตามเมียไป ศึกชิงนางอาจจะเกิดขึ้นได้นะคะ เห็นไหมคะ...แค่ภาพถ่ายผัวเมียก็แตกร้าวไปเรื่อยๆแล้ว”<br />
<br />
“พวกคุณทำทั้งหมดนี่เพื่ออะไร”<br />
<br />
รัชนกแสยะยิ้ม ตอบเสียงเย็น “พี่นกไม่เชื่อในความรักไงคะ...ใครที่มันประกาศให้ชาวโลกรู้ว่าจะรักกันจนวันตาย รักกันจนกว่าชีวิตจะหาไม่ มันต้องได้รับบทพิสูจน์ค่ะ”<br />
<br />
ฤทัยขนลุกกับความคิดของรัชนกแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากถามถึงแผนขั้นต่อไป รัชนกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนบอกให้ฤทัยช่วยย้อนตำนานเมียหลวงเมียน้อยที่ตนเคยทำสำเร็จเมื่อหลายปีก่อน<br />
<br />
“ตำนานมีอยู่ว่า...เมียหลวงตามไปตบตีเมียน้อยถึงที่ทำงานสามีจนเกิดคลิป...หลวงตบน้อย น้อยตบหลวง ...ขึ้นในกระทรวง น้องทัยคงต้องช่วยย้อนรอยตำนานอีกครั้งเพื่อให้เกิดตำนานบทใหม่ที่เผ็ดร้อนแสบสันกว่าเดิม”<br />
<br />
ป้างรู้ดีว่าคงเป็นเรื่องนพนภากับมุนินทร์ ร้องห้ามไม่ให้ฤทัยทำผิดอีก แต่สองหนุ่มสาวต้องชะงักอ้าปากค้างเมื่อเกษมเปิดคลิปพวกเธอในงานแต่งงานของมุนินทร์กับวีกิจที่เพชรบูรณ์ให้ดู<br />
<br />
“ถ้าแกไม่ทำภาพพวกนี้จะถูกส่งให้ผัวเมียคู่นี้ทันที จากนั้นตำรวจคงตามหาพวกแกให้พล่าน หน้าชัดขนาดนี้คงตามตัวแกไม่ยาก!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ฤทัยไม่มีทางเลือกยอมทำตามแผนพวกรัชนกเพราะกลัวถูกตำรวจจับ มุนินทร์ไม่รู้เรื่องมัวปรึกษาศรุตเรื่องวีกิจอาจนอกใจเธอไปหาทัย สาวมั่นยอมรับว่าคลิปสามีกับเด็กสาวทำให้ประสาทเสียจนต้องกลับเมืองไทยก่อนกำหนด<br />
<br />
“เขาโกหกคุณอีกแล้วหรือครับ”<br />
<br />
“ค่ะ...คราวนี้อย่างไม่มีพิรุธอะไรด้วย สีหน้าเขาแนบเนียนมาก...ไม่รู้สึกผิดแม้แต่นิด เขาพูดออกมาได้ยังไงว่าเขาไม่เคยเจอทัยอีก เขาไม่ให้ทัยมาที่บ้านทั้งๆที่เขากอดรัดกับแม่นั่นอยู่อย่างนั้น แล้วยังพาไปกอดต่อในห้องนอน”<br />
<br />
มุนินทร์สะอื้น ศรุตเขยิบไปกุมมือเธอ “เชื่อไหมครับ ...ผู้ชายบางครั้งก็มีบางช่วงที่ขี้ขลาดเกินกว่าจะบอกความจริงกับคนรัก...ทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดด้วยซ้ำ เขากลัวว่าผู้หญิงของเขาจะเจ็บปวดเกินไปแล้วจะหมดรักในตัวเขา”<br />
<br />
“แต่ผู้หญิงยิ่งเจ็บปวดถ้าเขาไม่พูดความจริง”<br />
<br />
“ก็จริง...ผู้ชายผู้หญิง...เราคิดกันคนละอย่างผมถามตรงๆนะ...คุณจะให้เขาดูคลิปนี้ไหม”<br />
<br />
“ไม่ค่ะ...จนกว่าเขาจะยอมสารภาพความจริงออกมาก่อน”<br />
<br />
“มันสำคัญมากใช่ไหม”<br />
<br />
“มันสำคัญค่ะเพราะเราเคยสัญญากันไว้แล้ว...เราจะไม่ปิดบังกัน เราจะพูดความจริงกันทุกเรื่อง”<br />
<br />
ศรุตถอนใจยาว รู้ดีว่ามุนินทร์กำลังร้อนและทิฐิเกินกว่าจะแก้ปัญหาอย่างมีสติ ได้แต่โอบปลอบด้วยความสงสารและเห็นใจ ไม่รู้เลยว่าวีกิจมาถึงโรงแรมแห่งนี้แล้วและเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง!<br />
<br />
วีกิจไม่ได้ยินสิ่งที่มุนินทร์คุยกับศรุตแต่ทนเห็นภาพบาดตาบาดใจภรรยาคนสวยใกล้ชิดผู้ชายอื่นไม่ไหวตัดสินใจปรากฏตัวก่อนโพล่งถามเสียงดัง “นี่มันเรื่องอะไรกันครับ!”<br />
<br />
ศรุตมีสีหน้าอึกอักอยากบอกแต่ไม่สามารถเผยความลับของมุนินทร์ได้ วีกิจเลยหันไปเอาเรื่องภรรยาที่บินกลับก่อนกำหนดแต่ไม่บอกเขา มุนินทร์เบือนหน้าหนีปาดน้ำตาเบาๆก่อนบอกสามีว่ามีปัญหาส่วนตัวต้องคุยกับศรุต<br />
<br />
“คุณศรุตมีคำอธิบายให้ผมไหม...ให้ผมเข้าใจเมียผมได้มากกว่านี้”<br />
<br />
น้ำเสียงแข็งกร้าวของวีกิจทำให้ศรุตใจไม่ดี แต่กระนั้นก็ไม่กล้าเล่าเรื่องความระแวงของมุนินทร์ ได้แต่เฉไฉบอกว่าเป็นเรื่องต้อมที่อาการกำเริบเข้าใจมุนินทร์ผิดอีก วีกิจไม่เชื่อเพราะเหตุผลแค่นั้นไม่มีน้ำหนักพอจะให้ภรรยาคนสวยหนีงานกลับเมืองไทยก่อนกำหนดได้ มั่นใจว่าเป็นเรื่องเขากับทัยแต่มุนินทร์ยังไม่ยอมปริปาก<br />
<br />
วีกิจส่งสายตากดดันจนมุนินทร์ทนไม่ไหวโพล่งเสียงเรียบ “ฉันต้องการคำปรึกษาค่ะ”<br />
<br />
“เรื่องแบบนี้ผมให้คำปรึกษาคุณได้”<br />
<br />
“ฉันต้องการคำปรึกษาจากผู้รู้ค่ะ”<br />
<br />
มุนินทร์หมายถึงปัญหาคู่สมรสแต่วีกิจเข้าใจอีกทางว่าเป็นเรื่องเขากับทัย<br />
<br />
“แล้วผมไม่ใช่ผู้รู้ตรงไหน กะแค่เด็กที่มีปัญหาทางจิตคุณจะไปถือสาอะไรมากมาย”<br />
<br />
“ก็เพราะคุณคิดง่ายๆอย่างนี้ไงฉันถึงไม่มาปรึกษาคุณ คุณเองก็ไม่ได้เคลียร์ไปเสียทุกเรื่อง”<br />
<br />
“ผมไม่เคลียร์ยังไง”<br />
<br />
“คุณคิดว่าคุณโปร่งใสกับฉันมากพอแล้วงั้นเหรอ”<br />
<br />
เรื่องราวทำท่าจะไปกันใหญ่ ศรุตพยายามห้ามทัพอยากให้สองสามีภรรยาอารมณ์เย็นแล้วค่อยเคลียร์ แต่วีกิจทนไม่ไหวโพล่งอย่างน้อยใจว่ามุนินทร์เห็นศรุตสำคัญกว่าเขา ศรุตร้อนใจมากอยากอธิบายเหตุผลจริงๆ<br />
<br />
แต่วีกิจหึงจนขาดสติไปแล้วผลุนผลันจากไปทันที<br />
<br />
มุนินทร์สะเทือนใจมากที่สามีไม่เชื่อใจ ปมลึกๆที่อยู่ในใจมานานแผลงฤทธิ์อีกครั้ง ศรุตเป็นกังวลมากอยากให้มุนินทร์ปรับความเข้าใจกับสามีโดยเร็วที่สุด โดยเฉพาะเรื่องคลิปที่เป็นประเด็นสำคัญเวลานี้<br />
<br />
“ไม่ค่ะ...อย่างที่บอก...ถ้าเขาไม่คิดจะพูดความจริงเราก็อยู่กันบนความหลอกลวงแบบนี้แหละ!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
<h3>อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 10 วันที่ 26 พ.ค.62</h3>ละครเรื่อง แรงเงา 2 บทประพันธ์โดย นันทนา วีระชน<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 บทโทรทัศน์โดย Anonymous<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 กำกับการแสดงโดย ชนินทร ประเสริฐประศาสน์<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 ผลิตโดย บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 ควบคุมการผลิตโดย อรุโณชา ภาณุพันธุ์<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-34621750263169345122019-05-25T09:45:00.002+07:002019-05-25T09:45:10.434+07:00อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 7 วันที่ 26 พ.ค.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 7 วันที่ 26 พ.ค.62</h2>เทียนคำถามเจ้าน้อยว่าเมื่อไหร่จะบอกทุกคนว่าตนเป็นเมียและมาก่อนเจ้าวงเดือนเสียอีก เจ้าน้อยขอเวลา อ้างว่าตอนนี้ทั้งการเมืองและการมุ้งกำลังยุ่งอีนุงตุงนังไปหมด ถ้าเทียนคำอยู่อย่างนี้แล้วมีความสุขก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรือ หรือว่าไม่มีความสุข เทียนคำบอกว่ามีความสุขแต่ก็อยากให้ทุกคนรู้ว่าตนก็เป็นคนสำคัญของเจ้าน้อยเหมือนกันและที่สำคัญตนเป็นเมียก่อนเจ้าวงเดือน<br />
<a name='more'></a><br />
“ข้ารู้ แต่ตอนนี้เจ้าวงเดือนเป็นเมียแต่งของข้าไปแล้ว ต่อให้เจ้าพูดยังไงเจ้าก็เป็นได้แค่เมียน้อย เพราะ ฉะนั้นมีอยู่ทางเดียวที่เจ้าจะอยู่ที่นี่ได้อย่างสงบสุข นั่นคือเจ้าต้องทำตัวให้เจ้าวงเดือนเมตตาสงสาร วันใดที่เจ้าวงเดือนเชื่อใจ วันนั้นข้าถึงจะรับเจ้าเป็นเมียอีกคน”<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
เทียนคำหัวใจสลายอยู่ในภาวะหวานอมขมกลืนแต่ยอมทำทุกอย่างเพื่อความสุขของเจ้าน้อย เปรียบตัวเองเป็นแค่เทียนเล่มน้อยไม่มีอะไรไปเทียบแสงเดือนบนฟ้าอย่างเจ้าวงเดือนได้เลย<br />
<br />
เจ้าน้อยซุกไซ้ปลอบโยนเทียนคำว่าอย่าคิดมาก มีความสุขกับเวลาของเราสองคนดีกว่า<br />
<br />
ส่วนกลินท์โกรธทนไม่ได้ด่าเจ้าน้อย “เห็นแก่ตัว”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ไพคาแอบฟังอยู่แจ้นไปบอกเจ้าวงเดือนที่เหมือนคุยอะไรกับสิงห์อยู่อีกมุมหนึ่งว่าอีเทียนคำอยู่ในห้องกับเจ้าน้อย เจ้าวงเดือนตาลุก สั่งเหี้ยม “ทำตามที่ข้าบอกไอ้สิงห์”<br />
<br />
เจ้าวงเดือนเปิดประตูผางเข้าไปในห้องเจ้าน้อย เจ้าน้อยรีบลุกไปหาเจ้าวงเดือน ในขณะที่เทียนคำคว้าเสื้อใส่แล้วนั่งพื้นแทบเท้าเจ้าวงเดือนอย่างน่าสมเพช<br />
<br />
เจ้าน้อยถามเจ้าวงเดือนอย่างเกรงใจว่าไหนว่าจะกลับบ้าน เจ้าวงเดือนอ้างว่าท่านไม่อยากให้ตนไปหลายวันเพราะคิดถึงตนจึงรีบกลับมา จิกเทียนคำที่นั่งก้มหน้าว่า<br />
<br />
“ข้าไม่รู้จริงๆว่าทุกครั้งที่ข้ากลับเชียงจัน ท่านมีเทียนคำมาคอยปรนนิบัติพัดวีแทนข้า”<br />
<br />
เจ้าน้อยอ้างว่าเพียงเพราะตนเมาและเผลอไปหน่อยเท่านั้น เจ้าวงเดือนเยาะเย้ยเทียนคำว่าน่าเวทนาที่เป็นได้แค่ที่ระบายตอนเจ้าเมาเท่านั้น แล้วขอโทษเทียนคำแทนเจ้าน้อย ท่านคงเมาจริงๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่ลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับขี้ข้า แล้วไล่เทียนคำให้กลับไปอย่าขึ้นเรือนมาอีก เจ้าน้อยก็ไล่สำทับ<br />
<br />
เทียนคำช็อกคาดไม่ถึงกับท่าทีของเจ้าน้อย ทนอับอายไม่ได้รีบลงเรือนไป กลินท์วิ่งตามไปเรียกด้วยความสงสารและห่วงใย<br />
<br />
เจ้าวงเดือนมารยาสาไถยทำเป็นเห็นใจเทียนคำและเพื่อความสุขของเจ้าน้อยแม้ตนจะเจ็บปวดทรมานเพียงใดก็ยอม ดีเสียอีกที่ท่านจะมีเทียนคำคอยปรนนิบัติอีกคน เจ้าน้อยเอ่ยอย่างตื้นตันว่า<br />
<br />
“เมียข้าช่างประเสริฐนัก ข้าซาบซึ้งใจเจ้าจริงๆ...ข้าสัญญานะเจ้าวงเดือน ต่อไปข้าจะไม่ข้องเกี่ยวกับเทียนคำอีก ต่อให้มันมาให้ท่า ข้าก็จะไม่เอา ข้าจะไม่ทำให้เมียข้าต้องเสียใจอีกเป็นอันขาด...ข้ารักเมียของข้าเพียงคนเดียว”<br />
<br />
เจ้าน้อยกอดเจ้าวงเดือนอย่างหลงใหล เจ้าวงเดือนนิ่งแต่แววตาร้าย กลินท์เป็นห่วงเทียนคำ พึมพำ<br />
<br />
“เจ้าจะทำอะไรเทียนคำอีก”<br />
<br />
เจ้าวงเดือน ด้านหนึ่งออดอ้อนมารยาสาไถยกับเจ้าน้อย อีกด้านก็ทำตัวน่าสงสารกับเจ้าช่อเอื้องโดยมีไพคาเป็นคนเป่าหูยุแหย่จนเจ้าช่อเอื้องแค้นเทียนคำด่า “อีเนรคุณ!”<br />
<br />
สิงห์ทำตามคำสั่งของเจ้าวงเดือน ตามไปจับเทียนคำจากบ้านลากไป กลินท์เห็นเพียงแว้บๆแต่พอลืมตาก็เห็นเทียนคำถูกมัดที่ขื่อใต้ถุนเรือนใหญ่แล้ว มีบ่าวชายคอยสาดน้ำใส่อย่างโหดร้าย โดยมีเจ้าช่อเอื้องยืนด่าเทียนคำว่าเป็นงูที่แว้งกัดผู้มีพระคุณ เลี้ยงไม่เชื่อง นางแพศยาแย่งผัวทำให้เจ้าวงเดือนเสียใจ แล้วตบซ้ำแล้วซ้ำอีก<br />
<br />
กลินท์พยายามห้ามแต่ไม่มีใครได้ยิน เจ้าช่อเอื้องสั่งสิงห์ “เฆี่ยนมัน!!” สิ้นเสียงสั่งสิงห์ก็ฟาดใส่หลังเทียนคำสุดแรง<br />
<br />
เจ้าวงเดือนหน้าเนื้อใจเสือทำเป็นขอร้องเจ้าช่อเอื้องให้พอเถอะตนสงสารมัน ปล่อยมันไปเถอะ เจ้าน้อยแค่หน้ามืดไปแต่เรายังมีสติอย่าโทษมันอีกเลย หลังมันแตกหมดแล้ว ตนไม่อยากให้ใครรู้ความจริงมาตำหนิเจ้าแม่ได้ว่าใจคอโหดร้ายทารุณ เจ้าช่อเอื้องเห็นเจ้าวงเดือนถลาเข้าไปก็สั่งสิงห์ให้หยุดรวมทั้งเจ้าวงเดือนด้วย<br />
<br />
เทียนคำถูกเฆี่ยนจนคอพับ ดวงจิตกลินท์ถลาเข้าไปหา ในขณะที่เจ้าช่อเอื้องก็ยังทั้งด่าและปรามเทียนคำว่าให้โอกาสเท่าไหร่ก็ไม่หลาบจำ สั่งสิงห์ให้เอาเกลือมาทาหลังแล้วโบยซ้ำอีก<br />
<br />
แตงสาหนึ่งในบ่าวที่อยู่แถวนั้นทนดูเทียนคำถูกเฆี่ยนไม่ได้หลบออกไปบอกคำป้อว่าเทียนคำโดนเฆี่ยนปางตายแล้ว ทั้งคำป้อและอุ่นเฮือนวิ่งลงจากเรือนไปทันที<br />
<br />
ระหว่างที่เทียนคำถูกเฆี่ยนปางตายจนร้องให้เจ้าน้อยช่วยด้วย แต่เจ้าน้อยก็ได้แต่มองด้วยความสงสารไม่กล้าเข้าไปช่วย เจ้าเวียงสวรรค์ก็ได้ยินเพียงแว่วๆแต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น<br />
<br />
เทียนคำถูกเฆี่ยนจนปิ่นตก เจ้าวงเดือนเห็นแต่นิ่ง ส่วนเจ้าช่อเอื้องก็ยังด่าไม่หยุด เมื่อเจ้าน้อยรู้ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น แม้จะเจ็บปวดแต่ก็ไม่สามารถช่วยเทียนคำได้<br />
<br />
ในที่สุดเจ้าเวียงสวรรค์ทนไม่ได้เปิดประตูออกมา เจ้าน้อยได้ยินเสียงเปิดประตูก็รีบออกมาและตามเจ้าเวียงสวรรค์ไป หวังว่าเจ้าเวียงสวรรค์จะเป็นคนยุติเรื่องราวทั้งปวงได้<br />
<br />
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!” เจ้าเวียงสวรรค์สั่งเสียงเข้ม ถามไม่พอใจ “ทำไมถึงทำกับเทียนคำมันขนาดนี้”<br />
<br />
คำป้อกับอุ่นเฮือนมาถึงพอดี สองแม่ลูกร้องไห้โฮเมื่อเห็นสภาพของเทียนคำแต่ไม่กล้าเข้าไป<br />
<br />
เจ้าเวียงสวรรค์ย้ำถามเจ้าช่อเอื้อง เจ้าช่อเอื้องว่ามันทำความผิดร้ายแรง เจ้าเวียงสวรรค์ถามว่าแล้วทำไมไม่บอกตนสักคำ เจ้าช่อเอื้องถามว่า “กะอีแค่ขี้ข้าคนหนึ่ง ทำไมต้องบอกท่านด้วย”<br />
<br />
เจ้าเวียงสวรรค์บอกว่าตนเป็นเจ้าของคุ้ม เจ้าช่อเอื้องก็อ้างว่าตนเป็นเมีย<br />
<br />
ทั้งสองโต้เถียงกันจนเจ้าเวียงสวรรค์ประกาศว่าถ้าเจ้าช่อเอื้องไม่ให้เกียรติกันขนาดนี้ก็ไม่ต้องมานับหน้าถือตากันอีก แล้วไล่ให้ทุกคนแยกย้ายกันไป สั่งคำป้อให้รีบเอาเทียนคำไป เจ้าน้อยบอกสิงห์ให้รีบตัดเชือกให้เทียนคำ<br />
<br />
พอสิงห์ตัดเชือกร่างเทียนคำก็ร่วงกองกับพื้น คำป้อกับอุ่นเฮือนรีบเข้าประคอง เทียนคำในสภาพสะบักสะบอมหรี่ตามองท่าทีเจ้าน้อย เห็นว่าเจ้าน้อยมองตนอย่างเห็นใจแต่ติดที่เกรงใจเจ้าช่อเอื้องไม่กล้าทำอะไร ซ้ำร้ายยังหันมองและเข้าประคองเจ้าวงเดือนเดินออกไป<br />
<br />
เจ้าวงเดือนเห็นปิ่นที่พื้นก็จงใจเหยียบขยี้อย่างเกลียดชัง<br />
<br />
เจ้าเวียงสวรรค์และเจ้าช่อเอื้องต่างเดินเข้าข้างในเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กลินท์มองทั้งหมดอย่างเคียดแค้นชิงชัง พึมพำก่อนตามคำป้อกับอุ่นเฮือนที่พาเทียนคำออกไปว่า<br />
<br />
“พวกแกได้เจอฉันแน่ๆ เจ้าช่อเอื้อง นังวงเดือน ไอ้เจ้าน้อยเทวาฤทธิ์!”<br />
<br />
เมื่อกลับถึงเรือน คำป้อกับอุ่นเฮือนทายาให้เทียนคำที่มีแผลฉกรรจ์เต็มหลัง แต่เทียนคำไม่พูดไม่ครางแม้แต่น้อยจนอุ่นเฮือนถามแม่ว่า<br />
<br />
“เทียนคำมันถูกตีจนเป็นบ้าหรือเปล่าแม่ ตั้งแต่เมื่อคืนมันไม่พูดไม่จาอะไรซักคำ”<br />
<br />
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”<br />
<br />
อุ่นเฮือนว่าไม่น่าเชื่อว่าเจ้าช่อเอื้องกับเจ้าวงเดือนจะโหดเหี้ยมอย่างนี้ คำป้อว่าคนหนึ่งเป็นแม่อีกคนเป็นเมียก็ต้องห่วงเจ้าน้อยเป็นธรรมดา บอกว่า<br />
<br />
“ผิดก็ว่าไปตามผิดนะเทียนคำ เอ็งก็ทำไม่ถูกที่ไปลักกินขโมยกินของของเขารู้ทั้งรู้ว่าต้องเจอแบบนี้”<br />
<br />
อุ่นเฮือนบอกว่าดีที่เจ้าเวียงสวรรค์มาช่วยไว้ แต่ก็น่าแปลกใจ ทำไมคราวนี้เจ้าพ่อเวียงสวรรค์ถึงออกโรงปกป้องเทียนคำ ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยมายุ่งอะไรเลย<br />
<br />
“ก่อนตายเจ้าพ่อเวียงสวรรค์สาบานไว้กับพ่อหนานแก้วของเอ็งว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คนในคุ้มเวียงสวรรค์จะไม่ทำร้ายเข่นฆ่าพวกเรา วันนี้เจ้าเวียงสวรรค์ถึงได้ออกโรงห้าม แต่จะว่าไปเราก็เป็นฝ่ายผิดที่ไปแย่งผัวเจ้านาย”<br />
<br />
“ถึงเทียนคำจะผิด แต่ทำแบบนี้มันก็เกินไปนะแม่”<br />
<br />
“มันก็จริง เพราะครั้งนั้นเจ้าพ่อสัญญาด้วยชีวิตตัวเอง พอมาเจอลูกเมียทำร้ายพวกเรา เจ้าพ่อคงกลัวจะมีอันเป็นไปเหมือนครั้งที่หนานแก้วผิดสัญญากับพระธาตุ”<br />
<br />
อุ่นเฮือนถามว่าหมายความว่าเจ้าพ่อเวียงสวรรค์กลัวจะเป็นไปดั่งคำสาบาน<br />
<br />
“เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ แม่เองก็บังเอิญได้ยินที่พ่อหนานแก้วกับเจ้าเวียงสวรรค์สาบานกัน อุ่นเฮือน เอ็งต้องช่วยแม่ระวังนะ เฝ้าเทียนคำไว้ให้ดี เพราะถ้าเกิดมีคนมาทำร้ายมันอีก หายนะจะไม่เกิดกับเทียนคำคนเดียว แต่จะรวมถึงคนในคุ้มเวียงสวรรค์ด้วย แม่จะไปเอายาให้น้องกิน จำไว้เอ็งต้องช่วยแม่ระวัง อย่าให้คนมาทำร้ายเทียนคำเป็นอันขาด”<br />
<br />
คำป้อลุกไปติดไฟปรุงยาในครัว ทันทีที่แม่ลุกไป เทียนคำที่นอนนิ่งอยู่ก็ถามอุ่นเฮือนด้วยเสียงแผ่วเบา<br />
<br />
“พี่อุ่นเฮือน...พี่ว่าเจ้าน้อยท่านจะเป็นห่วงข้าบ้างหรือเปล่า?”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กลินท์หน้าสลดกับคำถามของเทียนคำ ในขณะที่อุ่นเฮือนถอนใจอย่างระอาบอกว่าตนไม่ใช่เจ้าน้อยเลยไม่รู้ แต่ที่รู้แน่ๆคือเจ้าน้อยมีเจ้าวงเดือนเป็นเมีย เทียนคำน้ำตาไหลพรากบอกว่าตนเป็นเมียเจ้าน้อยก่อน<br />
<br />
“จะก่อนจะหลังยังไง ขี้ข้าอย่างเราก็เป็นได้แค่เมียไพร่ ไม่มีวันที่เจ้าน้อยจะยกย่องเป็นเมียออกหน้าออกตา เมื่อเอ็งรู้อย่างนี้แล้ว เอ็งควรเจียมเนื้อเจียมตัวบ้างนะเทียนคำ”<br />
<br />
“ข้าก็อยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวนะพี่ แต่ทำไมพวกเขาถึงใจร้ายใจดำกับข้าขนาดนี้ ข้าผิดอะไรพี่อุ่นเฮือน หรือผิดที่...ข้าเกิดมาเป็นขี้ข้า”<br />
<br />
“รู้อย่างนี้แล้วเอ็งก็ทำใจรับซะนะเทียนคำ แล้วก็อยู่ในที่ของเอ็ง เอ็งจะได้ไม่ต้องเดือดร้อน เจ็บปวดทุกข์ทรมานใจแบบนี้อีก” อุ่นเฮือนพูดน้ำตาคลอทั้งสงสารและเข้าใจความรู้สึกของเทียนคำ แล้วลุกไป<br />
<br />
คำป้อทุกข์ใจสาหัสที่เทียนคำโกหกเจ้าช่อเอื้องแล้วยังไปสาบานต่อหน้าพระสิงห์ บอกอุ่นเฮือนว่าต่อให้ไม่มีใครมาทำร้ายมันแม่ก็เชื่อในคำสาบาน กลินท์ได้ยินถึงกับหน้าซีดเผือด แววตาไหวระริกอย่างอยากรู้<br />
<br />
เป็นเวลาที่เจ้าวงเดือนเห็นเจ้าน้อยหลับแล้วจึงหยิบปิ่นทองย่องออกจากห้อง ที่แท้เจ้าน้อยไม่ได้หลับ เห็นดังนั้นก็อึดอัด กังวล กับสิ่งที่ตัวเองก่อขึ้น<br />
<br />
เจ้าวงเดือนไปพบไพคาที่รออยู่ ไพคาส่งสายตาเป็นนัย เจ้าวงเดือนรับรู้เดินออกไปอย่างเร็วไปยังถ้ำที่สิงห์บริกรรมคาถาท่ามกลางเครื่องรางของขลังกับเทียนเล่มเดียว เจ้าวงเดือนเข้าไปนั่งมองเงียบๆ<br />
<br />
สิงห์บริกรรมคาถาเร็วขึ้น...เร็วขึ้น พลันแตงสาที่หลับอยู่ก็ลืมตาโพลงลุกเดินออกไปที่บ้านคำป้อไปเรียกเทียนคำที่หน้าต่างบอกว่าเจ้าน้อยถูกคุมเข้มอยู่บนเรือน เจ้าน้อยเป็นห่วงจึงให้ตนมาหา บอกเทียนคำไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นเพราะเจ้าน้อยไม่อยากให้ใครรู้ เร่งเทียนคำให้รีบไป เจ้าน้อยให้พาไปที่ประตูแสนปุงแล้วจะพาหนีไปอยู่นอกเมือง<br />
<br />
เทียนคำดีใจมาก แตงสาบอกเทียนคำว่าอย่าให้เจ้าช่อเอื้องกับเจ้าวงเดือนรู้ เพราะถ้าทั้งสองรู้แล้วเอ็งจะอดไปอยู่กับเจ้าน้อยแน่ๆ เทียนคำน้ำตาคลอตื้นตันที่เจ้าน้อยไม่ทิ้งตน<br />
<br />
ดวงจิตกลินท์ที่รับรู้เรื่องทั้งหมดพยายามห้ามเทียนคำไม่ให้ไปแต่เทียนคำไม่ได้ยิน กลินท์จึงรีบตามไป<br />
<br />
ที่แท้แตงสามาลวงเทียนคำไปทำร้ายแล้วเอาโซ่ที่เตรียมไว้มัดไว้ เทียนคำร้องขอให้เจ้าน้อยช่วย แตงสาเย้ยว่าเจ้าน้อยร้อยคนก็ช่วยไม่ได้ แล้วลากเทียนคำปลิวไปอย่างง่ายดาย กลินท์ตกใจรีบตามไป<br />
<br />
แตงสาลากเทียนคำไปที่บริเวณประตูแสนปุงซึ่งเป็นประตูใช้สำหรับขนศพไปสุสาน จับมัดห้อยเท้าลอยจากพื้น นาทีนี้เทียนคำได้แต่ร้องขอให้เจ้าน้อยช่วย<br />
<br />
แตงสาร้อง ล้อ และเต้นอย่างสนุกสนาน กลินท์ทนไม่ได้ด่า<br />
<br />
“คนบ้า คนใจร้าย ขอให้ผีป่าออกมาจัดการเธอทีเถอะ”<br />
<br />
สิ้นเสียงกลินท์ ทั้งป่าก็สะเทือนเลื่อนลั่นด้วยแรงพายุมหึมา ฉับพลันก็มีเสียงผีเจ้าดังก้องจากยอดไม้<br />
<br />
“ใคร...ใครมีปัญหากับข้า??”<br />
<br />
แตงสาที่เต้นยั่วเทียนคำเหมือนถูกนะจังงัง แล้วเท้าขนาดใหญ่ก็กระทืบดินสนั่นหวั่นไหว ร่างแตงสากระเด็นไป เทียนคำตะลึงค่อยๆแหงนมอง ทั้งกลินท์และเทียนคำเห็นแค่หัวเข่าส่วนอื่นหายไปกับความมืดแต่เห็นผีเจ้ากำลังก้มมองลงมา ทั้งสองช็อก แตงสาถึงกับฉี่ราดร้องไห้เหมือนเด็ก ผีเจ้าถามเสียงกึกก้อง<br />
<br />
“เมื่อกี๊ใครมาท้าทายข้า แล้วทำไมตอนนี้มาร้องไห้น่ารำคาญ ประเดี๋ยวข้าจะจับเอ็งฉีกแข้งฉีกขากินเลย”<br />
<br />
แตงสาร้องไห้เหมือนเด็กร้องขอให้พ่อช่วยด้วยแล้วชักกระตุกนิ่งเงียบไป มือใหญ่จึงปล่อยแตงสาและเท้าใหญ่ก็ลดขนาดลงเท่าเท้าคนปกติ กลินท์เขม้นมองเห็นเป็นชายแก่หลังค่อมใส่ชุดขาวหันมองเธอด้วยความสงสัย เทียนคำยกมือท่วมหัวไม่ทันพูดอะไร เสียงฝีเท้าสนั่นก็ดังขึ้น กลินท์กับเทียนคำหันมองเห็นฝูงควายใหญ่ตาแดงก่ำกว่าครึ่งร้อยพุ่งเข้าหาชายชรา ขวิดเปรี้ยงจนผีเจ้าหายไปพร้อมกับควายทั้งฝูงก็หายไปด้วย<br />
<br />
เมื่อทุกอย่างสงบ กลินท์กับเทียนคำเห็นร่างชายหญิงคู่หนึ่งเดินย้อนแสงทำให้ไม่เห็นหน้ากำลังเดินเข้ามา พอเข้าใกล้กลินท์ก็หนาวเยือกไปทั้งตัวเมื่อเห็นเป็นเจ้าวงเดือนกับสิงห์และไพคาเดินมา ตามด้วยบ่าวไพร่ของเจ้าวงเดือน!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
สิงห์บอกเจ้าวงเดือนว่าตนบอกแล้วประตูนี้มีผีเยอะแต่เทียนคำกลับไม่กลัว เจ้าวงเดือนเสริมว่ามีแต่ผีกุมารทองที่สิงร่างอีแตงสาที่กลัวผีร้องไห้ขี้มูกโป่ง สิงห์ติงว่าอย่างน้อยมันก็จับเทียนคำมาให้เจ้าลงโทษได้<br />
<br />
เจ้าวงเดือนเย้ยเทียนคำว่านึกว่าผัวตนจะรักหลงจนพาหนีหรือ กระชากผมเทียนคำถามว่ารู้ไหมว่าตอนที่ถูกเจ้าช่อเอื้องจับเฆี่ยนนั้นทำอะไรตกไว้ แล้วหยิบปิ่นออกมาให้ดู เทียนคำอ้อนวอนขอคืนบอกว่าเจ้าน้อยให้ตนไว้<br />
<br />
เจ้าวงเดือนบอกว่าเจ้าน้อยบอกว่าไม่เคยให้ปิ่นนี้กับเอ็งแล้วเอาสร้อยให้เทียนคำดู บอกว่าปิ่นเป็นชุดเดียวกับสร้อย เจ้าน้อยไม่มีวันแยกมันออกจากกัน มีทางเดียวคือเจ้าน้อยทำปิ่นตกหรือไม่ก็เอ็งขโมยไปแล้วอ้างว่าเจ้าน้อยให้ ชี้หน้าด่า<br />
<br />
“คนอย่างเอ็งขี้โลภนัก อยากจะได้ของของข้าไปเสียหมดทั้งผัวทั้งปิ่น...อยากได้ผัวข้านักใช่ไหม ได้! ข้าจะให้...เอ็งไปรอผัวข้าในนรกก่อนเลยอีเทียนคำ พร้อมๆกับปิ่นของเอ็ง!”<br />
<br />
เจ้าวงเดือนแทงปิ่นเข้าหน้าอกเทียนคำจนมิดด้าม ไม่หนำใจดึงปิ่นออกมาแทงซ้ำอีก! เลือดทะลักจากอกเทียนคำแดงฉาน เทียนคำตายคามือเจ้าวงเดือน! แต่ก่อนสิ้นใจ เทียนคำจ้องหน้าเจ้าวงเดือนอธิษฐานกร้าว<br />
<br />
“ข้าขอสาบาน ไม่ว่าเกิดชาติไหน ใครที่มันทำร้ายข้าในชาตินี้ ขอให้มันวิบัติฉิบหาย ขอให้ดวงจิตของข้าจดจำความแค้นนี้ไว้ ขอประตูแห่งนี้เป็นพยาน!”<br />
<br />
เทียนคำกระอักเลือดสิ้นใจ ณ ข้างกำแพงแสนปุง แต่ดวงตาเหลือกโพลงจ้องหน้าเจ้าวงเดือน!<br />
<br />
ทันใดนั้น...กลินท์เห็นเมืองเชียงใหม่ทั้งเมืองและประตูทั้งห้าของเชียงใหม่เคลื่อนเข้าปะทะกันปังๆเหมือนรับรู้แรงอธิษฐานของเทียนคำ กลินท์รู้ทันทีว่าคำอธิษฐานของเทียนคำคือบ่วงพันธนาการให้จิตของตนย้อนมายังอดีต กลินท์ตะโกนสุดเสียง<br />
<br />
“ฉันกลับมาแล้ว พวกแกทุกคน...ได้เจอกับฉันแน่!”<br />
<br />
เบนที่เฝ้ากลินท์อยู่สะดุ้งตื่นลุกพรวดไปเรียก “ลินท์...ลินท์...” กลินท์ลุกขึ้นหายใจหอบถี่ โผกอดเบนละล่ำละลักเรียกในสภาพขวัญเสีย เบนงงตกใจกับอาการของกลินท์<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เจ้าวงเดือนเดินนำไพคากับสิงห์กลับคุ้มเวียงสวรรค์ท่ามกลางความมืดและเปลี่ยวอย่างสาแก่ใจ สิงห์ถามว่าจะจัดการยังไงกับแตงสาที่มันบ้าบอไปแล้ว เจ้าวงเดือนตอบนิ่งแต่เหี้ยม เลือดเย็นว่า<br />
<br />
“พามันกลับไปที่คุ้มแล้วบอกทุกคนว่ามันจะพาอีเทียนคำหนีแต่เจอผีที่ประตูแสนปุงหลอก มันเห็นผีหักคออีเทียนคำเลยกลายเป็นบ้าไป”<br />
<br />
สิงห์ถามว่าคนจะเชื่อหรือ เจ้าวงเดือนจ้องหน้าสิงห์ย้อนถามดุดันว่าแล้วเจ้าเชื่อหรือไม่ ถ้าเจ้าเชื่อทุกคนก็ต้องเชื่อ สิงห์รีบบอกว่าตนเชื่อ เจ้าวงเดือนย้ำเหี้ยมว่า<br />
<br />
“งั้นทุกคนก็ต้องเชื่อ จำไว้ ผีหักคออีเทียนคำ และอีแตงสาถูกผีหลอกจนเป็นบ้า”...<br />
<br />
ปติมานอนอย่างโดดเดี่ยวที่ห้อง ส่ายหน้าไปมาเหมือนกำลังฝันร้าย ตื่นขึ้นมาเต็มไปด้วยความสงสัยกับความฝันประหลาดของตน ดูนาฬิกาเห็นเป็นเวลา 6 โมงเช้า<br />
<br />
ปติมาเล่าความฝันให้แพมฟังว่าตนแทงกลินท์ตายแต่แม้ตนจะเกลียดกลินท์ขนาดไหนก็ไม่เคยคิดจะจ้างคนไปฆ่าหรือทำร้ายกลินท์เลย แพมว่ากลินท์อาจแพ้ภัยตัวเองก็ได้ เพราะโบราณว่า<br />
<br />
“ฝันตอนใกล้รุ่งมักจะเป็นเรื่องจริง สันดานเลวอย่างนังกลินท์มันไม่มีทางได้ดีหรอก!”<br />
<br />
ดวงตาปติมากลายเป็นดวงตาของเจ้าวงเดือนขึ้นมาทันที แววตาเป็นประกายระยิบขึ้นมาประหนึ่งว่าอยากจะให้กลินท์เป็นอย่างที่ตนฝันจริงๆ<br />
<br />
เบนเห็นกลินท์เครียดมากก็เป็นห่วงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ กลินท์เกือบหลุดเรื่องที่ตนกำลังหาคำตอบแต่แล้วก็กลบเกลื่อนว่าถึงเวลาที่ตนต้องให้เวลากับเขาสักที เพราะเขาตามติดอยากอยู่ใกล้ตน เบนบอกว่าใช่ อยากอยู่ใกล้เธอ เพราะเป็นห่วงและไม่เข้าใจว่าเธออยากรู้คำตอบอะไร ถามว่าตนเป็นห่วงเธอมากแค่ไหนรู้ไหม กลินท์บอกว่ารู้ ยังไงโลกของตนก็อยู่ที่เขา<br />
<br />
เบนขอร้องว่าต่อไปเธออย่าคิดเรื่องอดีตอีกได้ไหม เพราะเธอคิดเรื่องอดีตทีไรก็ลืมตนทุกที<br />
<br />
“ค่ะ ฉันจะลืมอดีต ฉันจะมีแต่ปัจจุบัน...ปัจจุบันที่จะไม่มีวันอ่อนแอเหมือนเดิม” กลินท์แอบยิ้มร้าย เบนโล่งใจ จากนั้นสังคมจึงเห็นภาพเบนกับกลินท์ไปไหนมาไหนด้วยกันจนหนังสือพิมพ์และโซเชียลมีเดียเต็มไปด้วยข่าวและข้อความที่กระแนะกระแหนและด่ากลินท์ว่า “หา ‘ผู้’ ได้ไวจริงๆ”... “ฉันสงสารเบน”<br />
<br />
<h3>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 7 วันที่ 26 พ.ค.62</h3>ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทประพันธ์โดย หัสวีร์<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทโทรทัศน์โดย ปานตะวัน<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน กำกับการแสดงโดย วรวิทย์ ศรีสุภาพ<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ผลิตโดย บริษัท กู้ด ฟีลลิ่ง จำกัด<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ควบคุมการผลิตโดย สมจริง ศรีสุภาพ<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-15392833714553044472019-05-24T09:53:00.004+07:002019-05-24T09:53:25.702+07:00อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 9 วันที่ 25 พ.ค.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgrbganClpbG6_IYlwHE7NEFrli4YNXl8Xg67walLj1PpmYPUmY2qhKhFDZAeQa5SNYrOcAgiio5OMu04C9x1B7kclw-1mnAabAvjC2Tlc1G4NpO-2ICAS6ypuSjvSPJuAaUOn5jlfWc/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgrbganClpbG6_IYlwHE7NEFrli4YNXl8Xg67walLj1PpmYPUmY2qhKhFDZAeQa5SNYrOcAgiio5OMu04C9x1B7kclw-1mnAabAvjC2Tlc1G4NpO-2ICAS6ypuSjvSPJuAaUOn5jlfWc/s1600/7.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 9 วันที่ 25 พ.ค.62</h2>รัชนกไม่ยี่หระท่าทางเด็กสาว อธิบายเสียงอ่อน “ฟังให้จบก่อนค่ะ...น้องไม่ถึงขั้นเอาตัวเข้าแลกหรอกแค่ยั่วยวนแล้วสร้างหลักฐานเช่นรูปถ่ายหรือสถานการณ์ล่อแหลม เช่น...น้องอยู่กับนายวีกิจในห้องนอนตามลำพังให้นังมุนินทร์มันเข้าใจผิดและหึงหวงจนขาดสติและไม่มีวันไว้ใจกันอีกเลย จากนั้นน้องก็หมดหน้าที่...จบจ๊อบง่ายๆแค่นี้เอง”<br />
<br />
“ไม่...หนูทำไม่ได้ หนูไม่แก้แค้นให้พ่อด้วยวิธีนี้หรอก”<br />
<a name='more'></a><br />
ฤทัยยืนกรานเสียงกร้าว ประพงษ์เหยียดยิ้มแกล้งถาม<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
“แล้วเธอคิดว่าจะแก้แค้นด้วยวิธีไหนไม่ทราบ”<br />
<br />
“ก็...ลอบทำร้ายหรือทำให้เกิดอุบัติเหตุบาดเจ็บแต่ไม่ถึงกับตาย เท่านี้ก็พอแล้ว”<br />
<br />
ประพงษ์มองหน้ารัชนกแล้วหัวเราะ“แหม... ความแค้นของเธอมันช่างหน่อมแน้มดีเหลือเกิน เอางี้... ถ้าเธอทำตามที่เราวางแผนฉันมีค่าตอบแทนให้เธออย่างงาม”<br />
<br />
“ฉันไม่สนเรื่องเงิน...ให้ฉันไปยั่วยวนผู้ชายคิดได้ยังไง ฉันไม่ใช่พวกอีตัวนะ”<br />
<br />
“แต่ก็เสียตัวมานับครั้งไม่ถ้วนให้พ่อเลี้ยงไม่ใช่เหรอ”<br />
<br />
จบคำฤทัยก็กรีดร้องโถมตัวทุบตีประพงษ์ ป้างตกใจรีบลากตัวเพื่อนสาวหนี ประพงษ์ไม่ตามแต่มองหน้ารัชนกยิ้มๆแล้วเรียกตัวเกษมออกจากที่ซ่อนลับตาไม่ไกลกันนั้น<br />
<br />
“เห็นฤทธิ์ลูกสาวแล้วใช่ไหมคุณพ่อเลี้ยง”<br />
<br />
“เห็นแล้วครับ...เดี๋ยวผมจะจัดการกับมันเอง...ให้เด็ดขาดไปเลย!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ฤทัยดึงตัวเองจากอดีตอันขมขื่น ภาพความทรงจำหลังจากนั้นลอยวนเวียนในหัว ป้างเข้าใจความรู้สึกเธอดีเพราะเขาอยู่ด้วยตลอดแต่ช่วยเหลืออะไรเธอไม่ได้เลย<br />
<br />
“มันจ้างไอ้เกษมเฝ้าเราตั้งแต่วันที่เราไปบ้านยัยมุนินทร์ที่เพชรบูรณ์แล้ว...มันเฝ้าดูพวกเราตลอด รวมทั้งเฝ้าดูผัวเมียนั่นด้วย พอมันรู้ว่าสองผัวเมียจะแวะมาเพชรบูรณ์และจะกลับกรุงเทพฯในคืนนั้นไอ้เษมมันถึงบุกมาทำร้ายเรา”<br />
<br />
“แล้ว...พาฉันไป...รอจังหวะที่สองผัวเมียขับรถมาที่ถนนใหญ่ใช่ไหม”<br />
<br />
ภาพเหตุการณ์วันนั้นยังฝังใจฤทัย เธอกับป้างถูกพวกเกษมจับตัวมาขัง เธอโดนพ่อเลี้ยงข่มขืนอย่างโหดร้ายก่อนจะหนีเตลิดเข้าไปในป่า เกษมพอใจมากเพราะทุกอย่างเข้าแผน เขาตามไปชกท้องเธอจนจุกและเหวี่ยงร่างอ่อนแรงของเธอไปกลางถนนที่มุนินทร์กับวีกิจกำลังขับผ่าน!<br />
<br />
ฤทัยร่ำไห้ด้วยความแค้นใจเพราะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ รู้ดีเวลานั้นว่าต้องเล่นตามเกมพวกรัชนกถ้าไม่อยากตาย ป้างพลอยช้ำใจไปกับเธอ เห็นทุกอย่างแต่ก็ช่วยไม่ได้เพราะถูกพวกเกษมซ้อมจนน่วม<br />
<br />
“มันโหดสุดๆ...มันทำได้ยังไงเหวี่ยงแกไปให้รถชน มันคือการฆาตกรรมนะโว้ย ถ้ารถไม่หักหลบแกคงตายแล้ว”<br />
<br />
“ใช่...ฉันคงตายไปแล้วแต่ยังไงฉันก็รอด”<br />
<br />
“รอด...เพื่อจะมาทำงานอุบาทว์นี่ให้พวกมันงั้นเหรอ มันได้อะไรขึ้นมา”<br />
<br />
“ได้สิ...ยังไงก็ได้แก้แค้นยัยมุนินทร์ไง”<br />
<br />
“ฉันบอกแกแล้วนะเรื่องพ่อ ยัยมุนินทร์ป้องกันตัว พ่อแกโดนไฟช็อตตายเองไม่ใช่ยัยมุนินทร์ฆ่า”<br />
<br />
“มันก็เหมือนกันนั่นแหละ!”<br />
<br />
ป้างอ่อนใจกับการเถียงข้างๆคูๆของเพื่อนสาว “ไม่เหมือน! แกรู้ไหม...พ่อแกทำร้ายยัยคนนี้มาหลายครั้งแล้ว ทั้งซ้อมทั้งข่มขืน อ้อ...ไม่ใช่ยัยมุนินทร์คนเดียวสิ... พ่อแกทำมาตั้งแต่แฝดคนน้องแล้ว”<br />
<br />
ฤทัยผงะ ตกใจมาก “อะไรนะ! แฝดน้องที่ชื่อมุตตาน่ะเหรอ”<br />
<br />
“ใช่...แฝดน้องนี่แหละโดนหนักเลย เกือบเสียโฉม เกือบโดนข่มขืน จะว่าไปมันก็เป็นกรรมนั่นแหละ...พ่อแกสร้างบาปเอาไว้เยอะ กรรมมันเลยตามสนอง”<br />
<br />
“พอ! ไม่ต้องพูดแล้วป้าง ฉันไม่อยากฟัง”<br />
<br />
ป้างถอนใจยาวก่อนเตือนสติเพื่อนสาว “ที่ฉันพูดเพื่อบอกความจริงที่แกยังไม่รู้...หยุดสร้างกรรมอย่างที่พ่อแกเคยทำเถอะ ยิ่งคิดแค้นยิ่งทำลาย กรรมมันก็จะย้อนมาทำลายเราเหมือนกัน แล้วมันก็เห็นทันตาด้วย ดูสิ่งที่มันเกิดกับเราสองคนตอนนี้สิ...เพราะแกคิดจะแก้แค้นเราถึงต้องมาติดกับดักของพวกมันอยู่แบบนี้”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ฤทัยทุกข์ทรมานใจกับทางเลือกของตนแต่ยังหาทางออกไม่ได้ เช่นเดียวกับเจนภพที่ปรับทุกข์กับมุนินทร์อย่างหมดเปลือกถึงอาการของต้อมและเรื่องราวของตนกับนพนภาเมื่อหลายวันก่อน<br />
<br />
“ผมก็เลินเล่อเองแหละที่ปล่อยให้ยัยต้อมเห็นคลิปนภากับนายศรุตเต้นรำกัน เด็กเลยมีอาการเหวี่ยงขึ้นมาอีก ยิ่งนภาขอหย่าจากผมยัยต้อมยิ่ง...ขาดสติ”<br />
<br />
“เข้าใจค่ะ...ให้ฉันได้พบเธอหน่อยได้ไหม ฉันอยู่ในเหตุการณ์จะช่วยอธิบายให้เธอเข้าใจได้ดีขึ้น”<br />
<br />
เจนภพอึกอัก ไม่กล้าพูดเรื่องต้อมกล่าวหามุนินทร์เล่นชู้กับตน พยายามบ่ายเบี่ยง<br />
<br />
“ผมว่าให้ยัยต้อมอยู่ลำพังก่อนดีกว่าครับ ไว้ตอนนินจะกลับผมจะนัดเจอให้อีกทีก็แล้วกัน”<br />
<br />
สองหนุ่มสาวอดีตคู่กรณีแยกย้ายกันหลังจากนั้น เจนภพดูแลมุนินทร์ตามมารยาทสุภาพบุรุษที่ดี แต่ต้อมที่แอบตามมาไม่เข้าใจ ยิ่งเห็นภาพใกล้ชิดยิ่งปักใจว่ามุนินทร์มีแผนให้พ่อแม่หย่ากัน...<br />
<br />
รัชนกกับประพงษ์ปล่อยฤทัยกับป้างจากห้องขัง ช่วยกันเกลี้ยกล่อมให้ฤทัยทำงานเดิมอีกคือป่วนทำให้วีกิจกับมุนินทร์แตกหัก ชีวิตคู่พังพินาศ ฤทัยคิดได้แล้วจึงปฏิเสธ<br />
<br />
“ฉันจะบอกให้นะ...ผัวเมียคู่นี้เขารักกันมากไม่มีวันที่เขาจะเลิกกันเพราะเรื่องนอกใจหรอก”<br />
<br />
“ก็อาจจะจริงอย่างที่น้องทัยว่านะคะเพราะพี่นกก็เคยลองใจคุณกิจมาแล้ว ทั้งพาขึ้นเตียง เปลือยทั้งตัวยั่วยวนเขาแต่เขาไม่หวั่นไหวเลยค่ะ ถ้าฝ่ายชายยั่วยุไม่สำเร็จ...งั้นเรามาลองยั่วฝ่ายหญิงดูบ้างไหมคะ”<br />
<br />
ฤทัยนิ่วหน้าตามไม่ทัน รัชนกเลยเฉลยแผนการคร่าวๆให้เธอเปลี่ยนเป้าหมายจากวีกิจเป็นมุนินทร์!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
มุนินทร์แยกกับเจนภพไปทำธุระส่วนตัว แต่ไม่ทันพ้นร้านอาหารต้อมก็มาดักหน้า<br />
<br />
“ฉันรู้นะว่าแกนัดพบพ่อสองต่อสอง บอกความจริงมา...แกต้องการแย่งพ่อไปจากแม่เหมือนเมื่อสี่ปีก่อน ใช่ไหม”<br />
<br />
“เดี๋ยวนะคะน้องต้อม หนูไปเอาความคิดนี้มาจากไหน”<br />
<br />
ต้อมแสยะยิ้ม โพล่งเรื่องที่ตนจับแพะชนแกะ “ฉันคิดแบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว...ที่แกมาหาพ่อปีละครั้งสองครั้ง ทำเป็นมาเยี่ยมฉัน มาห่วงฉัน แสนดีกับฉัน ทุกอย่าง แกแกล้งทำทั้งนั้น”<br />
<br />
“พี่ไม่เข้าใจ พี่เคยเคลียร์กับหนูแล้วนี่คะแล้วหนูก็เข้าใจแล้ว”<br />
<br />
“ฉันโดนแกหลอกไง แกเล่นละครเก่งมากทำให้ฉันเชื่อแต่ตอนนี้แกหลอกฉันไม่ได้แล้ว ฉันรู้แล้วว่าแกวางแผนมาเป็นขั้นตอน แล้วตอนนี้แผนแกใกล้สำเร็จแล้วด้วย”<br />
<br />
“แผนอะไร หนูพูดอะไร พี่งงไปหมดแล้ว”<br />
<br />
“แผนที่แกทำให้แม่หย่าพ่อไง!”<br />
<br />
มุนินทร์จะเถียงแต่ต้อมยกมือห้าม บอกให้ไปคุยกันตามลำพังหลังร้านอาหาร มุนินทร์ไม่รอช้าตามไปอยากเคลียร์ให้รู้เรื่องแต่ต้อมไม่รับฟังกล่าวหาว่าเธอจงใจหาแฟนใหม่ให้แม่คือศรุต<br />
<br />
ต้อมท่าทางหัวเสียและหัวใจสลาย มุนินทร์ร้อนใจมากแต่ต้องข่มใจอธิบายอย่างใจเย็น<br />
<br />
“พี่จะทำไปทำไมในเมื่อพี่รักพี่กิจ พี่แต่งงานกับเขา พี่...”<br />
<br />
“ไม่ต้องมาโกหก! แกไม่ได้รักใครทั้งนั้น แกเข้ามาในตระกูลเราเพื่อล้างแค้นแม่ แกทำให้แม่เป็นอัมพาตไปแล้วแต่ตอนนี้แม่หายดี แกอยากให้แม่ทรุดไปใหม่”<br />
<br />
“ไม่จริง...ต้อมฟังพี่นะ...ตอนนี้หนูป่วย หนูกำลังฟุ้งซ่านจินตนาการไปใหญ่โต เอาอย่างนี้...เรากลับไปหาคุณพ่อเดี๋ยวนี้เลย แล้วหนูพูดทุกอย่างที่หนูคิดต่อหน้าคุณพ่อ คุณพ่อจะอธิบายให้หนูฟังเองว่าพี่ไม่เคยคิดร้ายกับคุณแม่หนู”<br />
<br />
“งั้นเหรอ...พ่อก็ต้องว่าฉันเป็นบ้ามโนไปเองยังไงพ่อก็ต้องเชื่อแกเหมือนคราวนั้นที่แกปลอมเป็นยัยมุตตามาหลอกล่อพ่อ มาทำให้บ้านเราแตกแยก พ่อแม่จะหย่ากัน พี่ต้องไปติดยา พี่ต่อโดนพ่อเฆี่ยนแทบตาย”<br />
<br />
มุนินทร์ตกใจที่ต้อมคิดและมโนเองเป็นตุเป็นตะ แต่ไม่ทันชี้แจงต้อมก็โพล่ง “แกมันนังปีศาจ...เป็นแฝดสองคนในร่างเดียว สะกดจิตตัวเองให้เป็นแฝดน้องก็ได้แฝดพี่ก็ได้ แล้วตอนนี้แกเล่นบทอะไรอยู่ล่ะ...มุตตาหรือมุนินทร์”<br />
<br />
ต้อมอาละวาดไม่ไว้หน้า ชี้หน้ามุนินทร์ก่อนขู่เสียงเข้ม<br />
<br />
“ฉันเตือนแกเท่านี้...อย่ามายุ่งกับครอบครัวฉันอีก แล้วอย่าให้เรื่องนี้ไปถึงหูพ่อเชียวนะ!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ฤทัยขัดขืนจะไม่ทำตามพวกรัชนกสั่ง ป้างเลยถูกพวกเกษมซ้อมจนน่วม ฤทัยไม่อยากให้เพื่อนหนุ่มเจ็บตัวกว่านี้ยอมกดส่งคลิปของตนกอดกับวีกิจที่เรือนหอให้มุนินทร์!<br />
<br />
มุนินทร์สติแตกตามคาด เครียดจัดอาเจียนหลายยกเมื่อเห็นคลิปวีกิจกอดกับทัยในเรือนหอของตนเอง กระนั้นเมื่อตั้งหลักได้ก็รีบส่งคลิปนี้ให้ศรุตเพื่อขอคำปรึกษา<br />
<br />
ศรุตยังไม่เห็นคลิปจากมุนินทร์ มัวรับมือความอิหลักอิเหลื่อเมื่อนพนภาทำเซอร์ไพรส์เขาระหว่างการสัมมนาที่ต่างจังหวัด พาต้อง ต่อและแทนไทเข็นเค้กวันเกิดมาฉลองให้เขา ลดาป้าของศรุตตั้งท่าจะห้าม<br />
<br />
แต่ศรุตยกมือห้ามและยอมเป่าเค้กวันเกิดตัวเองที่นพนภาตั้งใจนำมาให้<br />
<br />
มุนินทร์เสียใจมาก นอนซมในห้องพักที่ลอนดอน วีกิจไม่รู้เรื่องวิดีโอคอลมาหาด้วยความคิดถึงแต่ไม่ยอมบอกเรื่องเขากับทัยอยู่ด้วยกันที่เรือนหอ ยิ่งทำให้มุนินทร์ปักใจว่าเขาแอบปันใจให้เด็กสาวในอุปการะ!<br />
<br />
นพนภาไม่สนใจใครพยายามหาทางอยู่ตามลำพังกับศรุต แม้เขาจะยืนกรานให้เป็นเพื่อนกันแต่เธอไม่แคร์ ทำมึนยั่วยวนเขาด้วยท่าทางทีเล่นทีจริง ศรุตหนักใจมากกลัวนพนภาจะลงเอยเหมือนสาวน้อยสาวใหญ่ในอดีตที่หลงเสน่ห์เขาจนเกิดเรื่องหึงหวงวุ่นวาย แต่ก็ห้ามเต็มปากเต็มคำไม่ได้เพราะเธอไม่ได้พูดออกมาตรงๆ<br />
<br />
ศรุตพยายามตัดปัญหาไม่อยู่กับนพนภาตามลำพัง แล้วก็สบโอกาสเมื่อมีสายจากมุนินทร์เข้ามาจึงปลีกตัวไปรับโดยอ้างว่าเป็นลดาโทร.มาตาม นพนภาไม่สงสัยกระทั่งเจอลดาโดยบังเอิญหลังจากนั้นจึงรู้ว่าศรุตโกหก!<br />
<br />
ลดาไม่หวั่นสายตาจับผิดของนพนภา เจอจนชินและไม่รอช้าจะบอกอีกฝ่ายให้รู้ว่าศรุตไม่ได้ฉลองวันเกิดตัวเองมาหลายปีเพราะเป็นวันเดียวกับที่อารยาภรรยาของเขาเสียชีวิต...<br />
<br />
ขณะที่นพนภาดิ้นพล่านด้วยความหึงหวง ต่อแยกไปตามหาก้องเพราะรู้ว่าเขามาทำงานแถวนี้ ต้องกับแทนไทได้แต่มองตามด้วยความอ่อนใจเพราะต่อกระวนกระวายหนักมาก ส่วนศรุตไม่ได้สนใจใครมัวปลอบใจมุนินทร์ที่กำลังประสาทเสียด้วยความหวาดระแวงเรื่องวีกิจกับทัย<br />
<br />
“ตอนนี้ผมว่าคุณทำใจให้สงบก่อนนะแล้วค่อยรวบรวมความคิด”<br />
<br />
“ตอนนี้ฉันคิดอะไรไม่ออกแล้วค่ะ มันสับสนไปหมดแล้ว”<br />
<br />
“เอาอย่างนี้...สิ่งที่ผมพูดต่อไปนี้ไม่บังคับให้คุณเชื่อ แต่ฟังผมก่อนนะครับ...ผมดูคลิปนี้อย่างละเอียดแล้ว เห็นได้ชัดว่ามีภาพกระโดดไม่ต่อเนื่องแสดงว่ามันผ่านการตัดต่อมา คุณจะเชื่อภาพทั้งหมดไม่ได้”<br />
<br />
“ค่ะ...แต่ว่าตอนที่คุณกิจกอดเด็กนั่นเป็นภาพต่อเนื่องไม่ใช่ภาพตัดต่อนะคะ”<br />
<br />
“งั้นก็ต้องมีเหตุทำให้คุณกิจต้องทำอย่างนั้นแต่ไม่ใช่เรื่องพิศวาสแน่ๆ อีกอย่างภาพนี้ถ่ายในระยะไกลต้องมีบุคคลที่สามที่แอบถ่าย เพราะฉะนั้นเหตุการณ์นี้ถูกสร้างสถาณการณ์ขึ้นชัวร์ครับ”<br />
<br />
“ใครที่มันทำแบบนี้”<br />
<br />
“คุณรัชนกน่าสงสัยที่สุดเพราะเคยทำคดีแบบนี้กับคุณสองคนมาแล้ว”<br />
<br />
“ยัยรัชนกร่วมมือกับทัย...มันไม่น่าเป็นไปได้”<br />
<br />
“มันอาจเป็นไปได้นะ แต่สิ่งสำคัญสุดตอนนี้คือใจของคุณ ทำใจให้สบายก่อนนะครับแล้วค่อยคิดหาทางออก”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ก้องไม่ได้ระแวงว่าต่อจะตามมา แอบไปดักเจอพงศกรที่ไปเดินตลาดนัดกับอมร พงศกรตกใจมากพยายามไล่ให้ชู้รักกลับก่อนเพราะตนต้องอยู่กับอมรแต่ก้องไม่ยอมดึงดันจะเคลียร์เรื่องความสัมพันธ์<br />
<br />
“มีอะไรต้องคุยกันอีก...ไม่ต้องแล้ว”<br />
<br />
“ผมแค่อยากรู้ว่าเรื่องของเราจบลงเท่านี้งั้นเหรอ”<br />
<br />
“มาถามอะไรตอนนี้ นี่มันเสี่ยงมากนะ เดี๋ยวพี่อมรก็มาแล้ว ไอ้ศักดิ์ชายนั่นอาจจะแอบถ่ายเราอยู่มุมไหนก็ได้”<br />
<br />
“ช่างหัวมันเถอะครับ แค่พี่บอกมาคำเดียวว่าเรื่องของเรามันจบแล้วผมก็เข้าใจ”<br />
<br />
“ใช่...เรื่องของเรามันจบแล้ว”<br />
<br />
คำตอบตรงไปตรงมาของพงศกรทำให้ก้องช้ำใจมาก สีหน้าสลดจนพงศกรทนไม่ไหวตามไปรั้งและขอเวลาให้เรื่องกับอมรลงตัว ตนย้ายไปอยู่บ้านที่เคยอยู่กับเนตรนภิศ หลังจากนั้นค่อยเริ่มกันใหม่ ก้องไม่ได้ยินดีเพราะไม่อยากเป็นตัวสำรองของใคร ผละหนีดื้อๆ<br />
<br />
แต่ไม่ทันไปไหนไกล ต่อก็มาดักหน้า!<br />
<br />
ความจริงคือต่อแอบเห็นทุกอย่างโดยบังเอิญ ทั้งรักทั้งแค้นจนทนเก็บอารมณ์ไม่ไหว<br />
<br />
“อธิบายได้ไหมว่าที่หนีผมมาเพราะมาหาพี่กร”<br />
<br />
ก้องตกใจมากแต่ยังมีสติปฏิเสธ “ต่อ...ไม่ใช่นะ พี่เพิ่งมาเจอพี่กรนี่แหละ”<br />
<br />
“เพิ่งเจอเหรอ แล้วจับมือกันอย่างนั้นคงเจอกันบนเตียงมาหลายยกแล้วล่ะ”<br />
<br />
“ก้องอย่ามาหาเรื่องกลางตลาดนะ”<br />
<br />
“ไม่หากับพี่หรอกแต่จะหากับนายยักษ์นั่น!”<br />
<br />
จบคำก็ปรี่ไปเอาเรื่องพงศกรเลยถูกสวนกลับ กลายเป็นเรื่องชุลมุนกลางตลาด เสียงดังเอะอะเรียกต้องกับแทนไทให้มาช่วยแยกสองหนุ่มจากกัน พงศกรชี้หน้าคาดโทษแต่ต่อไม่กลัว ประกาศกร้าวจะเอาเรื่องถึงที่สุด อมรซึ่งเห็นเหตุการณ์ตลอดโผล่มาห้ามและรักษาหน้าพงศกรด้วยการรับสมอ้างว่ามาเที่ยวกับอีกฝ่ายนานหลายวันแล้ว<br />
<br />
ก้องผสมโรงโกหกให้เรื่องสมจริงแต่ต่อไม่เชื่อสะบัดหน้าหนี โดยมีแทนไทวิ่งตาม ก้องลำบากใจมากอาสาจะไปลากต่อมาขอโทษอมร อย่างน้อยอีกฝ่ายก็กำลังจะเป็นอดีตน้าเขยแต่อมรบอกปัดอย่างไม่ไยดี<br />
<br />
“ไม่ต้อง! ถ้าไม่นับถือก็ตัดญาติกันไปเลยเพราะฉันก็อยากตัดอยู่แล้ว”<br />
<br />
หลังจากนั้นอมรก็กลับไปสงบจิตสงบใจที่บ้านพัก พงศกรตามไปเอาใจแถมปฏิเสธหน้าตายไม่เคยมีชู้หรือพาใครมาพลอดรักที่นี่ อมรกัดฟันแน่นก่อนโพล่งอย่างเหลืออด<br />
<br />
“พี่ไม่เคยว่านะถ้ากรจะมีคนอื่น แต่ขอนะ...อย่าเป็นคนในตระกูลยัยนภิศ พี่ไม่อยากเกี่ยวข้องคนตระกูลนี้อีก”<br />
<br />
“จะพูดยังไงดีครับพี่ถึงจะเชื่อผม หรือจะหา หลักฐานอะไรมายืนยันดี”<br />
<br />
อมรลุกไปเปิดลิ้นชักหยิบชั้นในจีสตริงในถุงพลาสติก “นี่ไงหลักฐาน” พูดจบก็ปาใส่หน้าพงศกร “ขนาด รูปทรง สีสัน รสนิยม มันเป็นของใครไม่ได้หรอกนอกจากนายก้อง...ฝากเอาไปคืนด้วย!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ไม่มีใครรู้ว่าคนส่งข้อความบอกต่อเรื่องก้องกับพงศกรจนเกิดเรื่องวุ่นวายคือใคร ไหนจะอมรที่ตามมาจนจับได้คาหนังคาเขา ต้องกับแทนไทหนักใจ มาก แต่ไม่ทันช่วยกันแก้ไขนพนภาก็โผล่มาพร้อมเรื่องทุกข์ใจว่าตนทำผิดกับศรุต เอาเค้กวันเกิดไปเซอร์ไพรส์วันตายภรรยาเก่าเขา!<br />
<br />
ศักดิ์ชายนั่นเองที่ส่งข้อความบอกที่อยู่ก้องทำให้ต่อตามมาถูกและเกิดเรื่องราวใหญ่โต หวังช่วยพวกรัชนกป่วนบ้านนพนภาให้แตกกันเหมือนเมื่อหลายปีก่อน ส่วนพวกรัชนกรอดูผลการส่งคลิปวีกิจกอดฤทัยด้วยใจจดจ่อแล้วก็ได้ยินข่าวดีเมื่อมาร์คกับปริมแอบได้ยินจากคนในบริษัทไอทีว่ามุนินทร์บินกลับเมืองไทยก่อนกำหนด<br />
<br />
มุนินทร์ตั้งใจกลับมาเงียบๆเพื่อปรึกษาศรุตเรื่องคลิปของสามี นพนภาไม่รู้เรื่องด้วยมัวหาจังหวะขอโทษศรุตแต่ลดาขวางไว้ไม่อยากให้สาวใหญ่เอาตัวพัวพันเขามากไปกว่านี้<br />
<br />
นพนภาเจ็บใจมากที่โดนลดากีดกันไม่ให้เจอศรุต ต้องเห็นอาการแม่แล้วอ่อนใจมาก<br />
<br />
“แม่ขา...แล้วแม่จะไปยุ่งเรื่องของเขาทำไมคะ เขามาเป็นที่ปรึกษาชีวิตให้แม่ แล้วตอนนี้เขาก็จบจ๊อบเขาแล้ว แม่ก็ปล่อยเขาไปจะไปตื๊อเขาอีกทำไม”<br />
<br />
“ยัยต้อง...คนที่ตื๊อฉันคือคุณศรุตย่ะ เขาเข้ามาหาฉันเองนะ...อย่าลืม แล้วความสัมพันธ์ของเราก็พัฒนาขึ้นไปเป็นลำดับด้วยความรู้สึกดีๆที่มีต่อกัน”<br />
<br />
“นี่แม่กำลังจะบอกว่าเขาชอบแม่งั้นเหรอคะ”<br />
<br />
“มันก็ต้องอย่างนั้นสิ...ไม่งั้นเขาจะมาตื๊อฉันทำไม นี่...แกไม่รู้อะไรแกอย่าพูดเลยดีกว่า”<br />
<br />
ต้องไม่อยากเชื่อหู นพนภากลับมามโน จินตนาการเป็นตุเป็นตะเหมือนสมัยเรื่องเจนภพ เธอรับไม่ได้ขอตัวไปเที่ยวในเมืองเงียบๆ ทิ้งแทนไทให้รับมืออาการเพ้อเจ้อของนพนภาตามลำพัง<br />
<br />
“แม่ไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ ยิ่งนานวันเขายิ่งรักแม่แต่ไม่กล้าแสดงออกเพราะตอนนั้นแม่ยังไม่คิดหย่าคุณภพ”<br />
<br />
“แล้วหลังจากที่แม่ประกาศหย่าล่ะครับ”<br />
<br />
“เขามองแม่อย่างเทิดทูนเลยล่ะ เหมือนจะ...กลืนกินแม่ไปทั้งตัว”<br />
<br />
แทนไทยิ้มเจื่อน เอือมระอาและหนักใจแต่เหมือนนพนภาจะยังไม่รู้ตัว<br />
<br />
<h3>อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 9 วันที่ 25 พ.ค.62</h3>ละครเรื่อง แรงเงา 2 บทประพันธ์โดย นันทนา วีระชน<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 บทโทรทัศน์โดย Anonymous<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 กำกับการแสดงโดย ชนินทร ประเสริฐประศาสน์<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 ผลิตโดย บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 ควบคุมการผลิตโดย อรุโณชา ภาณุพันธุ์<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-84968107855615966312019-05-24T09:48:00.003+07:002019-05-24T09:48:16.740+07:00อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 7 วันที่ 25 พ.ค.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 7 วันที่ 25 พ.ค.62</h2>ในงานครบรอบโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ กลินท์รับงานคู่กับเบน แม้กลินท์จะถูกทั้งเพจแอนตี้และข่าวด้านลบมากมาย แต่เบนก็ไม่สะทกสะท้านบอกกลินท์ว่าตนจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ<br />
<br />
กลินท์ขอบคุณเบนที่อยู่เคียงข้างตน ไม่อย่างนั้นหลุยส์ก็คงไม่เจอกับเทียนคำและตนก็ไม่ได้เจอกับเขา พอดีป้าก็อตให้แป้งร่ำตามกลินท์ไปแต่งหน้าทำผม กลินท์ขอบคุณป้าก็อตที่ยังเรียกใช้ตน<br />
<a name='more'></a><br />
ป้าก็อตบอกว่าเรามันคนกันเอง แต่ต่อให้ป้าสนับสนุนลินท์ยังไงถ้าคนดูไม่เอาด้วยลินท์ก็จะอยู่ในอาชีพนี้ไม่ได้ “เพราะฉะนั้นจะทำอะไรคิดก่อนทำ ที่สำคัญรักตัวเองเยอะๆ อย่าไปรักไปทุ่มเทกับใครจนทำร้ายตัวเอง” แล้วบอกให้แป้งร่ำกับข้าวนึ่งเอาเครื่องประดับมาจะแต่งให้กลินท์<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
เป็นเครื่องประดับของสตรีชั้นสูงสมัย ร.4 กลินท์เห็นแล้วนึกถึงปิ่นของตัวเองถามว่าวันนี้ตนจะปักได้ไหม สายป่านติงว่าคงไม่เหมาะ รู้อยู่ว่ามีเพจแอนตี้ ทำอะไรให้ระวังหน่อย เก็บปิ่นไว้ดีกว่า แม้กลินท์จะไม่แคร์เพจแอนตี้แต่ก็ยอมเก็บปิ่นถ้าคิดว่าเป็นตัวปัญหา<br />
<br />
พอดีสร้อยสังวาลเข้ามาเห็นปิ่นถามกลินท์ว่าของหนูหรือ ได้มาจากไหน พอจะมีเวลาคุยกับตนไหม<br />
<br />
ป้าก็อตแนะนำว่านี่คืออาจารย์สร้อยสังวาลเพื่อนรุ่นพี่ที่ปรึกษางานนี้ กลินท์พยักหน้าอย่างอยากรู้เรื่องราวมาก<br />
<br />
สร้อยสังวาลถามกลินท์ว่าได้ปิ่นนี้มายังไง กลินท์บอกว่ามีคนให้ สร้อยสังวาลถามว่าอินทร์ใช่ไหมเพราะตนเป็นคนให้เขาเอง ถามว่าแล้วสร้อยล่ะอยู่ไหน กลินท์บอกว่าไม่มีตนเห็นแต่ปิ่นทอง ถามว่ามีสร้อยด้วยหรือ สร้อยสังวาลบอกว่า “มี!!” เล่าว่า<br />
<br />
ตอนแรกคุณอินทร์เขาจะซื้อแค่ปิ่น แต่ตอนที่เขาจะออกจากร้านค้าเหลือบเห็นสร้อยที่มาคู่กับปิ่นชมว่าสวยดีและขอซื้อ เล่ารายละเอียดว่า<br />
<br />
“จริงๆตอนที่ฉันเจอปิ่น สารภาพว่าฉันไม่เห็นสร้อย และฉันก็เพิ่งมารู้ทีหลังว่าสร้อยและปิ่นทองมันเป็นของเก่าแก่ที่ตกทอดกันมา แต่แปลก ทำไมตอนแรกฉันถึงเห็นแต่ปิ่น...ตั้งแต่ปิ่นไปอยู่กับเธอเจอเรื่องแปลกๆบ้างไหม”<br />
<br />
“อาจารย์ถามเหมือนรู้”<br />
<br />
“รู้สิ...เพราะตอนที่อยู่กับฉันเครื่องประดับชิ้นนี้มันร่ำร้องหาเจ้าของมันอยู่ทุกวัน ฝันคืนแรกไม่เท่าไหร่ แต่พอฝันซ้ำๆหลายๆคืนฉันเลยรู้แล้วว่ามันไม่ธรรมดา...ในฝันฉันสัมผัสได้ถึงความสุข ความเศร้า มีทั้งเสียงหัวเราะปนกับเสียงกรีดร้องก้องไปหมด แม่ของฉันต้องไปถามเจ้าพ่อน้ำทิพย์คนทรงเจ้ากลางเวียงเชียงใหม่ เจ้าพ่อน้ำทิพย์บอกว่านี่เป็นเครื่องประดับแห่งสัญญาที่เจ้าของกำลังรอให้มันกลับไปหา โดยเฉพาะปิ่นทองอันที่เธอถืออยู่นั่นแหละ”<br />
<br />
ยิ่งฟังกลินท์ก็ยิ่งตื่นเต้น มองปิ่นทองในมือแล้วมองสร้อยสังวาลอย่างอยากรู้<br />
<br />
“เจ้าพ่อให้ฉันนำไปคืนเจ้าของ เพราะมันฝังรอยแค้นและแรงอาฆาตไปทุกภพทุกชาติ”<br />
<br />
กลินท์ถามว่าหมายความว่าอินทร์เป็นเจ้าของหรือ สร้อยสังวาลบอกว่าแม่อาจจะฟังไม่ละเอียดเลยบอกว่าผู้ชายคนแรกที่เข้ามาในร้านวันนั้นเป็นเจ้าของ แต่จริงๆแล้วคุณอินทร์จะเป็นคนนำไปคืนเจ้าของมัน และวันนี้ตนเห็นปิ่นในมือกลินท์ก็รู้ว่าเจ้าของจริงๆคือเธอ เธอเองก็น่าจะรู้ว่ามันเคยเป็นของตัวเองมาก่อน<br />
<br />
กลินท์ถามว่าแล้วสร้อยล่ะ สร้อยสังวาลบอกว่าถ้าไม่อยู่กับเธอก็คงอยู่กับภรรยาคุณอินทร์<br />
<br />
สายป่านฟังอยู่ด้วย ถามตัวเองว่าเรื่องที่กลินท์เล่ามาตลอดมันเป็นเรื่องจริงหรือ??<br />
<br />
ฝ่ายปติมาวันนี้เอาสร้อยทองแบบโบราณมาอ้อนให้อินทร์ใส่ให้เพื่อให้ระลึกถึงวันที่เขาเอาสร้อยมาให้ว่าเขาทำให้ตนมีความสุขแค่ไหน อ้อนให้ช่วยทำให้ตนมีความสุขเหมือนคืนนั้นได้ไหม?<br />
<br />
อินทร์เอาสร้อยสวมให้ปติมาแล้วอุ้มไปที่เตียงซุกไซ้อย่างหลงใหลจนปติมาเหมือนกำลังมีชีวิตใหม่ แต่แล้วความรู้สึกสุขที่พุ่งสู่ฟ้าก็หล่นวูบเหมือนดิ่งเหวเมื่ออินทร์เพ้อออกมาเบาๆ<br />
<br />
“ลินท์!”<br />
<br />
ปติมานอนตัวแข็งทื่อน้ำตาไหลเป็นสาย แต่...อินทร์ไม่ได้มองเลย...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เสร็จจากงานโรงเรียนแล้วเบนขับรถไปส่งกลินท์กับสายป่านที่โรงแรม กลินท์นั่งมองปิ่นในมือแล้วรัวใส่สายป่านอย่างโมโห<br />
<br />
“ฉันรู้ว่าเธอไม่เชื่อเรื่องที่ฉันเจอ รวมทั้งเรื่องที่อาจารย์สร้อยสังวาลบอก เพราะในใจเธอคิดแต่ว่าฉันสร้างเรื่องเพื่อกลับไปหาอินทร์ ฉันไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ชาตินี้เธอถึงไม่เปิดรับในตัวฉันซักอย่าง ไม่เหมือนพี่อุ่นเฮือน”<br />
<br />
สายป่านขอให้เลิกพูดเรื่องพี่อุ่นเฮือนกับแม่คำป้อสักทีได้ไหม สิ่งที่ตนอยากให้เธอทำคือไปกราบขอโทษแม่ชี กลินท์บอกว่าเธอก็ไปของเธอเหมือนทุกครั้งสิ สายป่านฉุนขาดตบหน้ากลินท์ฉาดใหญ่ ตวาดถาม<br />
<br />
“เธอรู้บ้างไหม เธอทำให้แม่ชีเสียใจแค่ไหน ที่ฉันไม่กล้าไปหาแม่ชีเพราะฉันกลัวคำถามเป็นเพื่อนสนิทประสาอะไรถึงปล่อยให้เพื่อนไปแย่งผัวคนอื่น”<br />
<br />
กลินท์บอกว่าตนมั่นใจต้องมีสาเหตุ ขอแต่ให้ตนรู้เรื่องในอดีตของตัวเองทั้งหมดก่อนแล้วจะไปกราบแม่ชี สายป่านถามว่าจะไปตามหาอดีตทำไมในเมื่อปัจจุบันเธอยังทำอะไรไม่เข้าท่าเลยสักอย่าง<br />
<br />
กลินท์แย้งว่าเพราะปริศนาแห่งอดีตยังไม่ถูกเปิดเผย วันนึงเธอจะเข้าใจ แต่ตอนนี้ตนยังไม่พร้อมไปหาแม่ชีจริงๆ วันไหนที่ตนหลุดพ้นจากบ่วงที่มันมัดอยู่ก็จะกลับไปเป็นแก้ว แก้วของแม่ชีไม่ใช่กลินท์ พระอาทิตย์ที่จะแผดเผาทั้งคนอื่นและตัวเองแบบนี้ กลินท์หยิบปิ่นวิ่งร้องไห้ออกจากห้อง สายป่านตกใจวิ่งตาม<br />
<br />
พอดีเบนโทร.มาบอกว่าซื้อโจ๊กเจ้าอร่อยมาฝากลินท์ สายป่านบอกว่าตนทะเลาะกับลินท์และลินท์หนีออกไปจากโรงแรมให้รีบช่วยกันตามหาเร็ว<br />
<br />
กลินท์วิ่งเตลิดไปโดยไม่ทันระวัง มีรถคันหนึ่งแล่นมาอย่างเร็ว กลินท์ร้องลั่นแล้วทรุดไปกับพื้นถนน เบนรีบลงจากรถประคองกลินท์ พอกลินท์เห็นเบนก็ดีใจมาก กอดเบนร้องไห้โฮ<br />
<br />
สายป่านวิ่งมาเห็นกลินท์อยู่กับเบนก็โล่งใจ แต่ก็อดขวางกลินท์ไม่ได้อยู่ดี เมื่อเบนโทร.บอกว่ากลินท์อยู่กับตนไม่ต้องห่วง สายป่านบอกว่าเห็นแล้ว ฝากลินท์ด้วยแล้วกัน อย่าให้ไปยุ่งกับอินทร์อีก<br />
<br />
กลินท์ถามเบนว่าสายป่านห้ามตนไปยุ่งกับอินทร์อีกใช่ไหม เบนบอกว่าเปล่า กลินท์โมโหบอกเบนว่าตนไม่ได้เกิดมาเพื่อตั้งหน้าตั้งตาเป็นเมียน้อยใครอย่างที่ป่านว่ามาตลอด พูดอย่างเชื่อมั่นว่า<br />
<br />
“ตั้งแต่ฉันเห็นเทียนคำ ฉันก็รู้ เวรกรรมมันชักนำทุกสิ่งให้มันเกิดขึ้น เทียนคำถูกฆ่าตาย!”<br />
<br />
กลินท์เล่าว่าเทียนคำหายตัวไป พอตนย้อนเวลากลับไปในยุคโน้นทุกคนคิดว่าตนเป็นเทียนคำ หาว่าตนเป็นผี นั่นเพราะเทียนคำตายไปแล้วต่างหาก และตนก็อยากรู้ว่าใครฆ่าเทียนคำ? อยากรู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับเทียนคำ<br />
<br />
“ผมเชื่อเรื่องพลังจิตโดยเฉพาะดวงจิตที่แรงกล้า คุณทำใจให้นิ่งนะลินท์ แล้วตั้งสมาธิ ผมเชื่อว่าถ้าคุณมีสมาธิคุณจะได้คำตอบที่คุณต้องการ”<br />
<br />
กลินท์บอกว่า “ฉันจะลองดู” เบนกุมมืออย่างให้กำลังใจ<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กลินท์หลับตานั่งสมาธิ ในมือกำปิ่นแน่น พนมมืออธิษฐาน...<br />
<br />
“ถ้าปิ่นนี้คือกุญแจแห่งความแค้น ช่วยบอกให้ฉันได้รับรู้ทีเถิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเทียนคำ”<br />
<br />
นั่งสมาธิจนดำดิ่งสู่อดีต พร้อมกับเสียงกลองรัวและแสงจันทร์สว่างนวล นั่นคือการเดินทางเริ่มต้นแล้ว<br />
<br />
กลินท์ปรากฏตัวในรูปดวงจิต ไปยังเรือนหลังเล็ก พอแทรกผ่านเข้าไปได้ก็เบิกตาโพลงเมื่อเห็นเทียนคำกับเจ้าน้อยนอนเปลือยอยู่ใต้ผ้าห่ม! ได้ยินทั้งสองคุยกัน...<br />
<br />
เทียนคำกลัวแม่กับอุ่นเฮือนโกรธถ้ารู้ว่าตนเป็นเมียเจ้าน้อยเพราะเจ้าน้อยต้องแต่งงานกับเจ้าวงเดือน เจ้าน้อยปากหวานว่า “ข้าจะแต่งงานกับเจ้าวงเดือนได้ยังไงในเมื่อเมียข้าอยู่ตรงนี้” และ “แม่กับพี่เจ้าน่าจะดีใจที่ต่อไปเจ้าจะได้เป็นถึงเจ้านางของข้า สัญญาว่าข้าจะรักเจ้าเพียงคนเดียว”<br />
<br />
ดวงจิตกลินท์ได้ฟังก็พึมพำ “เทียนคำเป็นเมียของเจ้าน้อยก่อนเจ้าวงเดือน!!”<br />
<br />
เจ้าน้อยกำชับเทียนคำไม่ให้บอกเรื่องนี้กับใคร แต่ถ้าวันใดที่ตนได้เป็นเจ้าหลวงก็จะประกาศให้ทุกคนรู้เองว่า “เจ้าคือชายาของข้า”<br />
<br />
ต่อมาเมื่อเจ้าน้อยเข้าพิธีแต่งงานกับเจ้าวงเดือน เทียนคำแอบดูเห็นเจ้าน้อยจุมพิตเจ้าวงเดือน เอ่ยหวาน “ข้าสาบานว่าข้าจะรักเจ้าวงเดือนเพียงคนเดียวตลอดไป”<br />
<br />
เทียนคำวิ่งน้ำตานองหน้าออกไป คำป้อ อุ่นเฮือนและดวงจิตของกลินท์รีบตามไป<br />
<br />
กลับถึงบ้าน คำป้อบอกเทียนคำให้ตัดใจเสีย เทียนคำถามว่าตนจะตัดใจจากผัวตัวเองได้อย่างไร ตนเป็นเมียเจ้าน้อยก่อน ท่านบอกว่าจะรักตนมีตนเพียงคนเดียว คำป้อย้ำว่าเจ้าวงเดือนคือเมียแต่งของเจ้าน้อย<br />
<br />
เทียนคำผวากอดคำป้อบอกว่าตนจะรอเจ้าน้อย เชื่อว่าท่านรักตนคนเดียวจริงๆ<br />
<br />
วันต่อมาเจ้าน้อยไปรอเทียนคำที่หน้าบ้าน บอกว่าตนแต่งงานกับเจ้าวงเดือนตามหน้าที่เท่านั้น<br />
<br />
“เป็นบุญนักที่เจ้าน้อยเอ็นดูเมียคนนี้ ชีวิตอันต่ำต้อยของอีเทียนคำมันเป็นของเจ้าน้อยเพียงคนเดียว”<br />
<br />
กลินท์สังเกตที่คอเทียนคำไม่มีสร้อย ตวัดตาไปยังเรือนใหญ่ตาเป็นประกายวับ!<br />
<br />
เมื่อเจ้าน้อยกลับไปที่คุ้มเวียงสวรรค์ก็ตรงไปยังห้องนอนส่วนตัว ตระกองกอดออดอ้อนเจ้าวงเดือนระดมจูบพร่ำบอกว่า แค่เข้าคุ้มเจ้าหลวงวันเดียวก็คิดถึงใจขาด เจ้าวงเดือนถามว่าแล้วเทียนคำเล่า?<br />
<br />
เจ้าน้อยฮึดฮัดไม่พอใจถามว่าจะถามถึง ‘ขี้ข้า’ มันทำไม ตนก็แค่เมตตามันประสาบ่าวไพร่และเคยช่วยชีวิตมันไว้เลยเอ็นดูเป็นธรรมดา ตนไม่ใช่ชายมักง่ายกินไม่เลือก คนที่ตนรักคือเจ้าวงเดือนเจ้านางแห่งเชียงจันเมียตนเพียงคนเดียวเท่านั้น แล้วเอาสร้อยสีทองประดับด้วยอัญมณีสีแดงให้ บอกว่าเจ้าหลวงมอบให้ตนก่อนจะกลับฝากมาให้เจ้า “เผื่อจะได้ใส่ออกงานคู่กับข้า เจ้าหลวงในอนาคต”<br />
<br />
เจ้าวงเดือนยิ้มมีเลศนัยบอกเจ้าน้อยว่าพรุ่งนี้จะไปหาเจ้าพ่อ เจ้าน้อยไปด้วยไม่ได้จึงกำชับให้ดูแลรักษาตัวเองด้วย ตนไปแล้วจะรีบกลับมาและจะเอาสร้อยไปอวดเจ้าพ่อ ท่านจะได้ภูมิใจว่าตนจะได้เป็นชายาหนึ่งในรัชทายาทเจ้าหลวงแน่นอน<br />
<br />
กลินท์เชื่อว่าเจ้าวงเดือนต้องทำอะไรเทียนคำแน่ๆ พลันก็ถูกแสงสีขาวดูดหายไป!<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ดวงจิตกลินท์ไปปรากฏที่บ้านคำป้อ เห็นเทียนคำย่องลงจากเรือนหายไปที่เรือนใหญ่อย่างรวดเร็ว<br />
<br />
กลินท์ตามไปเตือนเทียนคำว่าอย่าทำอย่างนั้น เทียนคำไม่ได้ยินตรงไปที่ห้องเจ้าน้อย<br />
<br />
เจ้าวงเดือนกับไพคาแอบดูอยู่ ไพคาบอกว่าพอเจ้านางไม่อยู่อีเทียนคาต้องย่องเข้าหาเจ้าน้อย<br />
<br />
“สารเลว!” เจ้าวงเดือนด่า บอกไพคาให้รีบไปบอกเจ้าช่อเอื้องให้มาดู ตนจะจัดการนังแพศยาเอง<br />
<br />
ไพคาไปฟ้องเจ้าช่อเอื้องว่าอีเทียนคำคิดว่าเจ้าวงเดือนกลับเชียงจัน เลยฉวยโอกาสทำอัปรีย์จัญไร<br />
<br />
“อีขี้ข้า มันกำแหงมาก ข้าจะไปจัดการมันเอง” เจ้าช่อเอื้องคำราม<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องไปถึงก็พังประตูเข้าไป เจ้าน้อยเห็นเจ้าช่อเอื้องก็ตะลึงหน้าซีดผละออกบอกแม่ว่าตนรู้สึกไม่สบายจึงให้เทียนคำเอายามาให้ เจ้าช่อเอื้องถามเทียนคำว่าจริงหรือ เทียนคำกลัวตัวสั่นบอกว่า “จริงเจ้าค่ะ”<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องทำเป็นเชื่อ เจ้าน้อยยืนยันว่าต่อให้เทียนคำมันให้ท่าตนก็ไม่สนใจหรอก ตนรักเจ้าวงเดือนเพียงคนเดียว ทั้งเทียนคำและกลินท์อึ้ง เจ้าช่อเอื้องไล่เทียนคำกลับไปเสีย แต่พอเทียนคำจะไปก็เรียกสั่ง<br />
<br />
“ข้าจะไปไหว้พระสิงห์เสียหน่อย เอ็งช่วยเตรียมดอกไม้ธูปเทียนให้ข้าด้วย”<br />
<br />
เจ้าน้อยถามว่าไปตอนนี้เลยหรือเจ้าแม่ เจ้าช่อเอื้องบอกว่าเวลาตนไม่สบายใจก็อยากไหว้พระ สั่งเทียนคำให้ไปเตรียมดอกไม้มาเร็ว<br />
<br />
“เธอจะถูกทำอะไรอีกเทียนคำ” กลินท์เป็นห่วง<br />
<br />
ฝ่ายเบนยังรอกลินท์อยู่อย่างร้อนใจ ดูนาฬิกาแล้วบ่นว่าเพิ่งผ่านไปชั่วโมงเดียวทำไมเรารู้สึกนานจัง หยิบหนังสืออ่านทำใจให้นิ่ง มองไปทางห้องกลินท์พึมพำเป็นห่วงและเอาใจช่วย<br />
<br />
“ขอให้คุณได้คำตอบในสิ่งที่คุณอยากจะรู้ซะทีนะลินท์”<br />
<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เจ้าช่อเอื้องเข้าไปไหว้พระสิงห์ขอให้ปกป้องคุ้มครองตนให้อยู่ดีมีสุขก่อน แล้วเรียกเทียนคำให้สาบานว่าไม่มีอะไรกับเจ้านาย<br />
<br />
พอเทียนคำสาบาน เจ้าช่อเอื้องก็ให้สาบานต่ออีกว่าถ้าโกหกขอให้ตายโหงด้วยของแหลมคม เทียนคำอึ้ง กลินท์ตะโกนไม่ให้สาบานเพราะหนานแก้วก็ตายเพราะคำสาบาน บอกเทียนคำว่ามันไม่ยุติธรรมถ้าเธอสาบานคนเดียว แน่จริงก็ให้เอาเจ้าน้อยมาสาบานด้วย แต่...เทียนคำไม่ได้ยินอะไรเลย ถูกเจ้าช่อเอื้องเคี่ยวเข็ญจนต้องสาบานต่อหน้าพระพักตร์ของพระสิงห์ว่า<br />
<br />
“ข้าเทียนคำ ขอสาบานต่อหน้าพระสิงห์ว่าข้ากับเจ้าน้อยเทวาฤทธิ์ไม่ได้ล่วงเกินกันฉันชู้สาว ถ้าข้าโกหกขอให้ข้าตายโหงด้วยของแหลมคมภายในสามวันเจ็ดวัน”<br />
<br />
ทุกคนยิ้มพอใจกับคำสาบานของเทียนคำ แต่กลินท์ร้องกรี๊ดตะโกนด้วยความขัดใจสุดขีด<br />
<br />
“เทียนคำ เธอรู้ไหมว่าทำอะไรลงไป ทำไมเธอถึงได้โง่อย่างนี้เทียนคำ โง่! โง่ๆๆๆๆ!!!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
เบนกำลังเคลิ้มจะหลับ สะดุ้งกระโจนไปห้องพระ พอเปิดไฟก็เห็นกลินท์ร้องไห้โฮๆอยู่ เบนเข้าไปกอดถามว่าเป็นอะไร เห็นกลินท์ยังอยู่ในอาการช็อกจึงรีบพาออกจากห้องพระมายังห้องนอน กอดปลอบ<br />
<br />
“คุณอยู่กับผมแล้ว ไม่มีอะไรแล้วนะลินท์”<br />
<br />
เบนปลอบกลินท์ให้ใจเย็นๆ ตอนนี้เธออยู่กับตนแล้ว แต่กลินท์ยังกำปิ่นแน่นบอกเบนว่าตนโกรธเทียนคำที่เล่นกับคำสาบานที่จะทำให้ชีวิตตัวเองรวมทั้งตนพังพินาศ เทียนคำต้องตายเพราะคำสาบาน!<br />
<br />
เบนบอกว่าเธอคิดไปเอง เธอหมกมุ่นเรื่องนี้มากเกินไปแล้วให้นอนเสีย บางทีทุกอย่างอาจเป็นแค่ความคิดของเธอเองก็ได้ เพราะสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือความคิดของเราเอง<br />
<br />
เบนพากลินท์เข้านอนปิดไฟแล้วออกไป ในขณะที่กลินท์ยังกำปิ่นแน่น ปลายปิ่นที่พ้นมือสะท้อนแสงจันทร์วาววับน่ากลัว<br />
<br />
เบนโทร.หาเน่าที่กำลังง่วนกับการค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับเมืองเชียงใหม่ บอกว่าอาการลินท์ไม่ค่อยดีตนไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับลินท์เป็นความจริงหรือความคิดของเธอเอง แต่ลินท์หมกมุ่นอยู่กับมันจนตนกลัวเธอจะเป็นบ้า ถ้าลินท์ไม่บ้าตนก็คงบ้าแทน<br />
<br />
“ลินท์ไม่บ้าหรอก นี่ฉันกำลังเสิร์ชหาข้อมูลอยู่ ยุคสมัยรายละเอียดหลายอย่างมันตรงกับที่ลินท์เล่าเลยว่ะเบน เดี๋ยวคุยกัน”<br />
<br />
เบนถือโทรศัพท์ค้าง สับสนว่า...ตกลงใครบ้ากันแน่???<br />
<br />
เน่าอยู่กับหนิมแฟนสาวที่เล่นโยคะอยู่ถามว่าไม่สนใจเลยหรือว่าตนคุยกับใคร อาจเป็นกิ๊กก็ได้ ขอให้หึงหน่อยสิ หนิมหัวเราะสบายๆบอกว่าไม่หึง เหนื่อย ถ้าเน่าจะมีคนอื่นแค่บอกคำเดียวทุกอย่างก็จบ เพราะถ้าหมดใจกันแล้วจะยื้อกันอยู่ทำไม บอกเน่าจริงจังว่า<br />
<br />
“ชีวิตคู่มีวันจากโดยไม่ต้องรอให้ถึงวันหมดอายุนะเน่า เราจะไม่เอาตัวเองเข้าไปอยู่กับรักสามเส้า เหมือนกลินท์ อินทร์กับคุณติ๊อะไรนั่นหรอก”<br />
<br />
หนิมบอกเน่าว่าถึงตนจะไม่ค่อยได้ช่วยงานอะไรแต่ก็เป็นกำลังใจให้เสมอ เน่าขอบใจที่หนิมอยู่กับคนอย่างตน หนิมถามสบายๆว่าขอบใจทำไมมันเป็นเรื่องปกติของคนรักกันที่จะต้องอยู่เคียงข้างกันเข้าใจกัน อย่าทำให้เรื่องปกติที่คนรักกันควรทำให้กันกลายเป็นเรื่องผิดปกติสิ<br />
<br />
“เรารักหนิม เพราะหนิมไม่เหมือนใครจริงๆ” เน่ากอดหอมหนิมอย่างรักใคร่<br />
<br />
สายป่านกำลังค้นหาเรื่องที่กลินท์เล่าให้ฟังว่ามีจริงหรือไม่ โทร.ไปถามเน่าแต่เน่ากำลังหวานอยู่กับหนิมไม่รับสาย สายป่านเลยค้นหาเอง<br />
<br />
กลินท์ไม่ได้หลับ เธอลืมตาโพลงในความมืด มือยังกำปิ่นแน่นพึมพำเบาๆ<br />
<br />
“ขอให้เป็นแค่ความคิดความกลัวของฉัน อย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นเพราะคำสาบานของเธอเลยนะเทียนคำ”<br />
<br />
เบนเข้ามาดูกลินท์เห็นเธอหลับแต่ยังกำปิ่นแน่น เปลือกตาเคลื่อนไหวไปมาแสดงให้เห็นว่ากลินท์กำลังเข้าสู่ห้วงแห่งความฝัน เบนมองอย่างเป็นห่วง “คุณฝันอะไรของคุณอีกเนี่ยลินท์?”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ดวงจิตของกลินท์ล่องลอยไปที่ห้องของเจ้าน้อย เห็นเทียนคำอยู่ในอ้อมกอดของเจ้าน้อยอย่างมีความสุขมีปิ่นปักที่เรือนผม กลินท์ด่าเทียนคำว่าโง่หน้าด้าน จึงนึกได้ว่ากำลังด่าตัวเองในอดีต<br />
<br />
เทียนคำถามเจ้าน้อยว่าเมื่อไหร่จะบอกทุกคนว่าตนเป็นเมียและมาก่อนเจ้าวงเดือนเสียอีก เจ้าน้อยขอเวลา อ้างว่าตอนนี้ทั้งการเมืองและการมุ้งกำลังยุ่งอีนุงตุงนังไปหมด ถ้าเทียนคำอยู่อย่างนี้แล้วมีความสุขก็เพียงพอแล้วไม่ใช่หรือ หรือว่าไม่มีความสุข เทียนคำบอกว่ามีความสุขแต่ก็อยากให้ทุกคนรู้ว่าตนก็เป็นคนสำคัญของเจ้าน้อยเหมือนกันและที่สำคัญตนเป็นเมียก่อนเจ้าวงเดือน<br />
<br />
<h3>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 7 วันที่ 25 พ.ค.62</h3>ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทประพันธ์โดย หัสวีร์<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทโทรทัศน์โดย ปานตะวัน<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน กำกับการแสดงโดย วรวิทย์ ศรีสุภาพ<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ผลิตโดย บริษัท กู้ด ฟีลลิ่ง จำกัด<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ควบคุมการผลิตโดย สมจริง ศรีสุภาพ<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-11681433494316121362019-05-23T10:00:00.001+07:002019-05-23T10:00:42.963+07:00อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 9 วันที่ 24 พ.ค.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgrbganClpbG6_IYlwHE7NEFrli4YNXl8Xg67walLj1PpmYPUmY2qhKhFDZAeQa5SNYrOcAgiio5OMu04C9x1B7kclw-1mnAabAvjC2Tlc1G4NpO-2ICAS6ypuSjvSPJuAaUOn5jlfWc/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJgrbganClpbG6_IYlwHE7NEFrli4YNXl8Xg67walLj1PpmYPUmY2qhKhFDZAeQa5SNYrOcAgiio5OMu04C9x1B7kclw-1mnAabAvjC2Tlc1G4NpO-2ICAS6ypuSjvSPJuAaUOn5jlfWc/s1600/7.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 9 วันที่ 24 พ.ค.62</h2>ประพงษ์กับรัชนกแอบถ่ายคลิปวีกิจกับฤทัยที่ประคองกอดกันที่เรือนหอไว้ส่งไปปั่นหัวมุนินทร์ ฤทัยเห็นว่างานสำเร็จเลยคิดถอนตัวหนีไปกับป้าง<br />
<br />
แต่พวกรัชนกไม่ยอมจบทวงบุญคุณที่หาโอกาสล้างแค้นมุนินทร์ให้<br />
<a name='more'></a><br />
ฤทัยหน้าซีดเมื่อคิดถึงอดีต...เรื่องราวเมื่อหลายวันก่อนตอนเธอหนีออกจากบ้านไปหาป้างและตัดสินใจมาหาพวกรัชนกเพื่อขอชื่อคนที่ทำให้ปุ๊พ่อแท้ๆของเธอตาย<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
รัชนกมองฤทัยด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ ก่อนพาไปคุยกันตามประสาผู้หญิงจนรู้ว่าเด็กสาวมีแรงผลักจะล้างแค้นเพราะโดนเกษมพ่อเลี้ยงใจทรามทำร้ายและข่มขืนมาตลอดหลายปี<br />
<br />
“ถ้าพ่อไม่จากหนูไปแม่คงไม่แต่งงานใหม่...และหนูไม่ต้องเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้”<br />
<br />
“เข้าใจจ้ะ...พี่นกก็เคยเจอเรื่องแบบนี้เหมือนกัน”<br />
<br />
ฤทัยเป็นฝ่ายผงะ สีหน้ารัชนกเจ็บปวดวูบหนึ่งก่อนเหยียดยิ้ม<br />
<br />
“การแก้แค้นบางทีมันช่วยเยียวยาจิตใจเราได้เหมือนกัน...เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน อีกไม่กี่วันยัยมุนินทร์จะเข้าพิธีรดน้ำสังข์ที่เพชรบูรณ์ พี่จะส่งเธอไปดูหน้ามันให้เห็นตัวเป็นๆแล้วเธอค่อยตัดสินใจนะว่ายังอยากแก้แค้นมันอยู่ไหม”<br />
<br />
รัชนกส่งฤทัยกับป้างไปดูหน้ามุนินทร์...ต้นเหตุที่ทำให้ปุ๊ต้องตายเมื่อหลายปีก่อน พร้อมกันนั้นก็ซ้อนแผนด้วยการให้ประพงษ์ตามตัวเกษมพ่อเลี้ยงของฤทัยมาด้วย เผื่อเด็กทั้งสองเปลี่ยนใจไม่ทำตามแผน!<br />
<br />
เกษมแอบตามฤทัยกับป้างไปถึงเพชรบูรณ์ เด็กหนุ่มสาวไม่รู้เรื่องมัวจับตามุนินทร์ในงานแต่งทุกฝีก้าว ป้างอยากขโมยขนมมงคล ฤทัยไม่ห้ามแถมขอเป็นพิเศษ<br />
<br />
“ถ้าจะขโมยขนม...ขอขนมมงคลได้ไหม”<br />
<br />
“ทำไมต้องขนมมงคลวะ”<br />
<br />
“ขนมมงคลไม่ครบแสดงว่าชีวิตแต่งงานของมันไม่มีวันมีความสุขและมันต้องลงเอยด้วยการหย่าร้าง”<br />
<br />
หลังจับตามุนินทร์จนพอใจ ฤทัยก็โทร.หารัชนกเพื่อถามถึงแผนขั้นต่อไป ประพงษ์ยิ้มร้ายให้รัชนกก่อนบอกฤทัยแทนว่ามุนินทร์กับวีกิจเพิ่งส่งคลิปไลฟ์สดมาให้ เวลานี้ให้เฉยไว้และรอเวลา<br />
<br />
“หนูจำหน้ามันไว้นะ...หน้ามันที่กำลังมีความสุขกับผัวรัก เทียบกับที่พ่อของหนูต้องตายอย่างทรมานในไฟ!”<br />
<br />
ฤทัยโดนปั่นหัวก็ยิ่งแค้น ประพงษ์พอใจมากยุต่อ<br />
<br />
“ยังไงพ่อเธอก็เป็นลูกน้องฝีมือดีที่สุดของฉัน เธอต้องล้างแค้นให้ฉันด้วยนะฤทัย”<br />
<br />
“ค่ะ...หนูจะทำทุกอย่างให้มันไม่มีความสุข มันต้องทุกข์ทรมานเหมือนที่มันทำกับพ่อหนู!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ฤทัยอยากล้างแค้นมุนินทร์ให้พ่อจริงๆแต่ทุกอย่างก็ผิดพลาด เธอกับป้างถูกพวกรัชนกตลบหลัง แถมถูกมัดมือชกให้ทำตามแผนที่พวกรัชนกคิดตั้งแต่แรก เกษมถูกส่งไปเฝ้าพวกเธอตั้งแต่ที่งานแต่งและลักพาตัวมาหลังจากนั้น<br />
<br />
รัชนกกับประพงษ์ดึงเด็กหนุ่มสาวออกจากอดีต ส่งยิ้มหวานให้ฤทัย<br />
<br />
“นี่ไงคะ...พี่ๆทำให้คุณน้องได้สมปรารถนาแล้ว น้องได้เข้าไปแก้แค้นในบ้านนังมุนินทร์สมใจ”<br />
<br />
“งั้นเหรอ...แต่ก็ต้องแลกด้วยการที่ฉันโดนรถชนเกือบตาย!”<br />
<br />
ฤทัยเจ็บใจที่เสียรู้พวกรัชนก ป้างก็เป็นเดือดเป็นร้อนแทนเพื่อนสาวจะเอาเรื่องเต็มที่ เกษมหมั่นไส้ลุกพรวดจะสั่งสอนแต่รัชนกกับประพงษ์ห้ามไว้และสั่งให้พาฤทัยกับป้างไปขัง...<br />
<br />
วีกิจไม่รู้เรื่องฤทัยแอบออกจากบ้านสร้อยคำไปหาพวกรัชนก มัวหน้าเครียดเมื่อได้คุยกับปราโมทย์ที่ไม่สบายใจเรื่องเขาอยู่ตามลำพังกับเด็กสาวในอุปการะเมื่อเย็น<br />
<br />
“มันเกิดขึ้นอีกแล้วนะโว้ย”<br />
<br />
“เฮ้ย...นี่แกจะเป็นเหมือนนินอีกคนเหรอ...คิดอกุศลกับฉันแบบนี้ เหตุการณ์เมื่อกี้ฉันอธิบายได้หมดทุกอย่าง”<br />
<br />
“แกอธิบายได้ฉันรู้ แต่ใครจะเชื่อเจตนาแก แค่แวบเดียวที่อยู่กันตามลำพังแกทั้งโอบทั้งกอดยัยเด็กนั่นอีกแล้ว”<br />
<br />
“แล้วจะให้อยู่เฉยได้ไง เด็กกำลังตกใจแล้วหายใจไม่ทันขนาดนั้น...ฉันพยายามช่วยเด็ก”<br />
<br />
ปราโมทย์ถอนใจเหนื่อยหน่าย “ก็พยายามมากี่ครั้งแล้วล่ะวะที่มันเกิดเรื่องขึ้นมาน่ะ ฉันกำลังจะเตือนแกว่าอย่าได้เชื่อยัยเด็กนี่ให้มากนัก มันอาจจะวางแผนหลอกแกทั้งหมดก็ได้”<br />
<br />
“หลอกอะไรฉันได้วะ ในเมื่อฉันไม่เล่นด้วย”<br />
<br />
“แกสังเกตไหม...ยัยเด็กนี่อยู่กับแกทีไรต้องเกิดเรื่องทุกทีและทุกครั้งก็ลงเอยด้วยการมาซบอยู่กับแก มันจะไม่ตั้งใจไม่จงใจไปหน่อยเหรอวะ”<br />
<br />
“นี่แกกำลังบอกว่าเรื่องไอ้โจรเมื่อกี้เป็นการจัดฉากเหรอวะ เป็นไปไม่ได้...ทัยไม่ใช่สิบแปดมงกุฎแบบนั้นหรอก”<br />
<br />
“อย่าลืม...แกรับเด็กมาเลี้ยงโดยที่แกไม่รู้หัวนอนปลายเท้าเด็กคนนี้เลยนะ”<br />
<br />
คำเตือนของเพื่อนรักทำให้วีกิจฉุกใจคิด เอ่ยเสียงเครียด<br />
<br />
“แกคงไม่บอกเรื่องนี้กับนินนะ...เรารู้กันแค่แก ฉันกับคุณศร”<br />
<br />
“เออ...ฉันกับศรไม่พูดอยู่แล้ว”<br />
<br />
“มันไม่มีปัญหาอะไรแล้วล่ะ เด็กไปอยู่บ้านแม่ไม่มารบกวนฉันอีกแล้ว”<br />
<br />
“ยังไงแกก็ระวังไว้ แล้วก็...ควรอยู่ให้ห่างยัยเด็กคนนี้ให้มากที่สุด!”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
มุนินทร์นัดเจอเจนภพช่วงไปดูงานที่อังกฤษ หนุ่มใหญ่อดีต ผอ.กระทรวงตอบรับด้วยความเต็มใจ ยินดีมากได้เจอหน้าหลานสะใภ้คนใหม่ของตระกูล ต้อมตามพ่อมาห่างๆและแอบถ่ายคลิปพ่อเจอมุนินทร์ไว้ สีหน้าโกรธแค้นโดยไม่รู้และไม่ได้ยินด้วยซ้ำว่าพ่อกับมุนินทร์คุยกันเรื่องอะไร<br />
<br />
เจนภพหนักใจเรื่องนพนภา แม้จะปั้นหน้ายิ้มแย้มแต่มุนินทร์ก็จับอาการได้<br />
<br />
“เสียใจด้วยนะคะเรื่องอานภา แต่ฉันขอยืนยันค่ะ... คุณศรุตกับอานภาไม่มีอะไรเกินเลย แค่อานภารู้สึกดีที่เขามาเป็นที่ปรึกษาปัญหาชีวิตให้เท่านั้นเอง”<br />
<br />
“ที่จริงผมก็รู้นะว่านภาคงไม่คิดอะไรกับนายนั่นหรอก”<br />
<br />
“อ้าว...แล้วทำไมคุณ...”<br />
<br />
“ผมขาดสติน่ะตอนนั้น ยอมรับเลยว่าพอเห็นคลิปนภาเต้นรำกับนายนั่นแนบสนิทกันขนาดนั้นมันหึงหน้ามืด”<br />
<br />
มุนินทร์อ้าปากค้างก่อนยิ้มกว้าง เย้าขำๆ “แสดงว่าอายังรักอานภามากๆน่ะสิคะ”<br />
<br />
เจนภพพยักหน้ารับอย่างหมดฟอร์ม “ใช่...จากมานานขนาดนี้ถึงได้รู้ว่าผมรักเขามากขนาดไหนชีวิตผมคงขาดเขาไม่ได้ เฮ้อ...เวลาอยู่ใกล้ก็ไม่เห็นค่านะคนเรา”<br />
<br />
“ใจเย็นค่ะ...คงได้เวลาปรับความเข้าใจกันแล้วล่ะค่ะ”<br />
<br />
มุนินทร์ใจชื้นที่เจนภพมีใจรักนพนภาไม่เปลี่ยนแปลง เอาใจช่วยและสัญญาจะหาทางช่วยสุดความสามารถ เจนภพซึ้งใจมากก่อนหน้าเสียเมื่อมุนินทร์ขอเจอต้อม...<br />
<br />
บรรยากาศที่อังกฤษไม่สดใสนัก เช่นเดียวกับสวัสดิภาพของฤทัยกับป้างที่โดนพวกรัชนกจับขัง<br />
<br />
ป้างโวยวาย “มันจะขังเราไว้ทำไมวะ!”<br />
<br />
“เราไม่น่าหลงผิดมาร่วมมือกับมันตั้งแต่แรกเลย”<br />
<br />
“ที่จริงเราปฏิเสธพวกมันไปแล้ว จำได้ไหมหลังจากไปบ้านยัยมุนินทร์ที่เพชรบูรณ์เรากลับมาหามันที่นี่อีกครั้ง...”<br />
<br />
ฤทัยพาตัวเองย้อนอดีตอีกครั้ง จำได้ว่าตนเปลี่ยนใจไม่ร่วมมือหลังจากรู้แผนการของพวกรัชนก<br />
<br />
“นี่คุณจะให้หนูไปยั่วยวนสามียัยนั่นเหมือนกับไปเป็นเมียน้อยแย่งสามีเขางั้นเหรอ ไม่นะ...หนูไม่ทำ!”<br />
<br />
รัชนกไม่ยี่หระท่าทางเด็กสาว อธิบายเสียงอ่อน “ฟังให้จบก่อนค่ะ...น้องไม่ถึงขั้นเอาตัวเข้าแลกหรอกแค่ยั่วยวนแล้วสร้างหลักฐานเช่นรูปถ่ายหรือสถานการณ์ล่อแหลม เช่น...น้องอยู่กับนายวีกิจในห้องนอนตามลำพังให้นังมุนินทร์มันเข้าใจผิดและหึงหวงจนขาดสติและไม่มีวันไว้ใจกันอีกเลย จากนั้นน้องก็หมดหน้าที่...จบจ๊อบง่ายๆแค่นี้เอง”<br />
<br />
“ไม่...หนูทำไม่ได้ หนูไม่แก้แค้นให้พ่อด้วยวิธีนี้หรอก”<br />
<br />
<h3>อ่านละคร แรงเงา 2 ตอนที่ 9 วันที่ 24 พ.ค.62</h3>ละครเรื่อง แรงเงา 2 บทประพันธ์โดย นันทนา วีระชน<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 บทโทรทัศน์โดย Anonymous<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 กำกับการแสดงโดย ชนินทร ประเสริฐประศาสน์<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 ผลิตโดย บริษัท บรอดคาซท์ ไทย เทเลวิชั่น จำกัด<br />
ละครเรื่อง แรงเงา 2 ควบคุมการผลิตโดย อรุโณชา ภาณุพันธุ์<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5971958613655394536.post-36084266865700667262019-05-23T09:54:00.002+07:002019-05-23T09:54:11.840+07:00อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 6 วันที่ 24 พ.ค.62<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="332" data-original-width="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNZ4h6YKfJAnjksUnhCRQrOavnafRmwJ7ngBmj5iCyO8PrChaHZ40fiVpahZR86lZn8SYpMqDyuDW1PHNgd5nNw-tT-sxxqRvYN-QGp7WE9Lgh_6S17ZKi7rF7BBtal6-aQfREbBkq40s/s1600/02.jpg" /></a></div><h2>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 6 วันที่ 24 พ.ค.62</h2>ไพคาหันมาชี้หน้าด่า ถูกกลินท์ด่าสวนทุกคำ ไพคากระโจนเข้าจะเล่นงาน กลินท์วิ่งหนีอึดใจเดียวได้ยินเสียงแปลกๆ หันไปดูเห็นไพคาเหยียบขี้ช้างล้มคว่ำหน้าทิ่มลงกองขี้ช้าง หลุยส์เร่งกลินท์ให้รีบไป พอไพคากับสิงห์ปัดขี้ช้างออกมองหาอีกทีกลินท์ก็หายไปแล้ว<br />
<br />
ทั้งสองกลับไปถูกเจ้าวงเดือนด่าอีควายสะตวง ไพคาว่าเทียนคำต้องเป็นผีแน่ๆ ขนาดกลางวันแสกๆ<br />
<a name='more'></a><br />
พอลืมตามันก็หายวับไป เจ้าวงเดือนถามสิงห์ว่าทำไมไม่ใช้เวทมนตร์จัดการมัน<br />
<div style="display:block;float:Right;margin: 10px;"><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</div><br />
“ข้าเคยบอกแล้วว่าตั้งแต่ ‘เหตุการณ์คราวนั้น’ มนตร์ข้าก็เสื่อมลงมาก คงต้องใช้เวลาภาวนาใหม่กว่ามนตร์ จะขลังเหมือนเดิม”<br />
<br />
“งั้น...เอ็งหุบปากไม่ต้องพูด แล้วจำไวอย่าพูดเรื่องนี้อีก ไม่งั้น...” เจ้าวงเดือนยกเท้าขึ้น “เจอนี่แน่!”<br />
<br />
พอดีเจ้าน้อยเดินมา เจ้าวงเดือนทำเสียงอ่อนเสียงหวานพูดหยอกในทีว่าเจ้าน้อยดูสิ สองคนนี้ตัวอย่างกับช้างแต่สมองยังกับมด เล่นเป็นเด็กๆไปได้ แล้วไล่สองคนให้ไปอาบน้ำ เสร็จแล้วให้ไพคาจัดสำรับให้<br />
<br />
เจ้าน้อยด้วย เจ้าน้อยบอกว่าขี้ช้างติดเต็มหน้าอย่างนี้ตนกินไม่ลง บอกว่าเทียนคำมาแล้วก็ให้มันจัดสำรับให้ ชมว่ารสมือมันดีนัก ตนชอบ<br />
<br />
เจ้าน้อยสั่งโดยไม่เกรงใจเจ้าวงเดือนแม้แต่น้อย เจ้าวงเดือนแค้นหันหน้าซ่อนน้ำตาตะโกนในใจ<br />
<br />
“มึงกับกูอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้เด็ดขาด อีเทียนคำ!”<br />
<br />
หลุยส์พากลินท์นั่งช้างสองมือโอบไว้อย่างทะนุถนอมถามว่าจะให้ตนไปส่งที่ไหน กลินท์บอกขอคิดดูก่อนแล้วจะบอก ตอนนี้เหนื่อยใจจัง<br />
<br />
“งั้นคุณพักได้นะ พิงที่อกผมก็ได้”<br />
<br />
“ก็ว่าจะขออยู่เหมือนกัน” กลินท์เอนกายพิงอกหลุยส์อย่างรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย “ขอบคุณสำหรับที่พักพิงให้ฉันนะหลุยส์”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คืนนี้คำป้อจุดธูป 5 ดอกไหว้พระอธิษฐาน<br />
<br />
“ไม่ว่าเทียนคำมันจะอยู่ที่ใด ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แม่พระธรณี ช่วยคุ้มครองมันด้วยนะเจ้าคะ...สาธุ”<br />
<br />
คำป้อปักธูปลงดิน อุ่นเฮือนที่นั่งอธิษฐานข้างๆปักธูปตามแม่ ทันใดนั้นไพคาเดินเข้ามาเห็นสองแม่ลูกไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ก็คว้าถังตักน้ำจากโอ่งสาดธูปถูกสองแม่ลูกด้วย คำป้อกับอุ่นเฮือนร้องกรี๊ด ธูปดับทันที หันมองเห็นไพคายืนยิ้มเยาะอยู่<br />
<br />
“นี่เอ็งสองตัวถึงขั้นขอแม่พระธรณีให้อีผีบ้าเทียนคำมุดลงไปอยู่ใต้ดินแล้วเหรอ?”<br />
<br />
“ถ้าไหว้ผี ข้าใช้ธูปดอกเดียว ส่วนที่เหลือเอายัดปากเอ็งแทน” อุ่นเฮือนสวนทันควัน ไพคาด่าปากดีนะเอ็ง แล้วจะเข้าตบ อุ่นฮือนสวนเย้ยว่าปากดียังไงก็สู้ไพคาไม่ได้หรอก เลียจนส้นเท้าของเจ้าวงเดือนมันแผล็บ ยิ่งกว่าไม้กระดานรองก้นเสียอีก<br />
<br />
ไพคาจะพุ่งเข้าตบ คำป้อถลันเข้าขวาง บอกให้พูดกันดีๆอย่าใช้กำลังเลย พวกเราสู้ไม่ได้หรอก<br />
<br />
ถามว่ามานี่มีธุระอะไร ไพคาบอกว่าเจ้าน้อยให้อีเทียนคำ จัดสำรับให้<br />
<br />
“เอ็งก็รู้แก่ใจแล้วนี่ไพคา ว่าเอ็งไล่จนเทียนคำมันหายหัวไปแล้ว เอ็งจะมาสั่งอะไรเทียนคำมันอีก”<br />
<br />
คำป้อได้ยินอุ่นเฮือนพูด ถามว่าเทียนคำมันกลับมา อีกแล้วหรือ ไพคาแว้ดใส่ว่า<br />
<br />
“ไม่ต้องถามโง่ๆเหมือนหน้าตาเอ็งนะคำป้อเอ็งน่ะรู้เห็นเป็นใจให้อีเทียนคำมันแย่งผัวเจ้านาย ไม่งั้นลูกเอ็งมันไม่กล้ามาเหยียบหน้าเจ้าวงเดือนขนาดนี้หรอก ข้าก็แค่มาตามคำสั่งเจ้าน้อย ส่วนเรื่องสั่งสอนลูกเต้าให้รู้จักชั่วดี มันเป็นหน้าที่ของเอ็ง!”<br />
<br />
ไพคาพูดจบก็สะบัดหน้าไปเลย อุ่นเฮือนถามคำป้อ หน้าตาเลิ่กลั่กว่า<br />
<br />
“เทียนคำมันไปๆกลับๆอีกแล้วเหรอ...ตกลงเกิดอะไรขึ้นกับมัน”<br />
<br />
คำป้อได้แต่ส่ายหน้าไม่รู้เหมือนกัน<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
หลุยส์พากลินท์นั่งช้างมาถึงประตูเชียงใหม่ กลินท์บอกว่าปล่อยตนลงตรงนี้แหละ หลุยส์ทำหน้าอ้อนไม่ยอม กลินท์บอกว่าตนสร้างเรื่องขนาดนี้ ตอนนี้ตนอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว หลุยส์ถามว่าแล้วเธอจะไปไหน<br />
<br />
กลินท์บอกว่ายังไม่รู้ขอไปตั้งหลักก่อน ขอบคุณที่ช่วย หลุยส์ถามว่าแล้วเมื่อไหร่จะได้เจอกันอีก<br />
<br />
“ไม่รู้...แต่ถ้าฉันต้องกลับไป ยังไงฉันต้องหาทางกลับมาแน่นอน”<br />
<br />
“ขอพระเจ้าคุ้มครองคุณด้วยนะเทียนคำ”<br />
<br />
กลินท์โบกมือลาแล้วรีบเดินไป หลุยส์มองกลินท์เดินไปจนลับตา<br />
<br />
เบนที่ดูภาพในไอจีที่อินทร์ทำสร้างความปั่นป่วนแล้วร้อนใจเกรงว่ากลินท์จะอยู่กับอินทร์จริงๆ เช้านี้มายืนกระวนกระวายที่ประตูเชียงใหม่ ภาวนา<br />
<br />
“หวังว่า...คุณจะข้ามมิติไปอยู่ในอดีตไม่ใช่อยู่กับอินทร์นะลินท์”<br />
<br />
ฝ่ายอินทร์เผลอหลับอยู่กับแก้วไวน์ งัวเงียตื่นขึ้นเพราะเสียงจากทีวี อินทร์หรี่ตาดูเห็นสายป่านกำลังให้สัมภาษณ์หน้าตายิ้มแย้มว่า<br />
<br />
“ป่านเพิ่งแยกกับลินท์เองค่ะ...กลุ่มแก๊งนัดกันทำบุญที่เชียงใหม่ ก็...ไปกับเบน ยืนยันได้ว่าไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับอินทร์เลย”<br />
<br />
สายป่านยิ้มสบายๆ เล่าอารมณ์ดีขำๆว่า<br />
<br />
“ก็อย่างที่แฟนๆแชร์กันมาน่ะค่ะ มีไปเดินเล่นประตูท่าแพ ประตูเชียงใหม่ ลินท์เขาชอบประตูเชียงใหม่ไม่ต้องแปลกใจนะคะ ถ้าจะเห็นลินท์วิ่งเล่นอยู่แถวนั้นทั้งกลางวันกลางคืน”<br />
<br />
อินทร์ฟังการให้สัมภาษณ์ของสายป่านแล้วลุกขึ้นคว้ากุญแจรถจะออกไป ดุษฎีเข้ามาเห็นพอดี โวยว่า<br />
<br />
“จะไปไหน...แกยังไม่ได้นอนเลยนะตาอินทร์น้ำก็ยังไม่ได้อาบ”<br />
<br />
อินทร์ไม่ตอบเดินลิ่วไปไม่สนใจ ดุษฎีได้แต่มองตาม อย่างระอา...<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กลินท์เดินมาที่บริเวณประตูเชียงใหม่ ไม่ทันได้ตั้งตัวเสียงกลองก็ดังกระหึ่มก้องจนต้องเอามือปิดหู พลันแสงสีขาวก็สว่างวาบแล้วดูดร่างกลินท์ทะลุประตูไปทันที ทันใดก็เห็นเบนยืนหน้าละห้อยอยู่<br />
<br />
“มายืนที่นี่อยู่ได้ แกนี่มันเพ้อเจ้อจริงๆเบน” เบนบ่นตัวเอง พลันก็สะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงกลินท์ตะโกนบอกอย่างตื่นเต้น<br />
<br />
“เบน ฉันกลับมาแล้ว”<br />
<br />
“ลินท์” เบนยิ้มดีใจวิ่งข้ามถนนไปหากลินท์<br />
<br />
อินทร์ขับรถมาเจอพอดี เขาบีบแตรลั่นแล้วจอดพรืด กลางถนน เปิดประตูรถลงมาคว้ามือกลินท์หมับ กลินท์ร้องให้ปล่อย อินทร์อ้างว่าปล่อยได้ไงเธอเป็นเมียตน กลินท์สวนทันควันว่าตนไม่ได้เป็นเมียเขา อินทร์ดึงกลินท์ไปกอดบอกว่าต่อให้เธอปฏิเสธยังไงก็ไม่มีใครเชื่อ บอกเบนอย่างไม่แยแสว่าตนขอคุยกับเมียหน่อยแล้วลากกลินท์ขึ้นรถไป เบนพยายามจะช่วยกลินท์ก็ถูกอินทร์ต่อยหน้าอย่างแรงแล้วออกรถพรืดไปเลย<br />
<br />
กลินท์บอกอินทร์ให้จอดรถไม่งั้นตนจะโดด อินทร์ท้าให้โดดเลย กลินท์บอกว่าถ้าตนโดดลงไปเรื่องจะไม่จบง่าย เพราะตนจะบอกว่าถูกเขาฉุดมา พูดอย่างเป็นต่อว่า<br />
<br />
“ถึงขั้นนั้น ภาพพจน์ของฉันก็ไม่ได้แย่งผัวชาวบ้านแล้วล่ะ บอกได้เลย ฉันจะเอาคุณเข้าคุกแน่ จอด!”<br />
<br />
อินทร์เห็นกลินท์เอาจริงก็จำต้องจอดรถให้เธอลง<br />
<br />
ปติมาหลับในอ้อมอกของแพม พอตื่นขึ้นมาเห็นตัวเองซุกอกแพมก็ค่อยๆเอามือแพมออกแล้วลุกไปที่ระเบียง เห็นรถของอินทร์ก็จำได้ เขม้นมองคนในรถก็ไม่ชัด จนกลินท์ลงจากรถ ปติมาตะลึง คำราม<br />
<br />
“นังกลินท์!” แล้วทำท่าจะเป็นลมจนแพมต้องประคองไว้ “ฉันจะฆ่ามัน มันหยามฉัน ฉันจะทำให้นังลินท์มันสำนึกว่าแย่งของใครไม่แย่งมาแย่งของปติมา”<br />
<br />
“ถึงตอนนั้นเธอได้ความสะใจ แล้วผัวเธอล่ะ” ปติมาชะงัก “เธอบอกฉันว่าเธอต้องการรักษาสถานภาพครอบครัวของเธอเอาไว้ไม่ใช่เหรอ ถ้าเธอทำอย่างนั้นอินทร์ไปหามันแน่ๆ ใจเย็นๆ ค่อยๆคิด เอาให้เธอตัดสินใจเด็ดขาดว่าพร้อมจะเสียผัวให้นังกลินท์จริงๆ...ฉันยังยืนยันว่าฉันจะช่วยเธอลุยมันเหมือนเดิม!”<br />
<br />
ปติมาได้สติ นิ่งไปอึดใจแล้วร้องไห้ในอ้อมกอดของแพม...<br />
<br />
กลินท์ลงจากรถแล้วไม่รู้จะทำยังไง เห็นคนเดินผ่านมาเลยเข้าไปขอยืมโทรศัพท์จะโทร.หาเบนแต่จำเบอร์ ไม่ได้แม่นเลยกดมั่วๆไป<br />
<br />
เบนถูกอินทร์ต่อยนั่งหน้าช้ำอยู่ เน่าไปซื้ออาหารกลับมาถามว่าหน้าทำไมเป็นอย่างนี้ เบนบอกว่าอาจเป็นเพราะตนไปแย่งแฟนคนอื่น เน่าถามว่าอินทร์หรือ เขาส่งคนมาเคลียร์ใช่ไหม ก็พอดีโทรศัพท์เบนดังขึ้น เน่าถามว่าใครโทร.มา เบนเห็นเบอร์ไม่คุ้น พอรับสายจึงรู้ว่าเป็นกลินท์ เบนร้องดีใจสุดขีดจนคนหันมอง<br />
<br />
เมื่อกลับมาบ้านเบน กลินท์ประคบรอยช้ำและทายาให้ เบนร้องโอดโอยจนเน่าหมั่นไส้ถามว่าโดนต่อยตั้งแต่เช้ามาร้องอะไรตอนนี้ สำออยต่อหน้าลินท์หรือเปล่าเนี่ย พอดีมีสายเข้ามือถือของเน่า เป็นสายจากป้าก็อต เน่าเลยขอไปคุยโทรศัพท์ พูดเหน็บว่าไม่อยู่เป็นก้างขวางคอก็ได้<br />
<br />
เบนขอโทษกลินท์ที่ตอนเกิดเรื่องตนไม่กล้าเข้าไปยุ่งเพราะไม่รู้ว่ากลินท์ไม่อยากไปจริงๆ หรือว่าแค่...กลินท์ถามว่าแค่งอนให้อินทร์ง้อหรือ เบนอึ้ง<br />
<br />
กลินท์ยอมรับว่าตนก็ตอบตัวเองไม่ได้ ไม่ใช่เพราะตนตัดใจไม่ลง แต่ตอนนี้ตนเลิกกับอินทร์ไม่ได้ เพราะระหว่างตนกับเขายังมีเรื่องต้องสะสางกันอีกเยอะ และก็มีเรื่องของหลุยส์กับเทียนคำที่จะเล่าให้เขาฟังอีกเยอะ<br />
<br />
เน่าปลีกตัวไปคุยโทรศัพท์กับป้าก็อต ป้าก็อตต้องการให้เน่าเขียนสคริปต์ให้กลินท์ สายป่านขอบคุณป้าก็อตที่ยังเรียกใช้ลินท์ เพราะลินท์กำลังมีปัญหาพันกันยุ่งเหยิงจนไม่รู้จะแก้ยังไงแล้ว<br />
<br />
ข้าวนึ่งบอกว่าพี่ป่านต้องเชื่อใจพี่ลินท์ และแป้งร่ำก็ว่าตราบใดที่ยังไม่มีหลักฐานว่าพี่ลินท์ไปกับคุณอินทร์จริงๆพี่ป่านก็ควรจะเชื่อพี่ลินท์ ส่วนป้าก็อตพูดอย่างผู้ใหญ่ว่า<br />
<br />
“ป้ารู้ว่ามันยากที่จะเชื่อว่าลินท์ย้อนเวลาไปในอดีตได้จริงๆ แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นได้นะป่าน ยิ่งตอนไปเชียงใหม่คราวที่แล้ว ป้าได้คุยกับเพื่อนที่เขาเป็นอาจารย์สอนประวัติศาสตร์ เป็นเจ้าของร้านขายของเก่า มันมีสิ่งลี้ลับแปลกๆเกิดขึ้นได้จริง...หนึ่งในนั้นอาจจะเป็นเรื่องของลินท์ด้วยก็ได้ ไม่งั้นโชคชะตาคงไม่พัดพาให้ลินท์ต้องเกี่ยวข้องกับเชียงใหม่หรอก”<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
คืนนี้กลินท์พักที่บ้านเบน กลินท์เอาหนังสือเล่มหนึ่งให้เบนดูถามว่ารู้จักพระเจ้ากาวิโลรสไหม เบนบอกว่าท่านเป็นคนสร้างวัดต้นแกว๋นที่บ้านตน ท่านยังเป็นเจ้าหลวงที่ครองนครเชียงใหม่สมัยยังเป็นประเทศราชของประเทศไทย<br />
<br />
เบนยังกล่าวถึงศาสนาจารย์เดเนียลทำให้กลินท์จำได้ว่าหลุยส์เคยเล่าว่าคุณพ่อเขาชื่อเดเนียลเป็นมิชชันนารีกลุ่มแรกที่เข้ามาในเชียงใหม่ กลินท์บอกเบนอย่างตื่นเต้นว่า<br />
<br />
“เบน คุณเชื่อฉันนะ สิ่งที่ฉันเจอในอดีตมันเป็นเรื่องจริง ฉันกับคุณต่างมีตัวตนในอดีตจริงๆ ไม่ใช่แค่คุณกับฉัน แต่ทั้งอินทร์ ทั้งพี่ติ๊ เราต่างมีเวรกรรมร่วมกัน โดยเฉพาะความแค้นของเทียนคำ”<br />
<br />
สิ้นเสียงกลินท์ ท้องฟ้าที่มีดาวพราวพร่างก็มัวสลัวในฉับพลัน กลินท์ผวา เบนโอบกอดไว้ ต่างมองหน้ากัน ในเงามืดบนท้องฟ้าคล้ายใบหน้าผู้หญิงร่ำไห้ก่อนสายฝนจะโปรยปรายลงมาแล้วใบหน้าหญิงคนนั้นก็หายไป เบนกับกลินท์มองหน้ากันตกใจกับสิ่งที่เห็น<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
ปติมากับแพมไปวัดที่เชียงใหม่ ผ่านแม่ชีธารทอง ที่กวาดลานวัดอยู่แต่ไม่ได้สนใจ เดินเข้าไปด้านในของวัด แม่ชีกับปติมาและแพมเดินผ่านสามีภรรยาคู่หนึ่งที่กำลังสาบานต่อหน้าพระประธานในวัด<br />
<br />
สามีสาบานว่าตนไม่มีใคร ถ้าตนนอกใจจริงขอให้มีอันเป็นไป เพียงเท่านั้นภรรยาก็เชื่อ แต่พอเดินผ่านสามีภรรยาคู่นั้น ปติมาพูดหยันว่า “ทำเป็นสาบทสาบาน แช่งตัวเองแท้ๆ ปัญญาอ่อน”<br />
<br />
แม่ชีพูดน้ำเสียงอ่อนโยนว่า<br />
<br />
“เพราะคนเรามักหลงในชีวิต ยึดติดในภาพสมมติที่เราสร้างขึ้นมาแล้วบอกว่าเป็นของเขาไงล่ะคะ ทั้งที่แท้จริงแล้วทุกอย่างมันเป็นการสมมติเอาทั้งนั้น”<br />
<br />
แม่ชีบอกว่าไม่มีอะไรที่อยู่กับเราเป็นนิรันดร์ พ่อแม่ลูก ญาติพี่น้อง อาจเกี่ยวข้องกับเราเฉพาะแค่ตอนที่ เรามีชีวิตอยู่ แต่เมื่อตายทุกอย่างก็จบไป ปติมาเอ่ยเรื่องใกล้ตัวว่าส่วนใหญ่ชีวิตคู่ที่ต้องจบตั้งแต่ยังไม่ตาย ก็เพราะมือที่สามทั้งนั้น<br />
<br />
“เรามองแต่คนอื่น เราก็จะเห็นแต่คนอื่น เห็นแต่ความเลวความชั่วของเขา แต่ถ้าเรามองตัวเอง เราจะเห็นตัวเราเองรวมทั้งข้อบกพร่องของตัวเองด้วย...ตราบใดที่เรามีสติเราจะแก้ไขตัวเองได้ แยกแยะได้อะไรควรอะไรไม่ควร แต่ถ้าไม่มีสติ จะทำให้เราผิดซ้ำซาก วนเวียนก่อกรรมก่อเวรไม่มีที่สิ้นสุด ทั้งๆที่...ที่สุดแล้ว ใจที่มีความสุข นิ่งสงบ คือใจที่ปล่อยวาง”<br />
<br />
พูดแล้วแม่ชีเดินไป ปติมายกมือไหว้พระพุทธรูปตรงหน้า บอกแพมว่า<br />
<br />
“จริงอย่างที่แม่ชีว่า ฉันควรมองตัวเอง แพม ฉันว่าจะกลับกรุงเทพฯซักพัก พอตั้งหลักได้ฉันจะกลับมาอยู่กับอินทร์โดยไม่มีเงาของกลินท์”<br />
<br />
แพมมองทึ่ง แปลกใจที่ปติมาเข้าใจหลักธรรมได้ขนาดนั้น ส่วนปติมายิ้มเยือกเย็น แววตาไหวระริกเหมือนคิดอะไรออก<br />
<br />
เมื่อกลับกรุงเทพฯเจอหมี่ซั่วในงานอีเวนต์ทักว่าหน้าตาพี่ติ๊สดชื่นขึ้นแสดงว่าคุณอินทร์ทำให้สบายใจแล้วใช่ไหม ปติมาบอกว่าช่วงนี้ไม่มีข่าวอะไร และเราต้องเชื่อใจคนของเรา หมี่ซั่วถามว่าทำไมทำใจได้ขนาดนี้?<br />
<br />
“ช่วงที่ผ่านมาพี่ไปปฏิบัติธรรมที่วัดค่ะ แล้วใจพี่ก็เย็น มีสติขึ้นมาเยอะเลย จะสามีหรือภรรยาล้วนเป็นสิ่งสมมติ อย่าไปยึดติด พอใจเราปล่อยวางนะคะ ทุกอย่างก็สบาย พอใจเราสบายอะไรจะเกิดขึ้นก็รับมือได้หมด”<br />
<br />
ปติมายิ้มหวานเอารูปที่ตนไปเที่ยวกับอินทร์ให้ดู หมี่ซั่วว่าน่ารักมากทำไมไม่ลงไอจี แพมตอบแทนว่าติ๊เขาไม่อยากทับไลน์คนที่ชอบอวดผัวคนอื่นลงไอจีเลยเอามาโชว์ให้เห็นกันจะจะเลย บอกว่าเดี๋ยวจะส่งรูปเข้าไลน์ให้ทุกคนดีกว่า คนจะได้รู้กันว่า “ติ๊กับอินทร์ไม่มีทางเลิกกัน” ว่าแล้วก็กดส่งไลน์รัวๆ<br />
<br />
ตูบศักดิ์กับลูกโซ่เห็นไลน์เป็นรูปปติมากอดกับอินทร์หวานหยด ตูบศักดิ์ถามลูกโซ่ว่า<br />
<br />
“พี่ติ๊เล่นแจกรูปขนาดนี้ ลูกโซ่ว่าพี่ติ๊จบจริงเหรอ? ปล่อยวางได้จริงเหรอ?”<br />
<br />
ลูกโซ่ว่าไม่จบจริง ทั้งสองมองหน้ากันสยองกับความร้ายเงียบของปติมา แล้วตูบศักดิ์ก็ร้องอย่างตื่นเต้นว่ารู้แล้วว่าจะรีเช็กข่าวนี้ยังไง บอกว่าง่ายๆแค่กดชื่อคุณอินทร์แล้วโทร.ออก<br />
<br />
ปรากฏว่าอินทร์อยู่ที่ฟิตเนสบอกว่าตนไม่สะดวกจะคุยเรื่องนี้ไม่ว่าจะเวลานี้หรือเวลาไหน ตูบศักดิ์ตื๊อถามว่าแล้วข่าวของลินท์ที่ว่ากำลังเป็นคู่จิ้นกันอยู่กับเบน คุณอินทร์รู้สึกยังไง<br />
<br />
“รู้สึกรำคาญคนโทร.มาครับ” ตอกหน้าแล้ววางสายเลย ตูบศักดิ์กับลูกโซ่หัวเราะกันบอกว่าลองคำตอบแบบนี้พี่ติ๊อยู่สายมโนชัวร์<br />
<br />
อินทร์หัวเสียออกไปเจอเบนก็มองอย่างเป็นศัตรูกันเปิดเผย เบนยิ้มแสดงความยินดีกับอินทร์ที่ข่าวเพิ่งลงว่าเขากับพี่ติ๊เข้าใจกันแล้ว อินทร์หน้าตึงถามสวนว่า<br />
<br />
“คุณเข้าใจไปคนเดียวหรือเปล่าเบน” แล้วเดินกลับมากระซิบว่า “กลินท์เป็นเมียผม อย่ายุ่งกับกลินท์”<br />
<br />
แม้จะทำใจไว้แล้วแต่ได้ฟังอินทร์ย้ำ เบนก็อดซีดไม่ได้ แต่สุดท้ายก็บอกตัวเองว่า เราต้องเชื่อลินท์<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
กลินท์ยืมรถเบนไปรับสายป่านที่สนามบิน ขณะกำลังออกจากสนามบินก็พอดีเห็นปติมากับแพมเดินออกมาอีกทางหนึ่ง<br />
<br />
สายป่านไม่เชื่อเรื่องกลินท์ข้ามทะลุมิติ พูดขำๆว่าพูดราวกับไปเดินห้าง เข้าห้างโน้นออกห้างนี้ บอกกลินท์ว่า เรื่องเทียนคำจริงๆแล้วคือจิตสำนึกของเธอเอง ไม่ได้มีตัวตนอะไรจริงๆหรอก กลินท์ยืนยันว่ามีจริง เทียนคำมีตัวตนและก็มาก่อนเจ้าวงเดือนด้วย<br />
<br />
สายป่านบอกกลินท์ให้เลิกเพ้อเจ้อแล้วหันมาสนใจงานของป้าก็อตที่จะมีอีกไม่กี่วันจะดีกว่า เขาจ้างเธอแพง เต็มที่ให้เขาหน่อย กลินท์ตัดพ้อว่าชาติที่แล้ว เธอเข้าใจตนทุกอย่าง แต่ทำไมชาตินี้...สายป่านสวนทันควันว่า<br />
<br />
“รู้ทันเธอทุกอย่าง นี่ไม่ใช่แค่ฉันรู้ทันเธอหรอกนะ พี่ติ๊เขาก็รู้ทันเธอ”<br />
<br />
“รู้แล้วยังไง ทำอะไรฉันได้ไหม ก็ทำไม่ได้ ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหนๆ คนอย่างเจ้าวงเดือนหรือพี่ติ๊ก็ได้แต่ลอบกัดนั่นแหละ” พูดแล้วกลินท์ยิ้มกวนๆให้ปติมาแล้วเดินไป<br />
<br />
ปติมาเห็นกลินท์ยิ้มใส่ก็ไม่พอใจ บอกแพมว่า<br />
<br />
“มันหัวเราะเยาะฉัน นี่มันกะจะมาลงหลักปักฐาน ที่เชียงใหม่เพื่อแย่งผัวฉันเลยรึไง”<br />
<br />
“งั้นเธอก็ตัดสินใจถูกแล้วที่จะมาอยู่ที่นี่กับอินทร์”<br />
<br />
ดุษฎีงงเมื่อเห็นปติมาขนกระเป๋าใหญ่เข้าบ้าน บอกว่าที่แล้วมาตนไม่ค่อยได้ดูแลอินทร์ นับแต่นี้ไปตนจะมาอยู่ดูแลอินทร์ ว่าแล้วก็เข้ากอดจูบอินทร์ต่อหน้าดุษฎี ดุษฎีมองอย่างตำหนิ บ่น “ไม่ไหว” แล้วเดินหนีไป<br />
<br />
ปติมาส่งรูปเซลฟี่ที่ตนจูบอินทร์ไปให้แพม แพมส่งต่อให้หมี่ซั่วไปตีข่าวในเพจ “แอนตี้แบ๊วตกมัน” ข่าวถูกแชร์ไปอย่างรวดเร็ว กลินท์เห็นข่าวก็ได้แต่ส่ายหน้าระอาแต่ไม่แคร์เลย<br />
<br />
ooooooo<br />
<br />
<h3>อ่านละคร เพลิงพรางเทียน ตอนที่ 6 วันที่ 24 พ.ค.62</h3>ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทประพันธ์โดย หัสวีร์<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน บทโทรทัศน์โดย ปานตะวัน<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน กำกับการแสดงโดย วรวิทย์ ศรีสุภาพ<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ผลิตโดย บริษัท กู้ด ฟีลลิ่ง จำกัด<br />
ละครเรื่อง เพลิงพรางเทียน ควบคุมการผลิตโดย สมจริง ศรีสุภาพ<br />
ที่มา ไทยรัฐ<br />
<br />
<br />
<br />
<center><script type="text/javascript"><!--
google_ad_client = "ca-pub-8193718851842932";
google_ad_host = "pub-1556223355139109";
/* tv/10/54 */
google_ad_slot = "3288802929";
google_ad_width = 336;
google_ad_height = 280;
//-->
</script><br />
<script type="text/javascript"
src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js">
</script><br />
</center>zenzahttp://www.blogger.com/profile/07913613991990791041noreply@blogger.com